Κωστής Γκιμοσούλης - [άτιτλο]

Εἶμαι ὑπηρέτης
στὸ σπίτι τοῦ μεγάλου ποιητῆ.
Κάθε πρωὶ
τοῦ πάω τὸν καφέ του στὸ κρεβάτι.
Μόλις μπαίνω στὸ δωμάτιο
ἀνοίγω ἀμέσως τὰ παράθυρα
νὰ ξεμαγαριστεῖ ὁ τόπος.
Πιοτὰ χυμένα παντοῦ
στοὺς τοίχους κολλημένοι ἐφιάλτες.
Γέρος πιὰ
καὶ μὲ ἐξωφρενικὴ κοιλιὰ
τὸ στόμα του ὀρθάνοιχτο
καπνίζει σὰν κρατήρας.

Μόλις ἀνοίγει τὰ μάτια

μὲ ρωτάει:

- Λοιπόν, μικρὲ

ποιός εἶναι

πάντα

ὁ μεγαλύτερος ποιητὴς

σ' αὐτὴ τὴν πόλη;

Τοῦ σερβίρω τὸν καφὲ

μὲ σκυμμένο κεφάλι.

- Κύριε, ἐσεῖς εἶστε.

Τὰ ἀπογεύματα

κατεβαίνει στὴν πίσω αὐλὴ

καὶ καίει μέσα σὲ ψηλὸ βαρέλι

τὰ βιβλία ποὺ τοῦ στέλνουν

οἱ νέοι ποιητὲς

σφυρίζοντας αὐτάρεσκα

σὰν τὴν Πυθία.

Δὲν ξέρει ὅτι

τὴν ἴδια ὥρα ἐγὼ

κλεισμένος στὴ σοφίτα

γράφω ποιήματα.

Θὰ τὰ ἐκδώσω κάποτε

καὶ θὰ τὸν τσακίσω.

[Ἀπὸ τὰ "Ἐπικίνδυνα παιδιά", Κέδρος, 1992]

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Σταύρου Ζαφειρίου