Κάποτε θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου
Μα θάχω φύγει τότε, θα τα νιώσεις, ίσως,
Μα θάναι πια πολύ αργά.
Αν έχεις μάθει μάλιστα ποιος ήμουνα θα ξέρεις
Πως ήμουν πάντοτε αυτός που ήμουνα
Ίσως κι αυτός που ήθελα να είμαι
Κι αυτός που ήθελα να νόμιζαν οι άλλοι
Η εικόνα που είχαν πάντοτε για μένα στο μυαλό τους.
Δύο και τρία πρόσωπα, όπως καταλαβαίνεις,
Μπορεί και παραπάνω
Κλεισμένα σ’ ένα αντίγραφο παλιό
Όπως οι κούκλες που σου έστελνε η θεία σου απ’ τη Ρωσία
Ένας λακές περιθωριακός σε συνεχείς μεταμορφώσεις
Κατά τις επιθυμίες και τις περιστάσεις,
Τη βούληση του πλήθους. Όμως κι εσύ
Σκάψε βαθιά να δεις πιο καθαρά
Σκύψε να δεις βαθιά μες στην ψυχή σου
Ό,τι κρυμμένο από παλιά που πρέπει τώρα να φανεί.
Τότε θα καταλάβεις. Πριν ποτέ.
Πυροβάτες και Τεχνουργοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου