Ανδρέας Φουσκαρίνης - Η ανάδυση της μοναξιάς ή Ο χορός του Θανάτου

Πρέπει να τραγουδήσουμε, μου είπε

Πάντα να τραγουδάμε. Ύστερα χάθηκε από το πρόσωπο της Γης.

Κανείς δεν τον ξανάδε πια. Μόνο

Καμιά φορά στα παραμύθια ακούγεται τ' όνομά του

Κι ανοίγονται τεράστιες τρύπες στη στιγμή

Μαύρες, κατάμαυρες

Με ατέλειωτους τριγμούς. Και τότε

Τον βλέπουμε που αναδύεται υπέρλαμπρος

Και με το πέος του γυμνό και απαστράπτον.

Τότε ακριβώς βρίσκω κι εγώ την ευκαιρία και σ' αρπάζω από τη μέση

Όπως ο Ζευς το Γανυμήδη ή τη Λύδα, την Ευρώπη

Και τρέμει το κορμί σου και φλογίζεται

Καθώς η μήτρα δέχεται με αγαλλίαση την προσφορά.

....................................................................................

Είναι που ο θάνατος όταν χορεύει

Δεν ξέρεις. Δεν μπορείς να ξέρεις

Θάνατος είναι ή Ζωή;

Κι όταν το μάθεις είναι αργά. Πολύ αργά.

Πυροβάτες και Τεχνουργοί