Η ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ ήταν πλήρης αντιφάσεων. Από τη μια πλευρά βρίσκονταν τα όνειρα, από την άλλη η αβάσταχτη καθημερινότητα. Από τη μια η αγάπη για τον πατέρα της, από την άλλη το άσβεστο μίσος της γι’ αυτόν. Από τη μια η λατρεία για την αδελφή της, από την άλλη ο μέχρις εσχάτων ανταγωνισμός τους. Από τη μια ο κόσμος των ανδρών, από την άλλη των γυναικών. Μονάχα ο Λέναρντ Γουλφ, χάρη στην υπομονή και την αφοσίωσή του, έχτισε μια γέφυρα πάνω στην οποία κατόρθωσε να συγκεράσει τις αντιθέσεις της και να ισορροπήσει δημιουργώντας αληθινά έργα τέχνης.
«Με το πέρασμα του χρόνου, η Γουλφ μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει τα σημάδια-προάγγελους της δημιουργίας», υπογράμμισε η βιογράφος της Αλεξάνδρα Λεμασόν. «Κάθε καινούργιο βιβλίο ξεκινά από μια παρόρμηση, που πρέπει να περιμένει. Το γράψιμο έρχεται μετά, σαν νερό που αναβλύζει. Η αρχή έχει πάντα κάτι το δοξαστικό, αλλά οι επόμενες μέρες είναι εκεί για να θυμίζουν ότι “το γράψιμο είναι πάντα δύσκολο”. Παρεισφρέει η αμφιβολία. Η δουλειά παίρνει τότε τη σκυτάλη απ’ τον δημιουργικό αναβρασμό. Η εναλλαγή των στιγμών ευφορίας και αποθάρρυνσης αρχίζει τον κύκλο της. Εκείνη που σημειώνει στο ημερολόγιό της “όταν γράφω, δεν είμαι παρά μια ευαισθησία”, φοβάται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο την περίοδο που ακολουθεί την καθαυτό δημιουργία».
Διαλύοντας τις παραδεδεγμένες φόρμες, η Γουλφ αναρριχήθηκε σε μια θέση που την κατέταξε μαζί με τον Τζέιμς Τζόυς και τον Μαρσέλ Προυστ στους πρωτοπόρους της συγγραφικής τέχνης. Η Γουλφ δεν έμοιαζε με καμία. Αντίθετα, πολλές ήθελαν να της μοιάσουν στην ευφυία, στη διαφορετικότητα, στην παροιμιώδη ανεξαρτησία της. Καμία δεν τα κατάφερε. Η Γουλφ παρέμεινε μόνη στο πάνθεο των γυναικείων μορφών της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα, όπως παρέμεινε μόνη και σε ολόκληρη τη ζωή της. Αν υπήρξε ένας άνθρωπος που κατόρθωσε να την προσεγγίσει και να συμβιώσει μαζί της –όσο μπορεί να συμβιώσει κανείς μ’ ένα τόσο ιδιαίτερο άτομο– ήταν ο Λέναρντ.
"Και ύστερα σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τα βουνά πέρα από τη θάλασσα σαν λάμες μαχαιριών, χρωματιστά, και τη θάλασσα ήρεμη. Κι ένιωσα σαν ένα μαχαίρι να έξυσε ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου, γιατί δεν μπορούσα να βρω κανένα ψεγάδι σ’ αυτή τη λυγερή, αθλητική ομορφιά, τη βουτηγμένη στο χρώμα χωρίς να ’ναι ψυχρή, χωρίς ίχνος χυδαιότητας, αλλά πανάρχαια από ανθρώπινη ζωή, γιατί κάθε σπιθαμή γης έχει το δικό της αγριολούλουδο, που θα μπορούσε να φυτρώσει και σ’ έναν εγγλέζικο κήπο, και οι χωρικοί είναι άνθρωποι καλοί και τα ρούχα τους, φθαρμένα και ξεβαμμένα απ’ τον ήλιο, έχουν λεπτούς χρωματισμούς όσο κι αν είναι χοντρά".
Βιρτζίνια Γουλφ, Ελλάδα και Μάης μαζί - Εγγραφές ημερολογίου και γράμματα, μτφρ. Μαρία Τσάτσου, Ύψιλον/βιβλία, 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου