Στις λαϊκές συνοικίες,
με τα μαραμένα απογεύματα στα καφενεία.
Και ο θυρωρός με τα παλιά τραγούδια.
«Πέρασε εκείνος ο καιρός», του είπα,
και αυτός ποτέ δεν μίλησε.
«Καημό το έχω», του ξανάπα, και πάλι αυτός δεν μίλησε.
Οι νεκροί κάποτε βρίσκονται ανάμεσά μας
και κρατούν με την υστερία της ηδυπάθειάς τους
την ψυχή μας γαντζωμένη.
Παίζουν και χαίρονται. Παίζουν· και χαίρονται.
Και το βράδυ που πέφτει το σκοτάδι
στην ερημιά μας μάς τρελαίνουν.
Πηγή: «Η κλεφτουριά του κάτω κόσμου» (1973) στο: Ποιήματα 1968-2010 (Επιλογή), Αθήνα: Κέδρος, 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου