Ω! πόσον είναι πένθιμο μες στη βροχή το πάρκο,
με τα χλωμά λουλούδια του που γέρνουν λαβωμένα
και τα βρεγμένα αγάλματα που γύρω τους σαπίζουν
σωροί τα φύλλα που `φερε ο αγέρας μαραμένα...
Οι λεωφόροι του, έρημες, απέραντες και κρύες,
φαντάζουν μέσα στο τεφρό, στυγνόν ορίζοντά του
-με τα ψηλά τα δέντρα τους γυμνά σκελετωμένα-
σα να οδεύουν στο βουβό βασίλειο του θανάτου.
Τριγύρω απ’ τις δεξαμενές οι αρχαϊκές υδρίες
πλέον δεν καθρεφτίζονται, όπως τα καλοκαίρια,
με τ’ άσπρα που κατέβαιναν να πιούνε, περιστέρια:
μόνο του αναβρυτηρίου το μουσικό το κλάμα,
μαζί με την ψιλή βροχή και με τον κρύο αγέρα,
σκορπιέται μάταιο στη γυμνή, σπαραχτικήν ημέρα.
Κώστας Ουράνης (1890-1953), από την έκδοση "Ποιήματα", Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου