Γιώργος Κοζίας - Mandorla

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ ̓ άστρα,

οι ουρανοί θα παίζουν μπλούζ στην ερημιά μου.

Θα θυμάμαι τους ήλιους,

τα χαμόγελα των κοριτσιών, 

την προδοσία των άλλων

κι οι αύρες θα πλέκουν

βοστρύχους τα μαλλιά μου.

Θα μένω λαμπάδα αναμμένη ημέρες και χρόνια,

δίχως ν ̓ ακούω, δίχως να βλέπω

τους σακατεμένους κόσμους.

Θα είμαι ολόκληρος ένα πικραμύγδαλο, 

μια γιορτινή ανάμνηση

για λωποδύτες, για ληστές

κοντά στην Σανταγκόρα.

Θα είμαι γαμψός,

γυμνός, άγριος στην σκοτεινή στεφάνη,

ο κολασμένος στους παγωμένους κήπους 

ο άνεμος στους κέδρους της αγάπης.

Πολεμώντας υπό σκιάν, Εκδόσεις Περισπωμένη

Γιώργος Κοζίας - Προμετωπίδα στο “Επί ασπαλάθων…”

 Ο Παμφύλιος Αρδιαίος
δεν πλήρωσε τα κρίματά του.
Κυκλοφορεί ανάμεσά μας
ο πανάθλιος μελανοχίτωνας,
καραδοκεί και απειλεί,
μπήγει τα φαρμακερά βελόνια
των ασπαλάθων τα αγκάθια,
όταν σηκώνουμε κεφάλι.

Κοιτάμε τους μαιάνδρους στο ταβάνι
Ασίνην τε… Ασίνην τε…
οι μαύρες προσωπίδες μάς σκεπάζουν.

Κι όλο κάτι τελειώνει στο χάος
κι όλο κάτι αρχίζει βαρβαρικό

το άνθος μαραίνεται,
το φύλλο ξηραίνεται, ο κόσμος περνά,
μόνον ο τύραννος
επλάσθη αθάνατος, αυτός ποτέ δεν γερνά!

Πηγή: Πολεμώντας υπό σκιά, Περισπωμένη, 2017.

Γιώργος Κοζίας - Αλαφροΐσκιωτο

Όταν μια μέρα στον κήπο των Τρώων

πάει ο ήλιος, πάει το φέγγος

χάνεται, φεύγει το πνεύμα

πέφτει η σάρκα

και νέους έρωτες αναζητάμε

καθώς το σώμα του Έκτορα νεκρό προβάλλει

Όταν μια μέρα

το σήμερα δεν γίνεται αύριο

Δούρειος ίππος

σε πολιορκεί, δούρειος σε γερνάει

.

Και σαν τη μοίρα που θα σε σύρει

γύρω από των χρόνων σου

τα γκρεμισμένα τείχη

-κι άλλη Τροία δεν θα δεις

κι άλλο βασιλικό κορμί δεν θα αγκαλιάσεις-

Νέο αίμα ευγενικό περνάει, ξένο κι αλαφροΐσκιωτο.

από τη συλλογή Εξάγγελος, εκδόσεις Περισπωμένη 2021.

Γιώργος Κοζίας - Ο κύριος Μωπασάν αποκτηνώνεται

Υπέφερε από πονοκεφάλους

κρίσεις υποχονδρίας.

Η όρασή του εξασθενούσε.

Έγινε καχύποπτος, ακοινώνητος,

εριστικός.

Παλεύει μανιασμένα

Για νίκες που έγιναν ήττες

για ήττες που ήταν νίκες…

Σαράντα ετών έκοψε τον λαιμό του. Επέζησε.

Τον έκλεισαν στο φρενοκομείο.

Η οργή του κρύβει τον κόσμο.

Βυθίζεται στις θύελλες της σιωπής

Για νίκες που έγιναν ήττες

για ήττες που ήταν νίκες…

Πριν αποσπάσει από τα χέρια του έρωτα

το τελευταίο

κάλπικο νόμισμα.

~Από την ποιητική συλλογή Κόσμος χωρίς ταξιδιώτες, Στιγμή 2007.

Γιώργος Κοζίας - [Στον Καύκασο το φως]

Ποιος θα με άκουγε αν ούρλιαζα

στο φτερούγισμα των αγγέλων;

Κανένας δεν ακούει μήτε ο Ζούκερμπεργκ

ο μέγας προσωπάρχης

Τις μέρες που φυσάει παραφροσύνη

κανένας θεός στη μάχη

κανένας ήρωας στον θρίαμβο

και κραταιός τραγουδιστής πάλι κανένας

Oι μούσες βουβές, οι χορευτές νεκροί

Ω, δεν αλλάζει ο ρυθμός

αυτού του κούφιου κόσμου

Πού πας, ψυχή μου, με τέτοια ανθρωπότητα;

Ψάξε πουλάκι σε κλαρί

βρες μιαν αγάπη δροσερή

μίλα τη γλώσσα των βουνών

Στον Καύκασο του τρελό-Χαίλντερλιν το Φως.

[Γιώργος Κοζίας, Εξάγγελος, Περισπωμένη, 2021]

Γιώργος Κοζίας - Δεσμώτες στην ακτή Φαλήρου

Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα

εις την έρμη ακρογιαλιά

λες και η θάλασσα κοιμάται

μες στης γης την αγκαλιά

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ποιοι είναι αυτοί

που βυθίστηκαν στο ακροθαλάσσι

Άκλαυτοι, μισούμενοι, λοιδορούμενοι

από την οργή του όχλου;

Σαν τα κολυμπηθρόξυλα οι ψυχές τους

στα δίχτυα του Πρωτέα

Κι η μοίρα που μετράει

στην άταφη ταφή τ’ άσπρο χαλίκι

τρίζοντας βογκώντας κάποτε θα φρίξει

Όπως τα ζώα τους παράχωσαν

λαϊκά παιδιά και ξένους

και έλληνες ιππείς τυμπανισμένους

μάτια χωρίς ματόκλαδα

στόματα δίχως χείλη- άδικη γη

τι σιωπή έφερε η σκλαβιά, τι καταισχύνη

Την άλυσο, την άλυσο

ως πότε δέσμιο κορμί θα αντέξεις;

Στο Φαληράκι απόψε

η φεγγαράδα σ’ ανασταίνει, λες

κι ο ουρανός στη ζωή κι άλλη φορά μας φέρνει!

Εξάγγελος, Περισπωμένη, 2021

Γιώργος Κοζίας - Ο ελαφοκυνηγός

Χτύπα τα κρόταλα

Δαυίδ, χτύπα τις γκρανκάσες

και εικοσιένα αιώνες

τερατόμορφου ύπνου να ξυπνήσουν

πάλι συναθροισμένο

θα έρθει το σκοτάδι σαν το θεριό

με την σάλπιγγα της Κρίσης

και με χάχανα φριχτά θα μας δικάσει

Στόχοι είμαστε Κύριε

κι αστόχαστη η Τύχη μας περνά

Ανδρείκελα είμαστε Κύριε, κούκλες

στο διεθνές σκοπευτήριο της Τάξης

Χτύπα τα κρόταλα

Δαυίδ, χτύπα τις γκρανκάσες

κι αλύπητοι οι ήλιοι να αναγγείλουν

Το Κυνήγι της Ψυχής με Τόξο

στον κάμπο της πικρής Μαρέμμα

στους βάλτους των ανθρώπων

Δεν έχει εδώ άγιαν Όψη, θηρευτή μου

Η ζωή είναι μια αγρύπνια, Κύριε

ή ζήσ’ την ή παράτα την στις ερημιές

σαν ελαφίνα κι ο Ελαφοκυνηγός ας την σπαράξει.

Εξάγγελος, Περισπωμένη 2021.

Γιώργος Κοζίας - Ο θησαυρός των αηδονιών

Δεν πετούμε πια, δεν κελαηδούμε
στα σπίτια και στα σώματα
μοιάζουμε σαν φαντάσματα του θέρους
και να οι ανασκαφείς, να οι αρχαιολόγοι
Τέλειωσαν πια τα ψέματα, μας λένε
ας πάψει το γλυκόλαλο τραγούδι σας

«Νεκροταφείο αηδονιών Νεμέας»
μόνον ο χρυσός των κυνηγών τούς θέλγει

Σκάβουν, σκάβουν με νύχια και με δόντια
ψάχνουν τη μικρή ασύλητη ζωή τους
στις εξοχές, στο δροσερό χορτάρι
Βρίσκουν μια ματωμένη πόρπη
ένα σκουριασμένο δαχτυλίδι
ή ένα κομμάτι από το περιλαίμιό τους

Τίποτα στα χεράκια μας, αιώνια, δε φτουράει
έρωτες, αγκαλιές, δώρα και φυλαχτά

Στων αηδονιών την ομορφιά άλλη ζωή δεν έχουμε

Τι ηγεμών, τι δικαστής, τι σκλάβος, τι παιδίσκη;
Έρημοι άνθρωποι σαν φύλακες μουσείου
με τα τενεκεδένια μας στεφάνια πηγαίνουμε στη λήθη.

(Από την ποιητική συλλογή Εξάγγελος, εκδόσεις Περισπωμένη, 2021)