Περιδίνηση και διάθλαση στο φώς, στα χρώματα στο φώς στα χρώματα.
Εκτίναξη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα σε κάθε σημείο του χώρου στο άπειρο.
Ταξιδεύοντας με ηλιγκιώδη ταχύτητα, φλόγες γλύφουν τα πλευρά, το στήθος.
Πάνω από λιβάδια καταπράσινα.
Να’μαι, έρχομαι, ήρθα, εδώ είμαι, Χριστέ μου επιτέλους να’μαι, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ όπου πάντα τα όνειρα μου αισθάνονταν, γνώριζαν, γεννιούνταν, φώλιαζαν.
Σε αυτά τα χωράφια, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ. Εμείς, εγώ, εμείς, εμείς, εμείς, εμείς, να περνάμε μέσα από τοίχους, χόρτα, δένδρα. Να κυλιστούμε, να εκτιναχτούμε χωρίς βαρύτητα. Να παίζουμε και να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε.
Ότι είχαμε θεωρήσει "ήλιος" φαντάζουν αδύναμες λάμπες σε μουντό τοπίο από παροπλισμένες χίμαιρες.
Όταν παίζαμε με το Είναι και το Χρόνο Όταν ταλανιζόμασταν γελώντας (πάντα!) βροντερά Με το Είναι και το Μηδέν Ωραίοι (ξανά: πάντα!) και Χλομοί Και Γαλάζιοι (στους οφθαλμούς) Και Κόκκινοι (στα χείλη) (και στην Καρδιά) (και στο Μυαλό) Ήμασταν και παραμέναμε Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά Ήμασταν και παραμέναμε Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά Ήμασταν και παραμέναμε Όταν πετάγαμε την Τέχνη στα σκυλιά Και όταν στη Ζωή αφιερώναμε Τα βλάσφημα άσματά μας Ήμασταν και παραμέναμε Όταν η μόνη γεωγραφία που αναγνωρίζαμε Ήταν των Παθών η Γεωγραφία Ήμασταν και παραμέναμε Όταν άλλη επιστήμη δεν ξέραμε Εξόν την Ιστορία Ήμασταν, Φίλε Μου, και παραμέναμε Όταν τα κορίτσια μας τα λέγαν Κατερίνα Βάσω Ουρανία Ελεάννα Ερασμία Όταν τα ρούχα μας ήσαν όλα μαύρα Όταν τ’ ακροδάχτυλά μας ήσαν όλα κίτρινα Όταν τα δόντια μας ήσαν πράσινα και φαιά Όταν δεν μας πλησίαζε κανείς δίχως να κινδυνεύει Ναι, Φίλε Μου Της Αγνότητας και τότε της Αγνότητας και τώρα της Αγνότητας και πάντα Άγγελοι ήμασταν
Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας! Ένα πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει. Ένας γέρος κοιτάζει μέσ’ απ’ το τζάμι. Ένα ξερό δέντρο, ένα φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. Ένα δέντρο με πορτοκάλια πιο πέρα. Και το κορίτσι αναποδογυρισμένο και το φλιτζάνι σπασμένο κι όλοι, Θε μου, να κλαίνε να κλαίνε να κλαίνε Κι ύστερα χρήματα χρήματα χρήματα πολλά. Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας.
Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μια στοά νυχτερινήφωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθραένα βαγόνι περνάει αποπάνω μου προσεχτικάψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτεπως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιέςγιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
Στο σπίτιχτες καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκεσκόνη μ’ όλα τα ρούχα της μαζίτα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ’ αγγίξειφοβάμαι κι έχω κρύψει τα πιρούνια και τα μαχαίριατα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί το στόμα μου άσπρισε και με πονάειτα χέρια μου είναι πέτρινατα πόδια μου είναι ξύλιναμε τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιάδεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρέςόμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα
Δώσε το χέρι σου στους άλλους για να το φυλάξουν. Βάλε την τάξη στη θέση της, ανακάτεψε τις πέτρες του δρόμου. Σχημάτισε τα μάτια σου κλείνοντάς τα. Κάνε από τα χάδια σου, χάδια για τα χάδια σου. Λήστεψε τον ήχο από το νόημά του. Μάθε να περιμένεις με τα πόδια μπροστά σου. Γίνε ο καθρέφτης της πέτρας που εφαρμόζει μέσα στο καινούργιο τζάμι. Κάνε μου τη χάρη να μπεις και να φύγεις πατώντας στις μύτες των ποδιών σου. Χωρίς να ενδώσεις φαντάσου χελιδόνια. Κοίταξε από κοντά αυτά τα δύο σπίτια : στο ένα είσαι νεκρός και στο άλλο είσαι νεκρός. Τρώγε πουλιά μόνο σε κατάσταση φύλλου. Χτύπα την πόρτα και φώναξε: «Έλα μέσα» - και μην μπαίνεις μέσα.
Music & video by Lost Bodies Στίχοι: Μπρετόν & Έλυαρ απο το βιβλίο τους "Άμωμη σύλληψη" (Le Immaculee Conception) το ποίημα λέγεται "Προπατορική κρίση". Ο Σπύρος Μειμάρης έστησε μια τρολιά στη δεκαετία του 70 μεταφράζοντας το ποίημα και παρουσιάζοντάς το σαν δικό του στο περιοδικό "Panterma" για να δει τις αντιδράσεις των κριτικών. Με απόλυτο σεβασμό σε αυτή τη τρολιά το ποίημα ανήκει και στον Σπύρο.
Από τη συλλογή «Μαλαισιακά τραγούδια», 1934, μέρος της οποίας περιλαμβάνεται στον τόμο «Ιβάν Γκολ - Ποιήματα (1920 - 1950)» [Επιλογή, μετάφραση, επίμετρο, σημειώσεις: Ε. Χ. Γονατάς]. Εκδ. Στιγμή, 2003.
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.
Ομνύει κάθε τόσο ν' αρχίσει πιο καλή ζωή. Αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τες δικές της συμβουλές, με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της· αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με την δική της δύναμι του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει.
Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.
[ 1894 – 1897;]
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Friedrich Nietzsche (Ραίκεν, 15 Οκτωβρίου 1844 – Βαϊμάρη, 25 Αυγούστου 1900)
Ο Ζαρατούστρα όμως κοίταζε τον λαό κι απορούσε. Ύστερα μίλησε
έτσι:
«Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί, τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και στον
υπεράνθρωπο — ένα σχοινί πάνω από μια άβυσσο.
Ένα επικίνδυνο δρασκέλισμα, ένα επικίνδυνο "καθ' οδόν", ένα επικίνδυνο κοίταγμα προς τα πίσω, μια επικίνδυνη ανατριχίλα και σταμάτημα.
Αυτό που είναι μεγάλο στον άνθρωπο είναι ότι αυτός είναι γεφύρι και
όχι σκοπός: αυτό που μπορεί να αγαπήσει κανείς στον άνθρωπο είναι ότι
αυτός είναι ένα πέρασμα και μια δύση.
Αγαπώ εκείνους που δεν ξέρουν να ζουν παρά δύοντας, γιατί είναι
εκείνοι που περνούν αντίπερα.
Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή αυτοί σέβονται περισσότερο και επειδή είναι βέλη της σφοδρής επιθυμίας για την άλλη όχθη.
Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν αμέσως πίσω από τα άστρα για να
βρουν μια αιτία για να δύσουν/καταστραφούν και να γίνουν θύματα: αλλά εκείνους που θυσιάζονται στη γη, έτσι ώστε να γίνει κάποτε η γη γη του υπεράνθρωπου.
Αγαπώ εκείνον που ζει για να γνωρίζει και που θέλει να γνωρίσει, έτσι ώστε να ζήσει κάποτε ο υπεράνθρωπος. Και έτσι θέλει αυτός τη δύση/καταστροφή
του.
Αγαπώ εκείνον που εργάζεται και εφευρίσκει, έτσι ώστε να χτίσει το
σπίτι του υπεράνθρωπου και να προετοιμάσει γι' αυτόν τη γη, τα ζώα και
τα φυτά: γιατί έτσι θέλει τη δύση του.
Αγαπώ εκείνον που αγαπά την αρετή του: γιατί η αρετή είναι θέληση
για δύση και βέλος της σφοδρής επιθυμίας.
Αγαπώ εκείνον που δεν κρατά ούτε σταγόνα πνεύματος για τον εαυτό
του, αλλά θέλει να είναι καθ' ολοκληρίαν το πνεύμα της αρετής του: έτσι
διασχίζει αυτός, ως πνεύμα, το γεφύρι.
Αγαπώ εκείνον που κάνει την αρετή του κλίση του και μοίρα του: έτσι
θέλει αυτός να ζήσει κι άλλο εν ονόματι της αρετής του και να μη ζήσει
άλλο.
Αγαπώ εκείνον που δεν θέλει να έχει πάρα πολλές αρετές. Μια αρετή
είναι περισσότερο αρετή από δύο αρετές, επειδή είναι περισσότερο κόμπος,
από τον οποίο κρέμεται η μοίρα.
Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του σπαταλιέται, που δεν θέλει ευχαριστίες
και που δεν γυρίζει τίποτε πίσω: γιατί πάντα δίνει και δεν θέλει να προφυλάγεται.
Αγαπώ εκείνον που ντρέπεται όταν κερδίζει στα ζάρια και που ρωτά
τότε: είμαι λοιπόν χαρτοκλέφτης; — γιατί θέλει να καταστραφεί.
Αγαπώ εκείνον που πετά πριν από τις πράξεις του χρυσά λόγια και που
τηρεί πάντα περισσότερα απ' όσα υπόσχεται: γιατί θέλει την καταστροφή
του.
Αγαπώ εκείνον που δικαιώνει αυτούς που θα 'ρθουν στο μέλλον και λυτρώνει εκείνους που πέρασαν κατά το παρελθόν: γιατί θέλει να καταστραφεί
από τους συγκαιρινούς του.
Αγαπώ εκείνον που τιμωρεί τον θεό του, επειδή αγαπά τον θεό του:
γιατί πρέπει να καταστραφεί από την οργή του θεού του.
Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμη και στον τραυματισμό και που μπορεί να καταστραφεί και από ένα μικρό βίωμα: έτσι περνά
πρόθυμα το γεφύρι.
Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του ξεχειλίζει, έτσι που ξεχνά τον εαυτό
του και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η
καταστροφή του.
Αγαπώ εκείνον που είναι ελεύθερος στο πνεύμα και στην καρδιά: έτσι
το κεφάλι του δεν είναι παρά τα σπλάχνα της καρδιάς του, αλλά η καρδιά
του τον σέρνει στην καταστροφή του.
Αγαπώ όλους εκείνους που είναι βαριές σταγόνες, που πέφτουν μία μία
από το σκοτεινό σύννεφο, το κρεμάμενο πάνω απ' τους ανθρώπους: αναγγέλλουν πως έρχεται ο κεραυνός και ως κήρυκες χάνονται.
Δείτε, είμαι ένας κήρυκας του κεραυνού και μια βαριά σταγόνα από το
σύννεφο: αυτός ο κεραυνός όμως ονομάζεται υπεράνθρωπος.»
Friedrich Nietzsche, ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ
Ο
ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ Μετάφραση-Επίλογος: Ζήσης Σαρίκας. ΝΗΣΙΔΕΣ Αθήνα: 1998 ,15-16.
