Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος - Οι ιπποπόταμοι

Οι ιπποπόταμοι νομοθετούν,

οι ιπποπόταμοι χτυπούν το σήμαντρο του κινδύνου,

οι ιπποπόταμοι ερμηνεύουν τα κλασικά κείμενα,

οι ιπποπόταμοι φωνάζουν και κρίνουν,

οι ιπποπόταμοι αγαπούν το φεγγάρι –

με το ακατάλυτο δέρμα τους μπορείς να ποδέσεις

την οικουμένη.

Ο θεός έπλασε πρώτα τον ιπποπόταμο.

Ύστερα έπλασε τον άνθρωπο.

Ο Ιονέσκο έπλασε το ρινόκερο.

Ιωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος ( 1901 -1982 )

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος-Καρυωτάκης

Έφυγες. Μένει η πόρτα ανοιχτή

Κατάντικρυ στα ερέβη της αβύσσου.

Πίκρα και κούραση όλη σου η ζωή.

Η ποίηση; Ασχολία περιττή.

Κάθε προσπάθεια, τρέκλισμα μεθύσου

Όλα Χαμένα. Αργός απαυδημός

μαστιγώνει το νου, βαθιά πληγώνει

την άθλια σάρκα. Δίβουλος εχθρός --

γελοία φρεναπάτη ο στοχασμός

ξεσκίζει και χτιπάει και φαρμακώνει.

Κ' ύστερα; Τίποτε. Άσκοπη φυγή.

άδεια από νόημα κι άγονη εφροσύνη.

Δίψα θανάτου μάς καταπονεί.

Η γη, πεζή φροντίδα. Κ' οι ουρανοί --

-- χλεύη, που την οργή μας παροξύνει.

Νέα Εστία, τχ. 16-40, 15 Αυγούστου 1928,

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος-Σχεδίασμα ρωμαντικό

 Πηγή: Κλ. Παράσχος και Ξ. Λευκοπαρίδης, Ανθολογία Ελλήνων Λυρικών Ποιητών.

Αναδημοσίευση από: Ποίηση Μεσοπολεμική

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος-Ερωτική προσευχή

 

Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική

Παναγιωτόπουλος, Ι. Μ. -Ελένη

Η μια δεν είσαι. Είσαι ο καημός

με τα περίσσια πρόσωπα,

με τα περίσσια ονόματα,

με το κορμί που ως φόρεμα την αρμογή του αλλάζει,

φάσμα του πάθους, που άξενο

κι αφίλιωτο απομένει.

κι ωστόσο, σ' όποιους ουρανούς και σ' όποια χώματα,

το φως σου το αβασίλευτο

με περισκέπει, Ελένη!

Μνήμη από μνήμες καμωμένη ανάριθμες

και της στερνής στιγμής.

σε συλλογιούνται και φρικιάζουν τ' ακροδάχτυλα

κι όπως το αχνό νερόκρινο

η στόχασή μου ανάμεσα στον άνεμο βραδιάζει

κι όπως της μυστικής νεροσυρμής

ο σταλασμός

στο άκρο το χείλος του γκρεμού μετέωρος τρεμουλιάζει.

'Aνθος λευκό στης πράσινης σμυρτιάς

το βεργολυγερό κλωνάρι,

μόλις που φτάνει να σ' αγγίξει ο σερπετός,

ο περπατάρης ίμερος και χάνεσαι.

Δεν είσαι η μια. Είσαι ο καημός

με τα περίσσια πρόσωπα.

Είσαι η αγάπη η βοριανή, που ανθίζεις σαν το χιόνι,

μ' έν' άστρο στη ματιά σου θαλασσί.

Είσαι η αγάπη, το ζεστό γαρούφαλο του Νότου,

που υψώνει φλόγα τον ανασασμό του.

Είσαι η αγάπη της δειλής παιδούλας η ακριβή

κ' είσαι η αγάπη η φθινοπωρινή,

στοργή γεμάτη σιγαλοπερπάτητη.

Είσαι κ' η πρώτη αγάπη κ' η στερνή

κ' η αφίλητη, ανυμέναιη κ' η πολυφιλημένη,

μα πάντα η μια κ' η ατελεύτητη κ' η ακοίμητη -

-ο Έρωτας, που δεν το μπορεί

άλλο να μάθει απ' το δικό σου τ' όνομα, Ελένη!

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, "Ελένη", Τα ποιήματα, Αθήνα, Οι εκδόσεις των φίλων, 1970, σσ. 222-223.

Πηγή:http://www.sarantakos.com/kibwtos/imp_elenh.html

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος- Το κορίτσι του χειμώνα

Αγρυπνούν τα παιδιά μες απ’ τα χρόνια
τα παιδιά που είμαστε άλλοτε και μεις
εραστές της αμέριμνης στιγμής,
και γεμίζουν τον όρθρο χελιδόνια.

Το κορίτσι διαβάζει ένα βιβλίο:
ξεχειλίζει απ’ το φύλλο υγρή ματιά–
–χειμωνιά του Γενάρη: ωχρή αντηλιά
μες στο σπίτι, στο δρόμο άκαρδο κρύο.

Το κορίτσι ονειρεύεται: ένα χέρι
τον ελάχιστο αδράχνει άσπρο καρπό.
Σ’ ένα χείλος ανθεί το «σ’ αγαπώ»
κι είναι ακόμα μεσημέρι!

Το κορίτσι ονειρεύεται το βράδι,
το δρομάκι ταπόμερο εκεί δα,
που το ζήσαμε με άστατη καρδιά,
το δρομάκι όλο δίψα και σκοτάδι.

Τα παιδιά συλλογιούνται τώρα μόνα,
τα παιδιά, που είμαστε άλλοτε και μεις:
αίθρια μνήμη –σα ρόδο της αυγής–
το κορίτσι του αγύριστου χειμώνα.

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος( 23 Οκτωβρίου 1901 – 17 Απριλίου 1982)

Πηγή:Από το Ποιητικό Ημερολόγιο 2019, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.