Μπίλη Βέμη - Δύο ποιήματα

Κοντεύαμε να βγούμε έξω απ΄
το ποίημα
όταν κάποιος μας φώναξε

Σιγά!
Έχει κι η έξοδος το Μεσολόγγι της

Κοιτάξαμε ένα γύρω
τις μυρτιές
μόνο οι μύγες βούιζαν
χρυσόμυγες
και η γη κυμάτιζε απ΄ τη ζέστη

Παρά τον κίνδυνο κανένας δεν φοβήθηκε
μόνο γονατιστός συλλάβιζε καθείς
την προσευχή του

Τοπίο που σε λένε ποίημα
ευλόγα με να μη σε λησμονήσω.
*
Ο μάγος ποιητής

Θα σε ζηλεύω στα τυφλά με μουσική
Άγγιξες την αλήθεια με απρόθυμα χέρια
στο μέτωπό σου τώρα θα πεθάνει

Σ’ αφήνω και κατεβαίνω χαμηλά
Παραμονεύω τον μάγο της φυλής
καθώς στραγγίζει το φώσφορο απ’ τα κόκαλά του
να εξασφαλίσει την καινούργια μέρα
Έπειτα βγαίνει και καλεί τα πνεύματα
γίνεται ασβέστης – απλώνει σύμβολα στα πεζοδρόμια
γίνεται στιλέτο – χορεύει σ’ όλες τις πλατείες
Κι έπειτα ντύνεται το ράσο του και καταγράφει
Ο μάγος ποιητής

26.5.79

Από τη συλλογή: Τοπίο που σε λένε ποίημα (1987).

Αναδημοσίευση από:https://tokoskino.me/2025/08/18/%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%BC%CE%B7-1954-2012-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/?fbclid=IwY2xjawMQd7ZleHRuA2FlbQIxMQABHhTSXJOBJHUFCUvqvYMNVVnexmGnJ8i2ZeaUZd9DjIIolJJuJc3-M1aPFm7T_aem_-eWozoLi0qoEWtCLoiDFzw

Μπίλη Βέμη - Οι φίλοι

Με το ‘να και με τ’ άλλο
είχα δυο χρόνια ν’ ανεβώ στην ταράτσα από τότε δηλαδή
που τα πράγματα πήγαιναν καλά
Στο μεταξύ το χωματόδρομο τον στρώσαν βότσαλα η θάλασσα έμενε ακόμα καθαρή
οι γείτονες μεγαλώναν το μωρό τους
τα γιασεμιά ψηλώνανε προς την ταράτσα χρειάστηκε να τα δέσουμε
μα πάλι δεν ανέβηκα
κι έστειλα το παιδί του γείτονα
Εδώ πάνω έχετε ξεχάσει τα μάτια σας
Ήταν τα παλιά μου μάτια
θα ξεθώριασαν απ’ τον ήλιο σκέφτηκα
Το παιδί κατέβασε τα μάτια εγώ έβαφα τα κάγκελα
- Το γιασεμί δέθηκε είπε και πήρε φιλοδώρημα

Τα μάτια δεν είχαν ξεθωριάσει είχαν σκουρύνει

σκούρο γαλάζιο του καπνού τα τύλιξα σε καθαρό χαρτί

και τα φύλαξα στο μπαούλο με τα θυμητικά

Το βράδυ ήρθαν φίλοι και ψήσαμε τ’ αρνί

τα πιρούνια μας ήταν πιο άνθρωποι από μας κόκκινα μάτια κι η άχνα του κρασιού

και θυμήθηκα τα μάτια μου

Όμως δεν ήταν στο μπαούλο

Κι έτσι ανέβηκα στην ταράτσα μου μετά δυο χρόνια από τότε δηλαδή που ως έλεγαν τα πράγματα πήγαιναν καλά

Κι είδα πως η ταράτσα μου ήταν καράβι

– μπροστά η θάλασσα νυχτωμένη πίσω το βουνό με τις ελιές –

και τα παλιά μάτια μου εκεί φαναράκια δεξιά και ζερβά του καραβιού

Κάθισα καταγής

και βύζαξα με τις παλάμες και τις πατούσες τη ζέστη της ταράτσας

κι όπως παλιά

αντίκρισα το φεγγάρι

Ήταν πάντα εκεί

με τους πυραύλους να σφυρίζουν στα λευκά πλευρά του

Χωρίς να γυρίσω

ήξερα πως οι άλλοι φίλοι είχαν έρθει πίσω μου

ο Μιχάλης η Βιολέτα ο Μηνάς

Ζήσαμε καιρό δίχως φως έλεγαν

κι άπλωναν στο φεγγάρι τα σεμνά τους δάχτυλα

Πλανιόταν η μνήμη από κλειστές αυλές κάγκελα και νοσοκομείο

Δεν τους κοίταζα

ποιος ξέρει σε ποιο δρόμο σε ποιο νεκροτομείο

είχανε σπείρει τα μαλλιά και τη φωνή τους

Κοιτάζανε όλοι

το αγριεμένο φεγγάρι

πηγή: Γιώργος Μαρκόπουλος (1994) Εκδρομή στην άλλη γλώσσα, Νεφέλη, σ. 187.

Μπίλη Βέμη - Το σφύριγμα του αντάρτη

 Ανέβαινα προς το βουνό και μ’ έχασαν

και μακριά ακουγόταν το τραγούδι του αντάρτη

«στο βουνό στο βουνό»

Ερημιά λευκή κάτω απ’ το φεγγάρι

μα κάπου ακούγεται κρυμμένο

το σφύριγμα του αντάρτη

Θα τους βρω τους ελεύθερους

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εξώπολις, τ.1 / 1994.

Πηγή: https://tokoskino.me/2025/01/13/%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%BC%CE%B7-1954-2012-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7/?fbclid=IwY2xjawHydwNleHRuA2FlbQIxMAABHZ9fDqud8-lCPTaVuNkRg9e0adK65dg43GMbjMtGlW1QVZTP8i-VTXBJMQ_aem_7zPOfpkM_3_aJfObAR0Brw

Μπίλη Βέμη - Δύο Ποιήματα

Ο μάγος ποιητής

Θα σε ζηλεύω στα τυφλά με μουσική
Άγγιξες την αλήθεια με απρόθυμα χέρια
στο μέτωπό σου τώρα θα πεθάνει

Σ’ αφήνω και κατεβαίνω χαμηλά
Παραμονεύω τον μάγο της φυλής
καθώς στραγγίζει το φώσφορο απ’ τα κόκαλά του
να εξασφαλίσει την καινούργια μέρα
Έπειτα βγαίνει και καλεί τα πνεύματα
γίνεται ασβέστης – απλώνει σύμβολα στα πεζοδρόμια
γίνεται στιλέτο – χορεύει σ’ όλες τις πλατείες
Κι έπειτα ντύνεται το ράσο του και καταγράφει

Ο μάγος ποιητής

Χωρίς το κέλυφός του

Όταν διαβάζω έναν ποιητή το μόνο που θέλω είναι να

του χαϊδέψω τα μαλλιά  Έτσι που απλώθηκε στο

χαρτί γυμνός χωρίς το κέλυφός του  Που κουβαλάει

μες το κρανίο ένα παιδί

                  να κάθεται βαθιά κάτω από οποιοδήποτε

Περίβλημα  Να επιμένει μ’ όλο τον κατακλυσμό να γράφει ποιήματα

 Τοπίο που σε λένε ποίημα (1987)

Μπίλη Βέμη - Ο ποιητής

Ποιο είναι αυτό το τέρας που πληρώνει με ποιήματα

την οφειλή του

που με παγάκι στη μασχάλη εξαργυρώνει

την πορεία του μες στους ανθρώπους

Ποιο είναι αυτό το πλάσμα που γελάει όσους

τ’ αγάπησαν

που ανύπαρκτο πρόσωπο γυρίζει

με τίμιο βλέμμα

και το μέλλον αδιάβαστο σκουπίδι

στων αστρολόγων τα τραπέζια

Σχηματισμένος μες στη στέρηση

μολυσμένος με ανάγκη καθαρότητας

περνάει ανάποδα κι αργά τις ηλικίες του

δε θα προλάβει να γεράσει

για πάντα μες στον δούρειο ίππο

θ’ ανασυντάσσει τις λογής λογής εικόνες

Πηγή: Ποιήματα: Συγκεντρωτική Έκδοση, Άγρα 2023.

Μπίλη Βέμη - Η ψυχοσώστης

Πήρε το καλαθάκι της και τράβηξε στις λάσπες

βουτωντας τα χέρια κι ανασυροντας κάτι εδώ κι εκεί

Στεκόμασταν κι εμείς στην ακρη της λάσπης συζητώντας

ψάχνοντας πού και πού μπροστά μας

δίχως ζήλο

Όσο που σήκωσα τα μάτια και την είδα

σεμνή φιγούρα στα χρώματα του δειλινού που υποχωρούσε

Τότε έλαμψε πόσο πάθος είχε για τη δουλειά της

πόση αγάπη

Πότε προχώρησε;

Πότε όλα της έγιναν απόμακρα

η παρέα, τα απομεινάρια της χτεσινής γιορτής;

Ξεχώρισε από όλους μας-ερασιτέχνες

Το πάθος της δουλειάς της

την έφερε ώς τη γάμπα στα νερά

χωριό πλημμυρισμένο να ανασκάπτει

22.12.97

Από ΤΑ ΦΥΤΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, εκδ. ΑΓΡΑ 2023

Μπίλη Βέμη - Τοπίο που σε λένε ποίημα

Κοντεύαμε να βγούμε έξω απ’ το
ποίημα
όταν
κάποιος μας φώναξε

Σιγά!
έχει κι η έξοδος το Μεσολόγγι της

Κοιτάξαμε ένα γύρω
τις μυρτιές
μόνο οι μύγες βούιζαν
χρυσόμυγες
κι η γη κυμάτιζε απ’ τη ζέστη

Παρά τον κίνδυνο κανένας δεν φοβήθηκε
μόνο γονατιστός συλλάβιζε καθείς

την προσευχή του
Τοπίο που σε λένε ποίημα
ευλόγα με να μη σε λησμονήσω.

Μπίλη Βέμη ( 1954 -2012 )

Πηγή: Τοπίο που σε λένε ποίημα, Εκδόσεις: Άγρα, Αθήνα, 1987.

Μπίλη Βέμη - Μυστήριο

Το πράγμα αντηχούσε κι εγώ δεν ήξερα
Σα μανιτάρι άπλωνε η ομπρέλα του στο στήθος μου
Με αργή κίνηση όπως απλώνει στο βυθό το μελάνι

Και είδα τον πατέρα μου να 'ρχεται σιωπηλός και
απόμακρος
τόσο κοντά μας κι όμως σ' έναν άλλο κόσμο
Μες στα συρτάρια του είχαν βρει ρούχα λαμπρά
κρυφά κοστούμια από μπροκάρ γαλάζιο γκρι άγνωστά μας
Αυτά μας έφερναν κι εκείνος παρακολουθούσε αμέτοχος
με κείνη τη θλίψη στο πρόσωπο
Και είδα τον πατέρα μου σιωπηλό κύκνο
να σκίζει τη μέρα στο χαμηλό δωμάτιο
να πλέει στο φως στο ημίφως και πάντα κοντά στην
πόρτα
να στέκεται και να κοιτάζει
περαστικός κύκνος ενός άλλου κόσμου

Τοπίο που σε λένε ποίημα

Μπίλη Βέμη - Το σύνδρομο της Περσεφόνης

Σε βρήκα μισή στον ύπνο και ριγμένη στα όνειρα
μισή να αναδεύεσαι μες στη ζωή όπως άλλοτε
Υπνοβατούσες σχεδόν μέρα και νύχτα

Μισή ζούσες κι ανάσαινες σε κόσμο
θαυμαστό
κατοικημένο
σε χρόνο-άχρονο
κι άλλη μισή στη μέρα που βάλτωνε
και τη φώτιζε μονάχα το όνειρο από βαθιά

Περσεφόνη
Τι εξαγόραζε εκείνη η κάθοδος στον ύπνο;
Στης γης τον αφαλό;
Πώς ήταν και δεν ήταν
εκείνα τα παλάτια του κάτω κόσμου
με τους κήπους μες τη γη;

Να ορίζονται θυμάμαι οι τοίχοι τους από όγκους καφέ χώμα
γη αντί ουρανός
Να βασιλεύει πάντα ένα φως διάχυτο
μέρας συννεφιασμένης
Να έρχονται τα όνειρα με τη σειρά:
το πρώτο ήταν:
και το δεύτερο ήταν:
και το τρίτο ήταν:

Και το πρώτο έλεγε για τη γραφή
και το δεύτερο έλεγε για τον έρωτα
και μετά ήταν το όνειρο με τους τρεις πατεράδες
και μετά ήταν το όνειρο με τις δύο μητέρες
μετά το αίμα
μετά ο Δάσκαλος
ο χωρίς πρόσωπο εραστής
η με πρόσωπο τσιγγάνας αντίζηλος
ο με πρόσωπο μελαμψού τραγουδιστή θάνατος

Τα λόγια τους λακωνικά και κοφτά σαν χρησμοί

Και μάθαινες.

Φυτά του ύπνου

Πηγή: http://www.bibliotheque.gr/article/60137