Το λεγόμενο άκακο του μικροαστού είναι στην πραγματικότητα ένα χονδροειδές και ράθυμο σόφισμα, που έχει πολύ συχνά για άμεσο στόχο τη σύγχυση του κόσμου και την καταστροφή του κόσμου, όπως θα πρέπει να ξέρουμε.
Thomas Bernhard, Αυτοβιογραφία, μτφ Βασίλης Τομανάς, Κλασική Βιβλιοθήκη/Εξάντας
Κάθε δημοσίευση είναι σκέτη βλακεία και η απόδειξη πως κάποιος διαθέτει κακό χαρακτήρα. Το να δημοσιεύεις το πνεύμα είναι το πιο επονείδιστο έγκλημα, κι εγώ δεν ντράπηκα να διαρπάξω επανειλημμένα αυτό το επονείδιστο έγκλημα. Δεν επρόκειτο μάλιστα ούτε καν γι' αυτό που ονομάζουν έντονη ανάγκη κοινοποίησης ορισμένων πραγμάτων, γιατί εγώ ουδέποτε θέλησα να κοινοποιήσω κάτι σε κάποιον, εγώ δεν έχω σχέση με κάτι τέτοιο, το έκανα απλώς για ν' αποκτήσω κάποιο όνομα -για τίποτε άλλο. [...] Εμένα μου έρχεται να ξεράσω μ' όλες αυτές τις εκατοντάδες, τις χιλιάδες δημοσιεύσεις των άλλων, πόσο μάλλον με τις δικές μου. Όμως έλα που δεν μπορούμε ν' απαλλαγούμε από τις φιλοδοξίες και τις ματαιοδοξίες μας! Ορμάμε μέσα τους με ορθωμένο κεφάλι, λες και το έχουμε ανάγκη, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτά μας τα καμώματα δεν είναι τίποτε άλλο από ασυγχώρητες διαστροφές.
[Τόμας Μπέρνχαρντ, Μπετόν, Μτφρ.: Αλέξανδρος Ίσαρης]
Ύστερα από λίγο καιρό είχα βρεθεί στο καφέ Μουζέουμ με τον Γκέρχαρτ Φριτς, που ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής και μέχρι τότε φίλος μου, και είχαμε καθίσει μάλιστα στο ίδιο τραπέζι στο οποίο συνήθιζε να κάθεται ο Ρόμπερτ Μούζιλ, και τον είχα ρωτήσει αν μετά απ΄ αυτή την αθλιότητα του Συνδέσμου Βιομηχάνων σκεφτόταν να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο που είχαν φερθεί και να παραιτηθεί από την κριτική επιτροπή και να εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλά ο Φριτς δεν είχε την πρόθεση ούτε να διαμαρτυρηθεί ούτε να παραιτηθεί από την κριτική επιτροπή. Είχε να θρέψει, μου είπε, τρεις γυναίκες και κάμποσα παιδιά που είχε κάνει μ΄ αυτές τις γυναίκες και δεν είχε περιθώρια ούτε για μια τέτοια αυτονόητη για μένα διαμαρτυρία ούτε για μια τέτοια εξίσου αυτονόητη για μένα παραίτηση από την κριτική επιτροπή του Βραβείου Βίλντγκανς. Αυτός που ήταν πατέρας τόσων παιδιών και συντηρούσε τρεις γυναίκες, ξέρεις τι μου κοστίζουν αυτές; μου κλάφτηκε και με παρακάλεσε να δείξω κατανόηση, σε έναν τόνο που μου ήταν αποκρουστικός.Ο κακομοίρης, ο ασυνεπής, ο αξιολύπητος, ο αξιοθρήνητος. Λίγο μετά απ΄ αυτή τη συζήτηση ο Φριτς κρεμάστηκε από το γάντζο της εξώπορτας του σπιτιού του, έτσι όπως την είχε καταντήσει ο ίδιος τη ζωή του δεν την άντεχε πια. Κι αυτή τον συνέτριψε.
Τόμας Μπέρνχαρντ, Τα βραβεία μου, μτφρ. Σπύρος Μοσκόβου, εκδ. Εστία.
