Alberto Vanasco - Ραψωδία

 Όταν λέω γυναίκα θέλω να πω τα μάτια σου

όταν λέω ο έρωτας θέλω να πω η φωνή σου

όταν λέω άπειρο θέλω να πω μια μέρα

και όταν λέω το παρελθόν λέω όλους τους γιαλούς

που ήμασταν μαζί

και αν πω το μέλλον μιλάω για την παρουσία σου που

πολλαπλασιάζεται επί τα πράγματα σαν πυρκαγιά

κι αν πω σιωπή θέλω να πω αντίο

όταν λέω τις νύχτες θέλω να πω το κορμί σου

όταν λέω λέω θέλω να πω αγγίζω χιμάω

εμμένω

όταν λέω σφάζω θέλω να πω τις κραυγές σου

τους τιγρίσιους οργασμούς σου περιφερόμενος τις νύχτες

και αν πω χρήμα λέω τα χρέη μου και τα χρέη σου

και αν πω λογική λέω την τρέλα σου και τη δική μου

και αν πω να είμαστε ζωντανοί θέλω να πω πεθαίνω

και όταν λέω τώρα λέω χρόνος

και όταν λέω χρόνος λέω πάντα

και όταν λέω πόνος θέλω να μιλήσω για τα πάντα

για όλα όσα μισούμε μαζί

και όταν λέω μίσος θέλω να πω αγαπάω

και όταν λέω θάνατος θέλω να τον πω όλον

όταν λέω τ’ όνομά σου θέλω να πω τ’ όνομά σου

και όταν λέω ζωή θέλω να πω την αγάπη σου τον έρωτά σου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Alberto Vanasco - Ζωή και ποίηση

το ποίημα που δεν μπορεί να γεννηθεί δουλεύει από μόνο του

διατηρεί τα μέλη του όλο το καλοκαίρι

και προσπαθεί ν’ αποφύγει τις ώρες μου της λήθης

είναι το αιωνίως απορριπτόμενο ποίημα

δεν αγαπήθηκε από κανέναν και δεν το έζησε κανείς

χωρίς μορφή χωρίς ειδικό περιεχόμενο χωρίς καμία σπουδή

να ζήσει ή να σε χαιρετήσει

και έτσι οι άντρες θα μιλούν για το παρελθόν τους

και τις γυναίκες του μέλλοντός τους

ενώ κάθεται στο χείλος κάποιου στίχου το απογοητευμένο ποίημα

και περιμένει τη σειρά σου

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Alberto Vanasco-Θάνατος της ποίησης

Στον Ενρίκο Μολίνα

Ακούω τη βροχή να πέφτει και δεν είναι παρά μόνο το νερό που χυμάει να πέσει στης αυγής το άδειο φως.

Αγγίζω τη διαύγεια της μέρας που γεννιέται και δεν είναι παρά μόνο το πρωί και ό,τι το πρωί δεν έχει νικήσει ακόμα.

Κοιτώ το δέρμα σου, τα χέρια σου και δεν βρίσκω παρά μόνο την επί γης στυγνότερη μοναξιά.

Τον διάχυτο αέρα του φθινοπώρου μυρίζω και είναι απλώς η καταπίεση, το βάρος μιας ατμόσφαιρας αναλωμένης.

Ψηλαφίζω τα αντικείμενα, τα ρούχα, τα ιδρωμένα ποτήρια και δεν είναι τίποτ’ άλλο έξω από την κόπωση της ύλης, την ερήμωση του χρόνου.

Τα πάντα έχουν γκρεμιστεί για πάντα απ’ το πείσμα τα τυφλό τούτου του ανεπανόρθωτου κατακλυσμού.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Alberto Vanasco-Ο πόθος για τη ζωή

Λατρεύω όσες μέρες είναι ανοιχτές στην αθωότητά σου

τα ακτινοβόλα πράγματα με τα οποία σε ορίζω

των αναμνήσεών σου τη φωτεινή περιοχή που δένει τη ζωή μου

την κορδιγιέρα που επισκιάζεται απ’ τις μέρες σου μες στην ταλαιπωρία

την περαστική μορφή που έχεις και τρέφεις στην καρδιά σου

τη χρυσή νιότη που έφραξαν τα χέρια σου στα μέσα της χρονιάς

την καυτή σχόλη των ηπείρων που βρίσκονται στους τροπικούς

της Αμερικής τις απέραντες παραλίες όπου μαυρίζουμε σαν τη ζωή

την ανθρωπότητα που επανασυναθροίζεται μέσα μας και ξαναρχίζει

και τον πόθο για ζωή που αγκομαχάει στις κόρες των ματιών σου.

Γι’ αυτό και λατρεύω τη θαυματουργή και άνευ νοήματος τυχαία ροή των γεγονότων

τη μακριά και όλο ψιλοβελονιά επιθυμία που ακολουθούν τα βήματά μας

τον ζήλο που μονίμως αναλαμβάνει εκ νέου τα επακόλουθα των φλογών

την ελαφρά ζέση που τη μπερδεύουμε με την ύπαρξη

το επέκεινα που μας έχει ζητήσει δικιά του την κάθε στιγμή μας

το αφυπνισμένο χρώμα που αναδύθηκε όταν ριγούσες

και το ίδιο συνάμα τότε που είχες φτάσει νά ’σαι σαν σε νησί

και απ’ όπου εκτοξεύεις τις καθοριστικές σου απαντήσεις

και όπου τα πάντα έχουν γίνει σαν εμένα και σαν εμένα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Alberto Vanasco (Buenos Aires 1925 –1993)

Alberto Vanasco- «Τέχνη Ποιητική»

Αν το ποίημα δεν χρησιμεύει στο να επιβάλλει στων πραγμάτων το όνομα
άλλο όνομα και στη σιωπή του άλλη σιωπή,
αν δεν χρησιμεύει στο να σκίζει τη μέρα
στα δυό της ημίση σαν δύο άλλες ημέρες απαστράπτουσες
και στο να λέει στον καθένα
ό,τι ο καθείς επιθυμεί ή έχει ανάγκη
ή ό,τι ποτέ δεν έχει πει στον εαυτό του τον ίδιο.

Αν το ποίημα δεν χρησιμεύει στο να μπαίνει ο φίλος ή η φίλη
μέσα του σάμπως να μπαίνουν σε μεγάλο περιβόλι
και να νιώθουν ότι αδειάζουνε σιγά-σιγά
του κρασιού το κανάτι που κρατάνε στα χέρια τους
στις ρίζες του χρόνου ή τη γεύση του θυμού
ή το ότι αργούνε να έρθουν εφέτος τα κρύα.

Αν το ποίημα δεν χρησιμεύει
στο να του κλέβει τ’ όνειρο η σάρα και η μάρα
ή στο να βοηθάει τον ύπνο των αθώων,
αν είναι άχρηστο στον πόθο και στην έκπληξη,
στη μνήμη ή στη λήθη.

Αν το ποίημα δεν χρησιμεύει στο να δημιουργεί ό,τι ακούει
Κάποιος φανατικός
Που ο ποιητής τον κάνει να σωπάσει.

Alberto Vanasco (Buenos Aires, Argentina; 1925 – May 11, 1993)

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής