Miguel Hernández -Για την ελευθερία

Για την ελευθερία αιμορραγώ, αγωνίζομαι, επιζώ.
Για την ελευθερία, τα μάτια και τα χέρια μου,
σαν ένα δέντρο σάρκινο, γενναιόδωρο και δέσμιο,
δίνω στους χειρούργους.


Για την ελευθερία πιότερες νιώθω καρδιές
από άμμους στο στήθος μου: οι φλέβες μου γεννούν αφρούς
και μπαίνω στα νοσοκομεία, και μπαίνω στα μπαμπάκια
όπως στους κρίνους.


Για την ελευθερία με πυροβολισμούς απομακρύνομαι
απ’ αυτούς που ρίξαν τ’ άγαλμά της στη λάσπη.
Και με χτυπήματα απομακρύνομαι απ’ τα πόδια μου, απ’ τα μπράτσα μου,
απ’ το σπίτι μου, από τα πάντα.


Γιατί όταν η μέρα χαράξει στα άδεια λεκανοπέδια
εκείνη θα τοποθετήσει δυο λίθους μελλοντικής ματιάς
και νέα μπράτσα και νέα πόδια θα κάνει να μεγαλώσουν
στην υλοτομημένη σάρκα.


Με φτερά σφρίγους θα βλαστήσουν δίχως φθινόπωρο
υπολείμματα του σώματός μου που χάνω σε κάθε πληγή.
Γιατί είμαι σαν το υλοτομημένο δέντρο, που βλασταίνω:
γιατί ακόμα έχω τη ζωή.


Συντάξη - μετάφραση: Emmanuel Vinader

http://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1963-miguel-hernandez-ekato-xronia-apo-th-gennhsh

Miguel Hernández – Σαν τον ταύρο

 Σαν τον ταύρο για το πένθος έχω µοίρα

και για τον πόνο σαν τον ταύρο έχω σηµάδι

στο πλευρό µου µ’ ένα σίδερο του Άδη

και του βουβώνα τον καρπό ανδρισµού πείρα.

Σαν τον ταύρο που µου τη µετράει λίγη

την καρδιά που σαν απέραντη φαντάζει,

της µορφής σου ο έρωτας µε αναγκάζει,

σαν τον ταύρο να σου φωνάζω ό, τι µε πνίγει.

Σαν τον ταύρο µες στα σίδερα ωριµάζω

στην καρδιά µου έχει η γλώσσα µου βαφτεί

κι έχω µέσα στο λαιµό έναν ήχο µαύρο.

Σαν τον ταύρο ακολουθώ και σε κοιτάζω

και τον πόθο µου αφήνεις σε σπαθί,

σαν τον ταύρο να γυρίζω σαν τον ταύρο

Μετ. Βασίλης Λαλιώτης

Miguel Hernández, Οριχουέλα 1910 – Αλικάντε 1942

Miguel Hernández-Τα μάτια μου χωρίς τα μάτια σου δεν είναι μάτια

Τα μάτια μου χωρίς τα μάτια σου δεν είναι μάτια –

όχι! Είναι απλώς δυο μυρμηγκοφωλιές παρατημένες.

Και των χεριών μου οι άκρες, όσο δεν σ’ αγγίζουν, ξένες

μου φαίνονται αγκαθόβεργες στων πόνων τα δεμάτια.

Δεν έχω χείλη χωριστά απ’ την άλική σου εγκράτεια

που γλυκές καμπάνες με γεμίζει αλαφιασμένες·

οι σκέψεις μου μακριά σου, ως γολγοθάδες, υψωμένες

τους νάρδους κάνουνε τσουκνίδες, την καρδιά κομμάτια.

Το αφτί μου δεν γνωρίζω τί είναι δίχως τη λαλιά σου·

ο Βόρειος Πόλος δίχως το άστρο σου ορφανός θα μένει·

και δίχως τη φωνή σου εγώ φωνή έχω γυναικεία.

Ποθώ ν’ ακολουθώ τον άνεμο της ευωδιάς σου

και των πατημασιών σου την εικόνα τη σβησμένη

που ξεκινά μ’ εσένα και σ’ εμέ θα μπεί τελεία.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.