Λένα Καλλέργη - Λεπταισθησία

Τι μαύρος που είναι ο θάνατος.

Αν ήταν άσπρος, θα ήξερα να γράψω

πάνω του ξόρκια, «σ’ αγαπώ», «καλό ταξίδι».

Θα έτρεχα να του πλύνω τις πληγές

αν είχε κοκκινίσει.

Θα του έλεγα όλη την αλήθεια

αν ήταν μπλε.

Όμως

μαύρος!

Τουλάχιστον πηγαίνει σε όλους.

Κι εμένα, τώρα που τον βλέπω από κοντά,

με κολακεύει.

Λένα Καλέργη ( 1978 - )

 Πηγή: Περισσεύει ένα πλοίο ,  Εκδόσεις: Γαβριηλίδης, 2016.

Λένα Καλλέργη - Πλατάνια

 Πηγή: Ένα Ποιηματάκι

Λένα Καλλέργη - Η καταγωγή ενός είδους

 Δεν ξέρω τίποτε από πλοία.

Όταν τα βλέπω να περνούν κάτω απ’ τον ήλιο

κάτι βαθιά νυχτερινό με διαπερνά

μια γνώση από κλειστή καμπίνα

απ’ το σκοτάδι της θάλασσας.

Κι όταν πλησιάζουν μες στη νύχτα φωτισμένα

πάνω στους μαύρους όγκους του νερού

γίνονται ανάλαφρες γιορτές, θραύσματα ξένων κόσμων

που ακολουθώ για λίγο με το βλέμμα.

Ήμουν κι εγώ στην ξύλινη κοιλιά του πρώτου πλοίου

μαζί με τ’ άλλα ζωντανά,

έτσι λέει μια ιστορία.

Όμως δεν βρήκα σωτηρία ν’ αναπαράγω

μόνο ταξιδευτές με χίλιους μύθους

μια γλώσσα σε διαρκή μεταφορά.

Δεν ξέρω ένα σκαρί πώς το σχεδιάζουν

πώς το ονομάζουν, πώς το ρίχνουν στο νερό.

Κι αν επιλέχθηκα να ζήσω

δεν μου έμαθε κανείς ναυσιπλοΐα.

Καιρός να φτιάξω ένα πλωτό δικό μου.

Ούτε από μένα ξέρω.

    Περισσεύει ένα πλοίο, Γαβριηλίδης, 2016.

Λένα Καλλέργη -Σκαρί

Το κορμί

πάντα μπαίνει

σε μανίκια στενά

σε φόδρες αλύγιστες

σε κουμπιά που κοντεύουν να σπάσουν.

Δεν χωρά

στα δοσμένα μεγέθη να πάλλεται

και γυμνό δεν μπορεί να πηγαίνει.

Έτσι λέει η ιστορία του.

Τι να το έντυνα

ώστε όταν φυσάει

να μην μένουν επάνω του

οι εποχές και τα κρίματα.

Κι όταν βρέχει να στέκεται

να θυμάται τη δίψα του

να επιστρέφει στον ήλιο

με ολάνθιστο δέρμα.

Δεν έχω παρά

ένα σώμα φωνή

όλο αλάτι στην άρθρωση.

Αν όμως είχα

ένα πανί.

Καλλέργη, Λ. (2016). Περισσεύει ένα πλοίο, Αθήνα: Γαβριηλίδης.

Λένα Καλλέργη - Ταυτότητες

Στις βόρειες χώρες με τα στρογγυλά βουνά
με την ομίχλη που ανεβαίνει από τις λίμνες
υπήρξα Ελληνίδα.

Στις μακρινές ηπείρους
με τα φαράγγια και τις κόκκινες ερήμους
υπήρξα Ευρωπαία.

Σε σκοτεινά σοκάκια μητροπόλεων
με τρομαγμένα βήματα και βιαστικά κλειδιά
ήμουν γυναίκα.

Και στο μικρό
το άγριο κομμάτι γης
που είδα το χρώμα του νερού και των λεπτών εντόμων
υπήρξα κύτταρο
που ούτε κοιτούσε ούτε ξεχώριζε
λουλούδια και σκουλήκια και χορτάρι
μα ανέπνεε την αρχαία αποστολή
πάνω στο χώμα.

[Λ. Καλλέργη, Ανήμερο, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2023, σ. 32]

Λένα Καλλέργη - Spleen

Δεν έχω ποιήματα άλλα κι ιστορίες

Το σκοτεινό δωμάτιο να φωτίσω.

Τα μάγια λύνω. Τη σιωπή θ' αφήσω

Να ηχεί σ' αυλές κλειστές και σκάλες κρύες.

Δέθηκε ο δρόμος με τσιμέντο γκρίζο.

Ξύνει η βροχή το τζάμι μ' ένα νύχι

Που μπαίνει ως την καρδιά. Γύρω μου στίχοι

Λειψοί, μέλη κορμιού που δεν γνωρίζω.

Να δοκιμάσω ένα καινούριο ρούχο...

Να ράψω αυτή την τρύπα στο σεντόνι.

Τίποτα δεν χωρά τη θλίψη που 'χω.

Μια κούπα θα κρατήσω τσάι σκέτο

Κι ένα στο νου μου να γυρνάει σονέτο

Να λέει: Πόλη στενή. Γυναίκα μόνη.

Κήποι στην άμμο, Γαβριηλίδης 2010

Λένα Καλλέργη - Όροι αρραβώνα

Θέλω ένα δαχτυλίδι από χορτάρι

Όταν μαραίνεται να μου φτιάχνεις καινούριο

Το καλοκαίρι καίει τους πράσινους χυμούς

Να μου φέρνεις ένα κάθε μέρα.

Θέλω ένα μαξιλάρι από χαρτί

Ν’ αποτυπώνονται τα δάκρυά σου

Οι κηλίδες της κάθε σου ανάσας

Να γράφουν τη νύχτα ιστορίες.

Θέλω ένα δέντρο για σπίτι

Χωρίς καθιστικό και κουζίνα

Στ’ άβολα κλαδιά του ν’ ακουμπάμε για λίγο

Πριν και μετά να πετάμε.

Κι ένα φόρεμα θέλω από δρόμο

Με σκόνη ταξιδιών να με ντύνει

Να γυρνώ στις στροφές του χορεύοντας

Κι όταν στέκομαι γυμνή να σε βρίσκω.

Λένα Καλλέργη ( 1978 - )

Κήποι στην άμμο, Γαβριηλίδης, 2010

Λένα Καλλέργη-Ζώα συντροφιάς

 
Τα όχι και τα μη που έχω δεχτεί
σέρνονται πίσω μου με αόρατα λουριά.
Τα απαγορεύεται τραβούν τις αλυσίδες
δεξιά κι αριστερά.
 
Δεν ήθελα ποτέ μου κατοικίδιο
ούτε πουλάκι σε κλουβί, με πιάνουν κλάματα
ούτε μοναχικό χρυσόψαρο σε γυάλα.
 
Να τα ’στελνα σε φύση άγρια
που δεν υπάρχει πια
να γίνουν ναι και θέλω, τώρα κι επιτρέπεται
λύκοι σε αγέλες, τίγρεις σε πεδιάδες
κι ας με κατασπαράξουν τελικά
σε μια από τις ανέμελες, τις δίχως ζώα βόλτες
ή ας με γυρίσουν σπίτι στο θηρίο μου
τη μόνη ελευθερία.

Λένα Καλλέργη-Η καταγωγή ενός είδους

Δεν ξέρω τίποτε από πλοία.
Όταν τα βλέπω να περνούν κάτω απ’ τον ήλιο
κάτι βαθιά νυχτερινό με διαπερνά
μια γνώση από κλειστή καμπίνα
απ’ το σκοτάδι της θάλασσας.
Κι όταν πλησιάζουν μες στη νύχτα φωτισμένα
πάνω στους μαύρους όγκους του νερού
γίνονται ανάλαφρες γιορτές, θραύσματα ξένων κόσμων
που ακολουθώ για λίγο με το βλέμμα.
Ήμουν κι εγώ στην ξύλινη κοιλιά του πρώτου πλοίου
μαζί με τ’ άλλα ζωντανά,
έτσι λέει μια ιστορία.
Όμως δεν βρήκα σωτηρία ν’ αναπαράγω
μόνο ταξιδευτές με χίλιους μύθους
μια γλώσσα σε διαρκή μεταφορά.
Δεν ξέρω ένα σκαρί πώς το σχεδιάζουν
πώς το ονομάζουν, πώς το ρίχνουν στο νερό.
Κι αν επιλέχθηκα να ζήσω
δεν μου έμαθε κανείς ναυσιπλοΐα.
Καιρός να φτιάξω ένα πλωτό δικό μου.
Ούτε από μένα ξέρω.

Πηγή: Περισσεύει ένα πλοίο, Γαβριηλίδης, 2016.

Διαβάστε περισσότερα: https://poets.gr/el/poihtes/kallergi-lena/268-perisseyei-ena-ploio/671-i-katagogi-enos-eidous

Λένα Καλλέργη-Ο ξένος

Με δέχτηκαν αργά στην ενδοχώρα.

Με όρους νησιού
Χωρίς γέφυρες
Με άδεια που εκκρεμεί
Για ν’ αναπτύξω κάποτε δικούς μου πληθυσμούς
Τοτέμ, φυλές, προγόνους
Ν’ ασκήσω το δικαίωμα του τόπου
Να γίνω πατρίδα.

Για λόγους ταραχής, και για τις εντυπώσεις
Με είπαν ηφαίστειο.
Κάθε στεγνό χωράφι χρειάζεται
Την ελπίδα της λάβας.

Θέλουν να κάψω τους παλιούς θεούς
Να σβήσω τους νόμους.
Εγώ, μου λένε, δεν θα κινδυνεύσω.
Με προστατεύει το νερό που με κυκλώνει.

Όμως ξεχνούν.
Ήρθα για τη σοδειά.
Δεν σιγοκαίνε όλες οι αυτονομίες.
Δεν θέλει κάθε ανταρσία να εκραγεί
Μέχρι επανάστασης.


Λένα Καλλέργη ( 1978-)

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/lena-kallergi/