Giuseppe Ungaretti - Νυχτέρι

Μια ολόκληρη νύχτα
ριγμένος στο πλάι
ενός συντρόφου
σφαγμένου
με το στόμα του
που έτριζε τα δόντια
προς το γιομάτο φεγγάρι γυρισμένο
με τα συφοριασμένα
χέρια του
που είχανε μπει
μες στη σιωπή μου
έγραψα
επιστολές γιομάτες αγάπη.

Ποτέ δεν είχα
τόσο
αγαπήσει τη ζωή.

Πηγή: 30 Ποιήματα του Giuseppe Ungaretti, Μετάφραση: Άρης Δικταίος.

Απ' το προφίλ του Σπύρου Αντωνόπουλου

Giuseppe Ungaretti - Αιθρία

                    Δάσος τοϋ Κουρτύν, Ιούλιος 1918

’Έπειτα από τόση

ομίχλη

ένα

ένα

φανερώνονται

τ’ αστέρια

’Ανασαίνω

τη δροσιά

που μ’ άφήνει

το χρώμα τ’ ουρανού

Μ’ αναγνωρίζω:

μορφή

προσωρινή

Παγιδευμένη

σέ αθάνατο κύκλο

μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς

Ποίηση / Τεύχος 2 / Φθινόπωρο 1993

Giuseppe Ungaretti - Περιπλανώμενος

Σε κανένα

μέρος

του κόσμου

δεν μπορώ

να σταθώ

Σε κάθε

νέο

κλίμα

που συναντώ

αρρωσταίνω

στη σκέψη

πώς

κάποτε

το είχα κιόλας

συνηθίσει

Και φεύγω από εκεί πάντοτε

ξένος

Όταν γεννήθηκα

επέστρεψα από εποχές όπου

είχα ζήσει για πολύ

Ν' απολαύσω μιά μόνη

στιγμή αρχέγονης

ζωής

Γυρεύω έναν τόπο

αθώο

Σπουδή θανάτου

μτφ. Σωτήρης Τριβιζάς

Giuseppe Ungaretti - Χριστούγεννα

 

Δεν θέλω

να ξετυλίξω

το κουβάρι 

των δρόμων.

Μου πέφτει βαριά

η κούραση

στους ώμους.

Αφήστε με έτσι

σαν ένα

πράγμα

ριγμένο σε μια

γωνιά

και ξεχασμένο.

Εδώ

αισθάνομαι

μόνο

θετική ζεστασιά.

Κάνω παρέα

με τις τέσσερις 

τούμπες

του καπνού

στο τζάκι.

Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας

Cesare Ungaretti - Ποιήματα

 Αποχαιρετισμός

Ευγενικέ

Έτόρε Σέρα

ποίηση

είναι ο κόσμος η ανθρωπότητα

η σωστή ζωή

ανθισμένα από το λόγο

το διάφανο θαύμα

μιας παράφορης ταραχής

Όταν βρίσκω

σ’ αυτή τη σιωπή μου

μια λέξη ενταφιασμένη

μέσα μου νιώθω στη ζωή μου

κάτι σαν άβυσσο

Βεδουίνικο τραγούδι

Πετιέται μια γυναίκα το τραγούδι αρχίζει

Τη συνοδεύει ο άνεμος ,τη μαγνητίζει

Κι επάνω εκεί στη γη ξάπλα τη φέρνει

Και τ’όνειρο τ’αληθινό της παίρνει

Αυτή η γης είναι γυμνή

Αυτή η γυναίκα είναι κοινή

Τ’ αγέρι αυτό είναι λυσσασμένο

Τ’ όνειρο αυτό είναι πεθαμένο

Σαν Μαρτίνο ντελ Κάρσο

Από αυτά τα σπίτια

δεν έχει μείνει

παρά κάποιο

κουρέλι τοίχου

Απ’ όσους

επικοινωνούσαν μαζί μου

δεν έχει μείνει

ούτε και τόσο

Μα στην καρδιά μου

κανένας σταυρός δε λείπει

Είναι η καρδιά μου

ο πιο σπαραγμένος τόπος

Βάρος

Εκείνος ο χωρικός

πιστεύει στο φυλαχτό

του Αγίου Αντωνίου

και πορεύεται αμέριμνος

Μα κατάγυμνη και κατάμονη

χωρίς είδωλο

κουβαλάω την ψυχή μου

Μακριά

Μακριά μακριά

σαν ένα τυφλό

μ’εχουνε φέρει απ’το χέρι

Γεννιέται ίσως

Σβήνουμε μες στην ομίχλη

Γεννιέται ίσως ένα ποτάμι κάπου εδώ

Ακούω το τραγούδι των σειρήνων

της λίμνης εκεί που υπήρχε η πόλη

Κιαροσκούρο

Ακόμα κι οι τάφοι έχουνε χαθεί

Σκοτεινός τόπος απέραντο βάραθρο

κάτω απ’ το μπαλκόνι

του νεκροταφείου

Ήρθα να ξαναβρώ

τον Άραβα φίλο μου

που σκοτώθηκε το περασμένο βράδυ

Ξημέρωσε Ξαναγυρνούν οι τάφοι κρυμμένοι στην πράσινη καταχνιά του τελευταίου σκοταδιού στην πράσινη πάχνη του πρώτου φωτός

Εσπέρα

Πλάι στα βήματα της εσπέρας 

Τρέχει ένα ξάστερο νερό 

Με το χρώμα της ελιάς

Κι ύστερα από λίγο φτάνει μια ξεχασμένη φωτιά

Μες στον καπνό ακούω τώρα γρύλους και βατράχια

Εκεί που τρυφερά χορτάρια τρέμουν

Απ' τη συλλογή: Η ζωή ενός ανθρώπου

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης

Giuseppe Ungaretti - Κουβαλάμε

Ρώμη, τέλη Μαρτίου, 1918 

Κουβαλάμε 

την απέραντη 

κόπωση

της απόκρυφης 

προσπάθειας

αυτής της αρχής

που κάθε χρόνο

αποδεσμεύει τη γη

Giuseppe Ungaretti, Ποιήματα, μτφρ.: Φοίβος. Ι. Πιομπίνος, Ίκαρος 2001.

Giuseppe Ungaretti - [17]

 

Γλυκός ο καιρός κι ίσως εδώ κοντά να περνάς

Λέγοντας : "Αυτός ο ήλιος και ο τόσος χώρος

Να σε ηρεμήσουν. Στον καθάριο άνεμο ν' ακούς

Μπορείς το χρόνο να πορεύεται και τη φωνή μου,

Μάζεψα λίγο λίγο μέσα μου κι έκλεισα

Τη βουβή ορμή της ελπίδας σου,

Είμαι για σένα η αυγή και άθικτη μέρα".

Πηγή: Τζουζέπε Ουνγκαρέτι, Οδύνη 1937-1946, Μτφρ.: Φοίβος Πιομπίνος.

Giuseppe Ungaretti - [τι σημαίνει ηρεμία]

τα σταφύλια έχουν ωριμάσει το χωράφι είναι οργωμένο

το βουνό χάνεται στα σύννεφα

πάνω στους σκονισμένους καθρέφτες του καλοκαιριού

μια σκιά έχει πέσει

ανάμεσα στο δισταγμό των δακτύλων

το φως είναι καθάριο

και μακρινό

μαζί με τα χελιδόνια φεύγει

και το τελευταίο δάκρυ

[απόδοση Βαρώνος Όρσον]

Giuseppe Ungaretti - Εις μνήμην

Μωχάμεντ Σημπ

τον έλεγαν

Από νομάδες εμίρηδες

κρατούσε

κι αυτοκτόνησε

γιατί δεν είχε πια

Πατρίδα

Τη Γαλλίαν αγαπούσε

κι άλλαξεν όνομα

Έγινε Μαρσέλ

μα όχι Γάλλος

δεν ήξερε πια

να ζει κάτω

απ’ τη σκηνή των δικών του

όπου ακούς ύμνους

από το Κοράνι

πίνοντας καφέ

Και δεν ήξερε

την ελευθερία του να δώσει

της εγκατάλειψής του

το τραγούδι

Τον συνόδεψα με την πατρόνα

του ξενοδοχείου

που μέναμε

στο Παρίσι

αριθμός 5 Rue de Garmes

σοκκάκι κατηφορικό

μουχλιασμένοι τοίχοι

Αναπαύεται

στο κοιμητήριο του Ιβρύ

σε μια συνοικία που σάμπως

να ζει αιώνια

μια μέρα

τη μέρα

που το παζάρι

σ’ άλλη συνοικία

μετακομίζει

Αλλ’ ίσως είμαι ο μόνος

που ξέρω ακόμη

πως έζησε.

Μετάφραση Άρης Δικταίος

Giuseppe Ungaretti - Απόλαυση

Αισθάνομαι τον πυρετό

αυτής της

φωτοχυσίας.

Υποδέχομαι αυτή

τη μέρα σαν

φρούτο που γλυκαίνει.

Θα έχω

απόψε

μια τύψη σαν

αλύχτισμα

χαμένο μες

στην έρημο.

 Giuseppe Ungaretti, "Godimento", L' allegria, 1917, μτφρ. Αλέκα Πλακονούρη

Giuseppe Ungaretti - Απόλαυση

Αισθάνομαι τον πυρετό
αυτής της
φωτοχυσίας.

Υποδέχομαι αυτή
τη μέρα σαν
φρούτο που γλυκαίνει.

Θα έχω
απόψε
μια τύψη σαν
αλύχτισμα
χαμένο
στην έρημο.

1917

Μετάφραση: Αλέκα Πλακονούρη

 L' allegria

Giuseppe Ungaretti - Είμια μια ύπαρξη

Όπως αυτή η πέτρα
του Σαν Μικέλε
έτσι κρύα
έτσι σκληρή
έτσι ξεραμένη
έτσι απρόσβλητη
έτσι τελείως
ξέπνοη.

Όπως αυτή η πέτρα
είναι το κλάμα μου
που δεν φαίνεται.

Ο θάνατος
αντιμετωπίζεται
με τη ζωή.

 L' allegria, 1916
μτφρ. Αλέκα Πλακονούρη

Giuseppe Ungaretti - Τρία ποιήματα

Αγρύπνια

(Ύψωμα Τέσσερα, 23 Δεκεμβρίου 1915)

«Μια ολόκληρη νύχτα

πεσμένος πλάι

σ' ένα σφαγμένο

σύντροφο

με το στόμα του

να χάσκει

στην πανσέληνο

με τα παράλυτα

χέρια του

να διαπερνούν

τη σιωπή μου

έγραψα

γράμματα γεμάτα έρωτα.

Ποτέ δεν ήμουν

τόσο δεμένος

με τη ζωή

Ήταν μια φορά

(Ύψωμα εκατόν Σαράντα Ένα, 1η Αυγούστου 1916)

Στο δάσος Καπούτσο

υπάρχει μια πλαγιά

από πράσινο βελούδο

σαν μια γλυκιά

πολυθρόνα

Εκεί ν΄αποκοιμηθώ

μόνος

σ’ ένα απόμερο καφενείο

μ’ ένα φως ασθενικό

όπως αυτό

του φεγγαριού.

Μακριά

(Βέρσα, 15 Φεβρουαρίου 1917)

Μακριά πολύ μακριά

σαν τον τυφλό

με πήγαν απ’ το χέρι.

Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς

Σπουδή Θανάτου, Καστανιώτης

Giuseppe Ungaretti - Μη φωνάζετε πια

Σταματήστε να σκοτώνετε τους νεκρούς,
Μη φωνάζετε πια, μη φωνάζετε
Εάν θέλετε να τους αφουγκράζεστε ακόμα,
Εάν ελπίζετε πως δεν θα χαθούν.

Οι νεκροί ανεπαίσθητα ψιθυρίζουν,
Δεν κάνουν περισσότερο θόρυβο
Απ’ όσο το χορτάρι που μεγαλώνει
Ευτυχισμένο εκεί που δεν περνά ο άνθρωπος.

Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς
Πηγές: https://dimartblog.com

Giuseppe Ungaretti - Βεδουίνικο τραγούδι

Μια γυναίκα τραγουδάει

Ο άνεμος την κυνηγάει

Και στη γη πάνω τη ρίχνει

Και τ’ όνειρο της δείχνει.

Τούτη η γη είναι γυμνή

Η γυναίκα είναι κοινή

Το αγέρι δυνατό

Και το όνειρο νεκρό.

Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς

Giuseppe Ungaretti - Ποιήματα

 San Martino Del Carso
Απ’ αυτά τα σπίτια
τίποτε άλλο δεν έχει μείνει
παρά μόνον ερείπια
 
Απ’ όλους εκείνους
που βαδίζαμε μαζί
κανείς δεν έχει μείνει
 
Μα στην καρδιά μου
κανένας σταυρός δεν λείπει
 
Είν’ η καρδιά μου
η πιο βασανισμένη απ’ όλες τις χώρες.
 
(27 Αυγούστου 1916)
 
Αστέρι
Αστέρι, μοναδικό μου αστέρι,
στην φτώχια ετούτης της νυχτιάς, μόνο,
για μένα, λάμψε,
μες στην μοναξιά, λάμψε·
Όμως, για μένα, αστέρι,
που ποτέ δεν σταματά να φέγγει, τ’ ομολογώ,
στις λίγες στιγμές που σου δόθηκαν,
μ’ έλουσες μ’ ένα φως
που έκανε ακόμη πιο σκληρή
την απόγνωσή μου.
 
(1966)
 
Αστέρια
Επιστρέφουν ψηλά για να κάψουνε τους μύθους.
Θα πέσουν μαζί με τα φύλλα στο πρώτο αγέρι.
Μα καθώς θα’ ρθει μιαν άλλη ανάσα
μια νέα λάμψη θα επιστρέψει.
 
(1927)
 
Η όμορφη νύχτα
Ποιο τραγούδι βγαίνει απόψε
και πλέκεται μαζί
με την κρυστάλλινη ηχώ της καρδιάς
τ’ αστέρια
 
Τι πλουσιοπάροχο το ανοιξιάτικο γεύμα
της νυμφευμένης καρδιάς
 
Ήμουν
ένα μέταλλο του σκότους
 
Τώρα δαγκώνω
όπως ένα μωρό το βυζί
το διάστημα
 
Τώρα είμαι μεθυσμένος
με το σύμπαν
 
(24 Αυγούστου 1916)
 
Ματαιοδοξία
Ξάφνου
είναι γίγαντας
ανάμεσα στα μπάζα
ο διαυγής
άναυδος
απ’ την απεραντοσύνη.
 
Κι ο άντρας
σκυμμένος
πάνω απ’ το νερό
κατάπληκτος
απ’ τον ήλιο
ανακαλύπτει
μια σκιά.
 
Αγκαλιάζει τα κομμάτια της και
την παρασέρνει μακριά.
 
(1917)
 
Ω νύχτα
Μες απ’ την μεγάλη ανησυχία της αυγής
αποκαλύπτονται τα κατάρτια.
 
Φύλλα, αδελφή φύλλα,
ακούω τον θρήνο σου.
 
Φθινόπωρα,
ετοιμοθάνατα γλυκύτατα.
 
Ω νεότητα,
η ώρα του αποχωρισμού μόλις πέρασε.
 
Οι ανοιχτοί ορίζοντες της νεότητας
ελεύθερη ορμή.
 
Κι εγώ έρημος ακόμα.
Χαμένος σ’ αυτή τη λαβυρινθώδη μελαγχολία.
 
Όμως την νύχτα σκορπίζονται οι αποχωρισμοί.
 
Ωκεάνιες σιωπές,
αστρικές φωλιές της παραίσθησης,
 
ω νύχτα.
 
(1919)
 
Αδέρφια
Σε ποιο σύνταγμα ανήκετε
αδέρφια;
 
Λέξη που τρέμει
μες στη νύχτα
 
Φύλλο που μόλις γεννήθηκε
 
Μες στον θαυμαστό αέρα
ξαφνικά εξεγείρεται
σ’ ετούτο τον άνδρα
στην ευθραυστότητά του
 
Αδέρφια
 
(1943)

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Αναδημοσίευση από: https://ologramma.art/poiimata-toy-giuseppe-ungaretti/
 

Giuseppe Ungaretti - Μη φωνάζετε άλλο

 Πάψτε να σκοτώνετε τους νεκρούς,

Μη φωνάζετε άλλο, μη φωνάζετε

Αν θέλετε να τους ακούτε ακόμα,

Αν ελπίζετε πως δεν θα χαθούν.

Μόλις που ψιθυρίζουν,

Δεν κάνουν περισσότερο θόρυβο

Απ' όσο η χλόη μεγαλώνοντας,

Χαρούμενη εκεί που ο άνθρωπος δεν περνά.

Ποιήματα, μτφ.: Φοίβος Ι. Πιομπίνος, Εκδόσεις Ίκαρος 2001.

Giuseppe Ungaretti-Δύο Ποιήματα

 Το θαμμένο λιμάνι

Φτάνει μόλις εκεί

μια στιγμούλα ν’ αγγίξει

ο ποιητής

Ύστερα μες στο φως ξαναγυρνάει

με τα τραγούδια του

που τα σκορπάει

Από μια τέτοια ποίηση δεν

μου απομένει πάρεξ

ένα κάτι ελάχιστο

θησαυρού κρυφού ανεξάντλητου.

Μνήμη της Οφηλίας της αυγής

Από σας, πριν απ’ την ώρα τους ρεμβαστικά,

μεμιάς το μάταιο φως

ως τη στερνή σταγόνα του εστραγγίστη

μάτια ωραία, στα σφαλιστά τους βλέφαρα χορτάτα.

Εντός σας αθάνατα

πια και χωρίς κανένα βάρος

τα πράγματα που εζούσατε μ’ άωρους δισταγμούς

καίγοντας μες στην αλλαγή τους

μια γαλήνη προσμένουν

και σε λίγο, στα βάθη της σιωπής της δικής σας

ν’ αρμοστούν οριστικά θα πάνε,

ασωτεμένα πράγματα:

Καθάρια αναθυμήματα

ονόματα, αιώνια εμβλήματα…

Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

Giuseppe Ungaretti-[Δεν έχω διάθεση]

Δεν έχω διάθεση
να βουτηχτώ
σ' ένα κουβάρι
δρόμων

.
Σέρνω τόση
κούραση
πάνω μου
.
Αφήστε με έτσι
σαν ένα
πράμα
ακουμπισμένο
σε μια
γωνιά
και λησμονημένο
.
Τζουζέπε Ουγκαρέτι
μτφ.: Φοίβος Πιομπίνος
Ίκαρος, 2001.

Giuseppe Ungaretti-Ελλάδα 1970

Δεν είσαι πια, Αθήνα, Ελλάδα,

παρά το άντρο των μωρών; Μια χώρα τώρα

του άμετρου, Αθήνα,

δική μου Αθήνα, μάτια διάπλατα,

εσύ που σ’ όσους πόθησαν του ανθρώπου την αξία

τα μάτια άνοιξες πρώτη 

πώς τώρα πια τυφλώνεις τερατόμορφη;

Ποιος σε κατάντησε έτσι,

ποια τέρατα, ποια κτήνη;

Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης