Cesare Ungaretti - Ποιήματα

 Αποχαιρετισμός

Ευγενικέ

Έτόρε Σέρα

ποίηση

είναι ο κόσμος η ανθρωπότητα

η σωστή ζωή

ανθισμένα από το λόγο

το διάφανο θαύμα

μιας παράφορης ταραχής

Όταν βρίσκω

σ’ αυτή τη σιωπή μου

μια λέξη ενταφιασμένη

μέσα μου νιώθω στη ζωή μου

κάτι σαν άβυσσο

Βεδουίνικο τραγούδι

Πετιέται μια γυναίκα το τραγούδι αρχίζει

Τη συνοδεύει ο άνεμος ,τη μαγνητίζει

Κι επάνω εκεί στη γη ξάπλα τη φέρνει

Και τ’όνειρο τ’αληθινό της παίρνει

Αυτή η γης είναι γυμνή

Αυτή η γυναίκα είναι κοινή

Τ’ αγέρι αυτό είναι λυσσασμένο

Τ’ όνειρο αυτό είναι πεθαμένο

Σαν Μαρτίνο ντελ Κάρσο

Από αυτά τα σπίτια

δεν έχει μείνει

παρά κάποιο

κουρέλι τοίχου

Απ’ όσους

επικοινωνούσαν μαζί μου

δεν έχει μείνει

ούτε και τόσο

Μα στην καρδιά μου

κανένας σταυρός δε λείπει

Είναι η καρδιά μου

ο πιο σπαραγμένος τόπος

Βάρος

Εκείνος ο χωρικός

πιστεύει στο φυλαχτό

του Αγίου Αντωνίου

και πορεύεται αμέριμνος

Μα κατάγυμνη και κατάμονη

χωρίς είδωλο

κουβαλάω την ψυχή μου

Μακριά

Μακριά μακριά

σαν ένα τυφλό

μ’εχουνε φέρει απ’το χέρι

Γεννιέται ίσως

Σβήνουμε μες στην ομίχλη

Γεννιέται ίσως ένα ποτάμι κάπου εδώ

Ακούω το τραγούδι των σειρήνων

της λίμνης εκεί που υπήρχε η πόλη

Κιαροσκούρο

Ακόμα κι οι τάφοι έχουνε χαθεί

Σκοτεινός τόπος απέραντο βάραθρο

κάτω απ’ το μπαλκόνι

του νεκροταφείου

Ήρθα να ξαναβρώ

τον Άραβα φίλο μου

που σκοτώθηκε το περασμένο βράδυ

Ξημέρωσε Ξαναγυρνούν οι τάφοι κρυμμένοι στην πράσινη καταχνιά του τελευταίου σκοταδιού στην πράσινη πάχνη του πρώτου φωτός

Εσπέρα

Πλάι στα βήματα της εσπέρας 

Τρέχει ένα ξάστερο νερό 

Με το χρώμα της ελιάς

Κι ύστερα από λίγο φτάνει μια ξεχασμένη φωτιά

Μες στον καπνό ακούω τώρα γρύλους και βατράχια

Εκεί που τρυφερά χορτάρια τρέμουν

Απ' τη συλλογή: Η ζωή ενός ανθρώπου

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης