Θα ‘ναι ψέματα αν πω ότι προσπάθησα, συλλογίστηκε ο καταραμένος. Ένα ψέμα όμως – τι είναι ακόμη ένα ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι η αλλαξιά του εαυτού μου ήταν απότομη και πα-ρο-δι-κή. Όταν δεν σκέφτομαι είμαι ευτυχισμένος. Κι αυτό το πέτυχα. Έχετε περπατήσει ποτέ σε πάρκο ξημέρωμα Χριστούγεννα; Δεν έχετε περπατήσει ποτέ σε πάρκο τα Χριστούγεννα. Η μόνη ευχάριστη διαπίστωση: όλα είναι κλειστά. Εννοώ κλειστά. Και μένα που μ’ αρέσουν οι υποκλίσεις και τα τερτίπια, χαμογελώ στον εαυτό μου στην πόρτα μιας κρυστάλλινης βιτρίνας κρεοπωλείου. Γιατί τα απολωλότα έχουν στο αίμα τους την πρωτοτυπία, και ο κόσμος είναι χαρούμενος τις παραμονές. Γιατί ο κόσμος και οι πολιτικοί να ‘ναι χαρούμενοι τις παραμονές; Εμένα μ’ αρέσει να προσκυνώ. Δεν τα βάζω με κανένα. Αγαπώ τους τυράννους και θέλω να γεννώ παιδιά στις χαρές των γιορτάδων. Όμως η μουσική – με τραυμάτισε σαν την ομίχλη. Δεν αντέχω άλλες συγγνώμες κατά του ειδώλου, κατά της συγγνώμης. Στήθηκα για την απάθεια παθαίνοντας. Χωρίς σκόνη. Πέρασα μέσα απ’ το βουνό με αισθήσεις. (συγχωρέστε)
από το «Ποίηση ’67-’72» Αθήνα, 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου