Ανηφορίζεις ανάμεσα στις νεραντζιές.
Τα λευκά τους δάκρυα έχουν ανοίξει,
Τρέχουν στα δικά σου πορτοκαλί μάγουλα.
Το άρωμά τους πυκνό,
Βγαίνει από το στόμα σου
Κάθε που βαριανασαίνεις.
Μυρίζει η ζάχαρη.
Περπατάς ανάμεσα στις νεραντζιές.
Οι νερένιες, βρώμικες λακούβες του δρόμου
Δροσίζουν το μέτωπό σου.
Τα περιστέρια πετούν ψηλά,
Στον τρίτο κάποιας πολυκατοικίας.
Τραντάζονται από το βήμα σου.
Μυρίζει το λεμόνι.
Οι νεραντζιές λιγοστεύουν στο βάθος.
Το στρογγυλό σου κεφάλι στεγνώνει.
Τα μάτια σου τσούζουν από τον νοτιά.
Η γλώσσα σου ζητά έστω λίγη λάσπη.
Τα περιστέρια ακούγονται να φτερουγίζουν.
Τα περιστέρια ακούγονται όλο και πιο κοντά.
Κοχλάζει το σιρόπι.
Ο ήχος της κατσαρόλας
Σαν περιστερώνας γεμάτος.
Το άρωμα της κατσαρόλας
Σαν περιστερώνας παλιός.
Βουτάς μέσα στην κατσαρόλα.
Χύνεται το σιρόπι.
Βγήκες από τις νεραντζιές.
Μόνο λιωμένοι καρποί στις σόλες σου.
Τα χέρια σου κολλάνε μεταξύ τους.
Τα πόδια σου δεν υπακούν.
Τα περιστέρια προσπερνούν από πάνω.
Στο στόμα σου ένα αποτυχημένο γλυκό νεραντζάκι.
Ευαγγελία Πάσσαρη
Πηγή: https://www.poiein.gr/2023/02/10/%CE%B5%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/
