Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου - Τέσσερα ποιήματα

 ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Δε μιλώ για να μιλήσω

Να πω τη λέξη που δρόμο δεν έχει κανένα

Όπως τα παγωμένα βουνά

Που δεν κατέβηκαν ποτέ

Σε ζεστό περιβόλι

Να σπάσουν τη σιωπή τους

Βγάζοντας αίμα από την πέτρα τους

Δε μιλώ για να μιλήσω

Μιλώ για να μ’ ακούσεις

(Τα επακόλουθα, 1978)

ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ’41

Το πιστόλι θαμμένο

Στη ρίζα της κληματαριάς

Το ράδιο κρυμμένο

Στο πατάρι του σπιτιού

Κι ο πατέρας καθισμένος

Στο μιντέρι της κάμαρας

Να στρίβει τσιγάρο

Με καπνό της Ξάνθης

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Το σπίτι της μητέρας μου

Έχει βαθιές ρωγμές στους τοίχους

Πίσω απ’ τα εικονίσματα

Και τα παλιά κάδρα

Τα μεσάνυχτα

Βγαίνει ο παππούς μου ο καρβουνιάρης

Και μοιράζει κάρβουνα στους αγίους

Έπειτα κατεβαίνουν μαζί στο σαλόνι

Κι ανάβουν μια μεγάλη φωτιά

Να ζεστάνουν λίγο τα κοκαλάκια τους

Το πρωί που σηκώνεται η μητέρα μου

Το σπίτι της είναι ακόμα ζεστό

ΜΟΝΑΧΑ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΜΑΙ

Συχνά ονειρεύομαι

Τις παιδικές μου φίλες

Μ’ άσπρα μαλλιά

Μικρές γριούλες

Να σεργιανούν απ’ το μπαλκόνι τους

Τους μικρούς γέρους εραστές τους

Ή να πηγαίνουν να τους συναντήσουν

Σε κάτι δρόμους από καταχνιά

Βαδίζουν βιαστικά όλες

Με τα λιγνά κατοχικά τους ποδαράκια

Δεν διακρίνω καλά το πρόσωπό τους

Μονάχα τ’ όνομά τους θυμάμαι

Κορνηλία Ευγενία

Θεοδώρα Βασιλική

Και πνίγεται η φωνή μου

Μέσα στον ύπνο μου

(Θαλασσινό ημερολόγιο, 1981 -

Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα 1965-1995)

[Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995), Νησίδες, 2001]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Θρήνος

Τι κρίμα αυτός ο θάνατος!
Τι πανάρχαιος!..
Ο αδελφός μου είναι πεθαμένος
και τον θρηνώ.
(Πότε θα πη το στόμα εκείνο
με τη γλυκύτατη φωνή:
Λάζαρε, δεύρο έξω!..)
Για την ανάσταση πεθαίνουμε όλοι
-κι ο αδελφός μου κείται δω και περιμένει άταφος,
καθισμένος σε μια καρέκλα καφενείου,
ανάμεσά σε καπνούς
και χτύπους από τραπουλόχαρτα!..

Ποιητική ανθολογία Αποστολίδη

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου - Ξένη

Αν ζήσουμε χρόνια πολλά

Έτσι θα γράψουν και για μας

«Έφυγε πλήρης ημερών»

Κι ας ήτανε οι μέρες μας

Χωρίς αυτό το «πλήρης»

Παρά γεμάτες πληρωμή

Και ένδεια –φτωχά κορμιά–

Αφού δεν μας αγάπησαν

Δεν μας γνωρίσαν πλήρως

Τότε που εκλιπαρούσαμε

Γονατιστοί να μας δοθεί

Μια χάρη από βλέμματα

Να στέρξουν στα δικά μας

Στις ήττες των ονείρων μας

Σαν φάρμακα ιαματικά

Ένα χαμόγελο φιλί ζωής 

Την ώρα του πνιγμού μας

Μπορεί να παν στο μπίτπαζάρ

Ή στο Μοναστηράκι 

Και μες στη σκόνη των καιρών

Τυχαίως να μας βρουν

Σε κάποια βιβλία μας λερά

Απ’ του χρόνου την ξεφτίλα

Μα η ψυχή μας στη μορφή

Θα τους διαφεύγει αισθητά

Και στον αιώνα τον άπαντα

Θα παραμένει μια ξένη

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κ

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Διάρκεια

Κάθε άνθρωπος πρέπει να ’χει ένα πάθος κρυφό

Ένα νερό στο πλάι του δροσιά μες στη φωτιά του

Γάργαρο φως που πάει στο χώμα αστράφτοντας

Γυμνός να πλένεται στο μύρο στο αγίασμα

Γυμνός τυφλός να λέει την προσευχή του στ’ άγρια δάση

Κάθε άνθρωπος πρέπει να ’χει ένα πάθος κρυφό

Ένδοξα να τον σβήνει ανυπόκριτα

Ένδοξα να κοιτάει το βλέμμα του

Στη σιωπηλή χαράδρα του θανάτου

Πηγή: Σεντόνια της αγρύπνιας (2006)

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Τρία ποιήματα

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Δε μιλώ για να μιλήσω

Να πω τη λέξη που δρόμο δεν έχει κανένα

Όπως τα παγωμένα βουνά

Που δεν κατέβηκαν ποτέ

Σε ζεστό περιβόλι

Να σπάσουν τη σιωπή τους

Βγάζοντας αίμα από την πέτρα τους

Δε μιλώ για να μιλήσω

Μιλώ για να μ’ ακούσεις

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ

Ήταν ωραία η βραδιά

Περπατούσα μόνη στην παραλία

Οι τυφλοί με προσπερνούσαν

Πιασμένοι σφιχτά αγκαζέ

Συνομιλούσαν ψιθυριστά

Το μονότονο τακ τακ του μπαστουνιού τους

Αντηχούσε πένθιμα στις πλάκες

Γυρίζοντας αργά στο σπίτι

Είχα κάτι έμμονες ιδέες

Σαν παρανοϊκά ποιήματα

Ευτυχώς ποτέ δεν γράφτηκαν

Τι να γράψει κανείς για τους τυφλούς

Που βγαίνουν τέτοιες ωραίες βραδιές

Για σεργιάνι στην παραλία

ΕΚΔΡΟΜΗ

Πηγαίνουμε κατά μήκος των δέντρων

Περπατώντας αργά

Γνωρίζουμε τα σημάδια του δρόμου

Και τους γκρεμούς

Και τις δροσερές κρήνες

Ρίχνουμε στο πρόσωπο νερό καθαρό

Για το στόμα και τα μάτια

Ρίχνουμε πέτρα στη λίμνη

Και ταράζουμε τον ύπνο του βάτραχου

Περπατούμε και περπατούμε

Αναπαυόμαστε σε ανθισμένα πεζούλια

Τα άγρια κρίνα μάς κοιτάζουν ήμερα

Οι πιο νέοι τραγουδάνε τραγούδια λυπητερά

Σφυρίζει το αγόρι το φίδι και ο άνεμος

Γίνονται μπροστά μας πολλά θαύματα

Δεν απορούμε

Μπαίνουμε πιο βαθιά στο δάσος

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Αδιέξοδο

Μη λες τίποτα πια

Δεν χωρούμε μέσα μας

Πληθαίνουμε όσο πάμε

Κι είναι τα σπίτια πλέον ακατοίκητα

Κι απέραστοι του φωτός οι δρόμοι

Αν πεις μια λέξη ακόμα

θα γίνω νερό, θα γίνω χώμα

Κι ίσως με πλάσει ο θεός απ'την αρχή

Κι αυτό φοβάμαι

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Τρυφερότητα

Δεν είσαι ο έρωτας
Που ξεκινά στο αίμα μου
Μια νέα ροή
Σε δέχομαι σαν γνώριμη όψη
Που είχα για λίγο κρυφτεί
Κι όμως κοίτα πώς τρέμουν
Τα φύλλα μου
Σα να ’χουν βραχεί από άξαφνη μπόρα
Μικρή και λιγόζωη βροχή
Λέω θα ’ναι η καλή μου η ώρα
Καθώς αφήνω τα δάχτυλά μου
Να χαίρονται την τόση αφή
Τραγουδώντας

Πηγή: Ενότητα: «Δεύτερος τίτλος» (1978) στη συγκεντρωτική έκδοση: Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα [1965-1995], Σκόπελος: Εκδόσεις Νησίδα 2001.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Απλά γεγονότα

Ένα πρωί άρχισε να βρέχει
Έβρεχε και στη θάλασσα

Περνούσε ένα παιδί μ’ ένα μεγάλο καπέλο
Το φόρεσε ανάποδα για να μαζέψει βροχή
Περνούσε ένας κουλουρτζής έφαγε όλα τα κουλούρια
Στην άμμο ξάπλωσε μια γριά να πεθάνει
Ένας γλάρος έβγαζε κωμικές φωνές
Περνούσε ένα σκυλί σαν βρεγμένη γάτα
Ένα άλογο με γαλανά μάτια
Περνούσε ένα ακορντεόν χόρευε σαν τρελό
Ένα σύννεφο χάθηκε μέσα στα κύματα
Ένας βρεμένος δεν φοβόταν τη βροχή
Ένας τρελός περνούσε σκασμένος στα γέλια

Έβρεχε και στη στεριά και στη θάλασσα
Μ’ ένα τρόπο συνηθισμένο έβρεχε
Επί δικαίων και αδίκων

Μέρες και νύχτες έβρεχε αδιάφορη η βροχή

 Σαλκίμ, 2001

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Σε slow motion

Τους γέρους μην τους δείχνετε gros plan

Μακριά κρατήστε απ’ το φακό της ασπλαχνίας σας

Τη φρίκη που ολόγυμνη ενσαρκώθηκε

Κι ωρίμασε στου χρόνου την απόχη

Το πρόσωπο εκείνο που φαγώθηκε

Σ’ ερωτική απόγνωση

Δείξτε των νέων μοναχά

Τη ροδαλή τη ρωμαλέα σάρκα

Σε slow motion στης εξοχής τους ανθισμένους δρόμους

Στην παραλία το βράδυ με φεγγάρι

Όταν οι αγκαλιές ωραία ανοίγουν

Όταν σαν ρόδα φέγγουν τα φιλιά τους

Κι αργά αργά μαραίνονται – σαπίζουν

Μες στων γερόντων την πικρή μελαγχολία

Σεντόνια της αγρύπνιας, Μεταίχμιο 2006

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου-Όρια

Μάθε μου να υποφέρω ένα χειμώνα σκληρό

Ο εχθρός μου ένα μωρό με μαύρο κλάμα

Συμβαίνουν τρελά πράγματα μες στο κεφάλι μου

Ρίξε μου νερό στο πρόσωπο ρίξε μου αγιασμό

Χωρίς εσένα η αγάπη

ένα ψωμί που σαπίζει η καρδιά του

Τρώω πίνω και δεν ευφραίνομαι

Έχει η μέρα τα σκοτάδια της καρφώσει

Στα βάθη των καιρών και των θαυμάτων

Μάθε μου να υποφέρω ένα χειμώνα σκληρό

Κάθε πάθος γερνάει χωρίς τα δώρα της ανταπόδοσης

Κάθε πόθος πέφτει μες στο δικό του θάνατο

Κι εσύ δεν μου δίνεις παρά τη λάμψη που μέσα της

Μεγαλουργεί το σκοτεινό σου βλέμμα και τη σβήνει

  Σεντόνια της αγρύπνιας, Μεταίχμιο, 2006

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Ο μοτοσικλετιστής

Τι ν' απόγινε άραγε

εκείνος ο θορυβοποιός

της νύχτας

Καβάλα στο μηχανικό του ζώο

να κραδαίνει την άσφαλτο

Χωρίς φρένο

Να παίζει ώρα ύπνου

με τις φρένες μας

εδώ μέσα

στο σακατεμένο κρανίο.

Προχτές το μεσονύχτι

που κοίταζα απ' το παράθυρό μου

το νέο φεγγάρι

άκουσα θόρυβο παράξενο

να 'ρχεται από ψηλά

και μου φάνηκε πως τον είδα

ένας άγγελος πάνω στη μοτοσικλέτα

να διασχίζει τους δρόμους τ' ουρανού

κι απ' το σπασμένο καθρεφτάκι του

να με κοιτάζει περίλυπος

Βγάλε μου σε παρακαλώ

μια ωραία φωτογραφία

να τη στείλω στο κορίτσι μου

έτσι απάνω στη μοτοσικλέτα μου

με το ένα χέρι στο χειρόφρενο

το άλλο να σιάζει τα σγουρά μαλλιά μου

Θέλω να φαίνεται καλά

το καινούριο μου πέτσινο

το σιδερένιο κράνος

Να διακρίνεται προπάντων

ο ίλιγγος στο πρόσωπό μου

κι εκείνο του θανάτου

το αναπόφευκτο.

Θαλασσινό ημερολόγιο (1981)

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Τα επακόλουθα

 

ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ

Κάθε θάνατος πιο κοντά μάς φέρνει

Από συνείδηση βαθιά πως λιγοστεύουμε

Πως ένας ένας χάνει τη θέση του εγκαταλείπεται

Απ’ τη ζωή των άλλων απ’ το σπίτι του

Απ’ το δικό του κάθισμα στάση του επισκέπτη

Λέμε εδώ καθόταν κάποτε ο πατέρας ο φίλος

Εκεί ο ποιητής κάτω απ’ το φως μάς μιλούσε

Κάθε θάνατος πιο κοντά μάς φέρνει

Τις νύχτες δε θέλω να σ’ αφήσω δε μ’ αφήνεις

Όσο κι αν σκοτεινιάζει έξω όσο κι αν βρέχει

Όσο κι αν ανταμώνουμε μέσα στον ύπνο

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ

Αυτές οι πέτρες που περπατάς

Δε σε πετροβολούν

Σε δοξάζουν

Δε σε κατρακυλούν αυτές οι πέτρες

Εσένα που έχεις το μάτι ενός Κύκλωπα

Και την καρδιά ενός Οδυσσέα

ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ

Το ρόλο σου καλά τον παίζεις

Εξασκείς τη φωνή σου στον καθρέφτη

Κι όταν κάποιο από τα δόντια σου πέφτει

Τάχα αδιάφορα πηγαίνεις στο παράθυρο

Ρίχνοντας ένα βλέμμα πλαστικό

Ένας ένας θα σου φύγουν οι φίλοι

Θα τους ζητάς με το κερί και με τα κιάλια

Θα τρως χλωροφύλλη με μανία

Κι ακόμα θα μιλάς σαν μαγνητόφωνο

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Όταν γεννιέται το ποίημα

Να φοβάσαι ποιητή

Να ντύνεσαι γερή πανοπλία

Τις λέξεις να υποψιάζεσαι πάντα

Μη σε χτυπήσουν

Γιατί έτσι παράφορος που γίνεσαι

Την ώρα που το ποίημα πλησιάζει

Μπορεί να μην αντιληφθείς

Πως ένας κίνδυνος σε απειλεί

Ανεμίζοντας σπαθί αστραφτερό

Στον αέρα

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ψάχνω τη δική μου σημαία

Αυτά τα ξέθωρα κουρέλια

Κάτω απ’ τον ήλιο

Έγιναν βρόμικοι επίδεσμοι

Κόλλησαν στο κορμί μου

Μπήκαν μέσα στα σπλάχνα μου

Ψάχνω τη δική μου σημαία

Μελετώ τη σύνθεση των χρωμάτων

Μελετώ προπάντων τη θάλασσα

Την ώρα που νυχτώνει

Και δεν ξέρω πώς να την ονομάσω

Την ώρα που μαυρίζουν όλα τα όνειρα

ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Δέντρο της αγάπης

Σε φοβάμαι

Καθώς αέναα ψηλώνεις

Με καλείς με φωνές

Που δεν καταλαβαίνω

Δε θέλω να καταλάβω ίσως

Τρέμουν τα φύλλα της καρδιάς σου

Τρέμω

(Τα φύλλα σου από ρίζα σκοτεινή)

Με σφίγγεις στο σκληρό κορμί σου

Με πονείς

Μπερδεύεις τα μαλλιά μου

Μες στους πολλούς σου κλώνους

Δεν μπορώ να γλιτώσω

Από τούτη την κατακόρυφη

Έγνοια σου

Από τη συλλογή «Τα επακόλουθα», (1978).

Πηγή: «Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Επιλογές και σύνολα», εκδ. Νησίδες, 2001.

Αναδημοσίεση από: https://ppirinas.blogspot.com/

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Μετανάστες του εσωτερικού νερού

Τρως και πίνεις μπροστά στη θάλασσα
Καταβροχθίζεις περισπασμούς κατά κόρον
Με ακατάπαυστη πείνα και δίψα
Τρως και πίνεις χωρίς πλησμονή

Αμφίβιο ζώο μπαινοβγαίνεις τάχα αδιάφορα
Για να ξεχνάς το μεγάλο ψάρι
Το γαλάζιο θάνατο με την αστραφτερή ουρά

Πέρα «η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει»
Ώρες ατέλειωτες κλαίει στην άμμο κρυφά
Και συ δε μπορείς να την παρηγορήσεις:
Ελένη «σήκω πάνω και δες τον ήλιο»
Γιατί καμιά αλλαγή δε συντελείται εδώ
Παρα-θερίζεις ακόμα μια άγνωστη λύπη
Μια υγρή ως το κόκαλο απόγνωση

Από τη συλλογή Μετανάστες του εσωτερικού νερού (1985) της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου

Μαρίας Κέντρου - Αγαθοπούλου - Ανθοδοχείο

Είδα μια γυναίκα

Με φόρεμα πράσινο λαμπερό

Να κάθεται μες στο νερό

Κρατούσε ένα τριαντάφυλλο ψηλά

Για να βλέπει και ν' ακούει

(Το κρατούσε χορευτικά)

Το σώμα της βυθίζονταν

Χωρίς ν' ακουμπάει στο βυθό

Μς κοίταζε με έπαρση από μέσα

Και κάπως περιπαιχτικά

Βγε ςέξω θα πνιγείς της φώναξα

(Ήθελα να πω θα μαραθείς οριστικά)

Ρίξε μου μια ασπιρίνη είπε μονάχα

Κι άρχισε να τραγουδάει παράξενα

Άξαφνα το τριαντάφυλλο άνοιξε επικίνδυνα

Τόσο που φάνηκε η κόκκινη καρδιά της

Και σε μια στιγμή που γύρισαν ανάποδα τα νερά

Έγειρε το μαραμένο πρόσωπό της στο βυθό

Κι εγώ πρόλαβα και την τράβηξα έξω

Να την απαλλάξω τουλάχιστον

Από έναν αργό θάνατο

δημοσιευμένο στο περ. Πάροδος, τ. 1 (1986).

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ.Χ. Θεοχάρη

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Ο πατέρας

Ο πατέρας μου ήταν μηχανοδηγός

Κάρβουνο μύριζαν τα πέτσινα ρούχα του

Κάτω απ' τη μαύρη του τραγιάσκα

Άρχιζαν τα καπνισμένα μάτια του

Ο πατέρας μου δε μιλούσε πολύ

Μόνο χαμογελούσε κάπου κάπου

Με τα ηλιοψημένα χείλια του

Προπάντων όταν έπινε τσίπουρο

Κάτω απ' την κληματαριά της αυλής

Αψηλός και δυνατός ήταν

Κι όταν με σήκωνε αψηλά

Με τ' ατσαλένια μπράτσα του

Δε φοβόμουν καθόλου

Όπως κι εκείνος δε φοβόταν

Ούτε τη ζωή του

Ούτε το θάνατό του:

Περνούσε με το τρένο του

Σφυρίζοντας

Μες απ' τις σκοτεινές

Τις στοιχειωμένες σήραγγες

Και τις νικούσε

Από τη συλλογή Θαλασσινό Ημερολόγιο (1981)

[πηγή: Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995), Νησίδες, Σκόπελος 2001, σ. 125]

Μαρία Κέντρου -Αγαθοπούλου -Σε πρώτο πλάνο

Ένας άντρας είναι μια ξερολιθιά

Περνά ο αγέρας τον χτυπά το σύννεφο τον πίνει

Ένας άντρας έχει προνόμια μόνο στη βροχή

Γυμνός αστραποδέρνεται γυμνός σπαθοκοπιέται
Και πάει στα σκοτεινά νερά ν’ αφήσει την ψυχή του

Ένας άντρας στο παράθυρο είναι μια ουτοπία

Μια φαντασία γυναικός θανατερή λαχτάρα
Για ταίριασμα για ηδονή για χωρισμό κι οδύνη

Ένας άντρας είναι μια αρχαία λύπη

Πάει στα φαράγγια να κρυφτεί στ’ αλώνια να παλέψει
Πάει στο βυζί της μάνας του να πιεί γάλα και αίμα

Ένας άντρας είναι ένας σκοτωμένος κέρβερος
Μπροστά στις πύλες του Άδη.

(“Σαλκίμ” 2001, εκδόσεις Νεφέλη)

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου-Άμυνα

Πρέπει να μάθω να πελεκώ

αυτή την πέτρα, 

να ζωγραφίζω πάνω στην πέτρα.

Να την κοιμίζω σαν μωρό. 

Στο κόρφο μου να την ζεσταίνω

με κάθε είδους συμπεριφορά, 

με χίλιους τρόπους. 

Να μην ξυπνήσει η πέτρα μου

κάποιο πρωί

και με χτυπήσει 

Μαρία Αγαθοπούλου-Κέντρου

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου-Εγγύς

Ξαφνιάστηκε με τη βροχή

Δεν είχε καν διαισθανθεί τον ερχομό της

Εκείνη που έξαφνα μαστιγώνει το κορμί

Για όποιον βέβαια ξέρει να ζει

Με δυνατή φαντασία

Δεν ήταν μια άγνωστη - διόλου

Ο πόθος κι η ορμή της για καταστροφή

Ήταν εγγύς

Έτσι απλά αφέθηκε στα χέρια της

Σα νά 'ταν φυσικό

Και αυτονόητο.

από τη συλλογή Σαλκίμ, Νεφέλη 2001

Αναδημοσίευση από τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου-Κλοπή

Σ’ εκείνο το μικρό σπιτάκι

Χίλιοι καλοί χωρούσαν πάντα

Δεν μιλώ για τους άλλους

Που μας πήραν τη βούκα απ’ το στόμα

Εκείνοι πεινούν ακόμα

Δε χορταίνει κανείς με τα κλεμμένα

Τα επακόλουθα (1978)

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/.../maria-kentrou.../

Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου-Ο γείτονας

Αν μπεις κρυφά να κλέψεις ρεπανάκια
Απ’ τον μπαξέ του πεθαμένου γείτονα
Και κείνος σηκωθεί μέσα στη νύχτα
Και σου προσφέρει ούζο ελιές ψωμί κρεμμύδι

Αν σου χαμογελάσει εγκάρδια
Και βγάλει από τις τσέπες του μια ρέγκα καπνιστή
Μια τσούσκα μια ντομάτα ένα αγγουράκι
Όπως ο μάγος βγάζει περιστέρια απ’ το καπέλο του

Αν φέρει ένα γραμμόφωνο
Και ρίξει μια γυροβολιά
Πάνω στο μαύρο του τακούνι
Και τρίξει το λουστρίνι του σαν πένθιμο τριζόνι

Όχι μην πεις στο γείτονα
Έντρομος μην τραπείς σε φυγή
Μη δείξεις καν σημείο δυσαρέσκειας
Γιατί οι πιο φιλόξενοι οι πιο αισθηματίες
Είναι οι πεθαμένοι στους μπαξέδες

Από τη συλλογή Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών (1993) 

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/2009/08/31/maria-kentrou-agathopoulou-o-geitonas-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%B3%CE%B5/