Νίκος Καμπάς - Η λίμνη

Ήταν προχθές κορίτσια στο χορό

όλα λουλούδια, όλα μυρωδιά,

αχ! τ’ αγαπούσα όλα, και θαρρώ

και γι’ άλλα τόσα μού ’μενε καρδιά.

Το κρίμα μου το λέγω, δεν μπορώ

ατάραχος να δω την ομορφιά.

Αχ! με της λίμνης μοιάζω το νερό

που ό,τι περνά αφήνει ζωγραφιά.

Μ’ αν ζωγραφίζ’ η λίμνη καθετί,

περνάει αυτό κι’ η ζωγραφιά περνά.

Και μοναχά του ουρανού κρατεί

τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.

Άφησε όλοι να με λεν τρελό

και μη σε μέλλει, αγάπη μου χρυσή.

Αν είμαι λίμνη, μ’ όλες αν γελώ,

ο ουρανός της λίμνης είσ’ εσύ.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΠΑΣ

Μυτιλήνη 1857 – Αλεξάνδρεια 1932

Νίκος Καμπάς-Ιανουάριος [ΙV]

Απ’ έξω του Παράσχου μας τους στίχους ξέρουν όλοι·

ένα λουλούδι αν κλέψουνε σε τέτοιο περιβόλι,

τι τάχα; Απ’ τον πλούσιο σαν κλέφτεις δεν πειράζει·

του παίρνει μια ιδέα του κανείς, τα λόγι’ αλλάζει

και την σερβίρει έπειτα. Το ίδιο όταν παίζει

η αδελφή σου η μικρή τις κούκλες, στο τραπέζι

σαν κάθεσθε, λίγο φαγί φροντίζει να της μείνει

και ύστερα η κούκλα της με κείνο γεύμα δίνει.

Τώρα, πιστεύω, δεν ζητείς θουρίους να τονίσω

και τον Παράσχο και εγώ να σου λιανοπωλήσω.

Αν θέλεις όμως, πήγαινε να εύρεις κάποιον άλλο

και άφησέ με, φίλε μου, σαν πώψαλλα, να ψάλλω

τα μάτια της αγάπης μου και τα ξανθά μαλλιά της.

Δεν είμαι ποιητής· μπορεί· μα ούτε μεταπράτης.

Στίχοι, 1880

Πηγή: Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 368.

Aναδημοσίευση από: http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=137

Νίκος Καμπάς-Πατρίδα

Νιώθω σε κάθε βήμα μου χαράς ή λύπης χτύπο·
πολλά, πολλά αλλάξανε απ’ τον καιρό που λείπω.
Για όσους γνώρισα ρωτώ, μου δείχνουνε το χώμα·
αχ! μια μονάχα, τη Σκλαβιά, βρήκα να ζει ακόμα.
Άλλοι γεννήθηκαν, πολλά καινούργια ρόδα είδα,
μονάχα συ δε γέννησες καρδιές, φτωχή Πατρίδα!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΠΑΣ (1857-1932)

Νίκος Καμπάς-Θα βραχούμε

Κάθε 'μέρα ἡ ὁμιλία 'στὴν ἀγάπη τριγυρνᾷ,
Μὰ τὸ «σ' ἀγαπῶ» σὰν βλέπῃς νὰ κρεμνιέται πλειὰ 'στὸ στόμα,
Πιάνομε τὰ γέλοια, τρέμει, κοκκινίζω καὶ ξανὰ
Αὔριο τὰ ἴδι' ἀκόμα.

Ὅταν παίζουν 'στ' ἀκρογιάλι εἴδετε μικρὰ παιδιά;
Τρέχουν καὶ τὸ κῦμα, μέσα 'ποῦ τραβιέται, κυνηγοῦνε.
Κάνει νὰ γυρίσῃ πίσω; Ἔξω εἰς τὴν ἀμμουδιά,
Ὅσο τέλος… νὰ βραχοῦνε.

Μὲ τὸ κῦμα τῆς ἀγάπης ἔτσι παίζομε τρελλά·
Ἄν πειὸ μέσα πνίγοντ' ἄλλοι, 'στ' ἀκρογιάλ' ἡμεῖς γελοῦμε·
Ὡς τὴν ὥρα καλὰ πάγει τὸ παιγνίδι μας, ἀλλά,
Μὴ σᾶς μέλῃ… θὰ βραχοῦμε.

1879

Νικόλαος Γ.Καμπάς, Ποιήματα και Πεζά, Νεοελληνική Βιβλιοθήκη, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 2002, σ. 68

Νίκος Καμπάς - Τ’ ακρογιάλι

Θυμούμαι, χθες εκύτταζα τη θάλασσα να τρέχη

Και τ' ακρογιάλι το ξηρό με κύματα να βρέχη. 

Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ' ακρογιάλι 

Κατάξηρο απλόνεται και διψασμένο πάλι. 

Είναι η μοίρα του: ζωή μια 'μέρα να του δίνη

Η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφίνη. 

-Γιατί δακρύζω; -Αχ, γιατί σε 'μοιάζω ακρογιάλι, 

Τη μια ημέρα μ' αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη. 

[1880. Στίχοι]

Το ποίημα από το βιβλίο: Ν. Γ. Καμπάς, Ποιήματα και πεζά, Φιλολογική επιμέλεια: Γιώργος Ανδρειωμένος, Αθήνα: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη 2002, σ. 113.

Νίκος Καμπάς (Μυτιλήνη, 1857 - Αλεξάνδρεια, 1932)