Ηλίας Βουτιερίδης - Ποίηση

Γεμάτο το γραφείο χαρτιά, βιβλία·
στης σκέψης το βασίλειο τριγυρίζω·
θαρρώ με πνεύματα έξοχα ότι αρχίζω
σπουδαία και σοβαρή συνομιλία.
Κι η Μούσα πάλι μου ζητάει φιλία·
συχνά το χέρι στα μαλλιά βυθίζω·
μαύρες σειρές τ' άσπρο χαρτί γεμίζω...
Ιδέες και μέτρα αρχίζουν συναυλία...
΄Εξω ήλιος λάμπει. η φύση όλη γελάει·
παντού χαρά θεού· τραγούδι μοιάζει
ο κάθε κρότος, που η ζωή σκορπάει.
Πάμε, γλυκιά γυναίκα μου, να ιδούμε
ολάκερο το θαύμα, που μας κράζει,
και της ζωής την ποίηση να χαρούμε

Ηλίας Βουτιερίδης - Θλίψη

Ψυχή που πήρες σύντροφο τον πόνο και τη θλίψη

πως λαχταράς το θλιβερό του χεινοπώρου δείλι,

την ώρα, που το κλάμα της αργό η βροχή θα στείλη

και τ'ουρανού το πρόσωπο νέφη θα το'χουν κρύψει!

Ο,τι με το παράπονο και με τη λύπη μοιάζει

το αναζητάς να το χαρής σαν ακριβή χαρά σου,

του γκιώνη ο θρήνος,το αλαφρό μουρμούρισμα του δάσου

θαρρείς, πως είναι μίλημα κρυφό, που σου ταιριάζει.

Τη θλιβερή ποθείς φωνή, που σιγολέει το κύμα

στην αμμουδιά, των καλαμιών της λίμνης το τραγούδι,

το στέναγμα, που όταν κοπεί θα αφήσει το λουλούδι,

το δάκρυ, που κυλάει πικρό, σ'αγαπημένο μνήμα.

Ψυχή, που κάθε θλιβερό και πονεμένο σμίγεις

κι όλο θαρρείς, πως σου μιλεί βαθιά η ψυχή της πλάσης,

πως λαχταράς το ανθρώπινο το δάκρυ όλο να μάσης

κι απ'τη ζωή σα θλιβερό παράπονο να φύγεις.

Πηγή: Ηλίας Π. Βουτιερίδης, Νουμάς, τ. 771, Φεβρουάριος 1923.

Ηλίας Βουτιερίδης-Κάτω απ’ τη λεύκα

 Κάτου απ’ τη λεύκα ορθή, στητή σαν άγαλμα

της Ήβης, τη δροσιά σκορπούσες.

Κι ήσουν ολάκαιρη η ζωή, που με χαμόγελο

τη δόξα της δημιουργίας τραγουδούσες.

Στο νου μου η δύναμη σου υψώθηκε

μονάχος εξουσιαστής της ζήσης·

και φάνταζες στο σκλαβωμένο πνέμα μου

σαν τη χαρούμενη ομορφιά της φύσης.

Κι όταν τα μάτια σου με σύρανε στα βάθη τους

έφερα τη λατρεία μου κι απ’ την αγάπη πέρα,

γιατί στην πλάστρα σου τη νιότη αντίκρυζα

του άφταστου πόθου τη μητέρα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/anthology/657

© SanSimera.gr

Ηλίας Βουτιερίδης-Έλεγος ΙΙΙ

 

Το ανάστημά σου πια δε θα προβαίνη

στο δρόμο της ζωής να λέη ποιά σμίλη

την ποίηση του κορμιού είχε σκαλισμένη;

Μήτε η δροσάτη νειότη σου θα στείλη

τον όμορφό της θρίαμβο να μένη

μέσ’ στην ψυχή σαν θύμηση του Απρίλη.

Δεν θα φανούν πια οι πόθοι αλαφιασμένοι

στ’ αγνά τα μάτια και στ’ αγνά τα χείλη.

Τώρα ίσκιος ή χαριτωμένη εικόνα,

και θύμηση το ανάγλυφο, που τόσο

ταίριαζε σε μετόπη Παρθενώνα.

Και πόσο η νειότη σε ζητάει μαντεύω...

Μα εγώ που της ψυχής σου είχα τη δρόσο,

την πιο γλυκειά αδερφούλα μου γυρεύω.

Ηλίας Βουτιερίδης (1874 - 1941)

Πηγή: https://www.sansimera.gr/anthology/658