Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1.1. Κατελανάκη Ευτυχία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1.1. Κατελανάκη Ευτυχία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 28 Ιουνίου 2025

Ευτυχία Κατελανάκη - Λοιπόν

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
κινητό
κλειδιά
λεφτά
καφές.
Προστίθεται η βεντάλια
το κεφάλι μου
το κεφάλι σου
ένα στιλό ενίοτε
κι ένα πλαν μπι.

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
αν το κεφάλι μου δεν αντέξει.

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
όταν καμία νύχτα δεν είναι άγια για τους ανθρώπους
όσο κι αν την προσμένουμε.

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
βρίσκουμε νέες λέξεις για την απουσία
  και τη δειλία
αυτοφροντίδα,
αυτοθεραπεία,
αυτοολοκλήρωση,
αυτάρκεια,
αυταπάτες με φωτάκια λαμπερά
όπως οι βομβαρδισμοί στην Παλαιστίνη.

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
σεντόνι που σκαρφαλώνει πάνω μου
με τόση φροντίδα
αγκαλιά που πλάνεψε το σώμα
κι αυτό έλιωσε με τη γενναιότητα που έχει κάθε υποχώρηση.

Τα δάχτυλά μας είναι κρεμάστρες
όσο κι αν τα ενώνουμε
κινητό
κλειδιά
λεφτά
καφές
βεντάλια
το κεφάλι μου
το κεφάλι σου
ένα στιλό ενίοτε
κι ένα σκοινί.


15

εσύ είσαι για πάντα 15
εγώ μαδάω σελίδες ημερολογίου
πρέπει να υπάρχει ο σωστός χρόνος

μα εσύ είσαι 15
γελάς
με ναργιλέ
με λέξεις άλλες
αγκαλιάζεις σαν 15χρονο
   πόσων χρονών είν’ τα μάτια σου;

κάνουμε βόλτες στην Αθήνα
και στη Βρέμη
κοιτάς σαν 15χρονο
μάλλον νικήσαμε τον χρόνο
και τα σύνορα
στα 15
αλλά
η Ευρώπη είναι η σταθερότητα κάποιων ονείρων ξεσκισμένων ιστών αράχνης.

Μαδάω σελίδες ημερολογίου
το ρήμαξα
από το 2011
όλα έχουν ρημαχτεί
κι όμως
εσύ είσαι για πάντα 15.

Μνήμη

Η μνήμη πάντα γίνεται πέτρα.
Πλακώνει το σώμα κάθε φορά που πέφτουμε για ύπνο.
Κι εμείς
κοιμόμαστε περισσότερο
ζητιανεύουμε της λήθης φτερά.

Μα η μνήμη είναι πάντα πέτρα.
Πάντα βρίσκει τρόπο να μας ξυπνά.


 Λοιπόν,

Λοιπόν,
δεν μένει τίποτα που δεν φοβηθήκαμε
σαν αγαπήσαμε ό,τι στεγάζεται 
στις παρυφές ενός δρόμου 
στίβου προκαθορισμένου
που αρνηθήκαμε.
Λοιπόν,
τα χαμόγελα γίναν αγώνες σε δρόμους δικούς μας
τα τραύματα θάλασσες γαλανές
δεν μένει τίποτα που δεν έγινε.
Λοιπόν,
συνεχίζουμε, φίλη μου.
Με σκληρότερα χείλη 
αραιότερες ομιλίες.
Μη μου πεις 
υπομονή.
Μη μου πεις τίποτα.
Μόνο έλα και κράτα μου τα χέρια 
που δεν απλώθηκαν στον ουρανό 
αλλά στο κοιμισμένο μας σώμα 
που διψάει τώρα για ζωή.


Λοιπόν,, Βακχικόν 2024


Αναδημοσίευση από: https://diastixo.gr/aprosopo-2/24388-eutichia-katelanaki