Carol Ann Duffy - Αν ήμουν νεκρή

Αν ήμουν νεκρή,
και τα οστά μου έρμαια
σαν κουπιά πεταμένα
στη βαθιά περιστροφή της Γης
· ή είχα πνιγεί,
και το κρανίο μου
όστρακο που αφουγκράζεται
σε σκοτεινό τού ωκεανού βυθό·
αν ήμουν νεκρή,
και η καρδιά μου
λίπασμα μαλακό
σε κατακόκκινη τριανταφυλλιά·ή είχα καεί,
και το κορμί μου
μια χούφτα αμμοβολή
στο πρόσωπο του αγέρα·

αν ήμουν νεκρή,
και τα μάτια μου,
αόμματα σε ρίζες λουλουδιών,
δάκρυα έχυναν στο τίποτα,

όρκο παίρνω πως η αγάπη σου
θα με ανάσταινε
από το μνήμα μου,
με σάρκα και αίμα,

όπως ο Λάζαρος·
διψασμένη για τούτο,
και κείνο, και κάθε
δικό σου φιλί της ζωής.

Carol Ann Duffy - Δήμητρα

Όπου έζησα – χειμώνας και χέρσα γη.
Κάθισα στο ψυχρό πέτρινο δωμάτιό μου
διαλέγοντας λέξεις σκληρές, γρανίτη και πυρόλιθο,

να σπάσω τον πάγο. Η καρδιά μου κομμάτια –

Το προσπάθησα, όμως οι λέξεις πέρασαν ξυστά,

χωρίς αποτέλεσμα, πάνω από την παγωμένη λίμνη.

Εκείνη επέστρεψε από ένα μεγάλο, μακρινό ταξίδι,

κι όμως την είδα, επιτέλους, να βαδίζει,

τη θυγατέρα μου, το κορίτσι μου, μέσα από τους αγρούς,

ξιπόλητη, φέρνοντας όλα τα λουλούδια της άνοιξης

στο σπίτι της μητέρας της. Το ορκίζομαι

ο αέρας γλύκαινε και μαλάκωνε, στο πέρασμά της,

ο γαλάζιος ουρανός χαμογελούσε, αβίαστα,

με το μικρό ντροπαλό στόμα μιας νέας σελήνης

Carol Ann Duffy (μετ. Βικτωρία Καπλάνη)

Alastair Reid - Η περιέργεια

Η περιέργεια
μπορεί να σκότωσε τη γάτα· αλλά
μάλλον η γάτα ήταν απλώς άτυχη, η αλλιώς
περίεργη να μάθει πώς ο θάνατος μοιάζει,
μην έχοντας λόγο
για να γλείφει πατούσες ή να νταντεύει
ένα ένα τα μικρά της γατάκια,
ως είθισται.

Ωστόσο, το να ’ναι κανείς περίεργος

είναι πράγμα επικίνδυνο. Η δυσπιστία

απέναντι σε ό,τι λέγεται, σε ό,τι φαίνεται

να ρωτάς παράξενες ερωτήσεις, να παρεμβαίνεις στα όνειρα,

η φυγή απ’ το σπίτι, η οσμή των ποντικιών, η καλή διαίσθηση

δεν κάνει τις γάτες πιο αγαπητές στους κύκλους των σκύλων

όπου καλάθια μοσχοβολούν, βολικοί σύζυγοι, ωραία γεύματα

είναι η τακτοποιημένη ζωή, κι όπου θριαμβεύουν

χαζοχαρούμενα οι αδιάφορες μουσούδες κι ουρές.

Δέξου το. Η περιέργεια

δεν θα μας προκαλέσει τον θάνατο

-η απουσία της θα το κάνει.

Το να μην θέλεις να δεις

την πίσω πλευρά του λόφου

ή κάποια απίθανη χώρα

όπου η ζωή θα ’ν’ ειδύλλιο

(και μια πιθανή κόλαση ίσως)

θα μας σκότωνε όλους.

Μόνο οι περίεργοι

έχουν, εφόσον επιζήσουν, μια ιστορία

άξια ν’ ακουστεί.

Τα σκυλιά λένε για τις γάτες πως ερωτεύονται πολύ,

πως είναι ανεύθυνες, άστατες, πως παντρεύονται πολλές φορές,

εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, κρυώνουν την ατμόσφαιρα στα δείπνα

με ιστορίες απ’ τις εφτά τους ζωές.

Ε λοιπόν, είναι τυχερές. Ας είναι

εφτάψυχες κι αντιφατικές,

αρκετά περίεργες ώστε ν’ αλλάζουν, έτοιμες να πληρώσουν

το τίμημα του να ’σαι γάτα, το οποίο είναι να πεθαίνεις

και να πεθαίνεις ξανά και ξανά,

όχι με λιγότερο, κάθε φορά, πόνο.

Σε μία και μόνη γάτα

στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες

αν θες την αλήθεια. Κι αυτό που οι γάτες έχουν να πουν

κάθε φορά που απ’ την κόλαση επιστρέφουν

είν’ το εξής: ότι η ζωή σκοτώνει,

κι ο έρωτας σκοτώνει,

κι ότι τα ψόφια σκυλιά είναι αυτά που δεν ξέρουν

ότι να σκοτωθεί οφείλει, για να ζήσει, ο καθένας.

Άλαστερ Ριντ ( 1926 -2014 )

Μετάφραση: Στράτος Κιαπίδης.