Βρέχει...
Θα ποτίσει το κυκλάμινό σου,
Θα ριζώσει το κλαδί
που σου φύτεψα,
θα κρατήσει λίγο ακόμα
ζωντανά,
τα λουλούδια που ακούμπησα
στο άσπρο μάρμαρο...
Θα σβήσει το καντήλι σου.
Μα δεν πειράζει.
Αυτό καίει πάντα
στην καρδιά μου....
Πηγή: Τα αδέσποτα ποιήματα
Μετά τη βροχή...
Σκορπισμένα παντού στο βρεγμένο πλακόστρωτο
Τα άνθη της νεραντζιάς,
μύριζαν ακόμα τόσο έντονα.
Και η μυρωδιά τους ανακατωμένη με το μουσκεμένο χώμα
με πλάκωνε στο στήθος και έκανε την απουσία σου
γι’ ακόμα μια μέρα, πιο δύσκολη.
Δεν είναι που βρέχει και όλα είναι μουντά.
Είναι που στη βροχή ,
τα δάκρυα μου δεν φαίνονται πια,
δεν ξεχωρίζουν,
δεν έχουν σημασία...
Σβήνουν και χάνονται μαζί με το νερό
Και μένει μόνο η μουτζούρα της πληγής
που άφησαν πίσω, τα λόγια σου
Όταν ακόμα πονούσες τόσο,
που, το μόνο που ήθελες,
ήταν να με πονέσεις...
Πηγή: Καφές και τσιγάρα
Πρώτη βροχή
Άλλαξα τα σεντόνια.
Αέρισα τα μαξιλάρια, άλλαξα τις μαξιλαροθήκες.
Έστρωσα φρέσκο το κρεβάτι.
Άλλαξα στο μπάνιο τις πετσέτες,
έπλυνα το μπουρνούζι σου ξανά.
Ύστερα πλύθηκα και λούστηκα,
στολίστηκα σαν νύφη
για το γάμο.
Έξω, στον κήπο, άρχισε να βρέχει.
Περίμενα μετρώντας τις σταγόνες της βροχής
πάνω στο πλακόστρωτο.
Μία, δύο, πέντε, δέκα, εκατό, χίλιες.
έχασα τον λογαριασμό.
Νύχτωσε πια.
Δεν ήρθες.
Βρέχει ακόμα.
Η πρώτη βροχή του φθινοπώρου φέτος.
Και πάνε χρόνια πολλά,
που περιμένω...
Πηγή: 29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουάριου
Οι σταγόνες της βροχής
Σταγόνες βροχής
κυλάνε στο τζάμι.
Όπως τα δάκρυα
στα μάγουλά σου.
Οι σταγόνες ενώνονται
η μια με την άλλη
σε μία μεγαλύτερη πάντα.
Τα δάκρυα,
είναι μοναχικά.
Χαράζουν δικές τους πορείες το καθένα
πάνω στα μάγουλα.
Και κάποια, κατεβαίνουν
στο λαιμό,
και φτάνουν μέχρι
την καρδιά.
Από την πλημμύρα της βροχής,
μπορείς να επιζήσεις.
Αν όμως η καρδιά
πνιγεί από τα δάκρυα,
πεθαίνεις
Πηγή: 29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουάριου
