Ντέμης Κωνσταντινίδης - Ποιήματα

 Ιοβόλο

Kάπου βαθιά μέσα μου

ζει η ποίηση.

Σαν ιοβόλο ερπετό

στη ρίζα ενός πεθαμένου δέντρου

ξεχειμωνιάζει.

Προειδοποιούν οι τεθλασμένες

πάνω στη ράχη της.

Κι εκείνος ο δυσοίωνος συριγμός.

Φυλάξου όταν ξυπνά.

 

Μαστίγιο

Τρέμει ο ποιητής

μη βγουν οι λέξεις του αληθινές.

Σε χαρακώνουν στο πρόσωπο.

Τις πασπαλίζεις αλάτι.

Πληγές κακοφορμισμένες

που μένουν ανοιχτές.

Χειρότερο μαστίγιο

απ' την πραγματικότητα

όσα δεν είδες ακόμα.

 

Στην ανηφόρα

Πάμε, ρε πατέρα

να μου ξαναπάρεις

εκείνο το ποδήλατο,

το βαρύ,

το σοσιαλιστικό,

το μαύρο,

με τ' ασημένια γράμματα

και τα τρακτερωτά λάστιχα.

Να το τσουλήσουμε ξανά

σ' όλη την πόλη

και να το σέρνουμε

μεσημεριάτικα

στην ατελείωτη ανηφόρα.

 

Τον σταυρώνουν

Το πιο απλό πράγμα

που όμως κανείς

δεν τόλμησε να πει

το λέει ένας ποιητής

κι ένα παιδί.

Το παιδί το μαλώνουν.

Τον ποιητή τον σταυρώνουν.

Πηγή: https://trenopoiisis.blogspot.com/2025/06/demis-konstantinidis.html?fbclid=IwY2xjawKpIAtleHRuA2FlbQIxMABicmlkETE2S0RtcGg1U3lHWklxblVXAR4DN0gJBbjBdcHlj7ZADsXbzXrrtqLXVrZ33ZkthK0YuMkkyPFDi5BVpIPGgg_aem_q6ff2vbAqa0TqNZiG1fEjA

Ντέμης Κωνσταντινίδης - [άτιτλο]

 Πάμε, ρε πατέρα
να μου ξαναπάρεις 
εκείνο το ποδήλατο,
το βαρύ,
το σοσιαλιστικό,
το μαύρο 
με τ' ασημένια γράμματα
και τα τρακτερωτά λάστιχα.
Να το τσουλήσουμε ξανά
σ' όλη την πόλη
και να το σέρνουμε
μεσημεριάτικα
στην ατελείωτη ανηφόρα.

Ντέμης Κωνσταντινίδης - Ποιήματα

 Ο παλιατζής

Έξω περνάει ο παλιατζής.
Ο ήλιος χρυσίζει το πάρκο απέναντι.
Τα πουλιά εξακολουθούν να τσακίζονται
πάνω στο μοντέρνο κτίριο με τους καθρέφτες.
Κι οι γέροι φυλακισμένοι στα μπαλκόνια
περιφέρουν αργά την απελπισία τους.

*

Το σκοτάδι

Τα πυροτεχνήματα για λίγο
φώτισαν τον ουρανό,
αφήνοντας πίσω μακριές ουρές
που έσβηναν μέσα στη νύχτα.
Τι γιόρταζαν άραγε;
Έμεινα να φαντάζομαι τα σχήματα.
Κι ύστερα κόπασαν τα επιφωνήματα
και σκόρπισε ο κόσμος,
ο καθένας τραβώντας
για το δικό του σκοτάδι.

*
Ο μορφασμός

Mνήμη Α. Ευαγγέλου

Παρατηρώ τους μεγάλους ανθρώπους.
Πιάνει και σκάβει η κούραση τα πρόσωπά τους.
Είναι θλιμμένα τα χαρακτηριστικά τους.
Στο στόμα, στα σβησμένα μάτια
όπως σταγόνα που γλύφει την πέτρα
έχει επιτέλους αποτυπωθεί
ο μορφασμός της παραίτησης.

*

Της ουτοπίας

Χωρίς πίσω βλέμματα
χωρίς δεύτερες ευκαιρίες
χωρίς πια σπατάλες
και πικρούς απολογισμούς,
Όταν κινήσεις μόνος
για τις απέραντες πεδιάδες
της ουτοπίας.

*

Στο σκοτάδι

Mε μια λάμψη
σβήνει ο κόσμος
εκτυφλωτική.
Ύστερα όλα
παραδίνονται
στο σκοτάδι.

*

Ο φθόνος

Όταν τη ρώτησες
τ’ όνομά της,
σου συστήθηκε
ως έμπνευση.
Βάλ’ την στο σπίτι,
αλλά μην της δώσεις
πολύ θάρρος.
Το νου σου,
μην την πολυπιστέψεις.
Πασχίζει να φτάσει
την τέλεια πρωταγωνίστρια.
Φθονεί μέχρι θανάτου
τη σιωπή.

*

Το φεστιβάλ

Βρέθηκα στη μέση
του δάσους.
Εκείνη την ώρα είχαν φεστιβάλ
οι τζίτζικες.
Κάθισα και βάλθηκα
να τους ακούω.
Έλεγαν “εδώ θνητέ
είσαι φιλοξενούμενος”
Έλεγαν “οι λέξεις σου
είναι θόρυβος”
Έλεγαν “δεν γνωρίζεις άλλο
παρά το σήμερα”
Έλεγαν “μείνε αν θες
και τραγούδησε μαζί μας.

*

Τυχαιότητα

Αυτό που λες τυχαιότητα
είναι στην πραγματικότητα
το μπλεγμένο νήμα της ζωής σου.
Κάθε του κόμπος κι ένας σταθμός.
Σε πάει όλο και πιο μέσα στο λαβύρινθο.
Το υποπτεύεσαι βέβαια
δεν σε περιμένει εκεί κανένα τέρας
άλλο απ’ τον μονότονο χτύπο της καρδιάς σου
και της στάλας τον πανάρχαιο ήχο.

*

A, βροχή!

Πόσο, λοιπόν, ακόμη θ’ αργήσεις;
Δεν θα μας σπλαχνιστείς;
Τους ξεροπόταμους να ξυπνήσεις.
Κόασμα βατράχου να ντυθείς.
.
*«Μετά την ποίηση», ελεύθερη ηλεκτρονική έκδοση, 2023
https://www.openbook.gr/meta-tin-poiisi/

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2024/02/15/%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE/

Ντέμης Κωνσταντίδης - Και τελείωσε

Εἶπε πὼς εἶναι ποιητής.

Πάει καὶ τελείωσε!

Μέχρι τὸν τρίτο στίχο

ὁ καφές του κρύωσε.

Ἔξω βροχὴ δἐρνει τοὺς δρόμους.

Στὸν ἕκτο στίχο ἤδη

σπάζουν κλαδιά, οὐρλιάζουν λύκοι·

ποτάμια μπουκώνουν τοὺς ὑπονόμους.

Κάποτε, κάνει νὰ σηκωθεῖ.

Μὰ δὲ σηκώνεται.

Στὸ πέρας τοῦ ποιήματός του

Ἀφιερώνεται.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Τῆς μοναξιᾶς καλὴ συνέχεια, Φαρφουλάς, 2019

Ντέμης Κωνσταντινίδης - Ποιήματα

Απορία

Τι γίνονται οι φοιτητές,
όταν τελειώσουν τη σχολή;
Τουλάχιστον κάποτε
είχανε τα νιάτα τους,
την ψευδαίσθηση του άφθαρτου,
τον μέλλοντα τον εξακολουθητικό.
Το πτυχίο να εκκρεμεί
σαν τη ζωή τους.
Πάντοτε αναρωτιόμουν―
τι απογίνονται;

Βρίσκεις χόρτα


Γυρίζεις και βρίσκεις χόρτα
να ’χουν πνίξει το μονοπάτι σου.
(Ούτε νερό ούτε σκιά,
χόρτα ψηλά και ερημιά..)
Στρώνεις θειάφι για τα φίδια.
Για τους ανθρώπους,
κάτι θα σκεφτείς.

Ο τοκισμός

Σα μένεις να επιθυμείς

σα μένεις ν’ αγναντεύεις

κάπου μια κρύπτη μυστική

κι εκεί δουλεύει ο τοκισμός.

Σ’ όλα του κόσμου να χωρείς

κάπου θα περισσεύεις.

Charnaud

Βρώμικο χιόνι πέφτουν οι σοβάδες

κι η οροφή το πάτωμα γυρεύει.

Δεν επουλώνει ο χρόνος, όπως λεν.

Πικρό φαρμάκι πολυκαιρισμένο,

κι ωστόσο άθικτο, στο μπουκαλάκι.

Γεράκι

Τι τέλειους κύκλους διαγράφει το γεράκι.

Ποιος αόρατης διαβήτης το κατευθύνει

πάνω απ' τα αθέριστα χωράφια;

Το περιστέρι

Δίπλα στην είσοδο της τράπεζας

πέταξε κιόλας

χωρίς το σώμα του.

Κάποιος υπάλληλος

το βρήκε το πρωί.

Όλες οι καταθέσεις του κόσμου

δεν ξανακάνουν

ένα περιστέρι.

Χωματουργικό

Αχ μουριά μου εκατόχρονη
Σκόνη τα χεράκι που σε φύτεψαν.
— Πήρε πάλι τα πάνω της η ανοικοδόμηση —

Έχασα το μόνο φίλο εδώ

Το μόνο ίσκιο. 

Το μονόξυλο

Είμαι ο ιθαγενής που πήρε το δρόμο του

βαθιά μέσα στο δάσος

με την ακονισμένη του μάχαιρα και τη φωτιά

με το ρυάκι του και με τον χρόνο του

με τα παρθένα ξέφωτα και με τα δέντρα τ’ αψηλά

να κόψω και να πελεκήσω

−είναι δουλειά που κάνεις μόνος−

να φτιάσω το μονόξυλο

Πουλήστε το

Το πήραν απόφαση.

Κι αποφάσισαν να το πουλήσουν.

Γκρέμιζε λέει έτσι απεριποίητο.

Ύστερα ήταν και το δάνειο.

Κι εγώ θυμόμουν

που τάιζα τη Μπλάκυ στο στόμα.

Και που έβαζα τις κοτούλες δυο δυο

λιπόθυμες κάτω απ’ τη βρύση

όταν έπιασε εκείνος ο λίβας.

Και θυμόμουν τις λεμονιές

με τις πράσινές τους βελόνες

και τις αμυγδαλιές

με τα άγουρα ακόμη αμύγδαλα.

Τις Πασχαλιές τις Κυριακάτικες εκδρομές

το γόνατό μου ανοιγμένο

και τη γιαγιά να το πασπαλίζει σουλφαμιδόσκονη.

Και θυμόμουν τον παππού

να πίνει το ουζάκι του στον ίσκιο

και να του φέρνω δροσερό νερό.

Και μας θυμόμουν όλους

μαζεμένους στη βεράντα

τη μέρα των γενεθλίων μου.

Κι είπα: «πουλήστε το»

Νανούρισμα

Η βεβαίωση εκείνη του επιτρέπει
ελεύθερα να επιβιβάζεται ν’ αποβιβάζεται
να κάνει όσες βόλτες του κάνει κέφι
παρατηρώντας τόσες νέες φυσιογνωμίες
και σπάνια πια τα γερασμένα πρόσωπα συμμαθητών·
διαπιστώνοντας τις αθόρυβες απουσίες
όσων μετακόμισαν μακριά ή πολύ μακριά…
Οι τριγμοί απ’ το ρετάρισμα της μηχανής
σκαρφαλώνουν σε κάθε στάση
απ’ τ’ αθλητικά του παπούτσια ως το τριχωτό της κεφαλής.
Γλυκά τον αποκοιμίζουν.
Οδηγοί και ελεγκτές τον έχουν μάθει και δεν τον ενοχλούν.
Μόνο καμιά φορά χαμογελούν ―
αυτοί κι αν το ‘χουν νιώσει
μ’ όλους τους χιλιομετρητές και μ’ όλες τις καρτέλες
πως δεν υπάρχει προορισμός.



Περισυλλογή

Το σκούρο μπουκαλάκι
με το φάρμακο δίπλα του
έγραφε Immortalitas.
Η ημερομηνία λήξης
ήταν ξεθωριασμένη
(ολοφάνερο πως είχε μείνει
καιρό αζήτητο στη βιτρίνα).
Ωστόσο,
εντός παραλληλόγραμμου πλαισίου,
διαβαζόταν ευκρινώς ακόμη η προειδοποίηση:
“Σε περίπτωση υπερδοσολογίας
δεν υπάρχει αντίδοτο”.


Συρμοί

Ώστε, λοιπόν, θα ξεχαστούμε
σκιές, σ’ ένα βαγόνι τρένου.
Σε μια αποβάθρα σταθμού
κλεισμένου
θα τριγυρνούμε.
Συρμοί τις νύχτες θα σφυρίζουν,
κι όσοι είν’ απ’ έξω θα νομίζουν
πως ξαναζούμε…

Πηγές: Το προφίλ του ποιητή στο fb

            Iστολόγιο: Ποιητικός Πυρήνας

            https://www.monocleread.gr/

να ξανοιχτώ στις θάλασσες.

Ντέμης Κωνσταντινίδης-Τρία ποιήματα

 Μετά ξυπνάς

Τον πρώτο στίχο σου χαρίζουν οι θεοί,

μετά ξυπνάς πεσμένος σε πηγάδι.

Κανείς διαβάτης δεν περνάει από κει.

Εσύ, η μούχλα και δυο ψόφιοι ποντικοί,

μ’ ένα κομμάτι ουρανό ως το βράδυ.

Οι Άγιες μαμάδες

                                     Στον Γ. Πρίμπα

Οι Άγιες μαμάδες

σε κάποιο ταμείο

με το μπαστουνάκι τους,

λίγα ψιλά και

παιδικές φωτογραφίες.

Οι Άγιες μαμάδες

σε κάποια ουρά

με την υπομονή τους,

ανάγλυφες τις γαλάζιες

φλέβες στο χεράκι τους.

Οι Άγιες μαμάδες

σε κάποιο τρίστρατο

με τη μορφή τους

τη σεβάσμια κι αυστηρή,

όταν σε μάλωναν.

Οι Άγιες μαμάδες

υποστυλώματα

έργων ανολοκλήρωτων,

που έμειναν να βρέχονται

καταμεσής της ερημιάς.

Και τελείωσε

Είπε πως είναι ποιητής.

Πάει και τελείωσε!

Μέχρι τον τρίτο στίχο

Ο καφές του κρύωσε.

Έξω βροχή δέρνει τους δρόμους.

Στον έκτο στίχο ήδη

Σπάζουν κλαδιά, ουρλιάζουν λύκοι·

Ποτάμια μπουκώνουν τους υπονόμους.

Κάποτε, κάνει να σηκωθεί.

Μα δε σηκώνεται.

Στο πέρας του ποιήματός του

Αφιερώνεται.

Από τη συλλογή ποιημάτων, Σκάρτη Πραμάτεια

Πηγή: https://pribas.blogspot.com/2022/06/3_0948015667.html?fbclid=IwAR1iT0PC41RLsmFTy1v5L_ganQtVo2V0SmpTgMY-VdcbSJ2HVl0JR4nTNCg

Ντέμης Κωνσταντινίδης-Παράκτιο

 Ιχθύων Λόγος, 2011

Ντέμης Κωνσταντινίδης-Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες

Του παππού

Το σύρμα γύρω απ’ το χαρτόνι,

το ξύλινο μέτρο με το σφυρί.

Καρφάκια ριγμένα στο κουτί τους

περιμένουν όπως τ’ άφησες,

κάτι να μαστορέψεις...

Γιατί οι τοίχοι ξεφλούδισαν

και ξηλώθηκαν τα λούκια.

Η αποθήκη γκρέμισε,

δε τη στηρίζουν παρά κλαδιά―

παίρνει επιδιόρθωση τούτη η ερημιά;

Το χειροκρότημα

Η παράσταση

στο μισοάδειο τσίρκο

μόλις τέλειωσε.

Πόσο λυπάμαι

τους δύστυχους τους κλόουν

τους ακροβάτες.

Οι άνθρωποι πια

τσιγκουνεύονται και το

χειροκρότημα.

Το θέμα

Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.

Να μην έχουν ιδέα για σένα,

να μην έχουν εξουσία σ’ ό,τι σε αφορά.

Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,

να μην είσαι αριθμός.

Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις

και να πεθαίνεις.

Η εξουσία του μηδενός

                                                        Στο Βασίλη

Δεν υπάρχει οδική βοήθεια για τον άστεγο,

δεν έμεινε από λάστιχο,

δεν άναψε η μηχανή―

θα ’ναι εκεί,

και αύριο και όσες μέρες χρειαστεί.

Γιατί αυτός και μόνο αυτός

κάνει πράξη την απεργία του ενός.

Και μόνο αυτός αποθεώνει

την εξουσία του μηδενός.

Η στάση

Στον φωτεινό πίνακα

δεν αναγγέλλονται δρομολόγια.

Τόση ώρα καθισμένος εδώ

και κανένας δεν πάτησε.

Μόνο ένας σκύλος

μετράει τις ανάσες του στο κρύο.

Ψαχουλεύω τις τσέπες του παλτού μου,

αλλά βρίσκω μόνο χνούδια

κι ένα διαφημιστικό κουτάκι σπίρτα.

Δεν πειράζει, μου γνέφει,

αυτή η στάση δεν υπάρχει

παρά μόνο για τους αδέσποτους.

Εφ’ ω ετάχθη

Από μικρός στη γαλαρία

στα πίσω πάντοτε θρανία

στα πίσω πάντοτε καθίσματα

στους πίσω τάφους.

Από τη συλλογή «Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες» (2020).

Πηγή: Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/).
Το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:

https://www.openbook.gr/oi-psyches-aytes-menoyn-apoylites/

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC

(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).

Πηγή: https://ppirinas.blogspot.com/2020/04/blog-post_13.html?fbclid=IwAR3c9PicuVSK5nnMyjZ5Y8gl-a3xBJZyaTkuGCJlv9LHQ1FlF5FLWH4sYCM

Ντέμης Κωνσταντινίδης-Αυτό είσαι, ποιητή

Όχι καλεσμένος σε γιορτή,

όχι σκυλί επιδείξεων.

Τραυματιοφορέας σε χαράκωμα,

μάσκα αερίων κι ασφυξία,

όλμοι και λάσπη και γάζα και αίμα

κι ακρωτηριασμός –

αυτό είσαι, ποιητή.

Όχι σκυλί επιδείξεων,

όχι καλεσμένος σε γιορτή.

Πηγή: Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες, 2020.

Ντέμης Κωνσταντινίδης-Σωρός

  Σκόρπια βιβλία καὶ βινύλια

χαρτιὰ τσαλακωμένα, πεταμένα

Παλιές, ἐξοφλημένες ἀποδείξεις

Στοῖβες δελτίων, εἰσιτηρίων καὶ περιοδικῶν

Κιτρινισμένες ἀγγελίες

Πτυχία σκονισμένα – θυσία στὶς μοῦσες καὶ τὶς χάριτες

πρὶν νὰ γεράσουν στὸ πεζοδρόμιο ξεχασμένες

Καὶ ξύλα, πολλὰ ξύλα

Κι ἄχυρα καὶ πευκοβελόνες

Ξεραμένα κουκουνάρια, πλαστικὰ μπουκάλια καὶ καπότες

Καὶ στὴν κορυφή: ἡ ἀφεντιά μου – τὸ ἐπιστέγασμα

Μ ἕνα στουπὶ στὰ χέρια ἀναμμένο

Πηγή: Ιχθύων λόγος, 2011

Ντέμης Κωνσταντινίδης-ενός που σιχάθηκε

Αυτή τη νύχτα δεν είμαι άνθρωπος.

Μόνο αποδιωγμένη συνείδηση

που σέρνεται στα πεζοδρόμια

καταλύοντας σε χαρτόκουτα

και παλιές κουβέρτες.

Αυτή τη νύχτα δεν είμαι άνθρωπος.

Σπίρτο σε βενζίνη

ξυράφι στη φλέβα είμαι

ενός που σιχάθηκε.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Πηγή:https://demispoetry.wordpress.com/2017/10/

Ντέμης Κωνσταντινίδης - Πολύ μακρινό

Παλιώνει το διαμέρισμα
μαζί με την ένοικό του.
Τη βλέπω που βγαίνει στο μπαλκόνι
μετρώντας τους περαστικούς
με μια σιωπηλή
και τόσο ευγενική απελπισία.
Ποτίζει τις γλάστρες της,
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
πολύ μακρινές.
Ούτε που φαντάζεται πως το μακρινό,
θα το έκανα τώρα κιόλας, κοντινό.
Μα δεν είναι αυτό.
Ποτίζει τις γλάστρες της,
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
προ πολλού χαμένες... ''

Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες