Χρίστος Πλακονούρης - Η ξερή πικροδάφνη

Αυτά τα βουνά με τα μαύρα δέντρα
μπορεί να είναι από τον καημό του πατέρα μου.
που δεν έγινα Αλέξανδρος τον Ελλήσποντο να περάσω,
που δεν έγινα Αχιλλέας
να ντυθώ με το πουκάμισο της φωτιάς.

Μόνο που κλείστηκα σε ένα κοχύλι των σωθικών
και νανουρίζομαι με τον ψίθυρο της βροχούλας
και με το βουητό των αιμάτων μου.

α
Και βρίσκω λέξεις παρθένες και τις γυμνώνω
και κάθε βράδυ τις ερωτεύομαι
και με αυτές ανεβαίνω στους ουρανούς.

Γι' αυτό και στην ερημιά μου
δακρύζει μια ξερή πικροδάφνη
και από τις πληγές της ποτίζομαι.

Αρρηφόρια (2012-13)

Χρίστος Πλακονούρης - Ελλάδα

Τι πικρή λιμνοθάλασσα και πώς έτσι σάπια
με τον βυθό όλο κόκαλα και βογκητά πεθαμένων.
Με ένα πελώριο τέρας που της τρώει τα στολίδια.
Με ένα αδίστακτο κτήνος που της γλείφει το αίμα από τις πληγές.

Και γύρω της αμέτρητες μαυροφόρες

που στολίζουν τα ξερά κυπαρίσσια.

Και γύρω της κουτσοί καβαλάρηδες

που καλπάζουν με τα ξύλινα άλογά τους.

Τι πικρή λιμνοθάλασσα, όλο αχαχούχα και βόγκους.

Πιωμένη από πλαστικές νεροφίδες

που ποτέ και με τίποτα δεν χορταίνουν.

Με μια τρυφερότατη μουσική στα νεκρώσιμα κύματά της.

Με μια λεχώνα στο περιγιάλι που γεννά μαύρες βλέννες και πύον.

Με ένα φεγγάρι οργισμένο που όλο τρίζει τα δόντια.

Αλλά το φως του είναι λίγο κι έτσι κανείς δεν ξυπνάει

να σηκώσει το πτώμα του απ’ τον βούρκο.

Οιμωγές υακίνθων

Χρίστος Πλακονούρης- Η Πολύ Λυπημένη με το μαντολίνο

Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η Πολύ Λυπημένη
που παίζει στη σκέψη μου το μαντολίνο.
Που κλαίει ένα γαλάζιο τραγούδι στα βλέφαρά της
και στα χείλη της σφαδάζουν πουλιά.

Δεν ξέρω ποια είναι

αλλά τη γνωρίζω απ’ τον καιρό

που πνιγόμουν στα πρώτα νερά.

Κι o νους ένα άνθος

με μαύρη κορδέλα.

Κι ο ίσκιος μου σαλεμένο βουνό

με όλα τα δέντρα στολισμένα μ’ αγχόνες

με όλα τα φύλλα καρδούλες μισές.

Και πέρα στο άλλο νησί

οι τρελοί που θάβουν το νεκρό περιστέρι

κι η καμπάνα χτυπά στα μηνίγγια μου

τραγούδι μισό και το υπόλοιπο πένθος.

Κι ύστερα η Πολύ Λυπημένη

με τον Απρίλη νεροφίδα στα λόγια

να παίζει στο μαντολίνο λευκά χελιδόνια

και τη σιωπή μου μισή.

Κι εγώ να την παίρνω απ’ το χέρι:

Έλα να πάμε εκεί, να της λέω…

Δεν ήξερα πού.

Μόνο πιο κάτω το κόκκινο χώμα

με το αίμα των αρχαγγέλων

κι ο μεγάλος γκρεμός που πέφτω ακόμη,

με το τραγούδι της Πολύ Λυπημένης στ’ αυτιά μου

που ποτέ δεν αγαπήθηκε,

ούτε κι εγώ.

Πηγή: Ήμαρ κρεουργόν, 2016

Χρίστος Πλακονούρης-Μεθυσμένο πουλάκι

Μαύρος λύκος
και λύκος λευκός.
Όταν ο μαύρος δαγκώνει,
χύνεται αίμα που μοσχομυρίζει.
Όταν δαγκώνει ο άσπρος λύκος,
χύνεται αίμα χωρίς μυρωδιά.

Ανάμεσα σε δυο θάλασσες από αίμα,

θα στήσω περιβολάκι με κόκκινους στίχους.

Με την Ελένη βιολέτα,

με την Αντιγόνη πένθιμο κυπαρίσσι,

και την Ιόλη με λευκό νυφικό.

Θα βάλω κι ένα μεθυσμένο πουλάκι
που θα ψέλνει στα ελληνικά τον «Ακάθιστο»
και θα γεμίζει η ποίηση από άκρη σε άκρη
με αγγέλων χαμόγελα.

Αρρηφορία

Χρίστος Πλακονούρης-Ήτανε εθνική η γιορτή

Ήτανε εθνική η γιορτή χωρίς τσιγάρο.
Είχανε σβήσει όλα τα φώτα της Ελένης.

Τι κρύο αλήθεια, μάνα μου, τι κρύο στην Κοζάνη.

Τα χέρια φίδια ψάχνανε στης χλαίνης μου τις τσέπες.

Αχ, χνούδια, στίχοι και χαρτιά τα εκατόν πέντε.

Κι εκεί στο βάθος ζήτω.

Ζήτω το χαρτονόμισμα πλυμένο εφτά φορές.

Και πάλι ζήτω εφτά δρόμους παρακάτω

ξεμούχλιαζαν με σκέλια ανοιχτά

τα γαλανά τους κυλοτάκια οι πουτάνες.

Ήτανε εθνική η γιορτή.

Ήταν κοντομεσήμερο.

Ήταν το χαρτονόμισμα πλυμένο από τα ζήτω.

Αντλήθηκε από το προφίλ της Αλέκας Πλακονούρης

Χρίστος Πλακονούρης-Ο άγγελος

 Όταν περάσει ο άγγελος

με το κόκκινο άνθος

δεν θα ξεχάσω να σου στείλω ψωμί και φεγγάρι

κι ένα όνειρο με πράσινα μάτια

να σε φυλάει όλη τη νύχτα

από κάθε σκοτάδι και κάθε κακό.

Οιμωγές υακίνθων (2016-2018)

Πηγή: Χρίστος Πλακονούρης, Ποιήματα 1986-2018, Αθήνα 2021.

Χρίστος Πλακονούρης-Καλησπέρα, πεθαμένε πατέρα μου

Καλησπέρα, πεθαμένε πατέρα μου,
σου έφερα ένα γυάλινο αλογάκι με μαύρα καρφιά
να γιομίσεις τα άδεια του μάτια.
Βάλε στα δάχτυλά σου μια φλούδα γλυκόριζας,
έναν βολβό ζαφοράς στη θέση της λιωμένης καρδιάς σου.

Άκου που άγρια φυσά στον επάνω κόσμο,

που όλοι βαθιά στο πετσί μας σαπίζουμε

και σκουριάζει η ασημένια καμπάνα.

Γιατί βγαίνουν οι Εκατόγχειρες με τα λέπια

και ταριχεύουν τα σπλάχνα μας

και πίνουν το αίμα μας

και κάνουν εμετό την αγάπη.

Τι ωραία μοσχοβολάς στο βρεγμένο χώμα σου

εσύ που κάποτε μας ένωνες με πηχτό ουρανό

και μας στόλιζες τα μαλλιά με θαλασσινούς υακίνθους.

Με την τέφρα της Έρσης (1992)

Χρίστος Πλακονούρης-Ξαφνικά

Ξαφνικά το σκοτάδι μου σκίστηκε

και είδα την Ειρήνη Παπά, παιδούλα ακόμα,

με τον Ίναχο στα μαλλιά κορδελάκι

και τον άγιο Ηνίοχο

στου αγίνωτου κορμιού τον καρπό.

Ήμουν στα καουμπόικα πάλι ντυμένος

και είχα πολύ τσαντιστεί.

Αφού και τα ασημένια πέταλα του αλόγου μου

πετούσανε σπίθες.

Η Ειρήνη έκλαιγε: «Ελληνάκι, πού πας;»

«Να πατήσω τον δράκο, την οχιά την κουλουριασμένη», απάντησα.

Κι εκείνη μπήκε σε μια ρίζα πικρή.

Και τα φύλλα τραγούδησαν:

«Τούτο το-μαύρα μου μάτια

τούτο το καλοκαιράκι…»

Κι ήταν μαύρα απ’ το κλάμα τα μάτια της.

Χρίστος Πλακονούρης, Με την τέφρα της Έρσης, 1992.

Χρίστος Πλακονούρης-Το ποίημα με το χαμόγελο

Το ποίημα, λέει, πρέπει να μπουμπουκιάζει

στην πιο ξερή κλάρα

χαμόγελο ροδαλό.

Το χιόνι πέφτοντας αυτό ν' ανοίγει

όπως το χυμένο μάτι του Οιδίποδα.

Η νύχτα πέφτοντας αυτό ν' ανοίγει

όπως το άπειρο που το χωράει ο Θεός.

Το ποίημα με το χαμόγελο

είναι ένα ποίημα γαμημένο.

Δεν μπορώ να το γράψω του κερατά.

Πηγή: Χρίστος Πλακονούρης, Ποιήματα (1986-2018)Αθήνα:Εκδόσεις των Συναδέλφων 2021.