Μάριος Μαρκίδης - [4]

                  4

Δεν ήταν τ' όνειρο αυθεντικό 

αλλιώς γιατί, Χριστέ μου, σάπισε σα πτώμα; 

Το πρόσωπο της πολιτείας πολύ γλυκό 

μια κούραση αβάσταχτη στο στόμα 

Ανόητες παγίδες φεγγαριού 

τις γύρισε η άσφαλτος κομμάτια. 

Ανέβα τ' άστρο του πνιγμού 

με φλογισμένα απ' την αγρύπνια μάτια 

Ανέβα τ' άστρο του πνιγμού 

αίμα αδέξια χυμένο 

η νύχτα φύτρωσε παντού 

άλλο μη λες: "Θα επιμένω"

Ψάχνοντας στο μέτωπο του δρόμου 

τις φλέβες τόσων υποσχέσεων 

τα νύχια μάκρυναν του τρόμου 

εις τον "συνήθη" τόπο εκτελέσεων. 

Ωραίο κύμα... πώς ξεψύχησες 

σκαλίζοντας στο βράχο μονοπάτι 

που πίστεψες πολύ. Τι πίστεψες; 

Χαθήκαμε! Χάθηκε το σκαλοπάτι 

Λόγια μείναν ανεκπλήρωτα 

Τα ποιήματα κατάντησαν να λεν αντίο. 

Είναι ν' αφήνεις τα μάτια σου ανοχύρωτα 

Μοναξιά, κλείσ' τα σα δύσκολο βιβλίο. 

Μάριος Αφεντόπουλος (Μαρκίδης) 

Περιοδικό Μαρτυρίες (δημοσ. Απρίλιος 1966)

Μάριος Μαρκίδης - Τα ποτάμια

Τα ποτάμια είναι στο χαρακτήρα τους να απεχθάνονται
τους τάφους
τα ηρώα
τα γράμματα
τα μουσεία.
Τα ποτάμια δεν είναι καλαίσθητα
κυρίως όταν πλακώνει φθινόπωρο.    

                    Πηγή: Παρά ταύτα, Νεφέλη, 2001.

Μάριος Μαρκίδης - Δυο ποιήματα

Το ανέκαθεν

Η διάγνωση ήταν αμείλικτη: βαρειά ηττοπάθεια.
Δεν θυμάμαι τότε ποιος συγγενής πρώτου βαθμού
ράγισε τη φωνή του
ωσάν να έφταιξε
ωσάν να φταίξαμε.

Και σε τι μπορεί να φταίξαμε;
Τι μεγάλοι, ψιθύρισε, πού φτάσαμε ως εδώ
πόσους και πόσους Απρίληδες δεν κηδέψαμε.
Είναι πολύ αργά.
Αλλά, τον παρηγόρησα,
είναι ζήτημα DNA
της κληρονομικότητας
Όλοι στην οικογένειά μας γνωρίζουμε
ότι ανέκαθεν
ήταν
πάρα πολύ αργά.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 

(Ἐν ἀβάτῳ καί οὐχ ὁδῷ, 1982)

     I

Για ποιο λόγο δόθηκε αυτό το φως στους δυστυχείς

κι η ζωή σ' εκείνους που η ψυχή τους είναι γεμάτη πίκρα

ποθούνε το θάνατο κι ο θάνατος δεν έρχεται

σκάβουν για να τον βρούνε όπως άλλοι σκάβουνε για κρυμμένους

        θησαυρούς

- όταν ο δρόμος είναι σκοτεινός

κι ο Θεός τον έκλεισε σ' έναν μοιραίο κύκλο

Τότε ο Ελιφάς ο Θαιμανίτης αποκρίθηκε:

- Μη στενοχωριέσαι, κουμπάρε, είμαστε καμωμένοι απ' το ίδιο

        υλικό που χτίζονται τα όνειρα.

                                            II

-Το μάτι που βλέπω το Θεό, είπε ο Άγγελος, είναι το μάτι

                                                                              που με βλέπει

Την πόλη την ξημερώνανε νευρωτικοί φιλόσοφοι

εξόρισαν τους ταξιτζήδες και τους γαλατάδες

έδιωξαν τα λεωφορεία και σφράγισαν τα ραδιόφωνα

στο βάθος ήταν όλα σύμβολα ενός συμβόλου

Στα παιδιά δεν άφησαν τίποτα

που να περιμένουνε τώρα την άνοιξη μέσα σε τόσο χιόνι.

                                        III

Για ποιο λόγο δόθηκε αυτό το φως στους δυστυχείς

κι ο μικροπωλητής που διαλαλούσε στον ύπνο μας γρηγορείτε

όσο κι αν ψάξαμε τα σαββατόβραδα μας βρήκε ξεμέθυστους

                                                                     το πρωί της Κυριακής

γι' αυτό λέω να πάψουμε να σκάβουμε

όχι για να πεθάνουμε, μα για να ζήσουμε.

- Όταν ο δρόμος είναι σκοτεινός

δεν το περίμενα να  'χει η ζωή τόσους πολλούς θερίσει

Τότε ο Αλιφάς ο Θαιμανίτης αποκρίθηκε:

- Το ξέρουμε δα πως ανήκουμε όλοι στο φθινόπωρο

Πηγή:https://yannisstavrou.blogspot.com/2013/11/blog-post_21.html

Μάριος Μαρκίδης - Ο σύντροφος Μ. Π.

Από τον ύπνο του έδυσε τ’ αστέρι,

και τ’ όνειρό του έχει αμετάκλητα κριθεί.

Α! Δεν έχει πια τίποτα να φοβηθεί

κανείς σ’ αυτά τα μέρη.

Κατά βάθος ασφαλώς το ξέρει:

Το κόμμα κρέμεται από μια κλωστή.

Η ψήφος του όμως έμεινε πιστή

κι αυτή η ψήφος θα το φέρει

αύριο και πάλι τιμημένο στη Βουλή.

Η πάλη για το μέλλον, φίλε, είναι επιστήμη

κι αν είναι εμπόδιο η μνήμη, κάνουμε και δίχως μνήμη.

Βάλε το λοιπόν μακρύ μανίκι, κρύψε την ουλή

και πάψε το τροπάρι με την εξορία.

Απόψε πρόταση μομφής: Προβλέπεται ολονυχτία. . .

Σημειώσεις, τχ. 42, Δεκέμβριος 1993

Μάριος Μαρκίδης - [23]

Δεν μπορώ όμως πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.

Τι να την κάνεις άλλωστε εσύ τη σημερινή αγάπη μου

ενόσω όλα τα ιστιοφόρα των ναυπηγείων μου άλλαξαν καιρό

ενόσω πνίγηκαν τα νησιά μου

και οι μετοχές μου έπιασαν πάτο –

Πως να τολμήσω λοιπόν να σου υπενθυμίσω

τις Κυριακές που περάσαμε μαζί

εφόσον επακολούθησαν Δευτέρες;

Μάριος Μαρκίδης ( 1940 -2003 )

Πηγή: «ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ» - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ - 2001

Μάριος Μαρκίδης - Μικρό Ανθολόγιο

 *

Ο καθένας με την ομπρέλα του.

Ομως εγώ

δεν μπορώ

χωρίς

τη βροχή σου.

*

< <…μετράς μια μέρα το επί του συνόλου

και βλέπεις,τρομάζοντας,

πόση ζωή άφησες απ΄έξω…>>

*

Οιονεί ποίημα

Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών

λαθρεμπόριο αισθημάτων.

Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:

έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.

Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών

βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.

Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,

πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

 

*

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή,άλλοι πουλάνε στη βήτα.

Δικαίωμά τους,δικαίωμά μας.

Βαραίνει οπωσδόποτε στην αγορά το όνομά μας

-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.

Η ήττα μάλιστα σήμερα ¨τραβάει¨:

Τί ραγισμένοι δρόμοι,τί ασβεστωμένα συνθήματα,

Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα

κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.

Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

 

 

*

NANOYΡΙΣΜΑ

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το

ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το

ἔλα Τζών Σίλβερ

ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη

ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα

ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το

καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Ιδιωτικό μνημόσυνο

Ο καλύτερός μου φίλος έφυγε

χωρίς προειδοποίηση

είχα βέβαια κι εγώ τις δουλειές μου, τα συμφέροντά μου να φροντίσω,

εν ενί λόγω τις σκοτούρες μου.

Μάθαινα πως είχε κι αυτός τις δικές του.

Κάνεις έτσι τα δάχτυλά σου

μετράς μια μέρα το επί του συνόλου και βλέπεις τρομάζοντας

πόση ζωή

άφησες απέξω.

Φυσικά, δεν είπε ποτέ (τόσα χρόνια φιλίας!) μια καλή κουβέντα

για τα ποιήματά μου.

Φυσικά, έπαιζε καλύτερη μπάλα.

Τον βλέπω να διαλέγει με αντικειμενικά κριτήρια την ενδεκάδα του

κι εμένα να με βιδώνει στην κερκίδα.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο παιδιόθεν.

Ούτε ένα σήμα, ούτε ένας υπαινιγμός ότι φεύγοντας με σκέφτηκε

ότι του άρεσαν κάποιες ντρίπλες μου

ότι συμβούλευε -έστω κι αργά- να με συμπεριλάβουν στην ομάδα.

Καθ’ όσον με αφορά δεν άφησε πίσω του διαθήκη.

Αν όχι για τη θέση τού εξτρέμ, ούτε για τη θέση τού μπακ διατύπωσε γνώμη.

Δεν είχα σταθερότητα, δεν με εμπιστευόταν στο γήπεδο.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο

Άντε να πνιγείς εκεί που πας, όπου κι αν πας, δεν σε χρειάζομαι

δεν έχω κατ’ ελάχιστον την ανάγκη σου

μπορώ να τα βγάλω πέρα και μόνος μου με τον διαιτητή

βλέπω ολοκάθαρα το γκολπόστ.

Κι όμως, για κάποια αδιευκρίνιστη στα ποιήματά μου αιτία,

για κάποιο μυστηριώδη λόγο που σε έκανε μέχρι τούδε αειθαλή

παρά την επαίσχυντη αναχώρησή σου

συμβαίνει

να μου λείπεις.

*

Νανούρισμα

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το

ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το

ἔλα Τζών Σίλβερ

ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη

ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα

ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το

καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Επίγονοι

Οι ομοιοκαταληξίες δυναστεύουν τα αδύνατα πνεύματα

Ντεκαντάνς, γράφω το όνομά σου ανορθόγραφα.

Τι άτεχνα τα μεταθανάτια σονέτα!….

Ο Μαβίλης θα μας κρεμάσει ανάποδα.

Συνελόντι ειπείν

είμαστε οι βραδυφλεγείς επίγονοι του σπλην.

*

*

Aγανάκτησις Καίσαρος Εμμανουήλ

Κυρία τηλεόρασις θα σταματήσεις

να μας κόβεις τη χολή με τας ειδήσεις;

*

Μου φαίνεται πως δεν με χωνεύω-

*

Εποχή των βροχών

σεβάσου μωρή αν έχεις τσίπα

την μετεωρολογική εκδοχή περί των εποχών.

*

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Το γεγονός ότι το Πάσχα

με κάνει

να αισθάνομαι καλύτερος

δεν αποδεικνύει

την ύπαρξη

του Θεού.

*

Πες μου τώρα κάτι,ρε γαμώτο

άνοιξε το στόμα σου

μίλησε,μίλα μου:

Πες ό,τι θέλεις τώρα.

Ό,τι και να μου πεις

εγώ θα το πιστέψω.

*

Λυπάμαι που δεν έγραψα ποτέ

τα ωραία ποιήματα

που είμαι βέβαιος

ότι θα μπορούσα να γράψω.

Πηγή: https://www.poiein.gr/2012/12/18/iuneio-ianessaco-aieieuaei-adhssiaoni-aocissia-icniaeuiic/

Μάριος Μαρκίδης - Ποιήματα

 *

Ο καθένας με την ομπρέλα του.
Ομως εγώ
δεν μπορώ
χωρίς
τη βροχή σου.

*

< <…μετράς μια μέρα το επί του συνόλου
και βλέπεις,τρομάζοντας,
πόση ζωή άφησες απ΄έξω…>>

*

Οιονεί ποίημα

Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών
λαθρεμπόριο αισθημάτων.
Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:
έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.
Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών
βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.
Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,
πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

 

*

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή,άλλοι πουλάνε στη βήτα.
Δικαίωμά τους,δικαίωμά μας.
Βαραίνει οπωσδόποτε στην αγορά το όνομά μας
-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.

Η ήττα μάλιστα σήμερα ¨τραβάει¨:
Τί ραγισμένοι δρόμοι,τί ασβεστωμένα συνθήματα,
Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα
κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.

Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

 

 

*

NANOYΡΙΣΜΑ

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το
ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το
ἔλα Τζών Σίλβερ
ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη
ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ
λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα
ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το
καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Ιδιωτικό μνημόσυνο

Ο καλύτερός μου φίλος έφυγε
χωρίς προειδοποίηση
είχα βέβαια κι εγώ τις δουλειές μου, τα συμφέροντά μου να φροντίσω,
εν ενί λόγω τις σκοτούρες μου.
Μάθαινα πως είχε κι αυτός τις δικές του.
Κάνεις έτσι τα δάχτυλά σου
μετράς μια μέρα το επί του συνόλου και βλέπεις τρομάζοντας
πόση ζωή
άφησες απέξω.

Φυσικά, δεν είπε ποτέ (τόσα χρόνια φιλίας!) μια καλή κουβέντα
για τα ποιήματά μου.
Φυσικά, έπαιζε καλύτερη μπάλα.
Τον βλέπω να διαλέγει με αντικειμενικά κριτήρια την ενδεκάδα του
κι εμένα να με βιδώνει στην κερκίδα.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο παιδιόθεν.
Ούτε ένα σήμα, ούτε ένας υπαινιγμός ότι φεύγοντας με σκέφτηκε
ότι του άρεσαν κάποιες ντρίπλες μου
ότι συμβούλευε -έστω κι αργά- να με συμπεριλάβουν στην ομάδα.
Καθ’ όσον με αφορά δεν άφησε πίσω του διαθήκη.
Αν όχι για τη θέση τού εξτρέμ, ούτε για τη θέση τού μπακ διατύπωσε γνώμη.
Δεν είχα σταθερότητα, δεν με εμπιστευόταν στο γήπεδο.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο
Άντε να πνιγείς εκεί που πας, όπου κι αν πας, δεν σε χρειάζομαι
δεν έχω κατ’ ελάχιστον την ανάγκη σου
μπορώ να τα βγάλω πέρα και μόνος μου με τον διαιτητή
βλέπω ολοκάθαρα το γκολπόστ.

Κι όμως, για κάποια αδιευκρίνιστη στα ποιήματά μου αιτία,
για κάποιο μυστηριώδη λόγο που σε έκανε μέχρι τούδε αειθαλή
παρά την επαίσχυντη αναχώρησή σου
συμβαίνει
να μου λείπεις.

*

Νανούρισμα

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το
ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το
ἔλα Τζών Σίλβερ
ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη
ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ
λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα
ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το
καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Επίγονοι

Οι ομοιοκαταληξίες δυναστεύουν τα αδύνατα πνεύματα
Ντεκαντάνς, γράφω το όνομά σου ανορθόγραφα.
Τι άτεχνα τα μεταθανάτια σονέτα!….
Ο Μαβίλης θα μας κρεμάσει ανάποδα.
Συνελόντι ειπείν
είμαστε οι βραδυφλεγείς επίγονοι του σπλην.

*

Ο ΣΎΝΤΡΟΦΟΣ Μ.Π .

Από τον ύπνο του έδυσε τʼ αστέρι,
και τʼ όνειρό του έχει αμετάκλητα κριθεί.
Α! Δεν έχει πια τίποτα να φοβηθεί
κανείς σʼ αυτά τα μέρη.
Κατά βάθος ασφαλώς το ξέρει:
Το κόμμα κρέμεται από μια κλωστή.
Η ψήφος του όμως έμεινε πιστή
κι αυτή η ψήφος θα το φέρει
αύριο και πάλι τιμημένο στη Βουλή.
Η πάλη για το μέλλον, φίλε, είναι επιστήμη
κι αν είναι εμπόδιο η μνήμη, κάνουμε και δίχως μνήμη.
Βάλε το λοιπόν μακρύ μανίκι, κρύψε την ουλή
και πάψε το τροπάρι με την εξορία.
Απόψε πρόταση μομφής: Προβλέπεται ολονυχτία. . .

*

Aγανάκτησις Καίσαρος Εμμανουήλ

Κυρία τηλεόρασις θα σταματήσεις
να μας κόβεις τη χολή με τας ειδήσεις;

*

Μου φαίνεται πως δεν με χωνεύω-

*

Εποχή των βροχών
σεβάσου μωρή αν έχεις τσίπα
την μετεωρολογική εκδοχή περί των εποχών.

*

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Το γεγονός ότι το Πάσχα
με κάνει
να αισθάνομαι καλύτερος
δεν αποδεικνύει
την ύπαρξη
του Θεού.

*

Πες μου τώρα κάτι, ρε γαμώτο
άνοιξε το στόμα σου
μίλησε,μίλα μου:
Πες ό,τι θέλεις τώρα.
Ό,τι και να μου πεις
εγώ θα το πιστέψω.

*

Λυπάμαι που δεν έγραψα ποτέ
τα ωραία ποιήματα
που είμαι βέβαιος
ότι θα μπορούσα να γράψω.

*

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή,άλλοι πουλάνε στη βήτα.
Δικαίωμά τους,δικαίωμά μας.
Βαραίνει οπωσδόποτε στην αγορά το όνομά μας
-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.

Η ήττα μάλιστα σήμερα ¨τραβάει¨:
Τί ραγισμένοι δρόμοι,τί ασβεστωμένα συνθήματα,
Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα
κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.

Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Το γεγονός ότι το Πάσχα

με κάνει

να αισθάνομαι καλύτερος

δεν αποδεικνύει

την ύπαρξη

του Θεού.

Πηγή: https://www.poiein.gr/2012/12/18/iuneio-ianessaco-aieieuaei-adhssiaoni-aocissia-icniaeuiic/

Μάριος Μαρκίδης - Σοφία Σολομώντος

Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή,άλλοι πουλάνε στη βήτα.
Δικαίωμά τους, δικαίωμά μας.
Βαραίνει οπωσδήποτε στην αγορά το όνομά μας
-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.

Η ήττα μάλιστα σήμερα «τραβάει»:
Τί ραγισμένοι δρόμοι, τί ασβεστωμένα συνθήματα,
Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα
κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.

Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

Βαποράκια

Μάριος Μαρκίδης - (Επέτειος...)

Απόψε λοιπόν μου λες να σε ξανατραγουδήσω.

Περίμενε μόνο να στρώσω λιγάκι τα μαλλιά μου

να καθαρίσω λίγο μέσα στη φωνή μου γιατί, ξέρεις, από τότε

σκούπα δεν ξανάπιασα

-θέλω να πω από τότε που μας έκαναν αήθεις προτάσεις η Καίτη Χωματά κι ο Μπιθικώτσης κι ο Λάκης Παππάς

και μας πρόφταιναν τα χαράματα

εμένα έναν ποιητή κι εσένα μια ποιήτρια, οπότε δεν είχαμε ιδέα

πού ν' ακουμπήσουμε τις φεγγαρόπετρες που μαζέψαμε το βράδυ, τόσα φιλιά στις εξώπορτες των πολυκατοικιών, τόσες υπερβολικές ψυχρότητες

ανάμεσα στο στόμα σου και την Τετάρτη Διεθνή

Πού ταιριάζανε επί πλέον τόσοι στίχοι όταν τραβιόταν η θάλασσα

και το μελτέμι έπρεπε να καθήσει στο σκαμνί και να λογοδοτήσει

για τη μέρα που πέρασε

για τα κεραμίδια που ξερίζωσε

για την αρμυρήθρα που σήκωσε τα φουστάνια της

-κι είδαμε τότε τις δολοπλοκίες που υποστήριζε του μηνός Αυγούστου 1970

Σα να μου φαίνεται βρε αγάπη πως μου έχουν διαφύγει πια τα λόγια

-που κακό χρόνο να 'χουνε όπως είπε μια χαμένη σήμερα ποιήτρια-

Πώς αρχίζανε τα λόγια να δεις:

Ξύπνα μωρό μου κι άκουσε...

Είχαμε μια φρεγάδα παιδιά...

Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς-

Όχι δα, κανείς μας δεν έπεσε θύμα

ξέραμε μάλιστα πολύ καλά όλοι μας τότε τι κάναμε και τι δεν κάναμε

Ύστερα το τραγούδι που μου ζητάς πήγαινε νομίζω έτσι:

Μικρό κλαδάκι από ρεικιά

πάνω στη γη δεν πρόκειται να ξανασυναντηθούμε πια

Απόψε λοιπόν μου λες να σε ξανατραγουδήσω.

Φόρεσε όμως πρώτα την κορδέλα σου, βάλε λίγο κραγιόν, λίγο ρουζ στα τραβηγμένα μάγουλά σου

πες μου πάλι πώς κοίταξε η Ίνγκριντ Μπέργκμαν τον Χώμφρεϋ Μπόγκαρτ

Και τι έκανε μετά ζαλισμένος αυτός

Και πώς γύρεψε ο Ξανθόπουλος (αφού απέκρουσε το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο) από τον φίλο του τσιγάρο

-διάβασέ μου προ παντός μια σελίδα απ' την Προδομένη Επανάσταση.

Κι εγώ τότε θα δω.

από την ενότητα Παραγγελιά, που δημοσιεύτηκε στο περ. Σημειώσεις, τ. 42, Δεκ. 1993.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Θεοχάρη.

Μάριος Μαρκίδης - Η παράξενη ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη

Πάνε δυο μέρες που μάθαμε και το τανγκό.

Δεν μας έταξαν στο κάτω κάτω της γραφής και τη χίμαιρα...

Ούτε και ήξερε αληθινά κανείς μας τίποτα για το ουράνιο τόξο

κάποιος πολυταξιδεμένος ανάμεσά μας το συνάντησε, λέει, μια φορά

στα νησιά Λοφούτεν

Αλήθεια; Ψέματα; Στα νησιά Λοφούτεν.

Η νύχτα σ' αυτά τα χώματα κρύα και άδεια, σαν προς ενοικίασιν στη Νεάπολη δωμάτιο

όπου κάθονται ντυμένες οι νεαρές καθηγήτριες των Γαλλικών να σχεδιάσουνε

δια της αυτοκτονικής μεθόδου τα ανώμαλα ρήματα της Δευτέρας-

ο λεβέντης σκουπιδόγατος της γωνίας έχασε τρεις αλλεπάλληλες φορές το ανακλητικό

διότι αφαιρέθηκε κορτάροντας το καναρίνι του κουρέα

Εμείς ο κατιόντες συγγενείς παρακαλούμε θερμώς:

Μπορείτε τάχα να προσπαθήσετε να μας ξεχάσετε

μπορείτε να μας παραλείψετε διακριτικά απ' τα καθημερινά σας νέα

κατακρατώντας μαζί με τις αποδείξεις των μεσημβρινών

και τις τυχούσες υπερωρίες των ποιημάτων μας

και προπαντός να μην απορείτε μεγαλοφώνως όταν η προκείμενη νεκρή

-θέλεις απο αναίδεια, θέλεις από αδεξιότητα του κατασκευαστή-

λάχει κάπως

από το θέμα μας

να περισσεύει.

Μάριος Μαρκίδης

Χαράματα μεταξύ Σινά και Αιλείμ, 1993

Αναδημοσίευση απ' το προφίλ του ποιητή Θωμά Ιωάννου στο fb.

Μάριος Μαρκίδης- Οιονεί ποίημα

 Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών

λαθρεμπόριο αισθημάτων.

Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:

έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.

Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών

βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.

Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,

πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

Παρά ταύτα, Νεφέλη 2001

Πηγή: https://pampalaionero.wordpress.com/2009/09/15/%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%b4%ce%b7%cf%83-%ce%bf%ce%b9%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af-%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%ce%bc%ce%b1/

Μάριος Μαρκίδης- Νεότερα από τον ποιητή Ευμένη

Μόλις ξεπεράσω το ρίγος των δικών μου ποιημάτων
θα ασχοληθώ με τον κόσμο των πραγμάτων.
Θ’ ανοίξω γράμματα, θα ξεφυλλίσω βιβλία —
ανεξάντλητο απόθεμα για ειρωνεία.

Μακάρι να διέθετα περισσότερη ασέλγεια.
Εισπράττω μόνο του στιχουργού τα δικαιώματα,
φαγώθηκα με τις παρομοιώσεις και τα χρώματα
μα υπελείφθην, λένε, σε ποιητική ενέργεια.

Ασφαλώς, έχω στην τέχνη κάποια σημασία.
Στις κρίσεις μου γενικά επιδεικνύω ανοχή.
Τί ν’ απαντήσω: αντιδώρημα ή αντιπαροχή;
Οι αφιερώσεις μού προξενούν αμηχανία.

Ποιητής των αχράντων μας των μυστηρίων
(καθόλου τυχαία, κύριοι, η περίπτωσή μου)
αδικήθηκα φριχτά από τη νεύρωσή μου.
Εγώ, λογιστής απλώς των ερειπίων;

Να βρω έναν στόχο που δεν θα τον έχουν περπατήσει
— δεν με αποθαρρύνει της συνθέσεως η βραδύτης.
Η υψηλή έμπνευσή μου θα μιλήσει.
Είναι καλύτερος από μένα ο Ελύτης;

Παρά ταύτα, 2001

Πηγή: https://pampalaionero.wordpress.com/2009/05/19/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%83-%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84/

Μάριος Μαρκίδης- Έξι ποιήματα

 Η λυρική πλάνη

 

Σε σένα, μικρή μου Βεατρίκη, στηρίζει κάθε ποιητής τις ελπίδες του.

Εμένα προσωπικώς με φάγανε οι δρόμοι σου

κι ούτε ένα ποίημα.

 

---

 

 

Ανακλητικό

 

Πρώτος να περάσει μέσα ο δεκαπενταετής πλοίαρχος

ύστερα να μπει σκονισμένος ο Ιβανόης αφήνοντας τ’ άλογό του στην πόρτα

Ο καλός μας επίσκοπος Μυριήλ να καθίσει σ’ αυτή την καρέκλα

καθ’ ον χρόνον ο Μάριος

θα ξεδιπλώσει μια βουτηγμένη στο αίμα του σημαία

προς απόδειξιν

της προδοσίας του βασιλόφρονος παππού του

 

Ο Τομ Σώγιερ, το πειραχτήρι, θα πετάξει ένα ποντίκι στο παράθυρο

και θα βγει να τον κυνηγήσει με τη σκούπα η κυρία Θεναρδιέρου

η γριά Φραγκογιαννού

(που έχει χρόνια να μιλήσει στις γειτόνισσες)

κι η ματαιόδοξη Μαρμελάδοβα

 

– Τόσο πολύ τους σκέπτομαι ώστε θα με βαρέθηκαν

 

---

 

Η ιστορία ενός χαρταετού

 

Αυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού

που δεν είχα ποτέ.

Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν

στο μυαλό τους παρά μόνο πώς

–με χρόνια με καιρούς–

θα ξαναγύριζαν στο χώμα

Μπορεί να ήταν δικό μου το σινεμά Κόσμος (μηχανουργείο νομίζω σήμερα)

που έσβησε μια Κυριακή απόγεμα τα φώτα του κι επρόβαλε

το έργο Παπούτσι από τον τόπο σου

 

Μπορεί να έφτανε και το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας οπότε άρχιζε να

υποκύπτει το καλοκαίρι και μου αγόραζαν     

κάθε χρόνο ένα τόπι

και παγωτό Έβγα και μαλλί της γριάς

Το βράδυ στρώναμε να κοιμηθούμε στη ταράτσα κι άκουγα το τραμ

να κατεβαίνει την οδό Ερμού τρικλίζοντας

Χτυπώντας ένα γλυκό καμπανάκι μόλις φρέναρε στους Αγίους Ασωμάτους

σα να το περίμεναν προκειμένου να συντάξουν την αναφορά τους

            οι λυμφατικοί άγιοι

 

Τι άλλο θυμάμαι;

Θυμάμαι το Σινεάκ όπου ο Άμποτ έπαιζε μισή ώρα σφαλιάρες με τον κουτό Κοστέλο

ενώ λίγα λεπτά κατόπιν έρχονταν τα Επίκαιρα κι ο γενναίος εθνικός μας στρατός

            τσάκιζε τους συμμορίτες

καθ’ ην ώραν η βασίλισσα Φρειδερίκη εγκαινίαζε αράδα παιδουπόλεις

όπου χαρούμενα ορφανά φιλούσαν το χέρι της μ’ ευγνωμοσύνη

 

Θυμάμαι επιπροσθέτως το βιβλιοπωλείο Αετός στην οδό Βουκουρεστίου

που κάθε τρίτη του μηνός

– όταν κατέφθανε η σύνταξη–

η χοντρή γιαγιά μου αποκτούσε κύρος στον Οίκο των Άσερ και τότε είχαμε Μόγλη

            το παιδί της ζούγκλας, Δασκάλα με τα χρυσά μάτια και Φιλέας Φογκ

Σιρκούφ τον Θαλασσινό

Βουγ Ζαργάλ

και λουκουμάδες κατά την επιστροφή στο Ζαχαροπλαστείον ο Κρίνος

 

Θυμάμαι τις μπλε κόλλες που μου έντυναν κάθε Σεπτέμβρη τα τετράδια.

Τις ετικέτες με το όνομά μου, την πλάκα και το κοντύλι μου, τις πένες

χήνες μου, την απέραντη απελπισία μου όταν άπλωνε τρίχες το μελάνι

 

Θυμάμαι μια φορά που έλειψε γα λίγες μέρες η μάνα μου και νόμισα

            πως εγώ έφταιγα

Τις γκαζές μου, τα μολυβένια στρατιωτάκια μου, τις χαλκομανίες μου,

            τη δασκάλα μου δεσποινίς Ουρανία

– σαράντα χρόνια άκλιτη

Όλα αυτά θυμάμαι πως τα είχα:

Μα χαρταετό δεν αμόλυσα ποτέ.

 

---

 

Απολυτίκιο

 

Το γεγονός ότι το Πάσχα

με κάνει

να αισθάνομαι καλύτερος

δεν αποδεικνύει

την ύπαρξη

του Θεού.

 

---

 

 

Ο καθένας με την ομπρέλα του.

Όμως εγώ

δεν μπορώ

χωρίς

τη βροχή σου.

 

---

 

Δεν μπορώ όμως πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.

Τι να την κάνεις άλλωστε εσύ τη σημερινή αγάπη μου

ενόσω όλα τα ιστιοφόρα των ναυπηγείων μου άλλαξαν καιρό

ενόσω πνίγηκαν τα νησιά μου

κι οι μετοχές μου έπιασαν πάτο –

 

Πώς να τολμήσω λοιπόν να σου υπενθυμίσω

τις Κυριακές που περάσαμε μαζί

εφόσον επακολούθησαν Δευτέρες;

 

Μάριος Μαρκίδης

 

«Μετά είκοσι έτη», εκδ. Ύψιλον,

«Ποιήματα με ημερομηνία λήξεως», εκδ. Καστανιώτη

«Βαποράκια», εκδ. Νεφέλη

«Παρά ταύτα», εκδ. Νεφέλη

Πηγή: https://bookstandfiles.wordpress.com/2013/05/21/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%83-6-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/

Μάριος Μαρκίδης-Ποιήματα

ΑΠΟΝΕΝΟΗΜΕΝΟ ΔΙΑΒΗΜΑ

 

Όταν εγύρισε φρουρούσανε καλά τα σταυροδρόμια

σε κάθε ύπνο έτρεχε και μια περίπολος

κι ούτε μια δημόσια βρύση

ούτε ένα σφουγγάρι να περάσει στο στόμα του

– στο τέλος αφέθηκε να γλιστρήσει στο Θεό

όπως γλιστράνε οι αυτοκτόνοι στη θάλασσα κλωτσώντας

πίσω τους τα βράχια.

(Η ΛΥΡΙΚΗ ΠΛΑΝΗ, 1960-1970)

 

ΑΠΟΔΗΜΙΑ

πιάνω γραφή να γράψω και ξεγράφεται

 

Σε άφησα να πνίγεσαι στο αίμα σου

μάταιο προσκλητήριο των άστρων

τώρα σε θάβουν οι σοβάδες του χειμώνα

να μη φεύγεις μόνος στην ξενιτιά

 

Τι μπαινοβγαίνεις σα ρεύμα στο σπίτι

κι η σιωπή σου μεγάλωσε πια και τρίζει

στη ναφθαλίνη

τρέχεις λυμένος στις κάμαρες ουρλιάζοντας

μα σκούριασαν οι μεντεσέδες που σε κρατούσαν αγκαλιά

 

Πάνω στη γη δεν θα ιδωθούμε πια

 

 

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

στον Στέφανο

 

Όποιος χάσει τη ζωή του θα τη βρει.

Στο μεταξύ ψάξε για την ψυχή σου στο μαντρί

 

Λύγισε την πλάτη λάγνε γέρο

η αμαρτία δυναμώνει με τον καιρό

 

όπως δυναμώνει το τάβλι στο μπαλκόνι.

Οι άνθρωποι γεννήθηκαν να φεύγουν μόνοι

 

σάρκες που παγιδεύτηκαν κι έγιναν χώμα.

Δυναμώνει η αμαρτία και στο άδειο σώμα;

 

Όσα καράβια πνίγηκαν πνιγήκαν…

Οι ουρανοί κι οι άγγελοι τα φορτωθήκαν

 

και ταξιδεύουνε πλησίστια στο πάνω κύμα

που δεν μετράει το χρόνο και το κρίμα.

 

Α! στα μάτια σου δέσανε καράβια

σκούριασε η άρμη κι ημερολόγια και χάδια.

 

Κι ολημερίς ουρλιάζει το στερνό λιμάνι.

Όποιος χάνει τη ζωή τη χάνει.

(ΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΝ ΜΟΛΙΣ ΤΡΙΑΝΤΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ, 1975)

 

ΒΕΑΤΡΙΚΗ

 

Μιαν απ’ αυτές τις μέρες σ’ ονειρεύτηκα

κι ας το ’ξερα πως είσαι εδώ και χρόνια πεθαμένη.

 

Έτσι, επειδή μπόρεσα επιτέλους να σ’ ονειρευτώ

θα καταφέρω τώρα ελπίζω να σε διαβάσω και να σε γράψω

τώρα θα έχω τη δύναμη να σε θυμηθώ

όλοι ξέρουμε πως τα όνειρα είναι η αρχή του τέλους.

 

Μιαν απ’ αυτές τις μέρες σ’ ονειρεύτηκα

και μ’ όλο που ξαφνικά κατάλαβα πως έτσι δεν πρόκειται

να σε ξαναδώ πάλι

δόξα τω Θεώ γι’ αυτό το ενύπνιο κλάμα

όλοι ξέρουμε πως τα όνειρα και τα ποιήματα είναι καλό σημάδι.

(ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΑΠΟΝΩΝ, 1978)

 

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

 

Έλα ύπνε που παίρνεις τα παιδιά και πάρε το

έλα γριά με τα φριχτά δόντια και πάρε το

έλα Τζων Σίλβερ

έλα άσπλαχνε Ιαβέρη

έλα Φου Μαντσού, Εμπενέζερ Σκρουτζ, σερίφη του Νόττινγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγγλες, τέρατα

ελάτε γαμώτο και πάρτε το

 

και μην το αφήνετε μέχρι το πρωί.

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΟΥ ΕΝΤΙΜΟΥ ΒΙΟΥ, 1989)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/ine-ke-kati-kati-akoma-pou-to-kratai-krifo-i-sigi/

Μάριος Μαρκίδης-Νανούρισμα

Έλα ύπνε που παίρνεις τα παιδιά και πάρε το

έλα γριά με τα φρικτά δόντια και πάρε το

έλα Τζων Σίλβερ

έλα άσπλαχνε Ιαβέρη

έλα Φου Μαντσού, Εμπενέζερ Σκρουτζ, σερίφη του Νότινγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα

ελάτε γαμώτο και πάρτε το

και μην το αφήνετε μέχρι το πρωί.

 

(Ποιήματα προτέρου εντίμου βίου, 1989)