Γιώργος Σαραντάρης - Ακούραστη η γαλήνη του καλοκαιριού

 Ακούραστη η γαλήνη του καλοκαιριού

Σε πιάνει απ' τη μασχάλη

Σαν να είσουνα παιδί

Και σε σηκώνει

Να δεις όλη τη θάλασσα

Όλον τον ουρανό

Και να σκιρτήσει ο στοχασμός σου

Χωρίς βιασύνη να κοιτάξεις βαθιά

Την όρθια γη

Στον όρθρο της ψυχής σου

28.6.1939

Γιώργος Σαραντάρης - Ωραίοι καιροί

Με πράσινα φύλλα στολισμένη

Έρχεται μπροστά μου

Η στιγμή

Εκείνη όπου βυθίζω το κεφάλι

Ημέρα αυγουστιάτικη

Η θάλασσα ξυπνάει στην απαλάμη

Ο ήλιος ανεβαίνει στα βουνά

Και να η αγάπη κρύβεται στην πάχνη

Να τα πουλιά ζυγώνουνε τον ύπνο

Εγέννησαν τα ζώα σ' όλη τη φύση

Εφόρεσε ο έρωτας κορόνα

Και να παιδιά που είδαν την εικόνα

Να πρόβατα που μας ακολουθάνε

Να λαός που γέμισε τους δρόμους

Εφούντωσαν όλων τα μυαλά

Ενίκησε η χαρά και ξεχειλίζει

Φέρτε ποτήρια να πιούμε στην υγειά σας

Ωραίοι καιροί ωραιότατες παρθένες.

ΠΗΓΗ:

Γιώργος Σαραντάρης, «ΣΤΗ ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» σελ.146 ΙΚΑΡΟΣ

Γιώργος Σαραντάρης - Πέντε ποιήματα

 ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΣ...

Να κοιμάσαι νηστικός σε μια σοφίτα

Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού

Να γίνεσαι σκουπίδι

Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα

Θα σηκώσω το γιακά

Για να φύγω σαν ένας ληστής

Από το δικό μου σπίτι

Θα κοιμηθώ στους δρόμους

Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία

Να τουρτουρίζει μαζί μου

Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ

Αλλά είναι καιρό που δεν τον βλέπω

Θα το ξαπλώσω χάμω

Και θα στρωθώ πάνω του

Να πιω λίγη βραδιά

Στη γωνιά του έρημου κήπου

Θα αιστανθώ τη σελήνη

Όπως δεν αιστάνθηκα τίποτε

Στη ζωή μου

Θα την αιστανθώ στα χείλη μου

Σαν ένα αχλάδι

Στα μάγουλα

Σαν άλλα μάγουλα

                                                   24.6.1937

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ...

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε

Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα

Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους

Τις γυναίκες, στα φιλιά του ανέμου

Και στη σκόνη του καιρού

Σημαίνει πως φοβούμαστε

Και η ζωή μας έγινε ξένη

Ο θάνατος βραχνάς

                                                   23.4.1938

ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ...

Κοιμηθήκαμε με στόμα ανοιχτό. Κι ο Θεός έριξε τ’ αγκίστρι, και μας πήρε την ψυχή

                                                   27.6.1938

ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΜΑΤΙΑ...

Όρεξη για μάτια έχουν οι κρίνοι

Ωραίες αρχοντοπούλες

Είχαν στη θάλασσα κυνήγι

Ποιος θα θερίσει τη θάλασσα

Θα βγάλει άσπρο χορτάρι

Τα νιάτα μας να θρέψει

Όχι με αφρό

Αλλά με στάρι αρμυρό;

Καλότυχη η θάλασσα μάς γνέφει
Τ’ απάνω της πουλιά σαν να την οδηγούν
Σαν να τη φέρνουν στην αγκαλιά τους
Ο αιθέρας είναι δρόμος ίσιος
Μέσα του ο καθένας περπατεί
Σαν μέσα στον ίσκιο του
Ή μέσα στον ύπνο του

Όποιος φέρνει τη θάλασσα στην αγκαλιά του
Είναι σαν να μην υποφέρει από βάρος
Είναι σαν να μη ντρέπεται που πηγαίνει με τον αγέρα
Είναι σαν να κρατάει ολάκερη τη γη μέσα στο βλέμμα
Να τραγουδάει μέσα στη νύχτα
Και να του γίνεται η νύχτα μητέρα
Να τραγουδάει μέσα στον ήλιο
Και να αγαπάει μια γυναίκα
Που τη νομίζει βρέφος
Να τραγουδάει μέσα στον άνεμο
Κ’ έτσι να χάνει και να κερδίζει τη φωνή του

                                                   18.12.1938

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΗΚΕ...

Η θάλασσα θρυμματίστηκε σε αναρίθμητα κρύσταλλα

Τα μαζέψαμε και καβάλλα στον άνεμο ταξιδεύουμε

Τα ρίχνουμε όπου βλέπουμε γυναίκες να δέρνονται

Σα να στερήθηκαν τα παιδιά τους

Τότε ξαναγίνονται οι θάλασσες

Και άφταστη αθωότητα τις διακρίνει

Τότε εμείς οι άντρες πετάμε ψηλότερα στον ουρανό

Για να χορταίνουμε από μακριά το φέγγος

Ενώ οι γυναίκες αιώνια αφηγούνται στα μωρά

Τη γέννηση των θαλασσών

                                                   30.12.1938

Από το βιβλίο «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ,

Γιατί τον είχαμε λησμονήσει…

Μια ανθολόγηση από το σύνολο του έργου του»,

Εισαγωγή-Επιμέλεια: Μ. Γ. ΜΕΡΑΚΛΗΣ

παραφερνάλια τυπωθήτω, Αθήνα 2002

Πηγή: https://ppirinas.blogspot.com/2015/02/blog-post_25.html

Γιώργος Σαραντάρης - Η θάλασσα δεν έχει αίμα

Η θάλασσα δεν έχει αίμα   Κι όμως μας τραβά
 
Μαζεύτηκαν κορίτσια στη γειτονιά
Παρεκτός την καρδιά μας ομορφαίνουν
Το φάρδος της ημέρας
 
Όμως η θάλασσα δεν έχει αίμα
Δεν είναι γυναίκα η θάλασσα
Και μας τραβά
 
Γλυκιά η σιωπή της θάλασσας
Όταν τους καρπούς αγκαλιάζει
Και κατεβάζει τον ουρανό στα πόδια μας
Για να περπατήσουμε πάνω του
Γλυκιά η σιωπή της θάλασσας
Όταν στον έρωτα ανοίγουμε τα μάτια
Ο ουρανός μας περιμένει σαν να ήταν   ο τόπος ο σωστός
Για να φιλήσουμε και αγαπήσουμε ειλικρινά
τις δικές μας γυναίκες
 

Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, Ζήτρος, 1998.

Γιώργος Σαραντάρης - Ποιήματα

 ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΥΠΝΟΥΣ...

Ανάμεσα σε δυο ύπνους βρήκα μια μικρούλα που με

παρακάλεσε να την πάρω μαζί μου. – Πού; της είπα.

- Μη σε νοιάζει, μου απάντησε. Βάλε με στην τσέπη

σου, και με κοιτάζεις ύστερα, όταν πάψει ο ύπνος.

Η βροχή, ο πόλεμος θα περάσουν. Η αυγή θα μας

συναντήσει ξύπνιους. Τότε θα κάτσω κάτω από το

στόμα σου, όπως κάτω από μια βρύση.

ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Στο πρόσωπο της άνοιξης ήταν χυμένο φως

Και μέσα στον αγέρα σαν από μια φωλιά

Μακριάθε τραγουδούσε και λαίμαργα

Ο κορυδαλλός

Όσες κοπέλες δεν αγάπησα

Είχανε γίνει θάμνοι

ΟΝΕΙΡΑ

Κάτι όνειρα σφάζουν την ησυχία

Όλων αυτών που έκλεψαν την κόρη

Της δικής μας καρδιάς

Δολοφονούν για εκδίκηση την ευτυχία

Που βρέχει ακόμα το κεφάλι της γης

Τα βλέφαρα των χαμένων γυναικών

Κάτι όνειρα τρέχουν στο φεγγάρι

Τραγουδούν το θάνατο του κύκνου

Σε σκιές που ακούμπησαν στη λίμνη

ΧΙΟΝΙ

Ο αθώος κλαίει

Ο ουρανός πονάει

Ο ερωτευμένος σιωπά

Τα δέντρα έπνιξαν τα πουλιά

Η γης τρέμει απ’ το κρύο

Εγώ επαναλαμβάνω το μοιρολόι...

Γιώργος Σαραντάρης - Δύο ποιήματα

 Τα δύο ποιήματα που ακολουθούν είναι από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, επιμ. Γ. Μαρινάκη, Αθήνα, Βιβλ. της Εστίας, 1961

Το πρώτο είναι από την ενότητα «Αστέρια» και την υποενότητα «Μορφές της Ανάμνησης», σ. 31:

                                                Γοητεία

                                    Έλα με το λευκό ξημέρωμα

                                    Γιορτή της καρδιάς μου,

                                    Στα περασμένα

                                    Τα νήπια καρδιοχτύπια

                                    Ξανάνιωσα σαν χτες

                                    Στο ρεμβώδες ακρογιάλι

                                    Όπου η θάλασσα βογγούσε

                                    Σπαρταριστή μητέρα

                                   

                                    Έρχομαι

                                    Και κλαίει στ’ απόμακρα

                                    Ένα γλυκό στοιχείο

                                    Ράθυμο αηδόνι

                       

                                    Πάει η ψυχή μ’ εσένα

                                    Αλαργινή εξαφάνιση

                                    Πάλι ο ήσυχος

                                    Ο αχώριστος της σιωπής

                                    Βρίσκομαι στη φωλιά μου

                                                                                    Μονταππόνε 11-14.3.35

 

Και από την ενότητα «Εικόνες ρέμβης», σ. 62:

                                                Δεν είμαστε ποιητές

                                    Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε

                                    Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα

                                    Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους

                                    Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

                                    Και στη σκόνη του καιρού

                                    Σημαίνει πως φοβόμαστε

                                    Και η ζωή μας έγινε ξένη

                                    Ο θάνατος βραχνάς

                                                                                    2.4.38

Γιώργος Σαραντάρης - Ποιήματα

 ΖΩΗ

 

J’ai plus de souvenirs que si j’avais mille ans

Baudelaire

 

Οι άνθρωποι αργοπεθαίνουν

Και αποκοιμούνται στον ουρανό

Απ’ την πολλή ανάμνηση του χρόνου

(1933)

 

ΜΥΘΟΣ

 

Η σιωπή των ματιών ενός ανέκφραστου

Κοριτσιού (σφίγγα γεννημένη σε μια χαραυγή)

Λικνίζει τα ερείπια της αιώνιας πολιτείας

(1934)

 

ΛΑΟΥΡΑ

 

Μυημένη στα νόστιμα του ύπνου

Ήρθες και με φίλησες

 

Πες μου τη νάρκη των ματιών σου

Όταν αγκάλιασαν τη μοναξιά

Τη λυπημένη επίκληση στη σάρκα

Το σκίρτημα του κορμιού

Σαν μάδησε η ψυχή

(1936)

 

[ΘΑΡΡΩ ΠΩΣ Ο ΥΠΝΟΣ]

 

Θαρρώ πως ο ύπνος μας σκεπάζει το πρόσωπο

Και δεν μας αφήνει να βγούμε στο φως

 

Ένας ύπνος με χίλιους πειρασμούς γεμάτος μέλι

Ένα τοπίο όπου δεν πατάς τη γη

Κι ανάμεσα σε αρώματα περνάς τον έρωτα

Τον δίνεις σε άλλα χέρια και φεύγεις

Από θάμπος σε θάμπος

(1938)

 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ’ ΤΡΕΛΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ

 

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα

Ας κάνει λάκκους στην αυγή

Να πάμε εκεί να πιούμε

Τη βροχή,

Μια που εμείς σε όποια στέγη αράξουμε

Σε όποια αυλή

Ο άνεμος χαλάει τον ουρανό

Τα δέντρα

Κι η στείρα γη

Μέσα σ’ εμάς βουλιάζει

(1938)

 

[ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ]

 

J’ai cueilli ce brin de bruyère

G. Apollinaire

 

Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυό

Ο ύπνος μ’ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια

Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα

Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα

Μού ’λεγε πως μ’ αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά

Μού ’λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου

Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της

Κάποτε απορούσα νιώθωντας την υγεία της σαν δική μου υγεία

Όταν χωρίζαμε ήταν πάντοτε νύχτα

Τ’ αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της

Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της

Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει

Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα

Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα

Και δεν την σκεφτόμουνα πια εκείνη

(1938)

 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ

 

Τέτοιας χαράς δεν άγγιξα το στήθος

Που να μπορώ να λέγομαι σπουδαίος

Ανάμεσα στ’ αηδόνια

Ανάμεσα στους ύπνους

Και τα καλοκαίρια

 

Τέτοιας κοπέλας

Δεν φίλησα την αβρή κορμοστασιά

 

Κι έτσι δεν ωφελούν τα παρακάλια

Τρέχουν ποτάμια

Τα δάκρυα των απογόνων

Ευχές για μας διαβάζουν

Ο άνεμος και το κύμα

 

(Πάνω από βουνά κι από λίμνες

Σε κοφτερόν αγέρα

Οι νυχτερίδες διαγράφουν τροχιές

Τα περιστατικά της ζωής μας

Που δεν γκρεμίστηκαν στο κενό)

 

Μήτε ο ήλιος μήτε η θάλασσα μας μαλώνουν

 

Άδοξα ταξιδέυουμε στον ουρανό

(1938)

 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ

 

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φέυγουμε

Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα

Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους

Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

Και στη σκόνη του καιρού

Σημαίνει πως φοβούμαστε

Και η ζωή μάς έγινε ξένη

Ο θάνατος βραχνάς

(1938)

 

[ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΟΛΟΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ]

 

Κατά βάθος όλοι σκέφτονται τον τρόπο να ζήσουν ελεύθερα

Κατά βάθος ο θάνατος είναι ένας τρόπος να ζήσουμε ελεύθερα

(1939)

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ

 

Ο θάνατος απόψε δεν σου μοιάζει

Δεν σου τραβάει μια θάλασσα μπροστά του

Για να τον κυνηγήσεις μες στα σύννεφα

Με τα φτερά του γλάρου να ψηλώσεις

Να τον ακολουθήσεις όταν δύει

 

Είσαι ο αγέρας και δεν πέφτεις ποτέ

Είσαι ο βράχος που δεν κοιμάται

Και πέρασαν μυριάδες μέλισσες

Είσαι το βλέμμα που δεν παίρνει ύπνο

Και καρτεράει

Κρατώντας ξύπνιο τον ουρανό

(1939)

 

ΜΙΛΩ

 

Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει

Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου

Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα

Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

 

Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω

Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω

Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου

Ο άνεμος φυσά που μας ακούει

(1939)

 

ΑΛΛΟΤΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα

Τις ημέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα

Τα βράδια ξαπλώναμε κάτω απ’ τα δέντρα και τα σύννεφα

Τις νύχτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε

Είταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου

Και μονάχα ύστερα ησυχία

Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς

Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά

Από τους βράχους ώς τα βουνά μας οδηγούσε ο Γαλαξίας

Και όταν έλειπε η θάλασσα είταν κοντά ο Θεός

(1939)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/k-ouranis-g-sarantaris-g-markopoulos-k-rizakis/