Παίξαμε πρώτα τον άντρα με τη γυναίκα.
Ύστερα την κομμάτιασα με το μαχαίρι,
της έβγαλα τα μάτια,
της ξερίζωσα τα μαλλιά,
της ξεβίδωσα το κεφάλι.
Τώρα πασχίζω πάλι
ν' αθροίσω τα σπασμένα κόκκαλα,
να τα ντύσω τις σάρκες,
να τα βάψω με χρώματα.
Α, ελεύτερος τώρα κατέχω
να τα στήσω σε μια άλλη διάσταση,
με δική πρόσοψη, με δική μου διάταξη
τα πάνω κάτω, αλλού τα μέλη τα γνώριμα.
Δώστε μου να της βάλω κι άλλα πολλά χέρια
κι άλλα πολλά μάτια
κι ένα ποτάμι μαλλιά.
Μου φαίνεται πώς θέλω να κλάψω
για την ψεύτικη κούκλα που ήταν ζεστή,
που ήταν μια φορά και πια δεν είναι.
Μου φαίνεται πως θέλω να κλάψω
για το τέρας που σύνθεσα
για το τέρας.
Σπύρος Κοκκίνης, Ανθολογία Νεοελληνικής ποιήσεως 1708-1971, Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1971, σ. 76.
