Δημήτρης Αγγελής - 7α

 Είσαι εκείνο το σπασμένο σώμα στο ημίφως που μυρίζει φωτιά γιατί ποτέ του δεν εξημερώθηκε. Είσαι ο αέρας που φύσηξε ανάμεσα στις ηττημένες λέξεις μου και τις έκανε τα στάχυα που μαζέψαμε για να 'χουμε αύριο στο τραπέζι μας ψωμί. Είσαι η έκκληση του επόμενου φιλιού που επικαλείται την ανάμνηση του προηγούμενου με τα μάτια εκείνου  του σκύλου που διέσωσε μια Κυριακή στο βλέμμα του το χάδι σου. Είσαι ένας πειρασμός γκρεμού και κήπου ανεξάντλητου, όλο μηλιές κι άπιαστες άκρες ποιήματος.  Είσαι ο ηλεκτρισμός ενός ισπανικού Αυγούστου καθώς νυχτώνει δίπλα στο ποτάμι και ρίχνεις την κόκκινη ζακέτα πάνω στους ώμους σου. Είσαι μια πόλη με ψιλόβροχο στις συλλαβές της: το δικό μου ‘Ασμα Ασμάτων. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

ΣΧΕΔΟΝ ΒΙΒΛΙΚΑ

Πόλις, 2017

Δημήτρης Αγγελής - [άτιτλο]

Πιο ηττημένος κι από έναν Αύγουστο που φεύγει

γύριζα τα πανηγύρια στα χωριά και μπόλιαζα το στήθος μου

τραγούδια ραγισμένα.

Κι ήτανε η πλατεία του χωριού αρχαίου θεάτρου κοίλο.

Έσταζε αίμα το μαντήλι μου κι οι ταύροι με μουγκρίζαν

που χτύπησα την πόρτα σου και πάλι δεν σε βρήκα

μόνο συρτάρια ανοιχτά και έπιπλα σπασμένα

παλιές εφημερίδες έσερνε ο βοριάς στο χωματόδρομο

τα γράμματά σου

άδεια επιστρέφανε τα κάρα

κυπαρισσόμηλα έφερναν

για χαιρετίσματά σου.

Δ. Αγγελής, Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2017, σ. 43.

Δημήτρης Αγγελής-Και πάλι ήρεμα μιλώ

Είμαι ένας άνθρωπος πολλών χωρισμών
που θα πει αγαπήθηκα.
Είμαι ένας άνθρωπος πολλών προσευχών
που θα πει κατάμονος έζησα χρόνια
Ακούω να περνούν έξω απ’ το δάσος φορτηγά
αναρωτιέμαι πώς άντεξα
να με πατάτε.
Σβήσε το φως και μη φοβάσαι.
Ένας άνθρωπος είμαι.

Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου

Δημήτρης Αγγελής-[άτιτλο]

Οι μόνες υποσχέσεις της δημοκρατίας είναι οι τράπεζες.
Οι μόνες αποφάσεις της κυβέρνησης είναι για όπλα.
Κι εσύ έρχεσαι το λάθος Σάββατο να με βρεις
κρατώντας ρούβλια για να πληρώσεις τα ποτά μας
κι απαγγέλλοντας στίχους του Μαγιακόφσκι.

Απόψε, η παραμονή της πρωτοχρονιάς μαζί σου
δεν είναι γιορτή στη μεγάλη πλατεία. Είναι
οι τράπεζες που μας πνίγουν κι ένα σώμα-οδόφραγμα.
Είναι το μουχλιασμένο ψωμί της Αχμάτοβα.
Είναι κείνο το λευκό ελάφι που δακρύζει
πάνω στο κρεβάτι μου.

Πηγή: http://frear.gr/?p=15231

Δημήτρης Αγγελής- Από τη συλλογή «Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου» , 2015.)

****

Να γράψω ένα ποίημα για τη σιωπηλή Κυριακή που να λέει τους λύκους λύκους και τους φονιάδες φονιάδες
Να βγω στον ακάλυπτο και να φωνάξω όχι σαν κάτι να με πνίγει
Να διαβάσω Γιόζεφ Ροτ, να ξαναθυμηθώ τον μεσοπόλεμο του Λεοντάρη
Να χορέψω με το Riders on the storm στο πικάπ σα να επίκειται πάλι το τέλος
Να είσαι εσύ το τέλος μου, να είμαι ο δικός σου μεσοπόλεμος
Να βγω απ’ το σπίτι, να βγω επιτέλους από τον εαυτό μου
Ν’ αγοράσω εφημερίδα, να δω τους συνταξιούχους που παίζουν σκάκι στα παγκάκια της προκυμαίας
Να φανταστώ έναν βυζαντινό άγγελο να κατεβαίνει στα νερά ψιθυρίζοντας ακατάληπτες λέξεις
Να περάσω απ’ το καφενείο που συζητάνε πολιτική και ποδόσφαιρο
Να τηλεφωνήσω στον ηλεκτρολόγο
Να τηλεφωνήσω στον Χωρομέτρη
Να ζητήσω ζάχαρη απ’ τον γείτονα
Να μην είναι σιωπηλή η Κυριακή, να μη γράφω ποιήματα.

Δημήτρης Αγγελής (1973-)

(Από τη συλλογή Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου, 2015.)

Πηγή: http://varelaki.blogspot.gr/2017/09/blog-post_13.html