Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Αναβολή

Ετοιμάζω το σάλτο μου στη σχεδία Αρμύρα
Γάλα του ουρανού
Το φυλαχτό της γης που μοσχοβολά αλιφασκιά και
δεντρολίβανο
Ένα κομμάτι ψωμί για τους πνιγμένους
Μια στάλα κρασί για το ξερόνησο του δακρυπέλαγου
Οι Κυριακές στο Κον Τίκι ευαγγελίζονται τους θανάτους
που
επιπλέουν μέχρι να μεταλάβουν το φως οι οφθαλμοί
Ένας κοντός ψαλμός με παιδεύει
από παιδί
πριν το αλληλούια τα κουπιά ξεσκαρμίζουν από τους
ώμους
τα πανιά ξεσκεπάζουν το στέρνο
Μεγάλωσα
Τα ταξίδια απλώνουν τα κλαδιά τους να κουρνιάσουν
τα όνειρα
Οι πληγές στα γόνατα επουλώθηκαν
στου ποτέ τα ακρωτήρια σκοντάφτει μονάχα ο Γαρμπής.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος ( 1979 - )

Πηγή: Ημερολόγιο στρώματος και άλλες σελίδες

Εκδόσεις: 24 γράμματα- Καλαμάτα- Δεκέμβρης 2012

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Μουσκίδι

Πώς το τραγούδι αρχινάς και τι μου κρένεις,
που το χαλάζι σημαδεύει το κεφάλι σου;
Πού έχεις μάθει τα στιχάκια σου να υφαίνεις
και παίρνεις φόρα στο γκρεμό, 'συ και το χάλι σου....

Πώς το χαμόγελο διαγράφεται στη φάτσα
κι έχεις κουράγιο να γλεντάς με την κιθάρα σου;

της ζωής το πάλκο σε χορταίνει με στραπάτσα
κι εσύ να καίγεσαι μαζί με τα τσιγάρα σου....

Ξάφνου μιλάς για τη βροχή κι ευχαριστιέσαι
στο σκαλοπάτι ακουμπισμένος και να στάζεις....
ανάποδε άνθρωπε!!! στον ήλιο δε μιλιέσαι
κι η άνοιξη όταν σε καλεί εσύ νυστάζεις...

Σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό μετράς σκυμμένος
σε πόσους στίχους θα χωρέσει η ιστορία σου,
σε ένα χάρτινο βυθό ναυαγισμένος,
κάθε σου ανάσα είναι και μια αμαρτία σου....

Μπρος στην οθόνη αγανάκτηση, βρισίδι,
ένας λαός που προσκυνάει μία μπάλα.
πάλι ξεκίνησε βροχή κι είναι μουσκίδι
το βιος σου, εσύ και τα όνειρά σου τα μεγάλα!!!

Καλαμάτα, Μάιος 2005. Δ.Μ.

(Παρασκευή και δεκατρείς και ένας στίχος
μου κατεβαίνει στο μυαλό σαν πεφταστέρι
και από τα λόγια μου τρυπιέται ο άδειος τοίχος
τι κάνω μέσα στο γραφείο κανείς δεν ξέρει.....) 

 .... σε μια περίεργη βάρδια!

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Η μύγα

Σε πτήσεις χαμηλές επιδίδεται η μύγα,

ίσως την πέτυχε λοξά το πρώτο χτύπημά μου!
Ακουσα πάλι να μου λεν: είσαι παιδί απ τα λίγα....
φαίνεται βρίσκουν σπάνια την επιδεξιότητά μου
μύγες να πλήττω, με θανάσιμα τραύματα
είμαι και γω απ τα παιδιά τα θαύματα!!!

Το χέρι μου σηκώνω για το τελειωτικό
το χτύπημα το δεύτερο, να την ισοπεδώσω....
Ξέρεις σ αυτήν την τέχνη μου ποιο ειν το μυστικό;
είναι να το χεις έμφυτο και δεν θα το προδώσω!
Πώς παίρνει κάτι αόρατο ανθρώπινες ζωές
τη απουσία σκέφτεσαι, θυμάσαι κι όλο κλαις;

Το άνω δεξί άκρο μου μετέωρο ακόμα,
μετέωρη κι η σκέψη μου, δικαίωμα αν έχω
την ιπτάμενη ζωή να ρίξω εις το χώμα,
άνθρωπος μεν μα απ του έντομου τη φύση δεν απέχω
και έτσι την απόπειρα ετούτη παρατάω,
πήρε τα πάνω της κι αυτή, πετάει κι εγώ γελάω.....

3 ΔΕΚ 2001
Καλαμάτα

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - αμοιβαίο -

Μοιράζομαι το σπίτι

με τα πουλιά

Φωλιάζουν κελαηδισμοί στις γωνιές

τριγύρω

από το ένα δωμάτιο στο άλλο

κυνηγιούνται με τους μονολόγους μου

σκαρώνουν συναντήσεις

στους διαδρόμους

Τόσο κανονισμένα είναι όλα

που για να υπάρχει αυτή η συνεννόηση

κάθε φορά που θα μπουν στο σπίτι

αφήνουν τα φτερά τους στην είσοδο

για να τα φορούν οι λέξεις μου

Εγώ πάλι πριν βγω απ' το σπίτι

αφήνω τα πόδια μου

για να μπορούν ν' ακολουθούν

Πηγή: Μεσολάβηση, εκδόσεις 24 γράμματα, 2018.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - -2512-

πώς βρέθηκα μέσα σε φάτνη

φώναξα για πρώτες βοήθειες

με φάσκιωσαν σε κομμάτια εφημερίδας

όμως δεν έγινα είδηση

προσπάθησαν να μου μάθουν να κλαίω

στην πραγματικότητα δεν υπήρξα ποτέ μωρό

καθόλου όμως δεν ήμουν λούτρινη

όπως τα ζώα τριγύρω μου

μπάντες ασκούνται σε μείζονες κλίμακες

έμποροι μοιράζουν φωτοστέφανα

τι αμαρτίες πληρώνω;

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Η αφήγηση

Αφηγούμαι τα παράθυρα
από μνήμης
Με μιαν αφήγηση ασπρόμαυρη
Έχουν μια προοπτική αυτά τα παράθυρα
αποσιωπητική
Έναν μηχανισμό έχουν
να τα κρατά σφαλισμένα
Τζαμαρίες που διευκρινίζουν κάθε τους τριγμό
Όλα είναι ξεκάθαρα και
σε οικείες διαλέκτους
μεταφρασμένα
Στέκονται στο ύψος τους
όταν εξακολουθώ να τα λέω απ έξω
κι είμαι έτοιμος
όταν ανοίξουν να πέσω στο κενό
της μνήμης
 

Από τη Μεσολάβηση, εκδόσεις 24 γράμματα 2018.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-λένε

Επί δέντρου κρεμάμενος ο χρησμός της άνοιξης
Οι Κυριακές βγαίνουν με τα φανελάκια
στους δρόμους
Καρποί δένουν κάτω απ' τους στηθόδεσμους
Ένα μελίσσι βουίζει στ' αφτιά τ' Απρίλη και λέει
και λέει
και λέει
Τα λόγια δε σώνονται
κι η μέθη δε βγαίνει απ' το κεφάλι
μόνο όνειρο γίνεται για καταστάσεις ανάγκης
Τα φύλλα στα δέντρα ξέρουν περισσότερα
μα ποιος μπορεί να τα διαβάσει;

Στις τηλεοράσεις λένε πως σταυρώθηκε
ο Χριστός

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, Σημειώματα στην πέτρα

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-βρεγμένα

Πα' να τα βάλω με τα φαινόμενα
Με κάτι Φθινόπωρες συγκινήσεις
Βροχές -να πούμε- στα τωρινά
Όμβροι δακρύων που εξαπλώνονται
Για να κρυφτώ
τους διοχετεύω από τα δύσβατα
Τα κάνω μούσκεμα
Έπειτα
Τα βρεγμένα μου τακτοποιώ
Να παραμένουν νωπές οι ανάμνησες
Ηττημένα τα "θα"

Κι εδώ να παραδεχτώ

τους κάμπους

τους κρυμμένους στην ομίχλη

τη μεταβρόχινη

Με μια παραδοχή δύσβατη κι αυτή

ήττας

Μεσολάβηση, 24γράμματα 2018

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-Ανεπίδοτο

ένα σεντόνι σκεπάζει τον κόσμο

όλοι γυμνοί

στο ίδιο κρεβάτι

ο ένας με τον άλλο

φανερά αγγιζόμαστε

κρυφά κοιταζόμαστε

έτσι αόρατοι

ανοίγουμε τρύπες διαφυγής ξηλώνοντας το ύφασμα

πότε χωρά το δάχτυλό μας μοναχά

άλλοτε ολόκληρος ο κόσμος ξεφεύγει

και μένουμε από κάτω μοναχοί μας

Όταν ξεφεύγω από τις τρύπες των άλλων

ανακαλύπτω έναν ξύλινο ορίζοντα στην άκρη του

κρεβατιού και

προσπαθώ να τον πάρω μαζί μου

για κείνον που έμεινε από κάτω

θα πρέπει να κοιταχτούμε φανερά για να τον

παραδώσω.

Σημειώματα στην πέτρα

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-Δύο ποιήματα

 [Νυχτερινό]

για μια νύχτα μαζί σου θα έφτανα μέχρι τα περίχωρα του ύπνου σου θα έμπαινα σε τροχιά γύρω απ’ την αγρύπνια σου θα γινόμουν θηλιά στου κρεβατιού σου το πόδι θα σκότωνα τα κουνούπια για να ρουφώ μόνο εγώ τα μάτια σου ως το μεδούλι του ονείρου θα μπορούσα ακόμη και να περπατήσω ως μια άγνωστη στο μαξιλάρι σου για μια νύχτα ή για όσο κρατά ένας φόνος

[Συνταγή]

Σταμάτησα να γράφω ποιήματα μάλλον ποτέ δεν έγραφα ρίχνω στο τηγάνι τα λεκτικά τεχνάσματα τις αποστροφές τα αποσιωπητικά το αλάτι και το πιπέρι που φλυαρούν και μια θλίψη αντικολλητική θερμαίνει τον χρόνο σε αυτή τη διαστολή του χωρούν οι εκκρεμότητες που είναι μία τελικά αυτή θα είναι το κρέας που χρειαζόμουν έχουμε τι να φάμε σερβίρω πριν γίνει ένα κρύο αστείο

Πηγή:https://www.monocleread.gr/2020/06/26/dimosthenis-mixalakopoulos-dyo-poiimata/

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-Ματ

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, Αταξίδευτα. Εκδόσεις (.poema..) 

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-άδικα-

Γύρνα στο σύννεφό σου
και πέσε βροχή στα πόδια μου
Αν είμαι ακόμα δέντρο
θα ενδώσω
με όλα μου τα φύλλα
τα κλαδιά
Θα κάνω ένα μικρό βήμα
στις λάσπες
για να σε φτάσω
Αν είμαι κάτι άλλο
-οτιδήποτε άλλο-
μην παρακαλέσεις άδικα
Δίχως ρίζες
με τις φτωχές αισθήσεις μου
πως είσαι μια βροχή που πέρασε
θα αντιληφθώ
Τίποτε άλλο

 Πηγή: Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, από την συλλογή του Μεσολάβηση, η οποία κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις 24 γράμματα / Μάιος 2018. 

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος-«Παραπλάνηση»

Έκλεισε η πόρτα
Σπαρμένο σκοτάδι ολόγυρα
Κάτι χαραμάδες μονάχα το χαϊδεύουν
φωτός ψιθύρους ακουμπώντας στον κόρφο του
Ιστορίες αχνοφαίνονται
Ψίθυροι όπως και να 'χει
Έτσι αντέχει να 'ναι σκοτάδι
Το σκοτάδι

Στάζουν τα ρούχα στις ντουλάπες
το χρόνο που φορέθηκαν
Υγρά δευτερόλεπτα
Ανάμνηση λέει
Κι όπως βρέχεται το δάπεδο
μυρωδιά αναδύεται
έτοιμη να ξεφύγει
Μαζί με τη μυρωδια της ναφθαλίνης
Έτσι κρυμμένη να πλημμυρίσει το δωμάτιο
χωρίς να την αντιληφθεί κανείς

Ανοίγουν οι ντουλάπες
Αλαφρωμένες πια οι κρεμάστρες
Δυνατές
Θα με κρατήσουν
Να αρχίσει να στάζει η ζωή που με φόρεσε
Δέρμα και προσωπείο ανθρώπου
πάνω από το αγρίμι

Φορεσιά όπως και να 'χει
Έτσι αντέχει να 'ναι αγρίμι
Το αγρίμι




Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, Αταξίδευτα. Poema, 2015.

αρχιτεκτονικό

Σ' αυτή μας τη γειτνίαση
ήθελα να μπαίνουν στη σάλα μου
με τη βία
οι τοίχοι σου
Κάθε τι που μας ενώνει ευγενικά
να σωπάσει μια για πάντα
Οι πληθυντικοί να γίνουν
υλικά κατεδάφισης
κι από το μηδέν να περάσουμε
στον ενικό των πρωτοπλαστων.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, 

Μεσολάβηση. 24 Γράμματα: Αθήνα 2018.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος -ελπίδα

Περπατά στην αμμουδιά
ανοίγει ένα- ενα
τα συρτάρια της θάλασσας
το νερό ακουμπά τις πατούσες της
και μ' αυτό τ' άγγιγμα
επιστρέφουν στη θέση τους
Εκεί θα μεινουν μέσα τους κλεισμένα
αντικειμενα προσωπικά
μικροί θησαυροί
που κράτησαν τα χέρια της


Περπατά και
τα βότσαλα που τρέχουν ξοπίσω της
απλά ελπίζουν
Ακολουθούν κι ελπίζουν
δίχως παρακάλια
ή τίποτε κινήσεις απελπισίας

Πηγή: Μεσολάβηση, 2018