Μαρίνα Τσβετάγιεβα - Στην αδελφή μου Αναστασία

Κοντά στην πόρτα με τη βαλίτσα

τόσο θλιμμένη με κοιτάς!

Για τελευταία φορά θέλεις να πούμε

ποιήματα οι δυο μας!

Ας επαναλάβει η φωνή μας

λέξεις ως σήμερα κοινές

μα διασπάσθηκε η καρδιά σε δύο

κι ο κοινός δρόμος μας σε δυο.

Έτοιμα όλα για το ταξίδι,

μελετημένα κι από τις δυο.

Ο Κύριος να σε φυλάττει

στα δεκαέξη σου τόσο σοφή!

Και όταν πάνω απ’ το δάσος και τα λιβάδια

θα πιάσουν τ’ άστρα τον ουρανό,

οι δυο αχώριστες στις δυο τους μοίρες

με διαφορετικό τραίνο θα ξεκινούν.

(Μτφρ.: Ελένη Δημητρίου)

Μαρίνα Τσβετάγιεβα - Αρνούμαι

Μαύρο βουνό

και μου 'κρυψες το φως

Καιρός-καιρός-καιρός

να επιστρέψω το εισιτήριο

στο Δημιουργό.

Αρνούμαι

να ζήσω στο Μπέντλαμ

των μη ανθρώπων.

Αρνούμαι

στις πλατείες των λύκων

να ουρλιάζω

Με καρχαρίες πεδιάδων

αρνούμαι

να συμπλεύσω

σε ρεύμα

προς τα πίσω.

Δε θέλω ούτε τις τρύπες

τ'αυτιά μου και τα μάτια.

Στον κόσμο τον τρελλό σου

η απάντησή μου μία:

Αρνούμαι.

Μτφρ.: Μίλια Ροζίδη

Μαρίνα Τσβετάεβα, "Πηγαίνεις μοιάζοντας με μένα…"

 

Πηγαίνεις μοιάζοντας με μένα

με τα μάτια προς τα χάμω.

Κι εγώ έτσι τα χαμήλωνα!

Περαστικέ, σταμάτησε εδώ!

Διάβασε με τυφλότητα κότας

σαν μαζέψεις μπουκέτο παπαρούνες

ότι με φώναζαν Μαρίνα

και πόσων ήμουνα ετών.

Μη σκέφτεσαι ότι εδώ είναι τάφος

Ότι θα φανώ να σε τρομάξω…

μου άρεσε υπερβολικά μόνη

να γελάω, όταν δεν έπρεπε!

Και το αίμα έρεε προς το δέρμα

και οι μπούκλες μου ελίσσονταν…

Κι εγώ υπήρξα περαστικέ!

Περαστικέ, σταμάτησε εδώ!

Κόψε για σένα ένα βλαστάρι άγριο

Και τον καρπό του μετά…

Από τη φράουλα του τάφου

Μεγαλύτερη και νοστιμότερη δεν έχει.

Μόνο μη στέκεσαι σκοτισμένος

Με το κεφάλι πεσμένο στο στήθος

Εύκολα να με σκεφτείς

Εύκολα να με ξεχάσεις.

Τι όμορφα η ακτίνα σε φωτίζει!

Είσαι όλος μέσα στη χρυσή σκόνη…

Και να μη σε αναστατώνει

η φωνή μου κάτω από τη γη

                                              Μετάφραση: Μόμα Ράντιτς

Πηγή: Μαρία Λαϊνά, «Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα»,

α΄ εκδ. Λωτός 1989, β΄ έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2007, γ΄ έκδ. Ρώμη 2021.

Osip Mandelstam - Μέσα μου…

Μέσα μου κρύβομαι κλειστός,
γύρω μου πλέκομαι κισσός,
τον εαυτό μου ανυψώνω.

Εμένα θέλω και πετώ
στον ίδιο μου τον εαυτό
και τις φτερούγες μου απλώνω.

Αητός, επάνω απ’ τα νερά
βλέπω συντρίμμια τη φωλιά
μέσα στην άβυσσο χαμένη.

Και λούζομαι στον κεραυνό
την αστραπή παρακαλώ
το σύννεφο με περιμένει.

Όσιπ Αιμίλιεβιτς Μαντελστάμ ( 1891- 1938 )
Πηγή: «Όσιπ Μαντελστάμ, Ποιήματα»
Μετάφραση: ΜΙΛΙΑ ΡΟΖΙΔΗ
Εκδόσεις: διογένης – ΑΘΗΝΑ 1986

Άννα Αχμάτοβα - Στη λίμνη το φεγγάρι στάθη τώρα

Στη λίμνη το φεγγάρι στάθη τώρα

λες και παράθυρο είναι ορθανοιγμένο

σ' ένα ήσυχο σπίτι φωτισμένο

όπου εισέδυσε η δυστυχία απ' ώρα

Μπορεί τον νοικοκύρη να 'φεραν νεκρό

μπορεί η νοικοκυρά να έχει αποδράσει

το κοριτσάκι να χάθηκε το πιο μικρό-

στη λίμνη βρήκαν ένα παπουτσάκι.

Δεν βλέπεις τίποτα, δεν ακούς χτύπο.

Προαίσθηση για συμφορά κι εμείς βουβοί.

Ψέλνουν νεκρώσιμα οι μπούφοι σκοτεινοί

κι ο λάβρος άνεμος μανιάζει μες στον κήπο.

''ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ''

ΡΙΤΑΣ ΜΠΟΥΜΗ - ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ

Μετάφραση Ποιήματος: Ρίτα Μπούμη - Παππά

Εκδόσεις ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΣ

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ακούστε

Ακούστε!

Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια

δε θα πει ότι σε κάποιον χρειάζονται;

Δε θα πει ότι κάποιος τα θέλει;

Δε θα πει ότι κάποιος αυτά τ' αποχρέματα

στην ψυχή του τα' χει για μαργαριτάρια

κι ασθμαίνοντας

τρέχει μεσ' στο μπουχό το μεσημέρι,

ορμάει ίσα στο θεό,

τρέμει μην άργησε,

κλαίει

φιλεί το φλεβιασμένο χέρι του θεού

παρακαλεί

το δίχως άλλο να' χει τ' αστέρι του!-

προσπέφτει κι ικετεύει

γιατί το άναστρο μαρτύριο δεν θα τ' αντέξει!

Κι έπειτα

φεύγει

με όλη τη φουρτούνα μέσα του

όμως γαλήνιος στην όψη.

Σε κάποιονε θα πει:

"Ωραία νιώθεις τώρα.

Άφοβα, ε;

-έτσι δεν είναι;"

Ακούστε!

Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια

δε θα πει πως σε κάποιον χρειάζονται;

Δε θα πει το δίχως άλλο

κάθε βράδυ

πάνω από τις στέγες

ν' ανάβει ένα έστω αστέρι;

Μετάφραση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος

Αρσένι Ταρκόφσκι - Ποιήματα

                       Χθες και σήμερα


Σε περίμενα χθες απ' το πρωί.
Μου είχαν πει πως δεν θα 'ρχόσουν.
Και ο καιρός -θυμάσαι;-
Αληθινή γιορτή! Βγήκα χωρίς παλτό.

Ήρθες σήμερα, κι η μέρα
Είναι τόσο μουντή και πένθιμη
Τώρα που βρέχει κι είναι η ώρα περασμένη,
Τώρα που οι βροχοστάλες λούζουν τα παγερά κλαδιά,
Τώρα που ούτε λέξη ούτε μαντήλι
Μπορεί να τις σκουπίσει.

(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα)

                       

                       Λευκή Μέρα



Κοντά στο γιασεμί υπάρχει μια πέτρα.
Κάτω απ' την πέτρα ένας θησαυρός.
Ο πατέρας στέκει στο μονοπάτι.
Λευκή-λευκή μέρα.

Στα λουλούδια εκατοντάφυλλη
Ασημένια λεύκα και πίσω της
Αναρριχώμενα τριαντάφυλλα,
Λευκό χορτάρι.

Ποτέ δεν γνώρισα
Μια τέτοια ευτυχία.
Ποτέ δεν γνώρισα
Μια τέτοια ευτυχία.

Να επιστρέψω εκεί μου είναι αδύνατο
Και να διηγηθώ δεν πρέπει,
Ω! Πόσο εξαίσια η ομορφιά
Αυτού του παραδεισένιου κήπου.

(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα) 

                   

                              

              Ονειρευόμουν


Ονειρευόμουν αυτό κι ονειρεύομαι αυτό,
Και κάποτε ακόμα θα το ονειρευτώ,
Θα ξαναγίνουν όλα, θα πραγματοποιηθούν,
Και θα ονειρευτείτε όλα αυτά που είδα στον ύπνο μου εγώ.

Εκεί, μακριά μας, μακριά απ' τον κόσμο,
Ένα κύμα έρχεται πίσω απ' το άλλο για να χτυπήσει την ακτή,
Και πάνω στο κύμα αυτό ένα αστέρι, ένας άνθρωπος, ένα πουλί,
Και τα όνειρα κι ο χάρος τα κύματα ακολουθούν.

Δεν θέλω αριθμούς: ήμουν, είμαι και θα είμαι
Η ζωή, θαύμα των θαυμάτων, και μόνος μου,
Σαν ορφανός, στην αγκαλιά του θαύματος αυτού βάζω τον εαυτό μου,
Μόνος, τριγυρισμένος απ' τους καθρέφτες, στον φράκτη αντικατοπτρισμών
Των θαλασσών και πόλεων, που ακτινοβολούν μες στον καπνό.
Και μια μάνα δακρυσμένη παίρνει στην αγκαλιά της το μωρό.

(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα) 

                        

                         

              Όπως σαράντα χρόνια πριν...


Όπως σαράντα χρόνια πριν
Απ' τη βροχή μουσκεμένος τα λόγια τους
Ξέχασα.
Ένοχος νιώθω κι ας λένε πως θα με συγχωρήσουν...
Και ξάφνου, στις δέκα και τρία τέταρτα της ώρας,
Σε μια στροφή εκτροχιάζεται το τρένο...
Κι όλα αυτά που θα ξανάρθουν σαράντα
Χρόνια μετά πάνω στα λαμπυρίζοντα τζάμια,
Μες στον καπνό του ταξιδιάρικου τρένου,
Αυτά που σιωπηλά πρόλαβες να πεις
Όταν το κομβόι τραντάχτηκε στον αέρα...
Κι έχοντας ήδη ξεπροβοδίσει τους άλλους
Στο σταθμό για την επιστροφή στα σπίτια τους,
Μέσ' από νερόλακκους και βούρκους
Οδοιπορούν τα παιδικά μου χρόνια,
Δαγκώνοντας σφιχτά τα δάχτυλά τους...

(Από τη συλλογή Αγγελιαφόρος)

Πηγή: Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας, απόδοση-επιμέλεια: Χρήστος Κολτούκης, Ελεγεία 2007.






Πηγή: https://trenopoiisis.blogspot.com/2019/12/arseny-tarkovsky-4-poems_70.html

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ποιήματα

 

O Μαγιακόβσκη στον ουρανό

Στοπ.
Επάνω σ' ένα σύννεφο ακουμπάω
το φορτίο
των αποσκευών μου
και του κουρασμένου σώματός μου.

Θαυμάσιος τόπος, όπου φτάνω πρώτη μου φορά.
Κοιτάζω ολόγυρα.
Λοιπόν
ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη
ο πολυύμνητος είναι ουρανός.
Θα δούμε!

Σπιθίσματα,
κάτι που στραφταλίζει
και γυαλίζει
σα βόμβος μαλακός.
Είναι ένα σύννεφο
ή μάλλον οι αποσαρκωμένοι
που γλυστρούν απαλά.

"Φτερό στον άνεμο η γυναίκα μοιάζει".

Εδώ,
στο διάστημα
ν' ακούς τη μουσική του Βέρντι!
Απ' τη χαραματιά ενός σύννεφου
κοιτάζω -
οι άγγελοι τραγουδούν,
οι άγγελοι ζουν αξιοπρεπώς,
πολύ αξιοπρεπώς.

Ένας ξεκόβει
και διακόπτει ευγενικά
την υπναλέα του μουγκαμάρα:
"Το αιώνιο άπειρο,
Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς
σας αρέσει;"
K' εγώ εξ ίσου ευγενικά αποκρίνομαι;
"Τ' άπειρο γοητευτικό,
περίφημο!"
...
απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Ο εξυγιαίνων τον κόσμον, ο θεραπεύων τας αμαρτίας πάσας, ο ήλιος, έχει αποθέσει την παλάμη του στην κεφαλή μου. Η ευσεβεστέρα των καλογραιών, η νύχτα, έχει καλύψει με τον πέπλο της τους ώμους μου. Ασπάζομαι το χιλιοσέλιδο Ευαγγέλιο του έρωτά μου.

Στον έρωτα ανυψώνω την οδυνηρή κ' ηχηρή δέησή μου,
η ψυχή μου
μιαν άλλη έλευση αναμένει,
ακούω,
γη, το
"Νυν απολύεις!" σου.

Στην κιβωτό της νύχτας,
καινούργιος Νώε,
περιμένω,
το σκοτεινότριχο περιβλημένος κύμα,
ότι θαρθούν
να με ζητήσουν,
ότι θα κόψει η αυγή με τις ρομφαίες της
τον γήινο λώρο.
Έρχεται!
Έφτασε!
Νατην ξεδιπλωμένη.
Οι ακτίνες της παντού!
Αποκαθαίρουν.
Οι βόστρυχοι των ακτίνων τραγουδούν
κ' οι μέρες ήρεμα γλυστρούν εκεί
μ' όλο το κέλυφος της ταραχής τους.

Α, ο ήλιος πάλι.

Καλεί τους λοχαγούς του της φωτιάς.
Η αυγή χτυπάει το τύμπανο.
Εμπρός,
ενάντια στην επίγεια τούτη λάσπη!
Ήλιε!
Θα λησμονησεις
τον εξάγγελό σου;

απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα
(απόσπασμα)

Δεν σου αξίζει μέσα στο χιόνι και τον τύφο
μ' αυτά τα πόδια να πορεύεσαι,
εδώ στα χάδια παράδωσέ τα,
σε δείπνα με πετρελαιάδες.
Μην το σκέφτεσαι, κατσουφιάζοντας
κάτω από τα ισιωμένα τόξα των φρυδιών σου.
Έλα εδώ, έλα στο σταυροδρόμι
της πελώριας κι αδέξιας αγκαλιάς μου/.
Δε θες;
Μείνε εκεί και ξεχειμώνιασε
και στον συνολικό λογαριασμό θα προσθέσουμε
κι αυτή
την προσβολή.
Εγώ έτσι κι αλλιώς κάποτε θα σε πάρω,
είτε μονάχη σου
είτε μαζί με το Παρίσι.

μτφ: Σταυρούλα Αργυροπούλου

Όταν ο ήλιος θ' ανατείλει
σαν καλοθρεμμένος κάπρος
σ' ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους
εγώ θα 'χω πεθάνει στην ψάθα
μαζί μ' άλλους δυο τρεις του συναφιού μου.
Συντάξτε από τώρα
τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!
Το βεβαιώνω και ξέρω πώς δεν πέφτω έξω:
απ' όλους αυτούς
τους σημερνούς καταφερτζήδες
αυτούς που γλείφουνε ποδιές και πλένε στα λεπτά
μονάχα γώ θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη.

μτφ: Άρης Αλεξάνδρου

"Στον Σεργκέι Γιεσένιν" 1926

Ετούτος ο πλανήτης
για την ευτυχία
είναι ακόμα μικρή διαμονή.

Τη χαρά ν' αποσπάς
απ' τον θάνατο πρέπει
κάθε μέρα με βία.

Σε τούτη τη ζωή
το να πεθάνεις
είναι εύκολο πολύ,

να ξαναφτιάξεις τη ζωή
είναι πιο δύσκολο
από την κάθε δυσκολία.

μτφ: Άρης Αλεξάνδρου

Ακούστε

Ακούστε!
Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν
πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη;
Πάει να πει πως κάποιος θέλει οπωσδήποτε να υπάρχουν;
Πάει να πει πως κάποιος ονομάζει τούτα τα φτυσίματα μαργαριτάρια;
Κι ορμώντας
μέσα από τους ανεμοστρόβιλους της μεσημεριάτικης σκόνης
πέφτει απάνω στο Θεό,
φοβάται μήπως άργησε,
κλαίει,
του φιλά το ξεραμένο χέρι,
παρακαλεί
οπωσδήποτε ν' ανάβει ένα αστέρι! -
ορκίζεται -
δεν αντέχει τούτη την άναστρη οδύνη!
Κι ύστερα
γυρίζει ταραγμένος
αν και ήσυχος στην όψη.
Απευθύνεται σε κάποιον:
«Τάχα για σένα είναι το ίδιο;
Δε φοβάσαι;
Ναι;!».
Ακούστε!
Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν
πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη,
πάει να πει πως είναι ανάγκη
κάθε βράδυ
πάνω απ' τις στέγες
ν' ανάβει έστω κι ένα αστέρι;!

μτφ: Γιώργος Μολέσκης

Εσείς θα μπορούσατε;

Το πρόσωπο χάλασα της ρουτίνας
ρίχνοντας χρώμα απ' το ποτήρι του νερού.
Χάραξα σ' ένα πιάτο ζελατίνας
τα λοξά μάγουλα του ωκεανού.
Το κάλεσμα διάβασα νέων χειλιών
πάνω σε ψαρολέπια από λαμαρίνα.
Εσείς
ένα σκοπό νυχτερινό
θα μπορούσατε
να παίξετε σ' έναν αυλό από υδροσωλήνα;

μτφ: Γιώργος Μολέσκης

Τέλος

Απεραντοσύνη
δέξου και πάλι
μες στον κόρφο σου
τον πλάνητα!
όμως τώρα σε ποιον ουρανό,
σε ποιο άστρο να οδεύσω;
Κάτω μου
ο κόσμος
κ' οι χιλιάδες εκκλησίες του
έχουν αρχίσει
την νεκρώσιμον ακολουθία.

απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Μητέρα, αδελφές, φίλοι μου
συγχωρήστε με - δεν είναι ο τρόπος αυτός
(και δεν τον συνιστώ σε άλλους), αλλά δεν
υπάρχει άλλος τρόπος για μένα.
Λίλυ, αγάπα με.

Vladimir Vladimirovich Mayakovsky (1893-1930)
Στις 14 Απριλίου το βράδυ, στο γραφείο του στη Μόσχα, με αυτοπυροβολισμό στο στήθος. Απόξενωμένος από την σοβιετική πραγματικότητα, απελπισμένος από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της σταλινικής γραφειοκρατίας, προσβεβλημένος από ανάλγητες κριτικές και αποστερημένος του δικαιώματος βίζας να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Έχοντας κάνει άλλες δύο προσπάθειες να θέσει τέρμα στη ζωή του, από τις οποίες τον είχε σώσει η Λίλια Μπρικ.



- Τα ποιήματα σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου είναι από το
βιβλίο Μαγιακόβσκη, Ποιήματα (εκδ. Κέδρος, 1970),
- τα ποιήματα σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου είναι από την
Ανθολογία Διάλεξα (εκδ. Κείμενα, 1984)
- τα ποιήματα σε μετάφραση Γιώργου Μολέσκη είναι από την
δίγλωσση Ανθολογία Ρώσοι ποιητές του 20ού αιώνα
(εκδ. Μεσόγειος, 2004) και
- το ποίημα "Γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα" είναι από το
Ημερολόγιο 2001 των εκδόσεων Μεταίχμιο

Αναδημοσίευση από: https://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.com/2008/06/19.html

Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι - Ποιήματα

"Έψαξα

εκείνη,

την ανείδωτη ψυχή...

...Άλλωστε,

τη βρήκα μια φορά,

την ψυχή.

Βγήκε έξω,

με μια γαλάζια ρόμπα

και μου λέει:

- Καθήστε!

Σας περίμενα πολύν καιρό.

Θα θέλατε ένα φλυτζάνι τσάι; '

**********

"¨Ελπίζω, πιστεύω πως δεν θα 'ρθει ποτέ

για μένα η απαίσια κοινή λογική".

**********

Ποίημα

-”Σύντροφε διαβάτη!

Αυτή εδώ είν’ η οδός Ζουκόβσκι;”

Με κοιτάζει,

σαν ένα παιδί που βλέπει έναν βρικόλακα,

τα μάτια ορθάνοιχτα,

ζητά να με αποφύγει:

-”‘Οχι, σύντροφε, αυτή είναι η οδός Μαγιακόβσκι

χιλιάδες χρόνια τώρα.

Δεν ειν’ εδώ, στο κατώφλι της αγαπημένης,

που αυτοχειριάστηκε;”

Τι έκανε λέει;

Πώς;… Εγώ!… Αυτοκτόνησα;…

Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι

(19. 7. 1893 - 14. 4. 1930)

Μτφρ. Νίκος Εγγονόπουλος

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Ποίημα αποχαιρετισμού

Περασμένη μία. Πρέπει να΄σαι πια στο κρεβάτι.

Ο Γαλαξίας μάτι ασημένιο μέσα στη νύχτα.

Δε βιάζομαι ούτε και θέλω

να σου κόψω τον ύπνο με κεραυνό – τηλεγράφημα.

Το καράβι του έρωτα συντρίφτηκε στα καθημερινά

επεισόδια.

Τους λογαριασμούς καθαρίσαμε. Τι ωφελεί

ν ΄αραδιάζουμε τώρα

προσβολές, πόνους, λάθη αμοιβαία.

Δεν αξίζει τον κόπο.

Κοίτα τι σιωπή βασιλεύει στον κόσμο.

Η νύχτα με το χρέος της ντύνει

τον ουρανό με αστέρια.

Σε στιγμές σαν κι αυτή

σηκώνεσαι κι ανοίγεις διάλογο

με την ιστορία

την δημιουργία

και τους αιώνες.

Ξημέρωμα, 14 Απριλίου 1930*

Μετάφραση: Νίκος Παππάς

Anna Akhmatova - Δύο ποιήματα

Την τρίτη άνοιξη συναντώ μακριά…

Την τρίτη άνοιξη συναντώ μακριά…

Από το Λένινγκραντ.

Την τρίτη; Και μου φαίνεται, αυτή

Θα είναι η τελευταία.

Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ,

Ως την ώρα του θανάτου,

Πόσο ευχάριστος μου ήταν ο ήχος του νερού

Στις δενδρώδεις σκιές.

Η ροδακινιά άνθιζε,

μα οι βιολέτες φαίνονταν σαν καπνός

Όλα μεσ’ τ’ αρώματα.

Ποιός έχει την τόλμη να μου πει, ότι εδώ

Εγώ βρίσκομαι σε ξένη γη;

...................................................................................................................................................................

Γύρω από την άνοιξη οι μέρες έχουν ως εξής

Γύρω από την άνοιξη οι μέρες έχουν ως εξής:

κάτω από το σκληρό χιόνι

αναπαύεται το λιβάδι,

τα δέντρα θορυβούν με ευχαρίστηση – στεγνά

και ο ζεστός αέρας

είναι τρυφερός και ευέλικτος,

το σώμα απορεί με την αλαφράδα του,

και συ δεν αναγνωρίζεις το σπίτι σου,

αλλά και το τραγούδι εκείνο,

που πριν το βαριόσουνα,

σαν καινούργιο, με μια έξαψη το τραγουδάς.

1917

Μετάφραση: Ζωή Καραπατάκη

Δημοσιεύτηκαν στο Λογοτεχνικό Δελτίο, τεύχος 33, Μάρτης 2025.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2025/03/16/%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B1-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-5/?fbclid=IwY2xjawJD9Y5leHRuA2FlbQIxMAABHdC43CVUjpLXH5p_IQt11dw6r9_La5gCLVR_oIlV4yEORtKfbpIS5DZW4A_aem_bZUTnXC4lSB6X7Ib5JJMcw

Alexander Puskhin - Αγκάθι

Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο κι είμαι πάνω της αγκάθι…

Μην το πείτε και τ` ακούσουνε

η καλή μου μην το μάθει…

Θε ναρθεί γλυκιά κι υπέροχη

την αυγούλα κάποιου Απρίλη

με χαμόγελο στα μάτια της,

μ` ομορφιά πάνω στα χείλη.

Θαμπωμένη από την κόκκινη

καταματωμένη μου όψη

με τ` αργό της το βημάτισμα,

θα σιμώσει να με κόψει.

Μα το κάτασπρο χεράκι της

που αγαπώ και τρέμω τόσο

θα χαρώ -χαρά περήφανη-

με κακία να τ` αγκυλώσω.

Και μια στάλα απ` το αίμα πέφτοντας πέταλά μου ματωμένα

θα χαθεί μέσα στο χρώμα σας

θα γενεί μαζί σας ένα…

Μετάφραση Γιάννη Αηδονόπουλου

Anna Akhmatova - H γυναίκα του Λωτ

Ο δίκαιος εβάδιζε στον άγγελό του πλάι,

πελώριος κι ολόφωτος στη σκοτεινή βουνοπλαγιά.

Κι άκουγεν η γυναίκα του τον πανικό της να μιλάει:

«Γύρνα και πίσω αγνάντεψε όσο δεν είναι αργά.

Τα κάστρα τα κοκκινωπά κοίταξε των Σοδόμων,

τα μέρη που τραγούδαγες κι έδρεπες τη σοδειά,

το σπίτι σου με τ' αδειανά παράθυρα στο δρόμο,

εκεί που τόσα γέννησες παιδιά...»

Εκοίταξε και πάγωσε μεμιάς πόνο γεμάτη,

στέρεψε των ματιών της η πηγή

και το κορμί της έγινε διαφανές αλάτι,

όταν τα πόδια της ριζώσανε στη γη.

Ποιος θα την κλάψει τάχα; Έχουν πληθύνει

οι απώλειες κι άλλοι νεκροί έχουν πρωτιά...

Κι όμως εγώ θυμάμαι τη γυναίκα εκείνη

που τη ζωή της έδωσε για μια ματιά.

24 Φεβρουαρίου 1924

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ

(μτφρ. Αλέξης Πάρνης)

Yevgeny Yevtushenko -Κρέμασα το ποίημά μου

Κρέμασα το ποίημά μου σ' ένα ψηλό κλαδί. Κοίτα το που χτυπιέται με τον άνεμο. Ξεκρέμασέ το, μου είπες, σταμάτα το μαρτύριό του. Ξαφνιασμένοι οι διαβάτες το βλέπουν τόση ώρα! Το δέντρο χαιρετά, κινώντας το ποίημά του. Δεν υπάρχει τίποτα για απάντηση. Πρέπει να φύγουμε. -Θα το απαρνηθείς; Μάλλον. Μα μη φοβάσαι, αύριο ένα άλλο θα 'χει την ίδια τύχη. Θα' πρεπε να ξοδεύομαι σε τέτοια παιχνίδια; Ένα ποίημα δεν βαραίνει πολύ το κλαδί ενός δέντρου. Θα γράψω για σένανε όσα θελήσεις, τόσους στίχους όσα και δέντρα υπάρχουν. Κι ύστερα τι θ' απογίνει μ' εμάς τους δυο; Ίσως όλα αυτά να τα ξεχάσουμε πολύ γρήγορα; Όχι! Λίγο να μας πιάσει η κούραση στο δρόμο και θα μπορέσουμε να ξαναδούμε το μέρος που ολόλαμπρο το δέντρο χαιρετά, κινώντας το ποίημά του. Τότε θα ξανά 'ρθει το χαμόγελό μας. -Πάμε!

μτφρ. Ανδρέας Καραντώνης

Πηγή: Ηχώ, Μεταφράσεις ποιημάτων, Γνώση, 1982. 

Μαρίνα Τσβετάγιεβα - Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου

Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου

Σε μια μικρή πόλη,

Όπου υπάρχουν αιώνια δειλινά

Και αιώνιες καμπάνες.

Και σε ένα μικρό πανδοχείο χωριού-

Το ελαφρύ κουδούνισμα

Παλιών ρολογιών - σαν σταγονίτσες χρόνου.

Και μερικές φορές, το βράδυ, από κάποια σοφίτα

Μια φλογέρα,

Κι ο φλαουτίστας ο ίδιος στο παράθυρο.

Και μεγάλες τουλίπες στο περβάζι του παράθυρου.

Και ίσως, δεν θα μ' αγαπάς ακόμα...

Στη μέση του δωματίου, μια τεράστια σόμπα με πλακάκια,

Σε κάθε πλακάκι - μια μικρή εικόνα:

Ένα τριαντάφυλλο - μια καρδιά - ένα καράβι. -

Και σε ένα παράθυρο

χιόνι, χιόνι, χιόνι.

Θα πεις ψέματα - Έτσι λοιπόν σ' αγαπώ: αδρανή, 

αδιάφορη, ανέμελη.

Από καιρό σε καιρό ο δυνατός θόρυβος

Από ένα σπίρτο.

Το τσιγάρο λάμπει και καίγεται,

Και τρέμει για πολύ, πολύ καιρό στην άκρη

Σε μια σύντομη γκρίζα στοίβα - στάχτης.

Είσαι πολύ τεμπέλα ακόμη και να το τινάξεις -

Και όλο το τσιγάρο πετάει στη φωτιά...

 Ερωτικά ποιήματα, εκδ. Οδός Πανός, Εισαγωγή-επιλογή-μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Ελένης Νέστορα

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι - Δύο ποιήματα

 Ακούσετε!

Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν τ’ αστέρια
σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
Σημαίνει πως κάποιος επιθυμεί να υπάρχουν;
Σημαίνει πως κάποιος αυτά τα φτυσίματα μαργαριτάρια τα λέει;
Και, φέρνοντας
την καταιγίδα στο κατασκονισμένο μεσημέρι,
βουλιάζει ως το Θεό,
φοβάται μη φτάσει πολύ αργά,
κλαίει,
φίλα το ροζιασμένο του χέρι,
παρακαλεί —
του χρειάζεται ένα αστέρι! —
ορκίζεται
πως δε μπορεί να υποφέρει αυτό το μαρτύριο δίχως αστέρια.
Μετά,
σουλατσάρει την αγωνία του,
τον ήρεμο προσποιείται.
Λέει σε κάποιον:
«Τώρα πηγαίνεις καλύτερα, δεν είναι έτσι;
Πια δε φοβάσαι;
Ε;»
Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν
τ’ αστέρια —
σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
σημαίνει πως είναι — απαραίτητο,
κάθε βράδι
πάνω από τις στέγες
ν’ αρχίζει να λάμπει ένα τουλάχιστον αστέρι;

Τελευταίοι Στίχοι

Κοντεύει στις δυο.
Θα έχεις πλαγιάσει ίσως.
Μέσα στη νύχτα,
σαν ασημένιος Όκα
κυλά ο Γαλαξίας.
Έχω όλον τον καιρό
και οι αστραπές των τηλεγραφημάτων
δε θα ρθούν πια
να σε ξυπνήσουν,
να σε βασανίσουν.
Το επεισόδιο έληξε,
καθώς λένε.
Η βάρκα του έρωτα
τσακίστηκε στην καθημερινή ζωή πάνω.
Ξοφλήσαμε
εμείς οι δυο.
Δεν ωφελεί να ξαναθυμάσαι
τους πόνους,
τις δυστυχίες
και τις αμοιβαίες αδικίες.
Κοίτα,
πόση ειρήνη βασιλεύει στο σύμπαν.
Η νύχτα
έχει επιβάλει στον ουρανό
μια δουλεία από τόσα
και τόσα
αστέρια.
Είναι η ώρα
που σηκώνεται κανείς και που μιλάει
στους αιώνες
στην ιστορία,
στο σύμπαν…

Μετάφραση: Άρης Δικταίος

Πηγή: https://edromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-36/

Marina Cvetaeva - Ζηλοτυπίας απόπειρα

 Πώς είστε, αλήθεια, με την άλλη;

Πιο βολικά; Θα το υποστώ!

Άραγε εκείνο το ακρογιάλι

Απ’ το νησάκι το πλωτό

(Όχι στο κύμα, αλλά στα νέφη),

Εμένα λέω μην απορείς,

Υπάρχει ακόμα και σας γνέφει

Ή το σχολάσατε νωρίς

Από τη μνήμη σας; . . . Κορίτσια!

Προς Θεού! Να μείνετε αδελφές,

Φίλες . . . Μα, τέρμα τα καπρίτσια!

Όχι! ποτέ αγαπητικές!

Πώς είσθε, αλήθεια, πλέον με κείνη

Τη γυναικούλα την απλή,

Χωρίς Θεό για να σας κρίνει

Κι αφέντη να σας απειλεί;

Αφού έδιωξε πρώτα απ’ το θρόνο

Την πρώτη οπού ήτανε κυρά,

Ένα θα σας ρωτήσω μόνο

Και να μου πείτε καθαρά:

Πώς πάτε, αλήθεια; Αξιζει μία;

Τρώγεται; Μπήκε σε σειρά;

Το φόρο για την ατιμία

Πώς τον πληρώνεις, φουκαρά;

Δεν μένω! Ακόμη κι αν μπορούσα!

Ή αλλάζω σπίτι ή θα πνιγώ!

Μα πώς με την πρώτη τυχούσα

Αφού σας εδιάλεξα εγώ;

Πιο φρέσκο; Ή μήπως είν’ πιο ανώδυνο;

Μπούχτισες; Μη, τοις μετρητοίς!

Πώς διάολο ζείτε μ’ ένα ξόανο

Σεις, του Αδονάη ο ζηλωτής;

Πώς τα περνάτε; Μην το κρύψεις!

Καλά; Έτσι κι έτσι; Δηλαδή

Πώς πάτε, αλήθεια, με τις τύψεις

Εσείς, καημένο μου παιδί;

Κι αυτό το πράμα το αγοραίο;

(Αν το σκεφτείς, σου ’ρχεται τρέλλα!)

Μετά απ’ το μάρμαρο το ωραίο

Στη γύψινη τη μπαγκατέλλα!

(Άλλο είν’ το κράξιμο της κίσσας

Κι άλλο είν’ το όμορφο πουλί . . . )

Πώς πάτε με τη μυριοστή σας

Που τη φωνάζετε Λιλή;

Φάγατε το καινούργιο φρούτο;

Χορτάσατε; Μη μου απαντήσεις! . . .

Πώς είσθε με το γήινο τούτο

Το γύναιο, το χωρίς αισθήσεις;

(Τις έξι!)

Λοιπόν, da capo: Ευτυχισμένος;

Ή σε άβυσσο χωρίς βυθό;

Πώς είσθε, λέω, καλέ μου; Χάλια;

Σαν όπως με τον άλλο εγώ;

Μετάφραση: Νίκος Παπαδόπουλος

Γλώσσα πολύτροπος, τχ. 3, Κέρκυρα 2001

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Νίκου Γεωργόπουλου

Vladimir Mayakovsky - Λίγα λόγια για τη γυναίκα μου

Σ’ όλες τις ακτές αχαρτογράφητων νερών

η σελήνη –η γυναίκα μου–

φωτίζει.

Κοκκινομάλλα και πολυαγαπημένη.

Απ’ τον δακτύλιό της πίσω

ορδή πολύχρωμη αστερισμών σέρνεται

και ουρλιάζει.

Παντρεύεται κάποιο γκαράζ,

φιλιέται μ’ εφημερίδες στα περίπτερα

και οι αναμαλλιασμένες σελίδες πιτσιλάνε τον συρμό της,

τον Γαλαξία.

Κι εγώ; – εγώ τί;

Σ’ εμένα, τον πυρπολημένο, των φρυδιών της ο ζυγός

ανέβασε κουβάδες δροσερούς από μάτια βαθιά σαν πηγάδια.

Σε λιμνήσια μετάξια αιωρούμενος –

μήπως βιολί κεχριμπαρένιο εδονείτο στους μηρούς σου;

Περιοχές με στέγες μοχθηρές

ποτέ αραξοβόλι δεν τις κάνεις.

Στων άμμων τη νοσταλγία λουσμένος, στα βουλεβάρτα βουλιάζω·

γιατί του τραγουδιού μου η μολπή

η κόρη σου είναι

και φοράει κάλτσες δαντελένιες

καθώς περνάει έξω από τα καφενεία!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Arsenij Tarkovskij - Από χθες το πρωί σε περίμενα

Από χθες το πρωί σε περίμενα

Μου λέγαν ότι δε θαρθείς

Θυμάσαι τι καιρό μας έκανε;

Γιορτινό! Βγήκα χωρίς παλτό.



Με βρήκες απόψε και κάνει

Καιρό μουντό με κρύο και πάχνη

Βροχή κι αργά το βράδυ

Και σταγόνες βροχής διαπερνούν τα ψυχρά κλαδιά.



Δε σταματά με λέξεις, μήτε

με μαντήλια τ’ αποχωρισμού...

Μετάφραση από τα ρωσικά: Γιώργος Κ. Μιχαηλίδης

Πηγή: https://www.paremvasiculture.gr/poiisi/afieromastonarsenitarkofskigiorgosmixailidisgiorgosdritsasanastasios-mariosmixailidis

Boris Pasternak - Οι λόφοι των πουλιών

Δέξου στο στήθος τα φιλήματα βροχή!
Το καλοκαίρι ίσως για λίγο κελαρύσει·
απ’ τη βαθεία νύχτα μ’ αντλία θα ηχεί
το ακορντεόν, ωσότου η δίψα το εξαντλήσει.

Φριχτά μαντέματα λεν για τα γηρατειά:
Το κύμα, λεν, αφρούς στ’ αστέρια δεν θα υψώνει.
Χωρίς χαμόγελο η χλόη, τα νερά
χωρίς καρδιάς παλμό, χωρίς Θεό οι κλώνοι.

Ν’ αφρίσουν όλα. Κέντα τώρα την ψυχή!
Το μεσημέρι αυτό θα καίει για αιώνες.
Εκεί, η σκέψη σαν δροσιά θα εξατμιστεί
σ’ αχνό από σύννεφα, πουλιά, πευκοβελόνες.

Εκεί, τα τραμ της πόλης αίφνης σταματούν.
Πιο πέρα – πεύκα παν. Πιο πέρα – δίχως τραίνα.
Πιο πέρα – είναι Κυριακή. να καλυφθούν
τρέχουν τα ξέφωτα με χόρτα μουσκεμένα.

Να σκορπά βόλτες, μεσημέρια και γιορτές:
Τον κόσμο πάντα έτσι το δάσος τον γνωρίζει.
Έτσι τον θέλησαν οι λόχμες κι οι μυρτιές,
έτσι απ’ τα σύννεφα κυλά – και μας δροσίζει.

μτφρ. Γιώργος Κοροπούλης

Αισθηματικές Ιστορίες 3. ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ: Ρήξη -θέμα και παραλλαγές.

Πηγή: https://pampalaionero.wordpress.com/2015/08/18/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83-%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%83/