Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ζεϊμπέκικο της φυλακής

 Δίσκος: Ουράνια τόξα κυνηγώ

Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Copyright: 2009

Δισκογραφική εταιρία: LYRA

Εγώ σε πέτρινο κελί

και συ σε ξένο στρώμα

ατσάλι η νύχτα και γυαλί

της προδοσίας το φιλί

μου το χρωστάς ακόμα

Ο μοναχός μοιράζεται

τη μοναξιά με τ' άστρα

όποτε σε θυμήθηκα

στα πέλαγα κοιμήθηκα

και ξύπνησα στα κάστρα

Δικός σου ήμουν κι έγινα

ένας κατάδικός σου

μαζεύω τα κομμάτια μου

εσύ δεν δίνεις μάτια μου

ούτε τον πυρετό σου

Γαλάνη Δήμητρα -Κι αν τα μάτια σου

                                                                  Γαλάνη Δήμητρα -Κι αν τα μάτια σου

                                       Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κι αν τα μάτια σου

                                            Μανόλης Λιδάκης - Κι αν τα μάτια σου

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε,

έχουν τρόπο και μου λένε,

για τον πόνο που πονούν.

 Μ' ένα βλέμμα λυπημένο,

πρωινό συννεφιασμένο,

για την άνοιξη ρωτούν.

 Με κοιτάζουν, μου μιλούνε κι απορούν,

αχ, τα μάτια σου.

Για τα όνειρα που κάνανε ρωτούν,

αχ, τα μάτια σου.

 Μάτια παραπονεμένα,

μάτια που είσαστε για μένα,

θάλασσες υπομονής.

 Με κλωστούλες ασημένιες,

πλέκω τις κρυφές σας έννοιες

σε τραγούδι της ζωής.

 Με κοιτάζουν, μου μιλούνε κι απορούν,

αχ, τα μάτια σου.

Για τα όνειρα που κάνανε ρωτούν,

αχ, τα μάτια σου.

Μίκης Θεοδωράκης & Γιάννης Νεγρεπόντης - Ελ Ζαατάρ

                                               Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ελ Ζαατάρ

Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης

Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης

Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου & χορωδία

Έργο: Της εξορίας (1976)

Όταν τη νύχτα κρυώνω

κάνω μια προσευχή

να μην είναι οι νύχτες

παγερές στο Ελ Ζαατάρ

Δεν κρυώνουν εκείνοι

που ποτέ δεν ρωτούν

και για μάρκα ή δολάρια

μακελειό ξεκινούν

Όταν τη νύχτα πεινάω

κάνω μια προσευχή

να μην είναι οι νύχτες

παγερές στο Ελ Ζαατάρ

Έως πότε Θεέ μου

το κακό θα κρατά

για δολάρια ή μάρκα

μακελειό στα Ελ Ζαατάρ

Πληροφορίες για το Ελ Ζαατάρ:

Το Tall El Zaatar ή Tel El Zaatar (O Λόφος του Θυμαριού) υπήρξε για χρόνια το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παλαιστινίων στο Λίβανο. Ιδρύθηκε το 1948 και βρισκόταν στο βόρειο, χριστιανικό τμήμα της Ανατολικής Βυρητού, σ’ ένα λόφο στρατηγικής σημασίας, τον οποίον εποφθαλμιούσαν ανέκαθεν οι Χριστιανοί. Με την αρχή σχεδόν της εμφύλιας σύρραξης στο Λίβανο (4/1975) το Tall El Zaatar βρέθηκε στο στόχο, καθότι αποτέλεσε «μέτρο εκδίκησης» μετά την επίθεση Παλαιστινίων στη χριστιανική πόλη Damour (20/1/1976) με τους εκατοντάδες νεκρούς· της οποίας είχε προηγηθεί η επίθεση Χριστιανών στην Karantina (18/1/1976), που άφησε πίσω της περισσότερα από χίλια θύματα Μουσουλμάνους. Ήταν καλοκαίρι του 1976, όταν η σύγκρουση ανάμεσα στους αριστερούς Μουσουλμάνους (μεταξύ των οποίων οι Παλαιστίνιοι του Λιβάνου) και τους χριστιανούς Φαλαγγίτες (που υποστηρίζονταν από το συριακό στρατό) φθάνει στο απροχώρητο. Η εντολή να εξαφανιστεί από το χάρτη το Tall El Zaatar, στο οποίο βρίσκονταν αποκλεισμένοι δυόμισι χιλιάδες παλαιστίνιοι μαχητές και περισσότεροι από 15 χιλιάδες άμαχοι, είναι άμεση. Μετά από πολιορκία επτά εβδομάδων το στρατόπεδο θα πέσει την 12η Αυγούστου του 1976, πλημμυρίζοντας στο αίμα. Το γεγονός υπήρξε «σφαγή εν ψυχρώ», θα συγκλονίσει τη λεγόμενη κοινή γνώμη, και θα θεωρηθεί ως η απαρχή του de facto διαχωρισμού του Λιβάνου.

Πηγή: Δισκορυχείον

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γενιές Σημαδεμένες

 Καιρό πολύ προτού τα βομβαρδιστικά

φανούνε πάνωθέ μας

ήτανε κιόλας οι πολιτείες μας

ακατοίκητες. Απ' τη βρωμιά

δε μπορούσε

κανένας οχετός να μας ξεπλύνει

Καιρό πολύ πριν σκοτωθούμε σε μάχες άσκοπες

όταν βαδίζαμε σε πολιτείες όρθιες ακόμα

οι γυναίκες μας ήτανε κιόλας

χήρες και τα παιδιά μας ορφανά.

Καιρό πολύ πριν μας πετάξουν στο λάκκο

άλλοι σημαδεμένοι

ήμαστε δίχως φίλους.Αυτά που ο ασβέστης

μας αφάνισε, δεν ήτανε πιά πρόσωπα.

(1943)

Τάσος Λειβαδίτης - Γερνάς και σκοτεινιάζει

 

                                                     Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γερνάς και σκοτεινιάζει

Ήταν ατέλειωτη η μέρα

κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά

μ’ ένα τσιγάρο του πατέρα

τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει

γύρω αποτσίγαρα σωρός

και πια δεν είναι γυρισμός

γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ’ το σπίτι

πέτρες στην τσέπη της ποδιάς

μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι

για να σε κάνει να πονάς.

Στίχοι για το τραγούδι Γερνάς και σκοτεινιάζει Παπακωνσταντίνου Βασίλης του έτους 1980 σε στίχους Λειβαδίτης Τάσος και σύνθεση Λοΐζος Μάνος από το album Για μια μέρα ζωής.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Επαρχία (1978)

Ένα γυμνάσιο, δυο δημοτικά και λίγοι σύλλογοι,

παντοπωλεία, καφενεία και κουρεία,

ανάμεσά τους τριγυρνάνε οι δοσίλογοι,

για να προσέχουν μην αλλάξει η ιστορία.

Κι ο αστυνόμος τ’ απογεύματα που βγαίνει,

ελέγχει μες στους δρόμους κάθε κίνηση,

στην τηλεόραση το βράδυ η κυρά Λένη,

κοιτώντας σήριαλ θα κλάψει από συγκίνηση.

Εφημερίδες, περιοδικά και νυφοπάζαρο

τις Κυριακές που βγαίνουν βόλτα στην πλατεία,

η Μαριγούλα αγαπάει κάποιο Λάζαρο

κι ο χωροφύλακας γυρεύει μιαν αιτία.

Κι ο αστυνόμος τ’ απογεύματα που βγαίνει,

ελέγχει μεσ’ τους δρόμους κάθε κίνηση,

στην τηλεόραση το βράδυ η κυρά Λένη,

κοιτώντας σήριαλ θα κλάψει από συγκίνηση.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Aσε με να κάνω λάθος

 

Κώστας Τριπολίτης- Όλα από χέρι καμένα

                                        Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα

Δίσκος: Όλα από χέρι καμένα

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Copyright: 1988

Δισκογραφική εταιρία: Minos

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,

λάβαρα, κόμιξ, super market, ηγέτες,

ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις

κι ό,τι σου τάζουνε για να καβλώσεις.

Κίνημα, χάπια, σελοτέιπ, πτυχία,

άγιοι, service, body-building, ηχεία,

κάμερες, gay, φουστανέλες, ψυχώσεις

κι ό,τι σου δίνουνε για να καβλώσεις.

Όλα από χέρι καμένα

και τα σπίρτα μας βρεγμένα,

όλα από χέρι καμένα.

Λίψανα, κέικ, χορωδίες, μουστάρδες,

βίζιτες, χύτρες, ινστιτούτα, κονκάρδες,

κόλυβα, πόστερ, aftershave, διαγνώσεις

κι ό,τι σου τάζουνε για να τα χώσεις.

Κλείσματα, σέντρες, γκομενάκια, πακέτα,

άγγελοι, telex, ανθοδέσμες, κουφέτα,

πρόεδροι, κέτσαπ, βαλβολίνες, ενέσεις

κι ό,τι σου υπόσχονται για να την πέσεις.

Όλα από χέρι καμένα

και τα σπίρτα μας βρεγμένα,

όλα από χέρι καμένα.

Έρανοι, album, ονειράκια, πατέντες,

κάψουλες, bonus, φωτοκόπιες, κουβέντες,

κίναιδοι, τίτλοι, wind-surfing, εκπλήξεις

κι ό,τι σου δίνουνε για να πηδήξεις.

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,

λάβαρα, κόμιξ, super market, ηγέτες,

ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις

κι ό,τι σου τάζουνε για να καβλώσεις.

Όλα από χέρι καμένα

και τα σπίρτα μας βρεγμένα,

όλα από χέρι καμένα.

Νικόλας Άσιμος - Καταρρέω

 

                                            Βασίλης Παπακωνσταντίνου- Καταρρέω

                                          Νικόλας Άσιμος - Καταρρέω

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Χαιρετίσματα

 Αφροδίτη Μάνου

Μουσική:  Βασίλης Παπακωνσταντίνου

1. Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω

θέλω να μείνω οπαδός φανατικός

αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω

και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία

εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι

παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω

σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη

ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά

απ’ το ραδιόφωνο σας στέλνω με αγάπη

τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία

εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι

παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω

σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω

να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών

είμαι απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ’ έξω

γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία

εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι

παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω

σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Δεν υπάρχω

 Δίσκος: Διαίρεση

Μουσική: Chris de Burgh Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Copyright: 1984 Δισκογραφική εταιρία: Minos Ήταν λέει, σα να μάκραινε ο δρόμος, περπατούσες κι είχε πέσει η βραδιά και στο πλάι σου εγώ με το βήμα μου αργό σε κρατούσα αγκαλιά, μα δε σε είχα. Σου μιλούσα προχθές όλη νύχτα κι εσύ μ' άκουγες ίσκιος κρυφός κι όπως μπαίνει η φωνή μες στου τρόμου τη σκηνή, μου 'πες, σβήσε το φως καληνύχτα. Σαν γυαλί μες στο χέρι της πόλης, τα φιλιά μου ματώνω, όπου βρω, τα μεσάνυχτα εγώ σε σκοτώνω και ζω μα από κάπου μακριά, η φωνή σου ξανά να μου λέει είμαι εδώ, μα δε σε βρήκα. Στο χέρι μου εσύ σα σημαιάκι που οδηγάει, μαργαρίτα από νέων μ' αγαπάει και με σκορπάει. Δυο σκιές κοριτσιών σαν κι εσένα μου γελούν, μόλις πάρει να χαράξει τρεις φορές θα μ' αρνηθούν. Δεν υπάρχω, δεν υπάρχω κι είμαι εδώ. Πατάω δες στο ηλεκτρόφορό σου σκοινί με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή. Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό, όλη νύχτα θα πληρώνω, πριν χαράξει στα χρωστώ. Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ο μαύρος γάτος

 Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός

κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός

τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά

κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά

Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό

ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό

κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά

κάλιο μ’ ένα γάτο παρά με κοιλαρά

Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός

βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός

με τόση καρπερότητα αχ να `χα μια σταλιά

γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά

Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά

και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά

ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί

κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί

Έτσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό

το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό

βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο

αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό

Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη

του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη

κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι

τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι

μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει

αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος

εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα

και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα

μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο

τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο

Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα

μπορεί ο γάτος να μη `ρθει μα θα `ρθουν άλλα ζωα

κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε

στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε

Ιάκωβος Καμπανέλλης - Του χωρισμού

 

Μην παντρευτείς τη μοναξιά

μην πάρεις το σκοτάδι

τραγούδα πάλι κάθε βράδυ

και φέρνε με κοντά.

Βάλε σημάδι εσπερινό

τ’ άστρο που μου `χεις δώσει

το βλέμμα μου θα σ’ ανταμώσει

ψηλά στον ουρανό.

Τρίκλωνη μόνη σιδεριά

δράκοι που φοβερίζουν

αυτά μονάχα μας χωρίζουν

ανάσα μου γλυκιά.

Όσα η αγάπη μας χωρά

καλή μου μην τ’ αρνιέσαι

την άνοιξη στον κήπο δέσε

και κοίταζε μακριά.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Θάνος Μικρούτσικος - Καταδότες

 

Δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Copyright: 1999

Δισκογραφική εταιρία: Minos

Η μοναξιά σου κρύωσε,

τρυπάει τον ώμο,

ο χρόνος σου τελείωσε,

μένεις στο δρόμο.

Σε παίρνουνε τα αίματα,

γυμνό σε τρώνε,

σε κόβουνε τα βλέμματα

της νύχτας μόνε.

Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες

της εποχής μου οι καταδότες,

πίνουν ποτά, μασάν παγάκια,

φτύνουν γυαλιά μες στα τασάκια.

Και τα όνειρά σου μες στα μάτια σε κοιτάζουν

και σέρνουν κάτι πόθους γερασμένους,

μοιάζουν γυναίκες, που τους ήρωες αγκαλιάζουν

και τους φορτώνουν στα κρεβάτια ηττημένους.

Μα όταν θα κλείσεις, όταν θα τελειώσεις,

όταν διαβάσεις πολλά γραμμένα,

θα δεις, πως όλα μπορούνε να υπάρχουν,

να συνεχίζουν χωρίς εσένα.

Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες

της εποχής σου οι καταδότες,

πίνουν ποτά, μασάν παγάκια,

φτύνουν γυαλιά μες στα τασάκια.

Μάνος Λοΐζος - Το σίριαλ

 Δίσκος: Για μια μέρα ζωής (1980)

Στίχοι: Μάνος Λοΐζος Μουσική: Μάνος Λοΐζος Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Άλλες ερμηνείες: Ανοιχτή Θάλασσα Έπαιζες το θύμα κι ήταν ένοχοι πολλοί σ' αυτό το σήριαλ παίζαμε όλοι και ξαφνικά μια νύχτα στην πιο κρίσιμη σκηνή φεύγεις κρυφά απ' την οθόνη Καλώς ήρθες Μαργαρίτα με τα κόκκινα μαλλιά καλώς ήρθες Μαργαρίτα μες στην πόλη Σε θυμάμαι που κρατούσες κάτι σχέδια παιδικά τώρα κρύβεις μες στην τσέπη το πιστόλι Φώτα, αστυνομία ποιος θα βρει το Ι.Χ. ποιος το φονιά και ποιος το θύμα ο κόσμος θέλει βία περιμένει τη σκηνή κάνε λοιπόν το πρώτο βήμα. Καλώς ήρθες Μαργαρίτα με τα κόκκινα μαλλιά καλώς ήρθες Μαργαρίτα μες στην πόλη Σε θυμάμαι που κρατούσες κάτι σχέδια παιδικά τώρα κρύβεις μες στην τσέπη το πιστόλι

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Εν δυο κάτω

Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Copyright: 1991

Δισκογραφική εταιρία: Minos

Εν δυο κάτω.

Ένα δύο, εν δυο κάτω,

έχουμε αρχηγό βαρβάτο,

σπρώξε μας και παρακάτω,

μέχρι που να βρούμε πάτο.

Ένα δύο, εν δυο κάτω,

στο μπαλκόνι από κάτω

η ατμόσφαιρα φουντώνει

και κανείς δε γιαουρτώνει.

Είσαι η φροντίδα μας,

κοφτερή λεπίδα μας,

είσαι η ελπίδα μας,

πήδα, πήδα, πήδα μας.

Εν δυο κάτω.

Ένα δύο, εν δυο κάτω

και το γήπεδο γεμάτο,

νάτα και τα δακρυγόνα,

πάρτε θέσεις στον αγώνα.

Ένα δύο, εν δυο κάτω,

πέναλντι πανάθεμά το,

να ο Έλλην' ξεσπαθώνει

κι ούτε μύτη, ούτε σαγώνι.

Είσαι η φανέλα μας,

δίνουμε το αίμα μας,

είσαι η ομάδα μας,

μα μα μα μα μα μα μας.

Εν δυο κάτω.

Ένα δύο, εν δυο κάτω,

στο σκυλάδικο σαν πιάτο

σπάζαμε τον εαυτό μας,

σα να ήτανε εχθρός μας.

Ένα δύο, εν δυο κάτω,

γίναν όλα άνω κάτω,

δεν πηγαίνει παρακάτω,

τώρα φτάσαμε στον πάτο.

Είσαι η άγρια ξούρα μας,

μόνιμη θολούρα μας,

είσαι η κουλτούρα μας,

ούρα, ούρα, ούρα μας.

Είσαι η φροντίδα μας,

κοφτερή λεπίδα μας,

είσαι η ελπίδα μας,

πήδα, πήδα, πήδα μας.

Εν δυο κάτω.

 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Μπαλάντα για το Γιάννη Κ

 Δίσκος: Διαίρεση

Μουσική: Ανδρέας Τσιλιφώνης Στίχοι: Ανδρέας Τσιλιφώνης Copyright: 1984 Δισκογραφική εταιρία: Minos Μάτια που γυαλίζουν στις γωνίες, τρύπες από σύριγγες ηχούν, στα στενά σοκάκια οι αγωνίες σέρνονται και σ' ακολουθούν. Κατέβηκες στα στέκια του Περαία, μέσα από δωμάτια σκοτεινά, κινήθηκες αργά στην προκυμαία, Γιάννη πες μου ποιος σε κυνηγά; Το πρωί καράβι για τη Θήρα, βρέθηκες στην Οία να μεθάς με δυο Αγγλίδες κι άλλη μια Γαλλίδα, Γιάννη πες μου αν τις αγαπάς. Κάποια μαύρη πήρες μες στο πλοίο, που ήρθε απ' το Μαρόκο να σε βρει, έφτανε για να μην κάνει κρύο κι αύριο ποιος ξέρει τι θα βγει; Στήνεις μια κομπίνα στην Αθήνα, κάτι λέει με κάνναβη ινδική, το 'γραψαν μάλιστα κι οι εφημερίδες κι έτσι βρέθηκες στη φυλακή. Φτήνια μέσα κι ό,τι θέλεις, ό,τι η ψυχή τραβάει, θα το βρεις, χρήμα να 'χεις μόνο να πληρώνεις ή καρφί να γίνεις ή στηθείς. Πέσανε τα μέσα μ' ένα θείο, που ήξερε ανθρώπους ειδικούς, χάθηκε μισό ξενοδοχείο και να 'σαι έξω-μέσα σε τρελλούς. Άκουσες να λεν για τη Βομβάη, σκέφτηκες να πας και προς τα εκεί, εκεί που οι τροβαδούροι λέν πεθαίνουν, πριν να ξημερώσει το πρωί. Είπαν πως οι μπάτσοι σε βουτήξαν κι άλλοι πως γυρνάς στην Αφρική, πέταξες ψηλά κι ας λέν σε ρίξαν, Γιάννη δε σε χωράει όλη η γη. Κιθάρες θα σου πρέπαν συνοδία σε μια Μερσέντες πάνω ασημιά, ροκ ορχήστρα θα 'ναι η κομπανία, μόνο που δε θα 'σαι εκεί πια. Γιάννη σε θυμάμαι, δε στο κρύβω, μαζί με ζήλεια, ίσως και θυμό, κινήσαμε παρέα αλλά σε λίγο, έφυγες εσύ κι έμεινα εγώ.

Παπαγεωργίου Μαρία - Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πάρε με

 Πάρε Με - 1988

Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Πρώτη Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου, τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα. Η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα. Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ, σα να μην έζησα πριν απ' το βράδυ αυτό. Θέλω να δω το πρόσωπό σου ανθισμένο, να με φιλάς όλη τη νύχτα, όσο αντέξεις. Σα φλιπεράκι γελαστό, ξετρελλαμένο, σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις. Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ, σα να μην έζησα πριν απ' το βράδυ αυτό. Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου, εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι. Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου, μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Οδός Ελλήνων

 Δίσκος: Δε σηκώνει

Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος Copyright: 1994 Δισκογραφική εταιρία: Minos Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, που ξέρουνε τι κάνουνε, που ξέρουν ότι χάνουνε κι ελπίζουνε στο κράτος, χαμένοι κατά κράτος. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, που πέτρα δεν αφήσανε, που τοίχους ζωγραφίσανε κι ακόμα ζωγραφίζουν, μαραίνονται κι ανθίζουν. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, οδός του οδοστρώματος, του έτσι, του κυκλώματος, οδός σακατεμένη, οδός αγαπημένη. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, οδός απόντων υπευθύνων. Οδός του πάθους, οδός του λάθους, οδός του ύψους και του βάθους. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, που πιάνονται αδιάβαστοι, που γίνονται ανάρπαστοι, που σκίζουν και πουλάνε, που δε με ξεγελάνε. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, που δεν τους πιάνει λάστιχο κι εγώ μ' ένα τετράστιχο τους πιάνω από τη μέση, πονάω και μ' αρέσει. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, που ξέρουν να ονειρεύονται, που υπερηφανεύονται, πως είναι και οι πρώτοι, μακάρι να 'ναι πρώτοι. Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, οδός απόντων υπευθύνων. Οδός του πάθους, οδός του λάθους, οδός του ύψους και του βάθους.

Τάσος Λειβαδίτης - Αλλά τα βράδια

                             Αλλά τα βράδια (Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Μιχαλακόπουλος)

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη...

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη...

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη...

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ’ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες.
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη...

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου...
Δως μου το χέρι σου...

 

[πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, μουσική Γιώργος Τσαγκάρης, ερμηνεία Βασίλης Παπακωνσταντίνου, δίσκος «Φυσάει»]