Έφη Αιλιανού - Μόνο στα όνειρα

 Άνθιζαν οι μαργαρίτες στους κήπους της σιωπής.

Τα μεταξένια όμως δεν άντεξαν πέταλα

στην άξαφνη ανεμοριπή.

Στη λάσπη όλα σκορπίσανε του δρόμου.

Μην πατάτε τις λευκές μαργαρίτες

μπορεί κάπου ένας σπόρος να ξέμεινε.

Υπάρχουν ακόμα κλειστοί κήποι

και παραδείσια πουλιά.

Τ’ ακούς μόνο στα όνειρα...

Έφη Αιλιανού- Δύο ποιήματα

 Φύλλα

Εἴμαστε ὅπως τὰ φύλλα
ποῦ στροβιλίζονται γιὰ μιὰ στιγμὴ στὸν ἄνεμο
κ’ ὕστερα πέφτουνε στὸ χῶμα.
Ρούφηξαν πολὺ φῶς
ὅλο το καλοκαῖρι
καὶ τώρα πᾶν νὰ σμίξουνε τὴ ρίζα
καὶ τὸ σκοτάδι μίαν αὐγὴ ποὺ τὰ ξετίναξε
καὶ πάλι τώρα τὰ τυλίγει
στὴ ζεστασιὰ καὶ στὸ ἄφατο μυστήριο…
Κανεὶς ποτὲ δὲν τὸ ’μαθὲ
μήτε καὶ θὰ τὸ μάθει
τόσον καιρὸ τὸ μυστικὸ ρῖγος ποὺ τὰ’ θρέφε
μήτε καὶ τὸν ὑπόκωφο σεισμὸ
ποῦ τώρα ξαφνικά τα ξεριζώνει…

Ὁ Γύπας

Ὁ γύπας
ποῦ τώρα σπαράζει τὰ σωθικά σου
κάποτες ἦταν ἕνα λευκὸ περιστέρι
ποῦ ὑψωνόταν στὸν οὐρανὸ κατακόρυφα…
Ἀπὸ ποῦ κίνησε ἡ μαύρη σαγίτα
καὶ τὴν καρδιά σου σημάδεψε;
Τὰ χέρια τὰ πιὸ ἀγαπημένα
τὸ πάλευκό σου ἔπνιξαν ὅραμα
κι ὅμως
γι’ αὐτὸ λιγότερο δὲν τ’ ἀγαπᾷς.
Βαθιά το μαχαῖρι καρφώθηκε
μὰ δάκρυ δὲν χύνεις.
Σὰν νὰ ’σαι ἕνας ξένος.
Σὰν νὰ ’ναι ἡ πληγὴ σ’ ἑνὸς ἄλλου τὸ σῶμα…

Ἔφη Αἰλιανού, Θάλασσα Κυθήρων (Οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων, Ἀθῆνα 1983)

Πηγή: https://thraca.gr/2016/06/1983_8.html?fbclid=IwAR3J47x99zyhG6MozkVMLLp72YxZEDkvHQNExB-Gx9ViB0NiLQPAApuV_Hg

Έφη Αιλιανού - Τα όνειρα

Όταν όλα νομίζεις πως σε έχουν αφήσει

Και είσαι μόνο μια ξέκλωνη ρίζα

Πότε δω, πότε κει

Ανελέητα να την δέρνουν οι ανέμοι

Έρχονται τότε,

Ξεπιδούν από την κρύπτη της νύχτας

Πλουμισμένα τα όνειρα

Με το φως

Με την άχρονη αυτή μουσική την εξαίσια

Τα σωθικά που σπαράζει

Του θεού ναι η ανάσα

Δροσερή και πυρίκαυστη

Που ξάφνου απαλά σε τυλίγει\

Άλλον εσύ παραστάτη δεν είχες

Και είναι αυτός στις βαθιές σου επικλήσεις που ενδίδει

Άνοιξε η πύλη θαρρείς η επτασφράγιστη

Τελειωθεί το θαύμα

Και όλο απλώνεις τα χέρια σου

Να πιαστείς στην αστέρινη αυτή συνοδεία

Ξαφνικά που μπροστά σου περνάει

Μα είναι ανάμεσα πάντα

Μήτε εδώ, μήτε εκεί

Μια στιγμή η λαμπερή φωταγειά

Και όλα πάλι στο σκοτάδι

Τώρα το ξέρεις πια – το’ μαθες

Θα πρέπει και πάλι να περάσει καιρός

Στην οδύνη βαθειά και στην γήινη αγάπη

Ν’ αλεστείς στις τεράστιες μυλόπετρες

Ξανά και ξανά

Για να έρθουνε και πάλι τα όνειρα

Απ’ τη λάσπη του κόσμου για να τιναχτείς

Ψηλά στο στερέωμα

Ρέκβιεμ, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2019

Έφη Αιλιανού - Να μιλάς

Να μιλάς με τη νύχτα
να μιλάς με τον άνεμο,
Με τους νεκρούς να μιλάς και το Θεό.
Μόνο μ' αυτούς που ασύστολα
καραδοκούν ν' αρπάξουν
τον άγιο της ψυχής σου θησαυρό,
μ' αυτούς μονάχα να σιωπάς
και να διαβαίνεις πέρα...

Πηγή: Νέα Εστία, τ. 1021, Ιαν. 1970]

Έφη Αιλιανού-Η Πύλη (Μεσολόγγι)

Μπροστά γκρεμός, πίσω γκρεμός κι ανάμεσα τους όρθια

ίδια στο φως και στο βαθύ σκοτάδι, πάντα η πύλη.

Μα είτε τη δέρνει ο άνεμος είτε τη δέρνει ο ήλιος

πάντα μικρή κι απρόσιτη, πάντα στενή ‘ναι η πύλη

και δε βολεί να τη διαβής παρά μονάχα μόνος…

Κι ωστόσο την εδιάβηκαν χιλιάδες ωσάν ένας.

Μπορείς να μπής, μπορείς να βγης, διαβάτη· ωστόσο μείνε:

Χιλιάδες σκιές ολόγυρα να σαρκωθούν προσμένουν,

από το αίμα πίνοντας της άπραγης ψυχής σου.

Απ’ της ζωής το λἠθαργο ξύπνα· δωσ’ τους να πιούνε

κι ίσως μια μέρα τη διαβής μαζί μ’ αυτούς την πύλη.

 Έφη Αιλιανού (1924-1993)

Πηγή: Νέα Εστία, τ. 1098 (Αθήνα 1 Απριλίου 1973), σ. 461

Έφη Αιλιανού-Η Ευρυδίκη από τον Άδη

Ήταν ακόμα βουτηγμένο στη σκιά

το πρόσωπό μου —

μισό στο φως, μισό στο σκοτάδι—

σαν μου ’δωκες το χέρι σου.

«Πρόσεξε μη τον Κέρβερο ξυπνήσεις

στην πύλη εκεί του Άδη»,

σου είπα, μα δεν άκουσες·

σφίξε μόνο το χέρι μου

και προχώρα ψηλαφητά·

δεν πρέπει να κοιτάξεις πίσω·

θα με χάσεις

πριν ακόμα αντικρίσουμε το φως.»

Όμως εσύ βιαζόσουνα.

Μέσα σου

του πάθους την αντάρα είχες

και των ανθρώπων την ορμή

που δεν φοβούνται τίποτα.

«Δεν πρέπει στο σκοτάδι να βρεθούμε»

αυτό μόνο σου έλεγα,

κι όλο έσφιγγα

στο πρόσωπο το πέπλο μου...

Τώρα χαθήκαμε για πάντα

ακόμα πριν να σμίξουμε...

Δεν έπρεπε να στρέψεις το κεφάλι πίσω,

ή τότε να με πάρεις έπρεπε

που φούσκωνε η παλίρροια της αγάπης

στην κορφή του κύματος,

πριν ξεκινήσει

το αντίδρομο το ρέμα.

Στον ίδιο ποταμό

κανείς δεν μπαίνει δυο φορές.

Βάθυναν τώρα τα νερά,

και τα στοιχειά τ’ ανήμερα ξυπνήσαν πάλι.

Για πάντα πια μ’ έχει αγκαλιάσει ο Πλούτωνας.

Άδικα πήγαν οι σπονδές

στον τάφο των νεκρών μας.

Τη γλώσσα τους δεν έλυσαν

κι ούτε κανένα στείλαν μήνυμα.

«Στο φως συνέχεια να βαδίζεις»

ήταν το μόνο που είπαν

αυτοί που ’ναι για πάντα

στο σκοτάδι ποντισμένοι.

Έφη Αιλιανού. 1977. "Η Ευρυδίκη από τον Άδη". Νέα Εστία 1189: 97.

Αναδημοσίευση από: http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/mythology/browse.html?text_id=5