Νίνα Κοκκαλίδου - Ναχμία - Σιωπή

Όλοι κοιμούνται,
μονάχα το κύμα κι εγώ δεν ησυχάζουμε.
Στο χάραμα κοιμήθηκε το κύμα
κι έμεινα μόνη μου
ν’ αφουγκράζομαι τη σιωπή.

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία - Δύο Ποιήματα

ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Τώρα που τα μεροκάματα ισοζυγιάστηκαν
με το ποσοστό της συνείδησής μας,
είναι μάταιο να κυνηγάμε τη σκιά μας
που δεν δρόσισε τους προγραμματισμένους στον χαμό,
τ’ ανθρώπινα δάκρυά μας
που δεν έσβησαν τ’ αναμμένα καμίνια,
το δηλητήριο της επανάστασής μας
που ήταν δυνατότερο απ’ τ’ αέριο.

Τώρα που τα βήματά μας αντηχούν στους δρόμους
είναι μάταιο να παρατηρούμε πόσες πέτρες υπάρχουν
και να ψάχνουμε για τ’ αχνάρια
των παιδικών ποδιών πάνω στα χιόνια.

Ας ξεθάψουμε τα ιερά Ταλέθ
κρυμμένα στο άφθαρτο πνεύμα
κι ας μπλέξουμε στα κρόσσια τους
τη στάχτη εκείνων.

Εμείς, τώρα, ας πορευτούμε προς την έρημο.

.

.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ

Έχουμε μάθει να περπατάμε ξυπόλητοι την αυγή,
να ξεπλένουμε τα δάκρυά μας με βροχή
κι αντίλαλο της συνείδησής μας
έχουμε περήφανα φαράγγια.
Στις φλύαρες υποσχέσεις
και στις συναλλαγές παρθενικά
βουλώνουμε τ’ αυτιά μας
δεν μπαίνουμε στο πανηγύρι
για τα χρυσά φλουριά στα τομαρένια ντέφια
μα γιατί είμαστε λεβέντες στον χορό
κι έχουμε μια αχτίδα στην καρδιά μας
να χαρίσουμε σ’ όλο τον κόσμο.

Σαν τι ήσαν άραγε τα λιόκλωνα
πάνω στα βάθρα των νικητών.
Λόγια ωριμασμένα στην καρδιά μας.

Οι αποσταμένοι (1964)

ΠΗΓΗ: translatum.gr