René Char - Έκαμες πολύ καλά που έφυγες Arthur Rimbaud!

Έκαμες πολύ καλά που έφυγες, Arthur Rimbaud! Τα δέκα-οχτώ σου χρόνια τ’ ανυπότακτα στη φιλία, στην δυσμένεια, στην ηλιθιότητα των ποιητών του Παρισιού, όπως και στο βόμβισμα από τη στείρα μέλισσα της λίγο τρελλής αρντενιακής οικογένειάς σου, έκαμες πολύ καλά να τα σκορπίσεις στους ανέμους της ευρυχωρίας, να τα ρίξεις κάτω από το μαχαίρι της πρώιμης γκιλλοτίνας τους. Είχες δίκιο να εγκαταλείψεις τη λεωφόρο των τεμπέληδων τα καφενεία των ουρα-λυρισμών, για την κόλαση των κτηνών, για το εμπόριο των απατεώνων και για την καλημέρα των απλοϊκών. Αυτή η παράλογη ορμή του σώματος και της ψυχής, αυτή η σφαίρα κανονιού, που πετυχαίνει το στόχο της κάνοντάς τον να εκραγεί, ναι, αυτό είναι, αυτό η ζωή ενός ανθρώπου. Δε γίνεται, επάνω στην έξοδο από την παιδικότητα να πνίγει κανείς αδιάκοπα τον διπλανό του. Εάν τα ηφαίστεια αλλάζουν λίγο θέση, η λάβα τους διατρέχει το μεγάλο κενό του κόσμου και του φέρνει δυνάμεις που τραγουδούν μες στις πληγές του. Έκαμες πολύ καλά που έφυγες, Arthur Rimbaud! Είμαστε κάποιοι που πιστεύουμε στη δυνατότητα μιας φιλίας μαζί σου, δίχως απόδειξη.

[«Παραφορά και Μυστήριο» / «Στην υγεία του φιδιού», 1954 / 1956]

René Char, Ποιήματα, επιλογή-μετάφραση-εισαγωγή Γιώργου Θέμελη, έκδοση εκτός εμπορίου Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, Οκτώβριος 2001, σσ. 58-59.

Αναδημοσίευση από:

https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid02eCwQNVw1fQpyCDg49199PfkZ3JAbjX4jmWgrjfsJ4iXPqLRbigoV1XU5KsWQLRfwl

Arthur Rimbaud -Καλά έκανες που έφυγες, Αρθούρε Ρεμπώ!

Καλά έκανες που έφυγες, Αρθούρε Ρεμπώ! Τα δεκαοχτώ σου χρόνια δεν τα χαράμισες για την κακομοιριά και την ανυπόφορη φιλία των ποιητών του Παρισιού ούτε γι’ αυτό το βούισμα από στείρα μέλισσα που ήταν για σένα πάντοτε η τρελούτσικη φαμίλια σου, έκανες καλά που τα σκόρπισες στους πέντε ανέμους, που τα έριξες κάτω από της γοργής τους γκιλοτίνας το λεπίδι. Δίκιο είχες που άφησες πίσω τους μεγάλους δρόμους και τα πολυσύχναστα μπιστρό των σαχλών τροβαδούρων, δίκιο είχες που διάλεξες την κόλαση με τα ζωντανά, το βρώμικο εμπόριο, των απλοϊκών την καλημέρα.

Αυτή η ακάθεκτη ορμή του κορμιού και της ψυχής, αυτή η μπάλα κανονιού που χτυπάει το στόχο της και τον συντρίβει, αυτή, μάλιστα, είναι η ζωή ενός άντρα! Δεν υποφέρεται πια αυτό, από παιδί να κυνηγάς με λύσσα κάθε διπλανό σου. Α, και να άλλαζαν θέση τα ηφαίστεια, η λάβα τους θα γέμιζε το κενό του κόσμου, σαν αρετή θα του καθάριζε λίγο τις πληγές.

Καλά έκανες που έφυγες, Αρθούρε Ρεμπώ. Έχουμε μείνει λίγοι εδώ ακόμη να πιστεύουμε δίχως αποδείξεις ότι με σένα ίσως και να γίνει κάτι για την ευτυχία.

Μετάφραση: Βαγγέλης Κάσσος

René Char - Mολύβι του φυλακισμένου

Μια αγάπη που το στόμα της είναι μπουκέτο καταχνιές

Ανθίζει και χάνεται.

Ο ένας θα την παραμονέψει, ο άλλος θα την κυνηγήσει.

Οι δυο θα μισηθούν, ύστερα οι τρεις θ’ αναθεματιστούν.

Έξω έχει παγωνιά, το φύλλο

Περνάει μέσ’ απ’ το δέντρο.

Ρενέ Σαρ ( 1907 -1988 )

Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Πηγή: «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας», Επιμέλεια: Χριστόφορος Λιοντάκης, Εκδόσεις: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ- 1998

René Char - [αποσπάσματα]

 Βυθίσου μέσα στο άγνωστο που βαθαίνει. 

Υποχρέωσε εαυτόν σε περιστροφή.

**

Στόμα που αποφάσιζες αν αυτό ήταν υμέναιος ή πένθος, δηλητήριο ή βάλσαμο, ομορφιά ή αρρώστια, τι απέγιναν η πίκρα και το αρχίνισμά της η γλύκα;

Ειδεχθής κεφαλή που εκτραχύνεται και εξαχρειώνεται!

**

Ανάμεσα σε δύο πυροβολισμούς που αποφάσιασαν για το πεπρωμένο του, είχε τον χρόνο να αποκαλέσει μια μύγα: "Κυρία"

**

Πειθαρχία, πως ματώνεις!

**

Απέναντι σε όλα, ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ένα σαρανταπεντάρι, υπόσχεση ανατέλλοντος ηλίου!

**

Ακόμα και στην επανάληψη, η πράξη είναι παρθένα.

**

Εξαιρετική άμιλλα. Αντισταθείτε στις μονότονες συνήθειες. Εμπνεύστε εκείνες που δεν θέλετε να δείτε να εκπνέουν πολύ πρώιμα. Τέλος, αγαπήστε ταυτόχρονα μ' εκείνους τα πλάσματα που αγαπούν. Προσθέστε, μη διαιρείτε. Όλα πάνε καλά εδώ. Συμπάθεια. ΥΠΝΟΣ.

**

104.

Μόνο τα μάτια είναι ακόμη ικανά να κραυγάσουν.

135.

Για να προσφέρουμε πραγματική βοήθεια στους ανθρώπους δεν είναι απαραίτητο να τους αγαπάμε. Αρκεί να επιθυμούμε να βελτιώσουμε κάποια έκφραση του βλέμματός τους όταν αυτό ακουμπάει κάπου πιο φτωχό από τους ίδιους, να προεκτείνουμε κατά ένα δευτερόλεπτο κάποια ευχάριστη στιγμή της ζωής τους. Από αυτό το διάβημα και από κάθε θεραπευμένη ρίζα, η αναπνοή τους θα γινόταν πιο γαλήνια. Κυρίως να μην καταργούμε παντελώς για κείνους αυτά τα οδυνηρά μονοπάτια, όπου το προφανές της αλήθειας διαδέχεται την προσπάθειά τους μέσα από δάκρυα και κόπους.

39.

Είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στη δίψα να γνωρίσουμε και στην απελπισία ότι έχουμε γνωρίσει. Το κεντρί δεν αποποιείται το τσούξιμο κι εμείς την ελπίδα μας.

Rene Char, Φύλλα του Ύπνου, Μετφ. Θανάσης Χατζόπουλος, Πόλις

Char René - απόσπασμα 178 από τα «Φύλλα του Ύπνου»

"Το έγχρωμο αντίγραφο του Φυλακισμένου του Ζωρζ ντε Λα Τουρ που κάρφωσα στον τοίχο από ασβέστη του δωματίου όπου εργάζομαι, μοιάζει, με τον καιρό, να αντανακλάει το νόημά του στη συνθήκη μας. Σφίγγει την καρδιά αλλά πόσο ξεδιψάει! Εδώ και δύο χρόνια, ούτε ένας ανυπότακτος που να μην έχει κάψει τα μάτια του στα αποδεικτικά στοιχεία αυτού του κεριού, διαβαίνοντας την πόρτα. Η γυναίκα εξηγεί, ο έγκλειστος ακούει. Οι λέξεις που πέφτουν από αυτή τη γήινη μορφή κόκκινου αγγέλου είναι ουσιώδεις λέξεις, λέξεις που σπεύδουν σε βοήθεια. Στο βάθος του μπουντρουμιού, τα στεάτινα λεπτά της λάμψης τραβούν και αδυνατίζουν τα χαρακτηριστικά του καθισμένου άντρα. Δεν ξέρω ούτε μία ανάμνηση για να φέρω μια ανατριχίλα στην ισχνότητά του, ισχνότητα ξερής τσουκνίδας. Η γαβάθα είναι ένα ερείπιο. Αλλά το φουσκωτό φόρεμα γεμίζει αίφνης όλο το μπουντρούμι. Ο Λόγος της γυναίκας γεννάει το ανέλπιστο καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη αυγή.

Ευγνωμοσύνη στον Ζωρζ ντε Λα Τουρ που επιβλήθηκε στα χιτλερικά σκοτάδια με έναν διάλογο ανθρώπινων όντων".

ΡΕΝΕ ΣΑΡ ΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ (εισαγωγή, μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος), εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

René Char - Καθοδήγηση

Πέρνα.
Η αστρική σκαπάνη
έχει ανοίξει για σένα τα βουνά.
Πέρνα όπως απόψε πάνω εκεί
περνά σα ρίγος ένα σμάρι από πουλιά.
Άκουσε πως χτυπούν των βράχων τα μηνίγγια
μη σου ξεφύγουν ψίθυροι
η λέξη εκείνη που γλυκιά σαν το φθινόπωρο
μπορεί να σε κοιμίσει.
Κοίταξε πώς κυματίζουν γύρω
πώς μας τυλίγουν τρυφερά
οι βεβαιότητες, ησύχασε λοιπόν,
ω Λόγχη μου, Δίψα μου σκληρή!
Τι αυστηρή που ήταν η ζωή,
τώρα έχει λυθεί από πόθο
στην αγκαλιά της εξορίας.
Πέφτει μία λεπτή βροχή από αμύγδαλο,
δροσίζει την ελευθερία,
ιδού ποια είναι η φύση σου,
Η αλχημεία σου, ω Αγαπημένη!

Μετάφραση: Βαγγέλης Κάσσος

Πηγή: https://tokoskino.me/

René Char - Φύλλα του ύπνου (αποσπάσματα)

36

Καιρός όπου ο ουρανός κατάκοπος εισχωρεί στη γη, όπου ο άνθρωπος ψυχορραγεί ανάμεσα σε δύο καταφρόνιες.

82

Λιτές αμυγδαλιές, μαχήτριες και ονειροπόλες ελιές, τοποθετήστε στη βεντάλια του λυκόφωτος την παράξενη υγεία μας.

95

Τα ερέβη του Λόγου με ναρκώνουν και με καθιστούν άνοσο. Δεν συμμετέχω στη μαγεία της επιθανάτιας αγωνίας. Από μια λιτότητα πέτρας, παραμένω η μητέρα μακρινών λίκνων.

156

Σώρευε κι έπειτα μοίραζε. Γίνε το πιο συμπαγές, το πιο χρήσιμο και το λιγότερο φανερό μέρος του καθρέφτη του σύμπαντος.

169

Η διαύγεια είναι η πληγή η εγγύτερη στον ήλιο.

237

Στα σκοτάδια μας δεν υπάρχει μια θέση για την Ομορφιά. Όλος ο χώρος είναι για την Ομορφιά.

Μετάφραση: Θαν. Χατζόπουλος

René Char - Oι εφευρέτες

Ήρθαν από την άλλη πλαγιά, οι δασικοί, οι άγνωστοι σε μας,
οι ανυπότακτοι στις συνήθειές μας.
Ήρθαν πολυάριθμοι.
Η ομάδα τους παρουσιάστηκε στη γραμμή του διαχωρισμού
των κέδρων και του χωραφιού του παλιού θερισμού, που τώρα πια
είναι πράσινο και ποτίζεται.
Η μεγάλη πορεία τους είχε ανάψει.
Το κασκέτο τους έπεφτε πάνω στα μάτια τους και τα τσακισμένα
πόδια τους ακουμπούσαν στη χέρσα γη.
Μας διάκριναν και σταμάτησαν.
Ήταν φανερό πως δεν πρόβλεπαν να μας βρουν εκεί.
Σε καλή γη και με αυλάκια καλοχτενισμένα,
ολωσδιόλου αδιάφοροι για μια ακρόαση.
Σηκώσαμε το μέτωπο και τους ενθαρρύναμε.
Ο πιο ομιλητικός πλησίασε,ύστερα ένας δεύτερος
το ίδιο ξεριζωμένος και αργός.
Ήρθαμε, μας είπαν, για να σας προειδοποιήσουμε τον προσεχή
ερχομό του αδυσώπητου εχθρού σας, της καταιγίδας.
Δεν τη γνωρίζουμε καλύτερα από σας, παρά μονάχα από αφηγήσεις
και εκμυστηρεύσεις των προγόνων.
Μα γιατί είμαστε τόσο ανεξήγητα ευτυχισμένοι μπροστά σας
και ξαφνικά όμοιοι με παιδιά;
Τους είπαμε ευχαριστώ και τους διώξαμε.
Μα πριν να φύγουν, ήπιαν και τα χέρια τους τρέμαν
και τα μάτια τους γελούσαν στις όχθες.
Άνθρωποι των δέντρων και του τσεκουριού,ικανοί να
αντισταθούν σε κάποιο φόβο, μα ανάξιοι να οδηγήσουν
το νερό, να ρυμοτομήσουν τις οικοδομές, να τις επενδύσουν
μ' ευχάριστα χρώματα.
Αγνοούσαν τα θερμοκήπια και την επιμέλεια της χαράς.
Βέβαια θα μπορούσαμε να τους πείσουμε και να τους κατακτήσουμε,
γιατί η αγωνία της καταιγίδας είναι συγκινητική.
Ναι, η καταιγίδα θα 'ρχόταν σε λίγο.
Μα άξιζε τον κόπο να μιλάει κανείς γι'αυτό και
ν' αλλάζει τη μοίρα του μέλλοντος;
Εκεί που βρισκόμαστε, δεν υπάρχει άμεσος φόβος.

Μετάφραση: Σταύρος Καρακάσης
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Εκδόσεις Ναυτίλος,1995.

Αναδημοσίευση από:https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%86%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AD-%CF%83%CE%B1%CF%81?fbclid=IwAR2k41UjM_NrNe_7vtJoPicp3TW_ULxLRvt_ZyEOcJYQHo5TiHkExfE8cLk

René Char-Οι παρατηρητές και οι ονειροπόλοι

στον Μωρίς Μπλανσάρ

Προτού να ξανασμίξουνε με τους νομάδες

Τους κίονες του πετρελαίου παν κι ανάβουνε οι γόητες

Κι εκδραματίζουν έτσι όλες τις σοδειές.

Από αύριο αρχίζουν και οι εργασίες οι ποιητικές

Αφού θα έχει και του εθελούσιου θανάτου προηγηθεί

ο κύκλος

Η βασιλεία του ζόφου εβύθισε τον λόγο, έχωσε

τον αδάμαντα βαθιά στο ορυχείο.

Μανάδες συνεπαρμένες από τους μαικήνες

της έσχατης πνοής

Μητέρες έκδοτες στην υπερβολή

Που όλο σκάβετε και κοιλώνετε τη συμπαγή καρδιά

Από πάνω σας θα περάσει αόριστο το ρίγος που παράγουν

οι φτέρες, οι μυροβόλοι μηροί,

Θα σας κερδίσουν,

Θα δοθείτε στην κλίνη.

Μόνες στα παράθυρα των ποταμών

Οι μεγάλες διάφωτες όψεις

Ονειρεύονται πως τίποτα δεν φθείρεται, δεν είναι του χαμού

Μέσα στο δικό τους τοπίο το σαρκοβόρο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

René Char-Μολύβι του φυλακισμένου

                Μια αγάπη που το στόμα της είναι μπουκέτο καταχνιές

                Ανθίζει και χάνεται.

                Ο ένας θα την παραμονέψει, ο άλλος θα την κυνηγήσει.

                Οι δυο θα μισηθούν, ύστερα οι τρεις θ’ αναθεματιστούν.

                Έξω έχει παγωνιά, το φύλλο

                Περνάει μεσ’ απ’ το δέντρο.

             Ρενέ  Σαρ ( 1907 – 1988)

             Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος.

Rene Char-Μενταγιόν

Νερά
πράσινης αστραπής που ηχούν την έκσταση
προσώπου αγαπημένου, νερά από κρίματα
παλιά ραμμένα, άμορφα νερά, λεηλατημένα
από μια στέψη προσεχή… Ακόμη κι αν
έπρεπε να ανεχτεί τις προειδοποιήσεις
της φτωχής του μνήμης, χαιρετάει με τα
χείλη ο κρουνός την απόλυτη αγάπη του
φθινόπωρου.

Μοναδική
σοφία, εσύ που το μέλλον συνθέτεις χωρίς
να πιστεύεις στο βάρος που συντρίβει,
που αισθάνεται τον ηλεκτρισμό του
ταξιδιού να τινάζεται μέσα στο σώμα.

μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου

Πηγή: https://thraca.gr/2017/10/blog-post_25-12.html

Char René-Αλήθεια αδιάλειπτη

Ο καινοτόμος της ρωγμής
Την τριχιά τραβάει της ταραχής
Μετριέται το βάθος
Στου μηρού το συγκινημένο περίγραμμα
Το βουβό αίμα που απελευθερώνει
Γυρνάει αντίστροφα τους ωροδείκτες
Κουρδίζει τον έρωτα χωρίς να τον διαβάσει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

René Char-[άτιτλο]

Ο λαός των αγρών με μαγεύει. Την εύθραυστη, και χωρίς
δηλητήριο, ομορφιά του δεν με κουράζει να την αφηγούμαι
στον εαυτό μου. Ο μικρός αρουραίος, ο τυφλοπόντικας,
σκοτεινά παιδιά χαμένα στη χίμαιρα του χορταριού,
ο τυφλίτης, γιος του γυαλιού, ο γρύλος, που ακολουθεί σαν
πρόβατο όσο κανείς άλλος, η ακρίδα, που τινάζει και λογαριάζει
τον ρουχισμό της, η πεταλούδα, που υποκρίνεται τη μέθη και
προκαλεί τα λουλούδια με τους σιωπηλούς της λόξυγκες,
τα μυρμήγκια συνετισμένα από τη μεγάλη πράσινη έκταση,
και αμέσως πάνω από αυτά τα χελιδόνια μετεωρολόγοι…
Αγρέ, είσαι η εργαλειοθήκη της μέρας.

Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος

René Char-Πλήρως

Όταν βρέθηκαν τα κόκαλά μας ν’ ακουμπάνε χώμα,

κυλώντας και θρυμματιζόμενα στα πρόσωπά μας πάνω,

τίποτα, αγάπη μου, δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Νεόκοπη αγάπη ήρθε μες σε μια κραυγή

να μας αναζωογονήσει, να μας ξαναπάρει.

Και αν η ζέση ήταν σκοτωμένη,

το πράγμα που συνέχιζε

(αντίθετα με τη ζωή που πεθαίνει)

ξανοιγόταν στο άπειρο.

Και ό,τι είδαμε να επιπλέει

πλάι-πλάι με τον πόνο

ήταν τώρα εκεί σαν σε φωλιά,

και τα δύο του μάτια μάς ένωναν

σε συναίνεση νεοπαγή εμάς τους δύο.

Ο θάνατος δεν είχε μεγαλώσει

κι ας έσταζε το μαλλί,

ούτε η ευτυχία αρχίζει

ακούγοντας την παρουσία μας.

Η χλόη ήταν γυμνή και πατημένη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

René Char-Το κενό δωμάτιο

Ίδιος με το τραγούδι του περιστεριού, όταν η βροχή πλησιάζει – Ο αέρας πασπαλίζεται απ΄ τη βροχή, απ΄ τον ήλιο που επιστρέφει – ξυπνώ πλυμένος, λιώνω καθώς σηκώνομαι τρυγώ τον αρχάριο ουρανό.

Ξαπλώνω ακουμπισμένος πάνω σου και μετακινώ την ελευθερία σου. Είμαι ένα κομμάτι γης που αποζητά το λουλούδι του.

Υπάρχει σκαλιστός λαιμός πιο λαμπερός από τον δικό σου; Το να ρωτάς είναι θάνατος!

Το φτερό της ανάσας σου ρίχνει ένα χνούδι στα φύλλα. Το ίχνος της αγάπης μου κυκλώνει το φρούτο σου, το τρυγάει.

Βρίσκομαι στη χάρη του προσώπου σου που το καλύπτουν με χαρά τα σκοτάδια μου.

Πόσο όμορφη είναι η κραυγή που μου χαρίζει η σιωπή σου!

Μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου

Rene Char -(από τα Φύλλα του Ύπνου)

Νύχτα, με όλη την ταχύτητα του λαξεμένου στα οστά μας

μπούμερανγκ, και που σφυρίζει, σφυρίζει…

*

Η μάχη της καρτερίας.

Η μελωδία που μας κρατούσε σίγησε. Πρέπει να πιστέψουμε

στην εναλλαγή. Τόσα μυστήρια παρέμειναν ακατάληπτα

και ακατάλυτα.

*

Ο Κλωντ μου λέει: « Οι γυναίκες είναι οι βασίλισσες του

παράλογου. Όσο περισσότερο ένας άντρας δεσμεύεται μαζί

τους, τόσο περισσότερο εκείνες περιπλέκουν αυτή τη

δέσμευση. Από τη μέρα που 'βγήκα στο αντάρτικο' , έπαψα πια

να είμαι δυστυχής ή απογοητευμένος…»

Θα υπάρχει πάντα καιρός για να μάθει ο Κλωντ ότι στη

ζωή του δεν λαξεύει κανείς χωρίς να κόβεται.

*

Τα ερέβη του Λόγου με ναρκώνουν και με καθιστούν άνοσο.

Δεν συμμετέχω στη μαγεία της επιθανάτιας αγωνίας. Από μια

λιτότητα πέτρας, παραμένω η μητέρα μακρινών λίκνων.

*

Οι πιο καθαρές σοδειές σπέρνονται σε έδαφος που δεν

υπάρχει. Απαλείφουν την ευγνωμοσύνη και δεν χρωστούν

παρά την άνοιξη.

*

Αστέρια του Μάη…

Κάθε φορά που σηκώνω τα μάτια προς τον ουρανό, η

ναυτία μου διαλύει τα σαγόνια. Δεν ακούω πια να ανεβαίνει

από τη δροσιά των υπογείων μου ο στεναγμός της ευχαρίστησης,

μουρμουρητό της μισάνοιχτης γυναίκας. Μια τέφρα

προϊστορικού κάκτου κάνει κομμάτια την έρημό μου! Δεν

είμαι πια ικανός να πεθάνω…

Κυκλώνας, κυκλώνας, κυκλώνας…

*

Παρόν όλο επάλξεις…

Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος

RENÉ CHAR: Τρία ποιήματα,

ΣΕ ΙΣΑ ΜΕΡΗ

Είμαι σαγηνευμένος από τούτο το παντρύφερο κομμάτι της εξοχής, από την όλο μοναξιά κουπαστή του, στο χείλος της οποίας φτάνουν οι μπόρες και αποδεσμεύονται με ευπείθεια, και στο άλμπουρό της μια όψη χαμένη, καθώς για μια στιγμή αστράφτει ολόκληρη και με κερδίζει εκ νέου. Από πολύ μακριά κι απ’ όσο θυμάμαι ξεχωρίζω που σκύβω πάνω απ’ τα φυτά του αφρόντιστου πατρικού μου κήπου, με προσοχή εντεταμένη στους χυμούς, να φιλάω μάτια με ώριμο σχήμα και χρώματα που ο προεσπερινός άνεμος τ’ άρδευε καλύτερα απ’ το χέρι των ανθρώπων το ανάπηρο. Γόητρο επιστροφής, νόστος που ουδεμία τύχη δύναται να τον προσβάλει, να τον αμαυρώσει. Μεσημβρινά δικαστήρια – πλην εγώ ξαγρυπνάω. Εγώ που απολαμβάνω το προνόμιο να τα νιώθω όλα μαζί: αποθάρρυνση και εμπιστοσύνη, αυτομολία και ευψυχία – και μήτε έχω στον νου μου συγκρατήσει τίποτε άλλο παρεκτός την τηκόμενη γωνία κάποιου τυχαίου ανταμώματος.

  Σε μια στράτα λεβάντας και κρασιού περπατήσαμε πλάι-πλάι, και ήμασταν μέσα σ’ ένα σκονισμένο πλαίσιο παιδικότητας με φαράγγια όλο βάτους και με τον καθένα μας να ξέρει πόσο πολύ τον αγαπούσε ο άλλος. Δεν είναι άντρας με κεφάλι μυθικό αυτός που φίλαγες αργότερα πίσω απ’ την αντάρα της μόνιμης κλίνης σου. Να σε τώρα γυμνή και μεταξύ όλων των άλλων η πρώτη και καλύτερη μόνο για σήμερα, οπού διαβαίνεις την έξοδο υμνωδιών εξόχως κακοτράχαλων. Το διάστημα εσαεί νά ’ναι τάχα τούτη ’δώ η απόλυτη και μαρμαίρουσα ανάπαυλα απουσίας, μια εντολή μεταβολής και δη κατσιασμένης; Προλέγοντάς το, ωστόσο, τούτο το ρήμα έρχομαι και επιβεβαιώνω ότι ζεις· το σκαμμένο αυλάκι φωτίζεται ανάμεσα στο δικό σου καλό και στο κακό το δικό μου. Η θέρμη θα επανέλθει… θα επανέλθει συνοδευόμενη από τη σιωπή, όπως θα σε σηκώνω ψηλά στα χέρια μου, Άψυχη.

ΣΥΜΒΑΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ
Συμβάν ήθελα να είμαι. Με φανταζόμουν παρτιτούρα. Ήμουν αδέξιος. Το κεφάλι του θανάτου που, αντίθετα στη θέλησή μου, αντικαθιστούσε το μήλο που έβαζα συχνά στο στόμα μου, δεν τό ’βλεπε άλλος κανείς εκτός από εμένα. Καθόμουν παράμερα για να δαγκώνω σωστά όπως πρέπει το πράγμα. Όπως δεν βγαίνουμε στο δρόμο και όπως δεν μπορούμε να διεκδικούμε τον έρωτα με τέτοιο φρούτο στα δόντια, έτσι κι εγώ αποφάσισα, όποτε πείναγα, να του δίνω το όνομα του μήλου. Και ποτέ πια δεν με ξανάπιασε άγχος, ανυπομονησία. Το αντικείμενο της αμηχανίας μου μού φανερώθηκε πολύ-πολύ αργότερα κάτω από τα ρευστά όσο και αμφίβολα χαρακτηριστικά του ποιήματος.



Ο ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ

Δεν άλλαζε ίσκιο, όπως προχωρούσε – αυτομεταφραζόταν δε απλώς σε μια τολμηρότητα ήδη αναλωμένη, μολονότι ο βηματισμός του ήταν αρκετά κοινότοπος, για να μην πω μπανάλ. Όσοι εγκαταλείπουν τις πρώτες ώρες της νύχτας το κρεβάτι τους και ύστερα, ώς την άλλη μέρα το πρωί, το χάνουν απ’ τα μάτια τους, μπορεί και να μπουν σε πειρασμό απ’ τις τυχόν ομοιότητες. Γυρεύουν οπωσδήποτε ν’ απαλλαγούν δι’ αποστάξεως από κάτι πέτρες υπερβαλλόντως σοφές, υπερμέτρως ζέουσες, και θέλουν να λυτρωθούν απ’ τις επιρροές των κρυστάλλων που διατυπώνουν τη μυθική αξίωση να πηγαίνει το σκυθρωπό τής καθημερινότητας διάβα να κρύβεται, όπου επιλέξει και του αρέσει, κάτω από απαλές ψαύσεις υφάσματος σουδαρίου. Τέτοιος δεν ήτανε τούτος ο διαβάτης που του σεληνιακού τοπίου το πέπλο, έτσι όπως έπεφτε πολύ-πολύ χαμηλά, έμοιαζε να μην τον πολυενοχλεί στην κίνησή του. Το μανιασμένο ψύχος εβούρτσιζε προσεκτικά την επιφάνεια του μετώπου του χωρίς να εμφανίζεται και ως κάτι το προσωπικό. Ένας δρόμος που μακραίνει, ένα μονοπάτι που στρίβει συμμορφώνονται προς την ορμή του στοχασμού που τραγουδάει με κλειστό το στόμα, με μπους φερμέ όπως λέμε. Μες στην ιδιότυπη και απιθάνως αφάνταστη χειμωνιάτικη νύχτα, και ακριβώς επειδή ανήκε από κοινού στο σύνολο των κατοίκων του σύμπαντος που δεν την τρύπαγαν για να περάσουν, έπαψε πια να υπάρχει ακόμα και ο τελευταίος ηθοποιός. Είχε απολέσει πλέον κάθε δεσμό τόσο με το αρχαίο μούρμουρο εκείνων των πηγών που διέκειντο ευνοϊκά στο να προσφέρονται σε διερωτήσεις, όσο και με τα ευτυχισμένα κορμιά που ευαρεστείτο να εμψυχώνει πλάι στο δικό του, αφόταν μπορούσε ακόμα να εκχωρήσει μια κορυφογραμμή στο κέφι του και όλο το χιόνι στο ταλέντο του. Σήμερα τά ’σπασε και με τη θλίψη, κάνοντας την πράγμα εντελώς ευτελές, και με τον τρόμο των συμπεφωνημένων, συναποδεχθέντων και συνομολογηθέντων. Η γη είχε φασκιώσει την πειθώ της – η γη, με την ταχύτητά της ελαφρώς μειωμένη, με τη φαντασία της κροκάτη, με την ασκούμενη τριβή της χαίνουσα λόγω πράξεων τερατωδών που εν τούτοις συντελέστηκαν. Κανείς δεν θα τον λησμονούσε, διότι το ατομικώς ωφέλιμο ουδέποτε ετούτον εδώ τον συνέδραμε, και κανείς δεν θα τον εσχεδίαζε ολόκληρον στο βλέμμα εντός των άλλων. Στ’ ασπρισμένο ταβάνι του δωματίου του είχανε περάσει κάτι πουλιά, πλην όμως η αστραπή τους είχε λειώσει πια τελείως μες στον ύπνο του.

  Το πέπλο του σεληνιακού τοπίου απλώνει τώρα ψηλά, πάρα πολύ ψηλά, τ’ αρωματικά του χρώματα πάνω από τούτο το άτομο που λέω εδώ. Και το οποίο εξέρχεται πεφωτισμένο από το ψύχος και πάμφωτο γυρνάει για πάντα τα νώτα στην άνοιξη που δεν υπάρχει.


Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Ο Ρενέ Σαρ γεννήθηκε το 1907 στην Προβηγκία και πέθανε στο Παρίσι το 1988, σε ηλικία 81 ετών. Το υπερρεαλιστικό κίνημα του Μπρετόν στο οποίο συμμετείχε καθώς και η εμπειρία του πολέμου και της αντίστασης τον επηρέασαν βαθιά. Στα πεζοποιήματά του, ο οικουμενισμός συνομιλεί με την φύση και την ανθρώπινη καρδιά. Κορυφαία του έργα: Φύλλα του Ύπνου (1946), Το συντετριμμένο ποίημα (1947) και «Οργή και μυστήριο» (1948).

Πηγή:http://www.periou.gr/rene-char-%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B5/

RENÉ CHAR -Η ΠΕΝΘΙΜΗ ΜΑΣΚΑ

Ήταν ένας άνθρωπος, μια φορά κι έναν καιρό, που μην πεινώντας πια, μην πεινώντας πια καθόλου μα καθόλου (τόσες κληρονομιές που ’χε καταβροχθίσει, τόσο φαΐ που ’χε καταπιεί), εφτώχυνε τον πλησίον του, βρήκε το τραπέζι του άδειο, το κρεβάτι του έρημο, τη γυναίκα του χοντρή, και το χώμα στης καρδιάς του το χωράφι κακό.
Μην έχοντας τάφο και θέλοντας να ζήσει, μην έχοντας τίποτα να δώσει και πολύ λιγότερο ακόμα να πάρει, τα πράγματα τον απέφευγαν, τα ζώα τον εκορόιδευαν, κι έτσι πέταξε πέρα την πείνα κι έφτιαξε απ’ αυτήν ένα πιάτο που έγινε ο καθρέφτης του και ο ίδιος ο όλεθρός του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

RENÉ CHAR -ΨΕΛΛΙΣΜΑ

Για να μην παραδοθώ και για να μην ξαναβρεθώ εκεί, ναι μεν έρχομαι και σε προσβάλω και σε προκαλώ, αλλά και πόσο γοητεύομαι από σένα, λύκε, που μάλιστα εσφαλμένα λέγεται ότι είσαι στο πένθος βουτηγμένος και ότι με της ενδοχώρας μου έχεις διάφορα μυστικά ζυμωθεί. Στης θρυλικής αγάπης μια μάζα άφησες το παρθένο αποτύπωμα, που το κυνήγαγε συνέχεια το νύχι σου. Λύκε, μα κι αν εγώ σε καλώ, εσύ δεν έχεις πραγματικότητα να μπορεί να ονομαστεί. Κι επί πλέον είσαι για τον νου πέρα ώς πέρα ασύλληπτος. Ασύγκριτος, συμψηφιστικός ξερωγώ; Πίσω απ’ την δίχως χαίτη πορεία σου αιμορραγώ, θρηνώ, μ’ έχει κυριεύσει ο τρόμος, ξεχνώ, κάτω απ’ τα δέντρα γελάω. Ανελέητο κυνηγητό όπου ο ένας εμμένει, εκεί όπου όλοι οι άλλοι ενεργοποιούνται ενάντια στη διπλή λεία: εσύ αόρατος και εγώ ακμαίος.
Συνέχισε, πήγαινε, μαζί και οι δυό εμείς κρατάμε· και μαζί, μολονότι χωριστά, υπερπηδούμε το ρίγος της υπέρτατης εξαπάτησης για να σπάσουμε τον πάγο των ζωντανών νερών και να ξαναγνωρίσουμε εκεί ο ένας τον άλλον.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Πηγή:https://www.facebook.com/yorgos.kentrotis/posts/2249907385337632

René Char -«κατώφλι»

Όταν το φράγμα του ανθρώπου, καταβροχθισμένο απ’ το γιγαντιαίο ρήγμα της εγκατάλειψης του θεού, άρχισε να σείεται και να ταρακουνιέται, τότε λέξεις ερχόμενες από πολύ μακριά, λέξεις που επ’ ουδενί θα ήθελαν να χαθούν, προσπάθησαν ν’ αντισταθούν σ’ εκείνη την εκτός τροχιάς, την τόσο μα τόσο αποκλίνουσα ώση. Εδώ ακριβώς και αποφασίστηκε η δυναστεία των σημασιών τους, και εγκαθιδρύθηκε.
Εγώ έτρεξα ώς την έξοδο ετούτης της κατακλυσμιαίας νύχτας. Φυτεμένος στην αυγή που τότε ετρέκλιζε και με τη ζώνη μου κατάφορτη εποχές, σας περιμένω τώρα, φίλοι μου, καλώς να ορίσετε. Και σας νιώθω ήδη πίσω απ’ τη μαυρίλα του ορίζοντα. Ποτέ δεν πρόκειται η εστία μου να κουραστεί να στέλνει ευχές στο σπιτικό σας. Και το ραβδί μου εμένα, από κυπαρισσόξυλο, γελάει ανοιχτόκαρδα σε όλους – γελάει ανοιχτόκαρδα στις αφεντιές σας.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Πηγή: https://www.facebook.com/yorgos.kentrotis/posts/2223753457953025