Καλά έκανες που έφυγες, Αρθούρε Ρεμπώ! Τα δεκαοχτώ σου χρόνια δεν τα χαράμισες για την κακομοιριά και την ανυπόφορη φιλία των ποιητών του Παρισιού ούτε γι’ αυτό το βούισμα από στείρα μέλισσα που ήταν για σένα πάντοτε η τρελούτσικη φαμίλια σου, έκανες καλά που τα σκόρπισες στους πέντε ανέμους, που τα έριξες κάτω από της γοργής τους γκιλοτίνας το λεπίδι. Δίκιο είχες που άφησες πίσω τους μεγάλους δρόμους και τα πολυσύχναστα μπιστρό των σαχλών τροβαδούρων, δίκιο είχες που διάλεξες την κόλαση με τα ζωντανά, το βρώμικο εμπόριο, των απλοϊκών την καλημέρα.
Αυτή η ακάθεκτη ορμή του κορμιού και της ψυχής, αυτή η μπάλα κανονιού που χτυπάει το στόχο της και τον συντρίβει, αυτή, μάλιστα, είναι η ζωή ενός άντρα! Δεν υποφέρεται πια αυτό, από παιδί να κυνηγάς με λύσσα κάθε διπλανό σου. Α, και να άλλαζαν θέση τα ηφαίστεια, η λάβα τους θα γέμιζε το κενό του κόσμου, σαν αρετή θα του καθάριζε λίγο τις πληγές.
Καλά έκανες που έφυγες, Αρθούρε Ρεμπώ. Έχουμε μείνει λίγοι εδώ ακόμη να πιστεύουμε δίχως αποδείξεις ότι με σένα ίσως και να γίνει κάτι για την ευτυχία.
Μετάφραση: Βαγγέλης Κάσσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου