Lawrence Ferlinghetti - Έρωτας τις μέρες της οργής (απόσπασμα)

Πού και πού σηκωνόταν αληθινός άνεμος και μια βαριά βροχή άρχιζε να πέφτει, χτυπώντας με ορμή τα τζάμια, δάχτυλα βροχής στο σκοτεινό δωμάτιο. Κοιμούνταν, ο ουρανός καθάρισε και εκείνη, στο χαμένο εκείνο διάστημα πριν από το ξημέρωμα που δεν είναι ούτε νύχτα ούτε πρωί, ονειρευόταν, κι εκείνος διεγέρθηκε και ανέβηκε πάνω της, μια απαλή κραυγή βγήκε απ' το στήθος του, μια φωνή διαφορετική από εκείνη που είχε όταν ξυπνούσε, πολύ πιο απαλή, πάντα αντρική, σαν κραυγή ζώου, ενός ζώου που σκέφτεται, ενός ζώου που ονειρεύεται, και έκαναν έρωτα στο πρώτο φως σαν ζώα που ονειρεύονται, και έβλεπαν τον εαυτό τους να αντανακλά και να πλέει μέσα σε καθρέφτες, και οι δυο καθρέφτες έγιναν ένας, η διπλή εικόνα τους συγχωνεύτηκε σε μία που καθρεφτιζόταν σε μία θάλασσα από άλλα κορμιά, ορδές σωμάτων που γίνονταν ένα, σε ορίζοντα φτιαγμένο από σάρκες και χαμένο στο κύμα του πρωινού, σ' έναν ύπνο με φυλακισμένους που έσπασαν τις αλυσίδες τους, δραπέτες αλυσοδεμένους στους βράχους της λογικής, πάνω σε απόκρημνα βουνά που ήταν χαμένα κάτω από τη θάλασσα, και κολυμπούσαν προς τα πάνω, προς το φως, το φως της ζωής τους που ήταν πάντοτε κρυμμένη πέρα απ' τον ορίζοντα, ή πάνω από την επιφάνεια του νερού μέσα από το οποίο δεν μπορούσαν τίποτε να διακρίνουν, όπως δεν μπορεί κανείς να δει από το βυθό την ακτή που υψώνεται, δεν μπορούσαν να δουν μακρινά νησιά ή πολύ κοντινές μορφές.

Lawrence Ferlinghetti, Έρωτας τις μέρες της οργής, μτφρ. Βερονίκη Δαλακούρα, εκδ. Απόπειρα.

Lawrence Ferlinghetti- Τραγούδι για τα πουλιά του τρίτου κόσμου

Ένας πετεινός κακάρισε δυνατά μέσα στον ύπνο μου
σε κάποια τοποθεσία στη MiddleAmerica
για να ξυπνήσει τη Μεσαία Σκέψη
της Αμερικής

κι ο πετεινός κακάρισε δυνατά
να με κάνει να ξυπνήσω για να προλάβω να δω
μια θάλασσα από πουλιά
να πετάνε πάνω μου
διασχίζοντας την Αμερική

κι ήταν πουλιά κάθε απόχρωσης
μαύρα πουλιά και καφέ πουλιά
κίτρινα πουλιά και κόκκινα πουλιά
απ’ τις χώρες όπου υπήρχαν
κινήματα απελευθέρωσης
κι όλα αυτά τα πουλιά γύριζαν όλη τη γη

και πετούσαν πάνω από κάθε κράτος
και στο κάστρο Αμερική
με το μεγάλο της αετό
και τα βέλη της
κι όλα τα πουλιά τραγουδούσαν με μια φωνή

τη φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή
τη φωνή των αόρατων του κόσμου
τη φωνή των απόκληρων του κόσμου
των fellahinτης υδρογείου
που ξεσηκώνονταν
κι εσύ με ποιους είσαι

τραγουδούσαν τα πουλιά
Ω! με ποιους είσαι
με ποιους είσαι
στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Τον πόλεμο ενάντια στον Τρίτο Κόσμο;

Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας

Lawrence Ferlinghetti - Στο Μαντείο των Δελφών

Μέγα Μαντείον, γιατί με περιεργάζεσαι;
μήπως είμαι ένα αίνιγμα για σένα; μήπως
σου προκαλώ απελπισία;
εγώ,  «Αμέρικος», ο Αμερικάνος,
φτιαγμένος προ πολλού από το σκοτάδι
μέσα στη μητέρα μου,
το σκοτάδι της αρχάίας Ευρώπης-
Γιατί με περιεργάζεσαι τώρα
στο λυκόφως του πολιτισμού μας-
Γιατί με περιεργάζεσαι
σαν νάμουνα η ίδια η Αμερική
η καινούργια Αυτοκρατορία
πιο τεράστια από όποια άλλη στις αρχαίες εποχές,
με τις ηλεκτρονικές εθνικές οδούς της
να κουβαλάν τη συνεταιρική της “μονο-κουλτούρα”
ολόγυρα σε όλη την υφήλιο,
Με τα Αγγλικά ως τα Λατινικά των ημερών μας

Μέγα Μαντείον, εσύ που κοιμάσαι ανά τους αιώνες.
Επιτέλους ξύπνα πια
Και πέσμας πως να σωθούμε απ’ τον εαυτό μας
και πως να επιζήσουμε των δικών μας κυβερνητών
που θάθελαν να κάνουν τη δημοκρατία μας πλουτοκρατία
στο Μεγάλο Χάσμα
μεταξύ πλουσίων και φτωχών,
εκεί που ο Ουάλτ Ουίτμαν άκουγε την Αμερική
                     να τραγουδάει

Ω, ατελείωτα σιωπηλή Σίβυλλα,
εσύ των φτερωτών ονείρων,
Μίλα καθαρά μεσ’ απ’ τον δικό σου, ναό του φωτός,
καθώς οι σοβαροί αστερισμοί
με τα Ελληνικά ονόματα
μας κοιτάζουν ακόμα από ψηλά,
καθώς ένας φάρος κουνάει το χωνί του
παν’ από την θάλασσα
Μίλα καθαρά και λάμψε πάνω μας
το θαλάσσιο φως της Ελλάδας,
το διαμαντένιο φως της Ελλάδας

Μακροθωρούσα Σίβυλλα, παντοτινά κρυμμένη,
Επιτέλους βγες από την σπηλιά σου
Να μου μιλήσεις με την φωνή του ποιητή,
φωνή σε τέταρτο ενικό πρόσωπο
φωνή ανεξιχνιάστου μέλλοντος
φωνή λαού ανάκατη
με άγριο και συνάμα μαλακό γέλιο-
και να μας δώσεις νέα όνειρα να ονειρευτούμε,
να μας δώσεις νέους μύθους για να ζήσουμε
                     πια μ’ αυτούς.

Μετάφραση: Άμυ Μιμς

Lawrence Ferlinghetti-Μην αφήσεις το άλογο

Μην αφήσεις το άλογο
να φάει το βιολί
φώναξε του Σαγκάλ η μάνα
Μα εκείνος
συνέχισε
να ζωγραφίζει

Και έγινε διάσημος

Κι εξακολούθησε να ζωγραφίζει

Το Άλογο με το Βιολί στο Στόμα

Κι όταν λοιπόν το τέλειωσε

πήδησε πάνω στο άλογο

κι έφυγε καβάλα

ανεμίζοντας το βιολί

Κατόπιν με μιαν επίκυψη βαθιά το 'δωσε

στον πρώτο τσίτσιδο γυμνό που συναπάντησε

Άνευ χορδών και άνευ

όρων.

μετάφραση: Χρήστος Τσιάμης

Lawrence Ferlinghetti-Je suis, Tu es

Είμαι το Νυν και Αεί

Του Νυν και Αεί Σου

Είμαι το νταχντιρντί της Υπεργυναίκας μου

Είμαι η Απόλυτη Οδοντοστοιχία

Είμαι η Χαρά των Φαρμακοποιών

Είμαι η Ωτομοτρίς της Ερωτικής Λογοδιάρροιας!

Είμαι το Κρυστάλλινο Ντίλντο Σου

Είμαι οι Αδελφοί Ντάλτον σε ένα

Είμαι ο Ιδού ο Νυμφίος Έρχεται

Είμαι Χιλιάδες Μυθιστορήματα γραμμένα για Σένα

Είμαι η Πρώτη Γραμμή της Κοκαΐνης του Πυρός

Είμαι το Λεπιδόπτερο Ανάμεσα στα Σκέλη Σου

Είμαι ο Οργασμός Σου

Είμαι οι Οργασμοί Σου

Είμαι οι Οργασμοί των Οργασμών Σου

Είμαι η Σονάτα στο Σεληνόφως

Είμαι ένα μήλο στάρκιν

Είμαι η Liebesnacht

Είμαι όλα τα λαϊκά τραγούδια

που ακούστηκαν

και τραγουδήθηκαν

στο καπηλειό του παππού Σου

Εἰμαι όλες οι γλυκές επιπλἠξεις

που Σου έκανε η Μαμά Σου

κι έγινες υπέροχος άνθρωπος

Είμαι όλες οι παρτιτούρες

που θα παίξουν οι Fabulous Brothers

Είμαι ΟΛΑ τα μπαλἀκια του τένις που έχεις αγγίξει

Είμαι ΟΛΑ τα μπαλάκια του τένις που Σε έχουν αγγίξει

Είμαι ο Ποιητής Σου

Είμαι το Ποίημα που γράφει για Σένα ο Ποιητής Σου

Είμαι ο Τα Πάντα Ρει Σου

Είμαι ο Τα Πάντα Free Σου

Είμαι αυτός που ξέρει

ότι είσαι Μπουκιά και Συγχώριο

Είμαι το breakfast Σου, το δίχως όριο

Είμαι το brunch Σου

Είμαι όλες οι γαρίδες

που έχεις χλαπακιάσει

Είμαι τα δέκα δάχτυλα του Glenn Gould

πάνω στο κορμί Σου

Είμαι όλες οι λέξεις που Σου ανήκαν

και δεν Σου τις έδιναν

Είμαι ένα κατεβατό

Είμαι η Κύρου Ανάβασις

Είμαι ο jockey Σου

Είμαι ό,τι ήθελες

Είμαι ό,τι θέλεις

Είμαι ό,τι θα θέλεις

Είμαι η μυγοσκοτώστρα Σου

Είμαι η κουνουπιέρα Σου

Είμαι το κρεβάτι Σου

Είμαι το ραχάτι Σου

Είμαι το άτι Σου

Είμαι το είμαι Σου

Είμαι οι μπίλιες Σου

Είμαι οι βώλοι Σου

Είμαι η βολή Σου

Είμαι το Ζαβαρακατρανέμιά Σου

Είμαι το ΜΟΜΑ Σου

Είμαι τα μεμέ σου

Είμαι τα μέσα Σου

Είμαι τα έξω Σου

Είμαι τα εξωμέσα Σου

Είμαι ο εξώλης και προώλης Σου

Είμαι ο καθαρός Σου

Είμαι το κάθαρμά Σου

Είμαι ο σερβιτόρος Σου

Είμαι οι τρελές σφαίρες Σου

Είμαι η Απόλυτη Κωμωδία Σου

Είμαι αυτός που θα απλώνει

και θα μαζεύει

την μπουγάδα Σου

Είμαι το χτυπητήρι των αυγών σου

Είμαι η λοκομοτίβα Σου

Είμαι δέκα ροζάρια

που θα παίζεις στα δάχτυλά Σου

Είμαι η γλώσσα που θα γλείφει

αιωνίως τα δάχτυλά Σου

Είμαι το Μούτρο στη Μήτρα Σου

Είμαι ο χορός στο ταψί Σου

Είμαι ό,τι βρεγμένο Σε αγγίζει

Είμαι ο Πιερολεφού Σου

Είμαι όλα τα κορίτσια που αγάπησες

Είμαι όλα τα αγόρια που Σε λιμπίστηκαν

Είμαι η Λίλι Μπρικ Σου

Είμαι ο Μαγιακόφσκι Σου

Είμαι η Αναΐς Νιν Σου

Είμαι ο Χένρυ Μίλλερ Σου

Είμαι ο Άρθουρ Μίλλερ Σου

Είμαι η Μέριλυν Μονρόε Σου

Είμαι το κρέας Σου

Είμαι το κέρας Σου

Είμαι το Φρέαρ Σου

Είμαι η πληγή Σου

Είμαι η ουλή Σου

Είμαι η πηγή Σου

Mετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Lawrence Ferlinghetti-Η ποίηση είναι (απόσπασμα)

 «Δίχως αμφιβολία, υπάρχουν τόσοι ορισμοί της ποίησης όσα και ποιήματα. Ίσως και περισσότεροι, από τη στιγμή που φαίνεται να υπάρχουν πιο πολλοί καθηγητές και κριτικοί ποίησης παρά ποιητές. Υπάρχει, ίσως, ανάγκη στον νέο αιώνα για νέους ορισμούς.

Ίσως, πάλι, να αντέχουν ακόμα οι παλιοί ορισμοί. Ρισκάροντας να δεχτώ τη χλεύη των μεταμοντέρνων διανοούμενων, θα θέσω υπό τη δοκιμή του 21ου αιώνα κάποιους από τους παλιούς μου, μαζί με κάποιους από τους νέους:

Η ποίηση είναι οι ειδήσεις από τα σύνορα της συνείδησης.

Η ποίηση είναι η κραυγή που βγάζουμε όταν ξυπνάμε απότομα σ' ένα σκοτεινό δάσος στο μέσο του ταξιδιού της ζωής μας.

H ποίηση είναι το χρυσόχαρτο της φαντασίας. Πρέπει να λάμπει και να σε μισο-τυφλώνει.

Η ποίηση είναι ο ήλιος που κυλάει ανάμεσα στα βρόχια του πρωινού.

Η ποίηση είναι λευκές νύχτες και στόματα πόθου.

Η ποίηση γίνεται από φωτοστέφανα που λιώνουν στον ωκεανό του ήχου.

Η ποίηση είναι η γλώσσα της πιάτσας των αγγέλων και των διαβόλων.

Η ποίηση είναι ένας καναπές με τυφλούς τραγουδιστές που έχουν αφήσει παράμερα τα μπαστούνια τους.

Η ποίηση είναι η αναρχία των αισθήσεων που βγάζει νόημα.

Η ποίηση είναι η φωνή του τέταρτου ενικού προσώπου.

Η ποίηση είναι η φωνή της εναντίωσης στη σπατάλη των λέξεων και στην τρελή πληθώρα των μέσων.

Η ποίηση είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές.

Η ποίηση δημιουργείται με τις συλλαβές των ονείρων.

Η ποίηση είναι οι απόμακρες φωνές σε μια παραλία τη νύχτα.

Η ποίηση είναι ένας Άραβας που κουβαλάει πολύχρωμα χαλιά και κλουβιά πουλιών στους δρόμους μιας μεγάλης μητρόπολης.

Η ποίηση είναι οι σκέψεις στο μαξιλάρι μετά τη συνουσία.

Η ποίηση είναι ο διάλογος των αγαλμάτων.

Η ποίηση είναι ο ήχος του καλοκαιριού στη βροχή και των ανθρώπων που γελάνε πίσω από κλειστές γρίλιες σ' ένα στενό δρομάκι.

Η ποίηση είναι ένα ψηλό σπίτι που αντηχεί όλες τις φωνές που είπαν κάποτε κάτι τρελό ή κάτι υπέροχο.

Η ποίηση είναι φτιαγμένη από σκέψεις της νύχτας. Αν απαγκιστρωθεί από την ψευδαίσθηση, δεν απαρνιέται πριν από την αυγή.

Η ποίηση δημιουργείται αφού εξατμιστεί το υγρό γέλιο της νιότης.

Η ποίηση δεν είναι μόνο ηρωίνη, άλογα και Ρεμπό. Είναι επίσης ο ψίθυρος των ελεφάντων και οι ανίσχυρες προσευχές των επιβατών

αεροπλάνων όταν σφίγγουν τη ζώνη για την τελική κάθοδο...»

| Η ποίηση είναι | μτφρ.: Δημήτρης Πολιτάκης |

πηγή: https://www.lifo.gr/.../ti-einai-i-poiisi-ston-21o-aiona...

Lawrence Ferlinghetti- Are There Not Still Fireflies?

 

                                                     

                                             Lawrence Ferlinghetti: Are There Not Still Fireflies

Are there not still fireflies
Are there not still four-leaf clovers
Is not our land still beautiful
our fields not full of armed enemies
our cities never bombed
by foreign invaders
never occupied
by iron armies
speaking iron tongues
Are not our warriors still valiant
ready to defend us
Are not our senators
still wearing fine togas
Are we not still a great people
in the greatest country in all the world
Is this not still a free country
Are not our fields still ours
our gardens still full of flowers
our ships with full cargoes
Why then do some still fear
the barbarians coming
coming coming
in their huddled masses
(What is that sound that fills the ear
drumming drumming?)
Is not Rome still Rome
Is not Los Angeles still Los Angeles
Are these not the last days of the Roman Empire
Is not beauty still beauty
And truth still truth
Are there not still poets
Are there not still lovers
Are there not still mothers
sisters and brothers
Is there not still a full moon
once a month
Are there not still fireflies
Are there not still stars at night
Can we not still see them
in bowl of night
signalling to us
our manifest destiny?

www.pbs.org/newshour/bb/poems/july-dec01/ferlinghetti_10-26.html

Lawrence Ferlinghetti-Προς το Μαντείο των Δελφών

Το ποίημα «Προς το Μαντείο των Δελφών» ερμήνευσε ­ ο Λόρενς Φερλινγκέτι κατά την παράδοση των μπίτνικ ­ στους Δελφούς, απ' όπου και το παραπάνω απόσπασμα (σε μετάφραση του Νάνου Βαλαωρίτη, καθώς τους δύο ποιητές συνέδεε μακρόχρονη φιλία).

"Ω, Πυθία, σιωπηλή από καιρό
μίλησε μέσα απ'τον ναό σου του Φωτός
όπως μας θωρούνε ακόμα από ψηλά οι κυριότεροι αστερισμοί
μ' ελληνικά ονόματα..
όπως ο φάρος περιφέρει το μεγάφωνό του
επάνω από την θάλασσα
μίλησε και ρίξε επάνω μας το φως
το θαλασσινό φως της Ελλάδας
το διαμαντένιο φως της Ελλάδας.

Διορατική Πυθία, πάντοτε κρυμμένη
βγες απ' την σπηλιά σου επιτέλους
και μίλησέ μας με την φωνή του ποιητή
τη φωνή του τέταρτου προσώπου του ενικού του μέλλοντος μας
του ανεξιχνίαστου την φωνή,
την φωνή των λαών που σμίγει
μ' ένα άγριο και τρυφερό γέλιο
και δώσε μας καινούργια όνειρα να ονειρευτούμε
και νέους μύθους για να μας ζήσουν."

                                                 Lawrence Ferlinghetti: Oracle at Delphi

Great Oracle, why are you staring at me,

do I baffle you, do I make you despair?

I, Americus, the American,

wrought from the dark in my mother long ago,

from the dark of ancient Europa—

Why are you staring at me now

in the dusk of our civilization—

Why are you staring at me

as if I were America itself

the new Empire

vaster than any in ancient days

with its electronic highways

carrying its corporate monoculture

around the world

And English the Latin of our days—

Great Oracle, sleeping through the centuries, 

Awaken now at last

And tell us how to save us from ourselves

and how to survive our own rulers 

who would make a plutocracy of our democracy 

in the Great Divide

between the rich and the poor

in whom Walt Whitman heard America singing

O long-silent Sybil, 

you of the winged dreams, 

Speak out from your temple of light 

as the serious constellations 

with Greek names

still stare down on us 

as a lighthouse moves its megaphone 

over the sea

Speak out and shine upon us 

the sea-light of Greece 

the diamond light of Greece

Far-seeing Sybil, forever hidden, 

Come out of your cave at last 

And speak to us in the poet's voice 

the voice of the fourth person singular 

the voice of the inscrutable future 

the voice of the people mixed

with a wild soft laughter—

And give us new dreams to dream, 

Give us new myths to live by!

Read at Delphi, Greece, on March 21, 2001 at the UNESCO World Poetry Day

Lawrence Ferlinghetti-Σκύλος

Ο σκύλος περπατά ελεύθερα στον δρόμο
και βλέπει την πραγματικότητα
και τα πράγματα που βλέπει
είναι μεγαλύτερα απ’ αυτόν
και τα πράγματα που βλέπει
είναι η πραγματικότητά του
Μεθυσμένους σε εισόδους
Φεγγάρια σε δέντρα
Ο σκύλος κατηφορίζει ελεύθερα τον δρόμο
και τα πράγματα που βλέπει
είναι μικρότερα απ’ αυτόν
Ψάρια πάνω σε χαρτί εφημερίδων
Μυρμήγκια σε τρύπες
Κοτόπουλα σε παράθυρα στην κινέζικη συνοικία
τα κεφάλια τους ένα τετράγωνο πιο πέρα
Ο σκύλος περπατά ελεύθερα στον δρόμο
και τα πράγματα που μυρίζει
μυρίζουν κάτι σαν κι αυτόν
Ο σκύλος περπατά ελεύθερα στον δρόμο
προσπερνά νερόλακκους και μωρά
γάτες και πούρα
μπιλιαρδάδικα και αστυνομικούς
Δεν μισεί τους χωροφύλακες
Απλά δεν τους χρειάζεται
και τους προσπερνά
και προσπερνά και τις νεκρές αγελάδες που κρέμονται ολόκληρες
μπροστά στην Κρεαταγορά του Σαν Φρανσίσκο
Θα προτιμούσε να φάει μια τρυφερή αγελάδα
παρά έναν σκληρό αστυνομικό
αν και θα του έκανε οποιοδήποτε από τα δυο
Και περνάει μπροστά από το Εργοστάσιο Ρομέο Ραβιόλι
και τον Πύργο Κόιτ
και τον γερουσιαστή Ντόιλ
Φοβάται τον Πύργο Κόιτ
αλλά δεν φοβάται τον γερουσιαστή Ντόιλ
αν και αυτά που ακούει είναι πολύ απογοητευτικά
πολύ καταθλιπτικά
πολύ παράλογα
για έναν λυπημένο νεαρό σκύλο σαν αυτόν
για έναν σοβαρό σκύλο σαν αυτόν
Αλλά έχει τον δικό του ελεύθερο κόσμο για να ζήσει
Τους δικούς του ψύλλους να φάει
Δεν θα τον φιμώσουν αυτόν
Ο γερουσιαστής Ντόιλ είναι ένας ακόμη
πυροσβεστικός κρουνός μόνο
γι’ αυτόν
Ο σκύλος περπατά ελεύθερα στον δρόμο
και έχει τη δική του σκυλίσια ζωή να ζήσει
και να σκεφτεί
και να στοχαστεί
αγγίζοντας και δοκιμάζοντας και εξετάζοντας τα πάντα
διερευνώντας τα πάντα
χωρίς προνόμια ψευδορκίας
ένας πραγματικός ρεαλιστής
με μια πραγματική ιστορία να πει
και μια πραγματική ουρά στην οποία να την πει
μ’ ένα πραγματικά ζωντανό
γάβγισμα
δημοκρατικό σκυλί
που έχει πραγματική
ελεύθερη δημιουργικότητα
με κάτι να πει
για την οντολογία
κάτι να πει
για την πραγματικότητα
και πώς να τη βλέπει
και πώς να την ακούει
με το κεφάλι του να γέρνει στο πλάι
σε γωνιές των δρόμων
λες και μόλις θα
φωτογραφηθεί
για τη Δισκογραφική Εταιρεία Βίκτωρ, ο Νικητής,
ακούγοντας
His Master’s Voice, τη Φωνή του Κυρίου του,
και κοιτάζοντας
σαν ζωντανό ερωτηματικό
μέσα στο
μεγάλο γραμμόφωνο
της αινιγματικής ύπαρξης
με το εκπληκτικό του κοίλο κέρας
που φαίνεται πάντα
έτοιμο να εκτοξεύσει
μια Νικηφόρα απάντηση
σε όλα

Lawrence Ferlinghetti, A Coney Island of the Mind: Poems, 1958. Μετάφραση  Βασίλης Παπαγεωργίου.     α΄  δημοσίευση στο blog ¨chromata¨  23-03-2019  https://chromatachromata.com

Dog, 

 BY Lawrence Ferlinghetti

The dog trots freely in the street

and sees reality

and the things he sees

are bigger than himself

and the things he sees

are his reality

Drunks in doorways

Moons on trees

The dog trots freely thru the street

and the things he sees

are smaller than himself

Fish on newsprint

Ants in holes

Chickens in Chinatown windows

their heads a block away

The dog trots freely in the street

and the things he smells

smell something like himself

The dog trots freely in the street

past puddles and babies

cats and cigars

poolrooms and policemen

He doesn’t hate cops

He merely has no use for them

and he goes past them

and past the dead cows hung up whole

in front of the San Francisco Meat Market

He would rather eat a tender cow

than a tough policeman

though either might do

And he goes past the Romeo Ravioli Factory

and past Coit’s Tower

and past Congressman Doyle

He’s afraid of Coit’s Tower

but he’s not afraid of Congressman Doyle

although what he hears is very discouraging

very depressing

very absurd

to a sad young dog like himself

to a serious dog like himself

But he has his own free world to live in

His own fleas to eat

He will not be muzzled

Congressman Doyle is just another

fire hydrant

to him

The dog trots freely in the street

and has his own dog’s life to live

and to think about

and to reflect upon

touching and tasting and testing everything

investigating everything

without benefit of perjury

a real realist

with a real tale to tell

and a real tail to tell it with

a real live

              barking

                         democratic dog

engaged in real

                      free enterprise

with something to say

                             about ontology

something to say

                        about reality

                                        and how to see it

                                                               and how to hear it

with his head cocked sideways

                                       at streetcorners

as if he is just about to have

                                       his picture taken

                                                             for Victor Records

                                  listening for

                                                   His Master’s Voice

                      and looking

                                       like a living questionmark

                                                                 into the

                                                              great gramaphone

                                                           of puzzling existence

                 with its wondrous hollow horn

                         which always seems

                     just about to spout forth

                                                      some Victorious answer

                                                              to everything

(Πηγή: poetryfoundation.org)

Lawrence Ferlinghetti - Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που η ευτυχία

δεν είναι πάντα

και τόσο διασκεδαστική

αν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασης

που και που

όταν όλα πάνε καλά

γιατί ακόμα και στον παράδεισο

δεν τραγουδούν

όλη την ώρα

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν

όλη την ώρα

ή έστω απλώς λιμοκτονούν

κάποιες ώρες

στο κάτω κάτω δεν πειράζει

αφού δεν είστε εσείς

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας πολυνοιάζουν

λίγα ψόφια μυαλά

στις ψηλότερες θέσεις

ή μια δυο βόμβες

που και που

στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα

ή άλλες τέτοιες απρέπειες

απ’ τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας

με τους διακεκριμένους άνδρες της

και τους κληρικούς της

και τους λοιπούς αστυφύλακες

και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της

και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της

και τις άλλες δυσκοιλιότητες

που η τρελή μας σάρκα

θα κληρονομήσει

Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος

για ένα σωρό πράγματα όπως το να κάνεις κουταμάρες

και να κάνεις έρωτα

και να είσαι λυπημένος

και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχεις εμπνεύσεις

Lawrence Ferlinghetti ( 24 Μαρτίου 1919 - 22 Φεβρουαρίου 2021)

Ποιήματα, μτφρ.: Ρούμπη Θεοφανοπούλου, εκδόσεις Πρόσπερος.

Lawrence Ferlinghetti -- Περιμένω (I Am Waiting, 1958)

 
Περιμένω για την υπόθεσή μου να εξεταστεί
και περιμένω
μια αναγέννηση του θαύματος
και περιμένω κάποιος
να ανακαλύψει πραγματικά την Αμερική
και να θρηνήσει
και περιμένω
να ανακαλυφθούν
νέα συμβολικά σύνορα με τη Δύση
και περιμένω
ο Αμερικανικός Αετός
να ανοίξει πραγματικά τα φτερά του
και ισορροπώντας να πετάξει σωστά
και περιμένω
η Εποχή του Άγχους
να πεθάνει
και περιμένω
να κερδηθεί ο πόλεμος
που θα κάνει ασφαλή τον κόσμο
για την αναρχία
και περιμένω
τον τελικό μαρασμό
όλων των κυβερνήσεων
και διαρκώς αναμένω
μια αναγέννηση του θαύματος
 
Περιμένω τη Δευτέρα Παρουσία
και περιμένω
μια θρησκευτική αναβίωση
να σαρώσει την πολιτεία Αριζόνα
και περιμένω
τα Σταφύλια της Οργής να αποθηκευτούν
και περιμένω
να αποδείξουν
πως ο Θεός είναι πραγματικά Αμερικανός
και περιμένω
να δω τον Θεό στην τηλεόραση
να εκπέμπεται σε βωμούς εκκλησιών
εφόσον μπορέσουν να βρουν
το σωστό κανάλι
να συντονιστούν
και περιμένω
να σερβιριστεί πάλι ο Μυστικός Δείπνος
με ένα παράξενο νέο ορεκτικό
και διαρκώς αναμένω
μια αναγέννηση του θαύματος
 
Περιμένω να φωνάξουν τον αριθμό μου
και περιμένω
τον Στρατό της Σωτηρίας να πάρει τα ηνία
και περιμένω
οι πράοι να ευλογηθούν
και να κληρονομήσουν τη γη
χωρίς να φορολογηθούν
και περιμένω
να βρεθεί ένας τρόπος
να καταστραφούν όλοι οι εθνικισμοί
χωρίς κανείς να σκοτωθεί
και περιμένω
σπίνοι και πλανήτες να πέφτουν σαν τη βροχή
και περιμένω εραστές και θρηνούντες
να ξαπλώσουν πάλι μαζί
σε μια νέα αναγέννηση του θαύματος
 
Περιμένω να διασχίσουν το Μεγάλο Χάσμα
και ανυπόμονα περιμένω
το μυστικό της αιώνιας ζωής να ανακαλυφθεί
από έναν άγνωστο γιατρό παθολόγο
και περιμένω
οι καταιγίδες της ζωής
να τελειώσουν
και περιμένω
να ανοίξω πανιά προς την ευτυχία
και περιμένω
ανακαινισμένο καράβι των πρώτων εποίκων
να φτάσει στην Αμερική
με τα δικαιώματα για την ταινία και την τηλεόραση
να έχουν προπωληθεί στους αυτόχθονες
και περιμένω
να ακουστεί η χαμένη μουσική ξανά
στη Χαμένη Ήπειρο
σε μια νέα αναγέννηση του θαύματος
 
Περιμένω για την ημέρα
που καθιστά τα πάντα καθαρά
και αναμένω τιμωρία
για το τι έκανε η Αμερική
στον Τομ Σόγιερ
και περιμένω
η Αλίκη από τη Χώρα των Θαυμάτων
να μου αναμεταδώσει
το συνολικό της όνειρο αθωότητας
και περιμένω
τον ιππότη Ρόλαντ να φτάσει
στον τελευταίο και πιο σκοτεινό πύργο
και περιμένω
από την Αφροδίτη
να ξεφυτρώσουν χέρια ζωντανά
σε μια τελική διάσκεψη αφοπλισμού
σε μια νέα αναγέννηση του θαύματος
 
Περιμένω
κάποιους υπαινιγμούς
αθανασίας
καθώς θυμάμαι τα πρώτα παιδικά μου χρόνια
και περιμένω
τα πράσινα πρωινά πάλι να εμφανιστούν
τα ανόητα λιβάδια της νεότητας να επιστρέψουν
και περιμένω
κάποιες εκδοχές μη προμελετημένης τέχνης
να ταράξουν τη γραφομηχανή μου
και περιμένω να γράψω
το μεγάλο ανεξίτηλο ποίημα
και περιμένω
την τελευταία μακρά απερίσκεπτη έκσταση
και διαρκώς περιμένω
οι εραστές που διαφεύγουν στην Ελληνική Υδρία
επιτέλους να συναντηθούν
και να αγκαλιαστούν
και αναμένω
διαρκώς και πάντοτε
μια αναγέννηση του θαύματος
 

Aπόδοση στα ελληνικά Γιώργος Χουλιάρας

Πηγή:http://authors.gr/posts/view/o-ferlingketi-99-etwn/anakoinwseis/P40

Lawrence Ferlinghetti, Τι είναι ποίηση (απόσπασμα)

 Ποίηση είναι ό,τι θα κραυγάζαμε όταν θα 

φτάναμε σ’ ένα σκοτεινό δάσος 

στο μέσο του ταξιδιού της ζωής μας.

Τα ποιήματα είναι φλεγόμενα τόξα, 

τα ποιήματα είναι τόξα επιθυμίας, 

η ποίηση δίνει φωνή στην καρδιά. –

Ποίηση είναι η αλήθεια που αποκαλύπτει 

όλα τα ψέματα, το πρόσωπο χωρίς μακιγιάζ.

Τι είναι ποίηση; Άνεμος λικνίζει τα χορτάρια, 

ουρλιάζει στις στενοποριές.

Φωνή χαμένη και ονειρική, 

πόρτα που αρμενίζει στον ορίζοντα.

Ω μεθυσμένε αυλέ, Ω χρυσό στόμα, 

φιληθείτε σε πέτρινα μπουντουάρ.

Τι είναι ποίηση; Ένας παλιάτσος γελάει, 

ένας παλιάτσος κλαίει, ρίχνοντας τη μάσκα του.

Ποίηση είναι ο Άγνωστος Επισκέπτης στο σπίτι.

Ποίηση είναι η Μεγάλη μνήμη, 

κάθε λέξη μια ζωντανή μεταφορά.

Ποίηση το μάτι της καρδιάς, η καρδιά του μυαλού.

Λέξεις περιμένουν ν’ αναγεννηθούν στη σκιά του 

λαμπτήρα της ποίησης.

Πρώτο φως και ένα σκοτεινό πουλί φτεροκοπά 

— ποίημα.

Το πρωινό περιστέρι που θρηνεί τη νύχτα 

με αγαλλιάζει.

Τα ποιήματα είναι ηλεκτρονικά μηνύματα 

απ’ το άγνωστο πέρα απ’ τον κυβερνοχώρο.

Ποίηση το υπέρτατο εσωτερικό καταφύγιο.

Τα ποιήματα φωτοβολούν, εκπέμποντας φως.

Η ποίηση σαν άγκυρα στη ζωή σου 

είναι τόσο καλή όσο τα βάθη όπου φτάνει.

Η ποίηση σαν πρώτη γλώσσα πριν τη γραφή 

ακόμα τραγουδά εντός μας, μια βουβή μουσική, 

μια αδιαμόρφωτη μουσική.

Η ζωή που βιώνεται με ποίηση στο νου 

είναι καθ’ εαυτή τέχνη.

Ποιήματα σαν σκόροι 

συνωστίζονται στο παράθυρο, 

προσπαθώντας να φτάσουν 

τη φλόγα.

Ποίηση η κραυγή της καρδιάς που ξυπνάει 

αγγέλους και σκοτώνει δαιμόνια.

Η ποίηση είναι τα λευκά γράμματα στο μαύρο, 

τα μαύρα γράμματα στο λευκό.

Ποιήματα κρύβονται,σε νυχτερινούς ουρανούς, 

σε ρημαγμένα οικήματα, στα φθινοπωρινά 

φύλλα που ανεμοσέρνονται, σε χαμένα και 

ανακαλυμμένα γράμματα, πρόσωπα χαμένα στο πλήθος…

Ποίηση μπορεί να είναι το γρασίδι της 

λογοτεχνίας, που μας θυμίζει τις ταπεινές 

απαρχές μας.

Ποίηση ο πίνακας των πολιτειών του μυαλού 

και των αναπτυγμένων σε βάθος κατατομών.

Ποίηση μια γυμνή γυναίκα,

ένας γυμνός άνδρας,

και η απόσταση αναμεταξύ τους.

Ποίηση το υπέρτατο αποκύημα.

Ποίηση είναι τα νέα απ’ τα όρια

που ολοένα διευρύνονται

στα μακρινά σύνορα της συνειδητότητας.

Ποίηση μια βουβή μελωδία στο κεφάλι 

κάθε άλαλου ζώου.

Ποίηση ένα ντισκάντο που αναδύεται 

απ’ τη βουβή καρδιά της σκοτεινιάς.

Ιδιωτική μοναξιά που έγινε δημόσια.

Το φως στο τέλος του τούνελ 

και το σκοτάδι εντός του.

Το πρωινό περιστέρι που θρηνεί 

για τον έρωτα, και τίποτα δε φτάνει 

την κραυγή της καρδιάς.

Η ποίηση κρατάει το θάνατο σε απόσταση.

Η ποίηση δεν είναι μόνο ηρωίνη και Ρεμπώ.

Είναι επίσης οι ανίσχυρες προσευχές 

των επιβατών αεροπλάνων που δένουν 

τις ζώνες τους για την τελευταία κάθοδο.

Τα ποιήματα εκπληρώνουν πόθους και 

τους ξαναδίνουνε ζωή.

Ποίηση η μικρότερη απόσταση ανάμεσα 

σε δυο ανθρώπους.

Κάθε πουλί λέξη, κάθε λέξη πουλί.

Και κάθε ποίημα υπερβολή, μετριασμένη.

Ποίηση μια προπόρευση υδρόβιων πτηνών 

σε πτήση συνδυασμένη με ατυχήματα μηχανών.

Ποίηση είναι πουλιά που ακολουθούν μια βάρκα 

καθώς δύει ο ήλιος στις κορυφές 

των δέντρων τζακαράντα στην παραλία 

του Σαν Μιγκέλ ντε Αλιέντε.

Και όλα τα πουλιά του σύμπαντος 

που κινούνται μαζί 

σ’ ένα πελώριο βιβλίο.

Ένα ποίημα είναι ένα φωσφορίζον δευτερόλεπτο 

που καταυγάζει το χρόνο.

Η ποίηση είναι περισσότερα από ηλιόφως 

που βάφει μια πλευρά του σπιτιού.

Η αδύνατη λειτουργία της ποίησης είναι

να εξιχνιάσει του ανθρώπου το πεπρωμένο 

και να το υπερβεί.

Ποίηση είναι του Βαν Γκογκ το αυτί 

όπου αντηχεί όλο το αίμα του κόσμου.

Ποίηση ο πρώτος μαέστρος του συναισθήματος.

Αλεξικέραυνο που μεταδίδει επιφοιτήσεις.

Δεν είναι ξοδεμένο φως, καμένος λαμπτήρας, 

lume sperrto.

Είναι λιβελλούλα που παίρνει φωτιά.

Πυγολαμπίδα της φαντασίας.

Είναι η θάλασσα και το φως της Ελλάδας, 

το διαμαντένιο φως της Ελλάδας.

Ποίηση είναι ένα φωτεινό όραμα

που συσκοτίστηκε,

ένα συσκοτισμένο όραμα που φωτίστηκε.

……………………………………………….

*Η σύνθεση “Τι Είναι Ποίηση;” περιλαμβάνεται στο ποιητικό βιβλίο του Lawrence Ferlinghetti “Poetry as Insurgent Act” (New Directions, 2007). Το απόσπασμα που παρατίθεται εδώ είναι από την έκδοση της Bibliotheque, 2019, σε μετάφραση Χρήστου Αγγελακόπουλου.

Πηγή:https://tokoskino.me/2021/02/24/lawrence-ferlinghetti-%cf%84%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%80%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%b1/?fbclid=IwAR15j4ABye2gw-3rDVQuMuz21BuIdTYIiAJvm_vI9m7aVGrUWqvWBce60Vc