Ο εθνικισμός, το πυρηνικό καταφύγιο του καπιταλισμού , δεν μπορεί να διαχειριστεί πλέον τα χειραφετημένα ορθολογιστικά μέλη των πρώην χριστιανικών κοινωνιών , (στις οποίες -ατύπως πλέον- λατρεύεται ο τόκος και το αλάθητο των ελευθερων αγορών).
Σ αυτές τις κοινωνίες, τις δυτικές, ο επαναστατημένος πολίτης διεκδίκησε (από τους ίωνες φυσιοκράτες και τους σοφιστές της αρχαιότητας μέχρι το διαφωτισμό και το μαρξισμό ή τη θεωρία της εξέλιξης και την ψυχανάλυση) το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού , διεκδίκησε τον αντικληρικαλισμο και την άρνηση του θεού, όπως και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ, κάτι το οποίο ποτέ δεν θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα.
Φαίνεται λοιπόν ότι η λαβίδα έχει δύο σκέλη . Το ένα είναι ο γνωστός ευρωπαϊκός εθνικισμός, (ενίοτε, αν μπορούν , με τη μορφή του ναζισμού) , μέρος της "αφήγησης' του οποίου είναι ο κίνδυνος του ισλαμοφασισμού και το άλλο είναι ο ίδιος ο ισλαμοφασισμός, προιόν απ το ίδιο μαγαζί , αλλά με άλλο περιτύλιγμα , πολύ βολικό για τη χειραγώγηση των μαζών , τόσο των ισλαμικών (μαζών) όσο και εργαλείο για την άλλη πλευρά, την οποία, με λόγια πράξεις, "τροφοδοτεί", ώστε να έχουμε μια παράσταση στημένη για μια εικονική μονομαχία.
Πίσω απ την οποία , εκτός από τα αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα , επιβιώνει η διεθνής τάξη πραγμάτων σαν ένα τραστ ασυνείδητου φόβου . Μέσα σ αυτό χωρούν και σχεδιασμοί μυστικών υπηρεσιών , οι οποίες έχουν εγκαταλείψει πλέον τα απόρρητα πολιτικά γραφεία των υπερδυνάμεων και λειτουργούν μέσα από διεθνεις τράπεζες , οικους αξιολόγησης , εταιρείες όπλων και φαρμάκων .
Το πολιτικό προσωπικό που λειτουργούσε με κάποια προσχήματα σαν υπάλληλος των συμφερόντων , γίνεται απροκάλυπτα αναλώσιμο και ωμό , χωρίς να χτίζει καριέρα σε βάθος χρόνου , αλλά προφίλ χειραγώγησης μέχρι να πάρει την εξουσία , σε μερικές περιπτώσεις με αδιαφορία για δημοφιλία και επανεκλογή. Οι "νοικοκυραίοι" πολιτικοί γίνανε " σφουγγαρίστρες" του συστήματος .
Έτσι και ο εθνικισμός της δύσης και ο αντίστοιχος "εθνικισμός" των μουσουλμάνων , -που λόγω κατακερματισμού γίνεται θρησκευτικός φονταμενταλισμός (εν προκειμένω ισλαμοφασιμός) - βοηθούν το ίδιο τον καπιταλισμό , είτε λόγω ειλικρινών προθέσεων (από χαμηλόβαθμους και απλούς υποστηρικτές) είτε με καθοδήγηση , αν όχι υποστήριξη των υποκινητών τους.
Οι οποίοι όταν δεν ταυτίζονται απολύτως σαν πρόσωπα, σαν υπηρεσίες , σαν κράτη , συμπλέουν στη ίδια κατεύθυνση και αυτή είναι η αποθάρρυνση και ο αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος.
