Στέλλα Δούμου - Ζήτημα αίσθησης

Είναι μια κίτρινη μέρα

Από αυτές που μοιάζουν με καψαλισμένους φοίνικες

Στην έρημο

Από αυτές που ξέρεις ήδη πως κάποιος έχει πεθάνει

Μα δεν γνωρίζεις ποιος

–άλλωστε τόσοι θάνατοι κάθε λεπτό στον κόσμο.

Αφού πιεις τον καφέ σου

Μπορείς να φυτέψεις στον κήπο κίτρα ή φρούτα του πάθους

Μπορείς να λύσεις ένα γρίφο ή ένα σταυρόλεξο

Καθισμένος κοντά στο συντριβάνι μινιατούρα

Που έφτιαξες πρόπερσι

Ή να σιγανοσφυρίξεις έναν σκοπό, έτσι απλώς, έναν σκοπό

Κοιτώντας μια μέλισσα που γυρίζει

Και επικάθεται και γονιμοποιεί

Τα μελλοντικά άνθη της φυσικής ιστορίας

Και μετά να γυρίσεις στο δωμάτιο

Να γράψεις μια βροχή

Από φθαρτές λάμψεις, σε χαρτί μεταξωτό

Κι αργά-αργά ν’ αρχίσεις να καλείς

Τα ονόματα των πεθαμένων αυτής της μέρας

Που μόλις άρχισε και είναι κίτρινη

Σαν καψαλισμένος φοίνικας

Στην έρημο.

Στέλλα Δούμου, Βαθιά στον κύκλο ν’ ασημίζει, Εκδόσεις Κουκκίδα, Μάιος 2024.

Στέλλα Δούμου - Τίμημα

Όταν έρχονται ελάφια μες στο δωμάτιο 

Και τσιμπούν τα φύλλα, ξέρω 

Πως στα δάση της συντέλειας ο ουρανός είναι χαρτί 

Όλα αποκτούν τη φλούδα του αθώου 

Γλαφυρά νερά μ' έχουν κρυφά εξημερώσει 

Με κουφέτα ματιών με κοιτάζουν 

όλες οι λέξεις που ορέχτηκα 

Να γίνομαι χόρτο και λεία τους. 

 

       Το άλογο που έγραφε, Σμίλη, 2020.

Στέλλα Δούμου - Αλλάζοντας πλευρό η Πηνελόπη

H συνήθεια να λάμπεις μες στον καθρέφτη των ανέμων, γύρη στα μάτια μου, κι έσπαζα τα λαρύγγια τ’ ουρανού να σε φωνάζω. Kάποτε λύγισε σε στάχτη ο καιρός κι έγινες από πένθιμο σακάκι χειρότερος: Απ’ το μανίκι σου γλιστρούν πρησμένοι αστερισμοί κι έγκυες θάλασσες

μα δεν με νοιάζει πια.

Αφού Θεός δεν είσαι.

Και με πόσο μέλι πια ν’ αλείψω τα κατράμια.

   Στέλλα Δούμου (1962)

   Πηγή:  Έρως αρόδο, Εκδόσεις :  Κουκούτσι, 2015

Στέλλα Δούμου - Κάτι εύφλεκτο

Σε ώρα κενής ησυχίας

καλώδια τινάζουν τα πένθη τους

προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τότε είναι που λερώνει το φόρεμά της με άστρα

και νοσταλγεί ένα χέρι μες στη ρωγμή της

να ρίχνει κάτι εύφλεκτο

σαν, ας πούμε, έναν ήλιο, έναν φθόγγο

λίγο αίμα απ’ το καλό, το βαρελίσιο.

Στέλλα Δούμου, Έρως αρόδο, Κουκούτσι, 2015]

Στέλλα Δούμου - Το σπίτι

H μητέρα έβαφε το σπίτι κόκκινο τα Σάββατα. Μια κόκκινη καρφίτσα από χαρά.
Τις Κυριακές το έβαφε χρυσό, δόντι γριάς που δαγκώνει αντίδωρο.
Ολόλευκο το έβαφε τις Δευτέρες, σαν του ασβέστη την άσπρη φαρμακεία.
Τις Τρίτες πράσινο ν’ ανθίζει.
Κίτρινο τις Τετάρτες και ξινό,
γιατί που η προδοσία, γιατί που η χολή τ’ ανθρώπου.
Τις Πέμπτες, μεγάλο το έβαφε ροδάκινο, μύριζε πίτα και ζάχαρη.
Και τις Παρασκευές μαβί με της βιολέτας το μελάνι.
Μόνο γαλάζιο δεν το έβαψε ποτέ,
γιατί ήταν τ’ ουρανού, και το χορταίνανε τα μάτια μας
ούτε σταχτί, γιατί ήταν λύπη.
Και μαύρο; Τη ρωτούσαμε. Το μαύρο δεν είναι χρώμα, απαντούσε.
Είναι ένα κενό που πέφτεις μέσα.
Όταν πέθανε, το σπίτι βάφτηκε ουρανός πριν από τη βροχή
Κι εμείς κρυφτήκαμε κάτω από μια πέτρα να την περιμένουμε.
Γιατί τόση μαύρη στάχτη δεν αντέχαμε.

Πηγή: Περιοδικό Dip generation 2017, εκδ. Μανδραγόρας.

Στέλλα Δούμου-Χιόνι στα βλέφαρα

Με φλέβες οργαντίνας μες στο γάλα του το φεγγάρι
Συνθλίβει κάτοπτρα
Και η λίμνη των απορρήτων γεμίζει ρωγμές
Τότε είναι που ψευδίζει το ανεστραμμένο μου είδωλο:
«Λευκή κορδέλα στο Ουαί των σκιών. Λευκή κορδέλα»
Κι ο ουρανός κατεβάζει θηλιές
Αυτή είναι η ώρα που έρχεται
Μ’ ένα ζευγάρι ατσάλινες φτερούγες
–μελανιασμένος απ’ την κρύα κοίτη που τον δίπλωνε–
Ο αγαπημένος
«Έλα, άρπαξε κάτι από μένα» του λέω «ας είναι η ζωή!»
Αυτός δεν μιλά
Στον φεγγαρίσιο χρόνο που του δίνεται
Σηκώνει τα μάνταλα του βυθού
Και παίρνοντας το πρόσωπό μου που είναι χώμα
Χαράζει πάμφωτη τη γεωμετρία της ζάχαρης και
Το γλυκαίνει να μην πικρίζει
Ύστερα πιάνει τη λευκή κορδέλα
Και χάνεται ξανά.

Πηγή: Στέλλα Δούμου, Το άλογο που έγραφε, Εκδόσεις Σμίλη, Φεβρουάριος 2020.