Μυρτώ Καραπιπέρη - [άτιτλο]

 Ένοικοι ένοχοι, ερεβώδεις
σταλακτίτες σπηλαίων
κι ας μετριέται η μνήμη ανάποδα
κι ας θέλει το δάκρυ
άκρη-άκρη να κρατηθεί
Στερεά η τροφή του.
Η συνάντηση έχει νόημα στη βροχή· 
κατεβάζει αστέρια να ζητήσουν
λύτρα της γέννας.
Γυαλό το γυαλό με ταξίδευες
Γλιστερές κι όλο γλύκες οι πέτρες
όπου πέφτοντας σε κρατούσα
κοιτώντας σε
Σκιά έφεγγες και ερχόσουν τα βράδια
Καθαρίζοντας πέτρες, κοχύλια τα τόσα.
Ο παρανομαστής μεγαλώνει
κι εγώ
κι εγώ πρέπει κάπου γωνιά
να σταθώ
να σκουπιστώ το λιγάκι μου.
Όπου να' ναι θ' ακουστεί αυτό το
σφύριγμα τεταμένο
πριν φανεί το τελευταίο καράβι.

Μυρτώ Καραπιπέρη