Σὰν τὰ στάχυα κι ἡ ζωή·
ἄλλα ξεμακραίνουν καὶ τραβᾶνε πρὸς τὰ πάνω
ν’ ἀγκαλιάσουν τὸν ἥλιο,
ξερὰ καὶ κιτρινωπὰ σφυρίζουν ἀμέριμνα
τὸ τραγούδι τῆς ζωῆς μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ ἀνέμου,
ἄλλα μένουν μικρὰ καὶ κοντὰ
σὰν νὰ μὴν θέλουν ν’ ἀποχωριστοῦν ἀπὸ τὴν γῆ,
καταδικασμένα στὴν ἀγκαλιά της
χλωρὰ καὶ πράσινα περιμένουν μάταια
νὰ συναντηθοῦν μὲ μιὰν ἀχτίδα ἥλιου
γιὰ νὰ ταξιδέψουν μαζί της.
Κωνσταντῖνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, Ἰωλκός, 2020
Ἦταν ἄνθρωπος πολὺ τακτικὸς καί, κυρίως, ὑπεύθυνος.
Κάθε μέρα ξυπνοῦσε τὴν ἴδια πάντα ὥρα
κι ἐπαναλάμβανε μὲ εὐλάβεια τὶς ἴδιες πάντα συνήθειες.
Ἔτσι καὶ σήμερα.
Σηκώθηκε, ἔψησε τὸν καφέ του καὶ κάθισε
στὴν ἀναπαυτική του πολυθρόνα.
Ἄνοιξε τὴν τηλεόραση καὶ ἄκουσε τὶς εἰδήσεις.
Διάβασε μάλιστα ἐπισταμένως καὶ τὶς πρωινὲς ἐφημερίδες.
Ὅλοι ὁμιλοῦσαν μὲ τόνο δραματικὸ
γιὰ τὸ πραξικόπημα ποὺ εἶχε συντελεστεῖ τὴν νύχτα
καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς κατάστασης.
Ἐπεισόδια, ἔνοπλοι στοὺς δρόμους, συμπλοκές, πυροβολισμοί.
Εἴκοσι πέντε νεκροί, ἑξῆντα ἑπτὰ τραυματίες,
χιλιάδες προσαγωγὲς καὶ συλλήψεις ὑπόπτων.
Μόνο ἐκεῖνος ἀνύποπτα συνέχιζε νὰ πίνει τὸν καφέ του
ἥσυχος σὲ καθεστὼς Δημοκρατίας,
ἀπολαμβάνοντας ἡδονικὰ τὴν ἀτομική του ἐλευθερία
καὶ ἀναλαμβάνοντας πλήρως τὴν ἀτομική του εὐθύνη.
Πηγή:https://aiolikagrammata.blogspot.com/2021/01/1976.html?fbclid=IwAR2L_yoNuX5Qw-ILXhSXTH_W5WyfdLdTfcH2I4p7_McofqdqDJlpl-pqpeQ
Θεέ μου, θυμᾶσαι;
Πρωτοσυναντηθήκαμε μιὰν ἄνοιξη σὲ κεῖνο τὸ ἀπόκοσμο ἀκρογιάλι τῆς Τήλου,
ἐκεῖ ποὺ τὸ λιόγερμα ἔχει ἄλλα χρώματα ἀπὸ τὰ συνηθισμένα,
ἐκεῖ ποὺ τὸ κύμα τῆς θάλασσας λαξεύει ἔργα τέχνης ἑνὸς Φειδία καὶ
σιγομουρμουρίζει στίχους ἀθάνατους τῆς Ἤριννας,
ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ γῆς κι ἀρχίζει ὁ οὐρανὸς
φωτεινὸ μετέωρο ἀπὸ βότσαλα.
Πάνω σ’ αὐτὰ τὰ διαμαντένια βότσαλα συστηθήκαμε
καὶ περπατήσαμε ὧρες μαζὶ κουβεντιάζοντας γιὰ τὴν ἀγάπη.
Κατοικοῦσες λίγο πιὸ πάνω σὲ κεῖνο τὸ ὁλόλευκο ταπεινὸ ξωκλήσι
ποὺ τ’ ἀγκάλιαζε σφιχτὰ ὁλόγυμνος μέσα στὸ ζεστὸ στέρνο του ὁ ἐπιβλητικὸς βράχος.
Πάνω του σερνόταν τὸ στενὸ λιθόστρωτο μονοπάτι
νὰ λιάζεται κάτω ἀπὸ τὸ ἀνελέητο φῶς.
Κάθε μέρα κατηφόριζες μέχρι τὴν θάλασσα
κι ὕστερα ἡ ἀνηφορικὴ πορεία τὴν ἴδια πάντα ὥρα.
Καὶ ξανὰ καί ξανά.
Ἔτσι πρόσταζε ἡ μοίρα κι ἐμεῖς ἀκολουθούσαμε ἀπὸ συνήθεια περισσότερο.
Κυνηγημένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους στὴν γενέθλια γῆ, ἐξόριστος στὸ χαμένο νησί.
Ἀμνήμονα σώματα, ἀχάριστες ψυχές.
Καὶ τὰ δειλινὰ συνήθιζες νὰ περπατᾶς ἀργὰ ἀργὰ μόνος στὸ ἀκροθαλάσσι
κι ἀνάμεσα στοὺς καταπράσινους μοσχοβολιστοὺς ἀπὸ βότανα κήπους ποὺ φρόντιζες
ἀπολαμβάνοντας τὴν πρωινή σου δούλεψη
νὰ μιλᾶς στὰ ὁρμητικὰ ἀγριοκάτσικα καὶ νὰ γαληνεύεις
τὰ λάγνα ἔνστικτά τους μὲ τὸ βλέμμα σου.
Τὶ χαρὰ ἔκανες, θυμᾶμαι, καθὼς μὲ ἀντίκρισες.
Μοῦ πρόσφερες καφὲ καὶ τσιγάρο καὶ μοῦ ‘δειχνες μὲ καμάρι τὸν τόπο σου ἀπὸ ψηλά.
Σημάδευες μὲ τὴν ἠλακάτη ποὺ τὴν εἶχες γιὰ στήριγμα
καὶ μοῦ ὀνομάτιζες τὰ πρωτόγνωρα φυτά, τὰ σπάνια δέντρα, τὰ παράξενα ζῶα
τὰ ἀφρογέννητα πουλιά, τὰ διάφανα ψάρια
καὶ θαύμαζα τὴν θεϊκὴ ὀμορφιά.
Μέστωνε μέσα μου ἡ ἀλήθεια κι ἄστραφτε σὰν μαργαριτάρι στὸν ἥλιο.
Κι ὅταν ἔφευγα μὲ δάκρυα στὰ μάτια
μοῦ ‘λεγες ὅτι τώρα πλέον ξέρω ποῦ μένεις καὶ νὰ σὲ ἐπισκέπτομαι πιὸ συχνὰ
γιατὶ ἡ μοναξιὰ δέν ἀντέχεται οὔτε ἀπὸ τὸν Θεό.
Δι’ εὐχῶν . . .
Κωνσταντίνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, ἐκδόσεις Ἰωλκός, Ἀπρίλιος 2020.
