Πέτρος Λυγίζος - Χριστούγεννα

  

Τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι έχουν την απατηλή ελπίδα
πως ο κόσμος θα προχωρήσει,
οι βιτρίνες φωτίζονται απ’ την ψευδαίσθηση της επάρκειας
οι άνθρωποι βιάζονται
στοιβάζουν σε πολυτελείς βαλίτσες πρόχειρες προσδοκίες
ταξιδεύουν με βλέμμα υπνωτισμένο.
Ρούχα ακριβά, εναγκαλισμοί σιδερωμένοι, αρώματα προσωρινά
σαν την αυταπάτη της χαράς.
Στα μπαλκόνια σκαρφαλώνουν αγιοβασίληδες ψεύτικοι
τα ξύλα πυρπολούνται στα τζάκια
όπως τα διαψευσμένα όνειρα της νιότης.
Ευχές προκατασκευασμένες, φιλιά κοινόχρηστα,
σχέσεις που παγώνουν απ’ το τεχνητό χιόνι,
διακοπές σε πλάνες πέντε αστέρων.

 

 

Κι ύστερα πάλι… τίποτα.
Απλώς, μια νιφάδα που γίνεται κρύσταλλος
στο δακρυσμένο βλέμμα του άστεγου,
μια τσάντα με φαγητό κρεμασμένη στον κάδο,
μια συλλογή από σκουπίδια στην ψυχή μας,
οικογενειακές συγκεντρώσεις με μηχανική υποστήριξη
ένα παλτό γούνινο που αποδρά απ’ την κρεμάστρα
ο Χριστουγεννιάτικος φόνος μιας αλεπούς.

 

Μα το αστέρι, εκεί ψηλά,
θες από πείσμα, θες από συνήθεια,
-εγώ νομίζω από αγάπη – φωτίζει ακόμη.
Κι έτσι, ακόμη κι εγώ,
αυτοδίδακτος αλπινιστής του ονείρου
επιχειρώ νυχτερινό ταξίδι στον ουρανό
μόνο και μόνο για να δω πώς νιώθουν
οι ετερόφωτοι, εφήμεροι κομήτες…

Πέτρος Λυγίζος

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/44208

Πέτρος Λυγίζος - Μεσήλικη νοσταλγία

 Εδώ στο δωμάτιο του φθινοπώρου
οι τοίχοι αφηγούνται το παρελθόν τους…
Ζωγραφιστές μνήμες στα σκονισμένα βιβλία:
‘’Άννα, να ένα μήλο! Να κι ένα άλλο…΄΄
Στο περβάζι χαραγμένα τα αρχικά του ονείρου μου…
Μια βροχή και μια πανσέληνος
δόθηκαν υποθήκη
για το δάνειο της ωριμότητάς μου..

Ποια ωριμότητα;
Η βιβλιοθήκη σκέβρωσε από την τόση γνώση,
η πόρτα έχασε την ισορροπία της,
στη ντουλάπα δε χωράει πια, παρά μόνο
η περίληψη της αγωνίας μου.
Ο χρόνος που κρυφογελάει,
ο απόηχος του εφηβικού γέλιου…
‘’Πόσα παγωτά έφαγες φέτος’’;
Τίποτα…
Απλώς, η Άννα δαγκώνει πάντα το ίδιο μήλο,
στο συρτάρι καραδοκεί η πρώτη ερωτική επιστολή μου
στο αναπόδραστο,
ο καθρέφτης απέκτησε λευκούς κροτάφους…
‘’Α, έτσι σου πάνε οι σκέψεις…
μετέωρες στα μάτια σου…’’

 Γράφω τώρα…
Θες από συγκίνηση, θες από μεσήλικη νοσταλγία…
Γράφω τώρα…
Και παράδοξα ιερογλυφικά σημαδεύουν τα χέρια μου
-εδώ η γραμμή της ζωής, πιο πέρα του έρωτα,
στην άκρη του θανάτου-
στις γωνίες ξεχασμένες νότες υπαινίσσονται μια μουσική
-απόψε έχει βάρδια η μνήμη-
στο ταβάνι οι πλανήτες χορεύουν στους πλαστικούς τους κύκλους
-θυμάσαι; Ήταν εκείνη τη νύχτα που χιόνιζε κι είχαν απομείνει
οι λέξεις μας μονάχες…-

Το μόνο που θέλω είναι να προλάβω..
Τρέχουν πάντα τα τρένα όταν βιάζεσαι να ταξιδέψεις,
ανεβαίνεις αφηρημένος, σαστισμένος,
στριμώχνεσαι με τόσες χαμένες προσδοκίες,
ψιθυρίζεις παιδικά τραγούδια
μόνο και μόνο μη σου πιάσουν την κουβέντα
ενοχλητικοί συνεπιβάτες στο ίδιο όνειρο…
Κι όταν φτάνεις πια –εξαντλημένος, νηστικός-
νιώθεις πως… δεν είχες φύγει ποτέ
απ΄αυτή τη θάλασσα…
Πως ήσουν πάντα ναύτης σε τούτο το πειρατικό,
κι ακόμη πως αυτή η επίμονη βροχή απόψε
χορεύει μόνο και μόνο για σένα,
για να συντροφεύει τη μεσήλικη νοσταλγία σου…

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/77973

Πέτρος Λυγίζος-Αράχνη σε διακοπές

 

Ο οδηγός αφηρημένος.

Οι επιβάτες κοιτάζουν το τοπίο, κάποιοι χορεύουν.

Ποτάμια, δάση, εναλλάσσονται

σαν τις μνήμες που αιφνίδια ανασύρονται.

Ο διπλανός μου σ’ ένα σταυρόλεξο παγιδεύεται.

Τα μέρη, οι ώρες περνούν.

Άηχη καρτερία, βλέμματα αχόρταγα,

γέλια, φωτογραφίες, απόγευμα.

Ταξίδι με προορισμό…

 

Ξενοδοχείο πολυτελές

-με πόση χλιδή παραπλανιέται τάχα ο θάνατος-

δωμάτιο με θέα

η βαλίτσα ανοίγει

αποδρά η νοσταλγία ξανά

-με ποιο ταξίδι ξεφεύγεις απ’ τη λύπη-

δείπνο με ακριβά σερβίτσια

το βράδυ βόλτα στη φωτισμένη πόλη

περιήγηση, ενθύμια, μπύρα

-το αδιέξοδο δεν φωτογραφίζεται-

στο δωμάτιο γυρίζω ξανά

οδηγοί τουριστικοί και χάρτες

-πόσα αξιοθέατα χρειάζεται τάχα η ζωή-

στο κρεβάτι πέφτω βαρύς

πλέκω στο παράθυρο ιστούς

από αναμνήσεις και όνειρα

αράχνη ξεχασμένη σε γκρίζο τοίχο

μήπως και συλλάβω

-έστω λίγη-

απ’ την αφηρημένη ταχύτητα της ζωής…

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/58119

Πέτρος Λυγίζος-Η Συνεδρίαση

Η Συνεδρίαση έχει ανθρώπους γύρω από μια σιωπή.
Πάνω σε καρέκλες ακίνητες,
μια αγχωτική αφοσίωση στο καθήκον…
Κι ας φυλλοροούν έξω οι αμυγδαλιές
κι ας δραπετεύουν απ’ τις κλειστές κουρτίνες τα όνειρα
κι ας γέρνουν τα μαλλιά στους ώμους
αυθόρμητα, ανεπιτήδευτα, αναρχικά…

Στη μεγάλη αίθουσα παρελαύνουν βουβές αναπνοές,
κείτομαι στο πάτωμα σε μια ξέφρενη εκδρομή μου στο παρελθόν,
δεν υπάρχει άλλος δρόμος…
μονάχα η επίσπευση της άνοιξης
τόσο που,
γοργή, θηλυκή, υπερήφανη
θα με προφτάσει η επιστολή μου στο αναπόδραστο…

Η Συνεδρίαση δεν έχει το φόβο του χρόνου που χάνεται,

μόνο την καχυποψία ανθρώπων ανύποπτων

ή την υπνοβασία τους στο ημισκότεινο φώς.

Δεν υπάρχουν προσδοκίες.

Μονάχα βροχές που αφέθηκαν έρημες

από συγκεχυμένους χειμώνες…

ίχνη από φωνήεντα άχρηστων ομιλιών,

κυνικών μέσα στην επισημότητά τους.

Μονάχα άυπνοι αστερισμοί

σε νύχτες επιπόλαιες

κι ίσως

-απροστάτευτο μέσα στον υπαινιγμό του φθινοπώρου-

τον εαυτό μου να πειραματίζεται αμήχανος,

με νότες που μοιάζουν τόσο φοβισμένες

για να γίνουν μουσική…

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/72830

Πέτρος Λυγίζος-Μοναξιά

Τυλίγομαι και απόψε στο κρησφύγετο μου 

Έξω βρέχει κι η μνήμη μου 

έχει τη μουσική που χρειάζεται.

Κάτω απ' το ξύλινο ταβάνι των προγόνων μου,

ανάμεσα σε σκισμένα λευκά χαρτιά,

κρατώντας σφιχτά τη πέννα που δε μου χάρισες ποτέ,

σχεδιάζω σωσίβια λέμβο με αρχαίους κωπηλάτες

μιαν ανεμόσκαλα με θέα τον ουρανό 

και-για φαντάσου -έναν άνθρωπο να με κρατά ... 

Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής, Αθήνα:  Το ανώνυμο βιβλίο 2015.

πηγή ( από τη ποιητική συλλογή " Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής", εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο ,Απρίλιος 2015)