Νίκος Καχτίτσης - Το ενύπνιο (απόσπασμα)

 «Λέγατε ὅτι περπατούσατε στοὺς δρόμους τῆς Κηφισιᾶς.»

«Ἄ, ναί. Στοὺς δρόμους, λοιπόν, αὐτούς, τὰ πάντα χαμογελοῦσαν, ὅπως λέμε, κάτω ἀπὸ ἕναν ἥλιο χαρούμενο, ὅπως αὐτοὺς ποὺ εἴχανε τ’ ἀλφαβητάρια, τὰ δὲ λουλούδια ἦταν σὰ χάρτινα, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ πουλᾶνε στὰ πανηγύρια. Τὰ καταπράσινα φυλλαράκια τους, κατάστικτα ἀπὸ τὴν πρωινὴ δροσιά, τὰ σάλευε τὸ πρωινὸ ἀεράκι, ἀλλὰ κατὰ κάποιο ἰδιόρρυθμο τρόπο, σὰν οἱ μίσχοι τους νὰ ἦταν ἀπὸ σύρμα.»

«Κατάλαβα, κατάλαβα», τὴ διέκοψε τότε αὐτός, γιὰ νὰ πάψει πλέον τοὺς προλόγους.

[πηγή: Νίκος Καχτίτσης, Ποιοὶ οἱ φίλοι, Ἡ ὀμορφάσχημη, Τo ἐνύπνιο, ἐπιμέλεια Ε. Χ. Γονατᾶ, Στιγμή, Ἀθήνα 1986]

Νίκος Καχτίτσης - [απόσπασμα επιστολής]

Είναι αδύνατον πλέον να ανεχθώ άνθρωπο που δεν είναι διαποτισμένος από καλλιτεχνικό πνεύμα, το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του οποίου καλλιτεχνικού πνεύματος είναι η ευαισθησία. Καλλιτέχνης που δεν ξεκινάει από την ευαισθησία είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπακάλης. Τα λέω αυτά, έπειτα από ορισμένα που παρατηρώ εδώ. Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο φθάνει η αποτυχία μου, και από πού αρχίζει να αναφαίνεται μία αμυδρή επιτυχία μου στον τομέα που μας αφορά εμάς τους δύο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι η ευαισθησία που έχω, και που μερικοί μου έχουν καυτηριάσει, αποτελεί το μοναδικό όπλο μου σαν καλλιτέχνη - και ίσως και το καλλίτερο. Η ευαισθησία στον καλλιτέχνη, άπαξ και οργανωθεί -πράγμα που δεν έχω καταφέρει ακόμα, προς μεγάλη μου απελπισία- μπορεί να αποτελέσει τη δόξα του. Το αντίθετο αποτελεί ομολογουμένως την ολοκληρωτική καταστροφή του. Βρίσκομαι στο «μεταίχμιο» αυτών των δύο καταστάσεων.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Τάσου Γουδέλη

Νίκος Καχτίτσης- Η περιπέτεια ενός βιβλίου (απόσπασμα)

Κεφάλαιο 3

Δέχεται και δε δέχεται

Αρχίζω το κεφάλαιο αυτό με μία κατηγορηματική δήλωση, που δε θα εκπλήξει ποσώς τον υπομονητικό που θα διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο: Σε σύγκριση με τα μαρτύρια που πέρασα στην έκδοση του Εξώστη, τα άλλα μαρτύρια που πέρασα γράφοντάς τον, όπως και τα μαρτύρια που πέρασε ο ήρωάς μου ο ίδιος, δεν είναι σχεδόν τίποτα! Και ο μεν ήρωάς μου τά ‘θελε και τά ‘παθε∙ θα του άξιζαν και περισσότερα. Εγώ όμως δεν χρώσταγα σε κανέναν τίποτα. Η μόνη αξίωση (ας την ονομάσουμε έτσι) που είχα, ήταν να γίνει η δουλειά μου∙ να τυπωθεί το βιβλίο μου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε ανάγκασα κανέναν να δεχθεί τη δουλειά αυτή με το ζόρι∙ ήρθα σε συμφωνία. Εγώ μεν θα πλήρωνα με λεφτά που μου απόδωσε η πέννα μου εκπορνευόμενη σε ποικίλας εξωλογοτεχνικάς εργασίας, οι δε επιμεληταί της εκδόσεως θα μου πρόσφερναν το ανάλογο αντίκρυσμα –την πείρα τους, το ταλέντο τους, και την αγάπη τους για την Τέχνη- χωρίς να εκπορενεύσουν, αυτοί, ούτε ένα γιώτα από την καλλιτεχνική τους ακεραιότητα, μια και η επιμέλεια της εκδόσεως ενός βιβλίου αποτελεί, τουλάχιστον για μένα και για τους επιστήθιους φίλους μου, ιερό λειτούργημα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι εμπιστευόμουνα το βιβλίο μου σε πρόσωπο που έχει πάρει, και με το δίκιο του, στα σοβαρά αυτή την τέχνη, και που ωστόσο μπορούσε κάλλιστα ν’ αποποιηθεί με μια ευγενική δικαιολογία.

Ούτε, από το άλλο μέρος, είμαι από κείνους που κάνουν παζάρια στο ζήτημα των τιμών, μ’ όλο που κάθε άλλο παρά είμαι οικονομικά ανεξάρτητος, δεδομένου ότι στη χώρα που ζω, εις πείσμα της εσφαλμένης εντυπώσεως που υπάρχει, τα δολλάρια δεν τα παρασύρει ο άνεμος στους δρόμους σα φθινοπωρινά φύλλα. Τώρα θυμήθηκα ότι κάνω κάποιο λάθος. Δυστυχώς, και προς μεγάλη μου ντροπή, έκανα κι εγώ κάτι εξοργιστικά παζάρια με τους Ταρουσόπουλους, το 1956.

Αλλά ας μπούμε στο θέμα μας . . .

Πηγή: http://esofrenon.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html

Νίκος Καχτίτσης- Ο ήρωας της Γάνδης (απόσπασμα)

...Περνούσαν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες. Στο μεταξύ άρχισα πάλι να δουλεύω κανονικά στο αρχαιοπωλείο. Αλλά κάτι είχε αλλάξει στο φέρσιμο και της Σολάνζ ακόμα, η οποία κατά βάθος πολύ λυπόταν γι' αυτά που μου συνέβαιναν. Αλλά ούτε κατά διάνοια υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να θυσίαζε τα συμφέροντα του Στοππάκιου για χάρη δική μου. Όσο κι αν με πίκραινε αυτό, τη δικαιολογούσα. Οι χοροεσπερίδες και τα πνευματιστικά πειράματα είχαν σταματήσει. Αραιά και που δέχονταν μόνο κανένα ζευγάρι. Ο Ξεντάδιν είχε καιρό να φανεί, όπως και ο Γεδεών και όλοι οι στενοί τους φίλοι. Το δικηγόρο τον είδα μόνο μια φορά όλο αυτό το διάστημα να μπαίνει βράδυ από τη Μεγάλη Πόρτα, σε ώρα που ο Στοππάκιος ήταν απασχολημένος στο γραφείο του, και να τραβάει κατευθείαν για το δωμάτιο της Σολάνζ. Κάτι είχε αλλάξει σ' όλη την ατμόσφαιρα. Αυτό το διέκρινα ακόμα και στη στάση της Στερίλδας, που φαινόταν επιφυλακτική και χωρίς διάθεση να μου αποκαλύψει κάτι που ήταν μεγάλης σημασίας, που έκρυβε πολύ μυστήριο. Πολλές φορές μού 'δινε επίμονα την εντύπωση πως περίμενε ν' αρχίσω τις ερωτήσεις πάνω στην Υπόθεση, και με τη στάση της μ' απότρεπε προκαταβολικά να κάνω την παραμικρή απόπειρα.

Όσο για μένα τον ίδιο, όσο πήγαινε και χειροτέρευε η θέση μου...

Πηγή:http://esofrenon.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html

Νίκος Καχτίτσης-Ευρυδίκη

Πηγή: Περιοδικό Η Λέξη, τ. 50, δεκέμβρης '85, σ. 971.

 

Nίκος Καχτίτσης-Ο εξώστης (απόσπασμα)

 Tου εξήγησα πως αισθανόμουνα σαν να μην υπήρχε τίποτα απ’ ό, τι έβλεπα, σαν να δημιουργούσα όλες τις καταστάσεις, και την παραμικρή ακόμα —την ατμόσφαιρα του γραφείου μου, αυτόν τον ίδιον, τα φύλλα, τη σκόνη πάνω στα φύλλα, τον άνεμο που τα φυσούσε, το δροσερό θρόισμα που έκαναν κι έφτανε, πνιχτό κάπως, μέχρι τ’ αυτιά μου— για να εξυπηρετώ δικά μου συμφέροντα. Θυμάμαι μάλιστα που τον είχα ρωτήσει αν έβλεπε κι αυτός τα ίδια πράγματα, που έβλεπα κι εγώ. Γέλια που κάναμε.

Περιττό να πω ότι τα ίδια αισθάνομαι και τώρα πως όλα τα τελευταία συμβάντα τα δημιούργησα εγώ, με τη φαντασία μου, για να πιστέψω πως αρκετά τιμωρήθηκε ο εαυτός μου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε έχω να τραβήξω πολλά ακόμα. Γιατί θα πρέπει να φέρθηκα με επιείκεια στον εαυτό μου. Μόνο αν τον υπέβαλλα συνεχώς σε σωματικά μαρτύρια, που να τα αισθάνομαι και να τα βλέπω, εν ανάγκη μπροστά στον καθρέφτη, θα έπειθα τον εαυτό μου ότι πλήρωσα για τις πράξεις μου.

Αλλά τι λέω;  Όλα είναι αληθινά —ευτυχώς ή δυστυχώς. Δεν ξέρω πια τι να διαλέξω— όλα όσα μου έχουν συμβεί τώρα τελευταία. Μ’ αυτά δεν πάω να παρηγορήσω τον εαυτό μου ούτε να δημιουργήσω άλλα μαρτύρια∙ απλώς έτσι είναι. Πώς ήταν δυνατό να δημιουργήσω εγώ όλες αυτές τις λεπτομέρειες;  Θα έπρεπε να ήμουνα τρελλός. Αυτά που θ’ αντιγράψω απ’ το ημερολόγιό μου παρακάτω, για τον τελευταίο τσακωμό μου με τον συνταγματάρχη, θα δείξουν πως έχω δίκιο να μιλάω έτσι. Θα παραθέσω όλες τις λεπτομέρειες, όχι για τίποτ’ άλλο, αλλά για να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτά που έγραψα. Άλλωστε δεν έχω τίποτε πλέον να κρύψω. Είθε να μπορούσα να μιλήσω και πιο ανοιχτά ακόμα. Αυτός που θα βρει ποτέ αυτά τα χαρτιά ας κρίνει…

Nίκος Καχτίτσης, Ο εξώστης, σελ. 77-79,  Εκδόσεις Στιγμή, 1988

Πηγή:https://ifigeneiasiafaka.com/category/%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%87%CF%84%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82/

Νίκος Καχτίτσης-Ο ήρωας της Γάνδης (απόσπασμα)

 Είχε καταντήσει ο στόχος, ο περίλεγος θα μπορούσα να πω, φίλων και μη φίλων, με μια σκηνή που τον απασχολούσε διαρκώς. Είχε καταλήξει, με το πέρασμα του χρόνου, να μισοπιστεύει πως του συνέβη κάποτε, και πως η εμπειρία αυτή είχε μεταμορφωθεί σε ανάμνηση που τον έκαιγε. Υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι τους άφησε την εντύπωση πως επρόκειτο για γεγονός.

     Προσέχτε. Ταξιδεύει δήθεν με τραίνο. Είναι ένα μελιχρό απόγιομα κάποιου φθινοπώρου και έχει, προς μεγάλη του απόλαυση, ακόμα μεγάλο διάστημα να διανύσει ώσπου να φτάσει στον προορισμό του: κάποια πόλη, η οποία έχει κάτι από όλες τις πόλεις που γνώρισε ή φαντάσθηκε στο παρελθόν, αλλά η οποία δεν υπάρχει, εννοείτε, στο χάρτη. Η δε απόσταση που με τη νοσηρή του φαντασία διανύει είναι τέτοια, που το τραίνο θα χρειαζόταν να περάσει τα σύνορα της χώρας μας κι εγώ δεν ξέρω πόσων άλλων χωρών… Έχει εξασφαλίσει να είναι μόνος στο διαμέρισμα του τραίνου, εν αναμονή του αναπάντεχου – ποιου αναπάντεχου;- που πάντα τον έθελγε. Το τραίνο ξαφνικά κάνει στάση σ’ έναν απίθανο αγροτικό σταθμό, πνιγμένο σε οργιώδη βλάστηση, που είναι σαν τα μαλλιά της τρελής με το μανιασμένο βοριά που φυσάει εκείνη τη στιγμή. Με την έξαψη του ανθρώπου που παρ’ όλα τα μέτρα που πήρε φοβόταν μήπως χάσει το τραίνο, μπαίνει στο διαμέρισμά του ο μοναδικός ταξιδιώτης του σταθμού, και θρονιάζεται απέναντί του, στα βελούδα. Πρόκειται για κάποια μυστηριώδη κυρία, που το παρουσιαστικό της και μόνο τον μεταφέρει σε χίλιους δυό φανταστικούς κόσμους.

      Τον διεγείρει, και εύχεται να μην κατεβεί σε κανένα γειτονικό σταθμουδάκο. Έχει πολλά μυστικά ν’ αποκαλύψει, α υ τ ή ειδικά η γυναίκα, αν ποτέ τού ανοίξει την καρδιά της. Πράγμα προς στιγμήν τουλάχιστον ανέλπιστο. Αλλά τόσο το καλύτερο, γιατί έτσι παρατείνεται η κατάσταση… Σταματάμε το χρόνο… Αχ, καημένε Παπένγκους, καμιά φορά κοντεύω να σ’ τα δικαιολογήσω όλα."

Πηγή: Νίκος Καχτίτσης (1926-1970), Ο ήρωας της Γάνδης, πρώτη έκδοση «Λωτοφάγος», Μοντρεάλη 1967, επανέκδοση «Στιγμή», Αθήνα 1988.

Νίκος Καχτίτσης-Η ομορφάσχημη (απόσπασμα)

Θὰ ἔχετε παρατηρήσει ὅτι ὅταν κανεὶς φοβᾶται γιὰ κάτι, ἀκόμα καὶ ὅταν πρόκειται γιὰ ἀρρώστια, τότε εἶναι ποὺ συμμαχοῦν ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ τὴ μορφὴ διαβολεμένων συμπτώσεων, κ.λπ., γιὰ νὰ δίνουν ἔμφαση στοὺς φόβους του, καὶ γιὰ νὰ τοὺς δικαιολογοῦν. Αὐτὸ μοῦ εἶχε συμβεῖ κι ἐμένα μ’ ἕναν ψοφοδεὴ τύπο, μὲ σηκωμένο τὸ γιακὰ τοῦ πανωφοριοῦ καὶ στραβὰ τὸ καβουράκι, ποὺ ὅποτε πήγαινα στὸ παράθυρο τὸν ἔβλεπα νὰ περιμένει στὴ γωνία. Ἔλεγα ἀπὸ μέσα μου, γιὰ νὰ παίρνω θάρρος: Μπορεῖ κάλλιστα νὰ στέκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ περιμένει ἢ κατασκοπεύει κάποιον ἄλλον• ἀλλὰ ποιός μὲ διαβεβαιώνει ὅτι δὲ στέκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ παρακολουθεῖ ἐμένα; ̔Η δεύτερη ἐκδοχὴ πάντοτε ὑπερίσχυε. Κατὰ σύμπτωση διαβολική, δὲν τὸν εἶδα ποτὲ νὰ συναντάει κανέναν, παρὰ ἦταν ὅλο μόνος, ὧρες ὁλόκληρες. ...]

ΝΙΚΟΣ ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ: Η ΟΜΟΡΦΑΣΧΗΜΗ

Νίκος Καχτίτσης-«Ο εξώστης» (Κεφάλαιο 1)

 

 Νίκος Καχτίτσης (Γαστούνη Ηλείας, 26 Φεβρουαρίου 1926 - Πάτρα, 25 Μαΐου 1970)

Γράφω εν κεντρική Αφρική την 27ην ή 28ην Ιουνίου 19…, και ώραν 3ην πρωινήν, με τα πρώτα κοράκια, εντός της βιβλιοθήκης της ιδιοκτήτου, και ικανής να στεγάσει ένα λόχο, επαύλεώς μου, ευρισκομένης εις τα κράσπεδα της πόλεως, και παρά τας εκβολάς του ποταμού Βούρι, όπου κατοικώ εγώ κι ο κούκος από επταετίας.

Ο κάτωθι υπογεγραμμένος, Σ. Π…, πρώην αρχαιοπώλης και ιδιοκτήτης ξενοδοχείων, και πάλαι ποτέ επιφανής κάτοικος της πόλεως Γάνδης, δηλώ υπευθύνως, και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, ότι βρίσκομαι από ψυχολογικής απόψεως στα πρόθυρα της καταστροφής ότι οικονομικώς κοντεύω να καταρρεύσω και ότι η υγεία μου έχει κλονισθεί στο απροχώρητο. Το τελευταίο το αποδίδω όχι τόσο στα χρόνια που με πήραν, όσο στις αϋπνίες, στο άγχος που μου φέρνουν οι αναμνήσεις και οι τύψεις, και στους ρευματισμούς αρκεί να πω πως αυτή τη στιγμή που γράφω φορώ γάντια μέχρι τους ώμους και με δυσκολία σφίγγω την πένα.

Δηλώ επίσης, αυτή την πρωινή ώρα που μπορεί κάλλιστα να υπογράφω την καταδίκη μου (καλώ τους ενδιαφερομένους να επωφεληθούν της ευκαιρίας), ότι δύο πρόσφατα περιστατικά εχτύπησαν το τελευταίο κουδουνάκι μέσα στην ψυχή μου, και ότι βλέπω πως δε μου απομένει τώρα παρά ο θάνατος.

Δηλώ επιπροσθέτως, εις επήκοον των νυχτερίδων, των κουνουπιών, των μάντηδων, των απαισίων τριγμών των επίπλων μου, που είχα την απερισκεψία να κουβαλήσω μαζί μου από την Ευρώπη, και τέλος της βροχής, που δεν εννοεί να σταματήσει μέρες τώρα, ότι ή έτσι ή αλλιώς δεν έχω λόγο υπάρξεως. Και ότι αν, ο μη γένοιτο (αυτό το λέω με ειρωνεία), με βρουν καμιά μέρα οι υπηρέτες μου μπρούμυτα στο πάτωμα, με τα λευκά μου μουσκεμένα στο δικό μου αίμα, ή πεθάνω δηλητηριασμένος, ή από όποια άλλη αιτία (έχω στο νου μου πολλές), αυτό θα είναι από υπαιτιότητα δική μου. Αν είναι από υπαιτιότητα άλλου, τόσο το καλύτερο. Περιττό να τονίσω ότι δεν πρέπει να ενοχοποιηθεί κανένας από τους υπηρέτες μου, παρόλο που θα είχαν το δικαίωμα να με σπάσουν στο ξύλο γιατί ομολογουμένως τους έχω πρήξει το συκώτι με τις παραξενιές μου. Αλλά ακόμα κι αν αποδειχθεί κάτι τέτοιο από τα σοφά πουλιά της αστυνομίας, που έρχονται στην αποικία για να τρώνε έξι φορές την ημέρα, δικαιολογώ τους δολοφόνους μου προκαταβολικά, γιατί όχι μόνο μου αξίζει, όπως θα αποδείξω παρακάτω, αλλά και έχω απόλυτη ανάγκη από κάποιο λυτρωμό. Να μην ξεχάσω να βάλω την υπογραφή μου στο τέλος. Το χειρόγραφό μου θα το αφήσω σε εμφανή θέση, πάνω στο προσκέφαλό μου, ή μέσα από τα τζάμια της βιβλιοθήκης, ώστε να βρεθεί οπωσδήποτε. Όχι, θα το αφήσω καλύτερα στη θυρίδα μου της τραπέζης, μαζί με τις ομολογίες. Μπορεί να το στείλω στις αρχές, μέσα σε σφραγισμένο φάκελο, με την παράκληση ν’ ανοιχθεί όταν θα έχω πεθάνει. Πάντως θα ιδώ τι θα κάνω.

Ούτε ν’ αποδοθεί ο θάνατός μου σε κανέναν από τους εχθρούς που απόχτησα στην πατρίδα μου με τον πόλεμο. Θα τους ήταν αδύνατο να με ανακαλύψουν στο καταφύγιο που έχω βρει. Έχω αλλάξει το όνομά μου, ζω σε αποικία που ανήκει σε άλλη επικράτεια – οπότε τρέχα γύρευε. Εξασφάλισα απόλυτη εχεμύθεια, αφού πλήρωσα αδρά πρόσωπα ευυπόληπτα που ξέρουν να το ράβουν. Αυτοί που κανόνισαν τη φυγή μου έχουν μεσάνυχτα ποιος είμαι. Ακόμα και οι φίλοι μου οι παιδικοί δεν ξέρουνε πού βρίσκομαι. Μερικοί νομίζουνε ότι πέθανα στη λαίλαπα του πολέμου – εννοώ τις τελευταίες μέρες. Πού να ξέρανε! Επί του προκειμένου, θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη αν δεν απηύθυνα τις θερμές μου ευχαριστίες στον σχετικά άγνωστό μου κύριο Φ…, που με τη συμπάθεια που μου έδειξε, και μ’ ένα αναλόγως μέτριο ποσό που προθυμοποιήθηκα να του εγχειρίσω, μ’ εβοήθησε, εφοδιάζοντάς με μέ τα απαραίτητα χαρτιά. Εύγε του ας είναι καλά. Μαθαίνω ότι έχει από τότε αποσυρθεί από τη ζωή, και απολαμβάνει, στον ολάνθιστο κήπο του, που πληροφορούμαι ότι τον έχει στολίσει ωραία, τα αγαθά ενός ήσυχου βίου.

Ουσιαστικά, έπαψα να φοβάμαι εδώ και εφτά χρόνια, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη σκάλα του πλοίου, με το οποίο έκανα ένα ομολογουμένως ονειρώδες ταξίδι. Ο μόνος που ξέρει ποιος είμαι βρίσκεται εδώ. Αλλά τι μ’ ενδιαφέρουν πλέον όλα αυτά; Τι κάθομαι και ζαλίζω το κεφάλι μου με κάτι τέτοια, τη στιγμή που, όπως είπα και παραπάνω, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να δοθεί ένα τέλος σε όλα. Η καλοσύνη μου δεν έχει όρια πάω να εξιλεώσω προκαταβολικά τους δολοφόνους μου. Τέτοιος ηλίθιος είμαι.

Για ν’ αποδείξω ότι δεν αστειεύομαι, προσθέτω πως εύχομαι να με βρει ο θάνατος σε καμιά από τις περιπλανήσεις που κάνω σαν τρελός, μόνος μου, μέχρι τα μύχια της ζούγκλας, στην αγωνία μου να σκοτώσω το χρόνο, και να κουραστώ για να μπορέσει να με πάρει λίγο ο ύπνος το βράδυ – αν και ξέρω ότι αυτά είναι μπαλώματα. Τέλος, εύχομαι να με σωριάσει νεκρό καμιά ηλίαση, αλλά πολύ αμφιβάλλω, γιατί έχω το συνήθειο να κυνηγάω τις σκιές.

Πηγή:http://nikos-kachtitsis.blogspot.com/2014/10/

 Ο ΕΞΩΣΤΗΣ (επανέκδοση)

 Νίκος Καχτίτσης

 Επίμετρο: Γ. Δημητρακάκης, Γ. Κριτσέλη, Β. Καμχής

 Σχέδια: Εύη Τσακνιά

 Εκδόσεις Κίχλη 2012