Ρόκε Δάλτον - Μαρία Κεσαλάπα

 

                                                                                        (Παραλλαγές)

Ι
Ο θεός Τλάλοκ αντί το σπόρο του να ρίξει
έχυσε μέλι στη δασύτριχη της μάνας σου την κούπα
μέλι του αστερόμηλου απ’ τα γλυκόλαλα ταλάπος συναγμένο
μέλι απ’ το άνθος του ινφούντια που από τότε σε προόρισε να ’ρθείς μες στ’ όνειρό μου.

Ανάμεσα σε λιάνες που αργοπεθαίνουνε στης σέλβας το σαπισμένο χώμα
ανάμεσα στην αρτηριακή ρίζα του βάλσαμου που χάραζε το δέρμα των φιδιών
ανάμεσα στα φύλλα που ναυαγήσανε απ’ τον θερμό αγέρα
στις κορυφές του πιο ψηλού χυμού τούτης της γης
έπεσε αυτή να κοιμηθεί εσένα κουβαλώντας σαν άλλη της καρδιά.

Κι εννιά μήνες μετά, νιογέννητη
μες στη λιμνούλα σε βαφτίσανε της μάγισσας
για να ανοίξεις τα μάτια σου κάτω απ’ το νερό.

Γι’ αυτό το βλέμμα σου όταν κλαις είναι βαθύ σαν άβυσσος
γι’ αυτό και κάτω απ’ τη βροχή καλύτερα αγαπιέσαι
γι’ αυτό το σάλιο σου θαρρείς και πίνεται απ’ την άμμο.

 

ΙΙ
Το χρώμα σου
κακάο που τρυφέρεψε με γάλα αγριοκάτσικου.
Το χρώμα σου
μια πεταλούδα σκοτεινή με άνθη ζυμωμένη γιασεμιού.
Το χρώμα σου
μια ελαφίνα ανέγγιχτη υγρή απ’ τα αγριόχορτα.
Το χρώμα σου
από τυφώνα καλοκαιρινό που ξεσηκώνει τις ρίζες του χαλκού.
Το χρώμα σου μες στο ποτάμι
κάνει τα ψάρια να αγαπήσουνε το πρόσωπο της γης
Το χρώμα σου πάνω στη γη
τις ρίζες που σε βλέπουνε να περπατάς έκπληκτες τις αφήνει.
Το χρώμα σου πάνω στα δέντρα
είναι μια νύχτα που σκορπίζει πεντακάθαρη παντού τ’ αρώματά της.
Το χρώμα σου στον αιθέρα
είναι ένα νέο τόξο ουράνιο μέσα απ’ το καλαμπόκι.

 
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 24 Φεβρουαρίου 2023

Πηγή: https://www.blogger.com/blog/post/edit/3939360023972423310/2251900438022381260

Roque Dalton - Όπως κι εσύ

Όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ
αγαπάω τον έρωτα, τη ζωή,
των πραγμάτων τη γλυκιά γοητεία,
το ουράνιο τοπίο του Γενάρη.

Βράζει κι εμένα το αίμα μου

και γελώ απ' τα μάτια

που έχουνε μάθει

των δακρύων το ξέσπασμα.

Ότι είναι όμορφος πιστεύω ο κόσμος,

και ότι σαν το ψωμί είναι η ποίηση,

όλων.

Ότι οι φλέβες μου

δεν τελειώνουν σ' εμένα,

αλλά στο ομόφωνο αίμα

όσων μάχονται για τη ζωή,

για τον έρωτα,

για τα πράγματα,

για το ψωμί και το τοπίο,

για την ποίηση όλων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Τις μολότοφ των στομάτων μας τσουγκρίζοντας

Roque Dalton - Διακήρυξη

Στο όνομα όσων πλένουν τα ενδύματα άλλων
(και διώχνουν απ’ τ’ ασπρόρουχα τη βρώμα των άλλων)

Στο όνομα όσων φροντίζουν τα ξένα παιδιά
(και πωλούν την εργατική τους δύναμη
με τη μορφή μητρικής αγάπης και ταπείνωσης)

Στο όνομα όσων κατοικούν σε ξένο διαμέρισμα
(που δεν είναι πλέον φιλική κοιλιά αλλά τάφος ή φυλακή)

Στο όνομα όσων τρώνε ξένες κόρες ψωμιού
(και ακόμη τις μασούν με το συναίσθημα του κλέφτη)

Στο όνομα όσων ζουν σε μια ξένη χώρα
(τα σπίτια και τα εργοστάσια και τα καταστήματα
και οι δρόμοι και οι πόλεις και τα χωριά
και τα ποτάμια και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά
είναι πάντα των άλλων
και γι’ αυτό είναι εκεί η αστυνομία και η φρουρά
φυλάγοντάς τα εναντίον μας)

Στο όνομα εκείνων που το μόνο που έχουν
είναι πείνα εκμετάλλευση αρρώστιες
δίψα για δικαιοσύνη και νερό
διώξεις καταδίκες
μοναξιά εγκατάλειψη καταπίεση θάνατος

Εγώ κατηγορώ την ιδιωτική ιδιοκτησία
ότι μας στερεί τα πάντα

Μετάφραση: Σταύρος Γκιργκένης

Πηγή: Εξιτήριον

.........................................................................................................................................................................

Magic De Spell & Γ.Παλαμίδας - ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΚΕΙΝΩΝ (Reel Video)

Στο όνομα εκείνων

που πλένουν τα ρούχα των άλλων

(και καθαρίζουν την ξένη βρωμιά από τα άσπρα)

Στο όνομα εκείνων

που προσέχουν τα παιδιά των άλλων

(και πουλούν την εργατική τους δύναμη

υπό τη μορφή μητρικής αγάπης και ταπεινώσεων)

Στο όνομα εκείνων

που ζουν σε ξένο χώρο (που δεν είναι σπλάχνα

ευγενικά αλλά τάφος ή φυλακή)

Στο όνομα εκείνων

που τρώνε τα ψίχουλα των άλλων

(και τα μασάνε ακόμα και με ένα αίσθημα κλέφτη)

Στο όνομα εκείνων

που ζούνε στη χώρα των άλλων τα σπίτια και

τα εργοστάσια και τα καταστήματα και οι δρόμοι

και οι πόλεις και τα χωριά και οι ποταμοί

και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά

ανήκουν πάντοτε σε άλλους

(γι’ αυτό και η αστυνομία και ο στρατός

είναι εκεί προστατεύοντας τους εναντίον μας)

Στο όνομα εκείνων

που δεν έχουν τίποτε άλλο από πείνα,

εκμετάλλευση, ασθένειες,

δίψα για δικαιοσύνη και για νερό,

κατατρεγμούς, καταδίκες, μοναξιά, εγκατάλειψη,

καταπίεση και θάνατο

κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία

που μας στέρησε τα πάντα.

Roque Dalton (Σαν Σαλβαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ 14 Μαΐου 1935- 10 Μαίου 1975)

Roque Dalton -Περί Υπεραξίας ή Πώς το Αφεντικό Ληστεύει Δύο Φορές τον Κάθε Εργαζόμενο

Τα οικιακά της γυναίκας

αφήνουνε χρόνο στον άντρα

για κοινωνικά απαραίτητη εργασία

που όμως δεν την πληρώνεται στο ακέραιο

(το μεγαλύτερο μέρος της αξίας της

το ληστεύει ο καπιταλιστής)

παρά μονάχα τόσο ώστε

να μένει ζωντανός και να μπορεί

να συνεχίσει να εργάζεται,

ένας μιστός με τον οποίο

γυρίζει στο σπίτι ο άντρας

και λέει στη γυναίκα

αχ άντε να δούμε τώρα

πώς θα  τα φέρεις βόλτα

σ’ αυτόν τον άθλο που θα καλύψει όλα

τα έξοδα των οικιακών.

Παράνομα Ποιήματα (Ιστορίες και Ποιήματα της Ταξικής Πάλης), 1975

1. Βίλμα Φλόρες: Όλα Είναι Ποιήματα Αγάπης

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 19 Δεκεμβρίου 2019.

Πηγή: https://zbabis.blogspot.com/2023/12/Mia-Mpotilia-stin-ygeia-ton-filenadon-kai-ton-filon-min-tyhon-kai-vouliaxoume-sti-rastoni-ton-imeron-Me-ton-Megalo-Roque-Dalton-Sobre-la-Plusvalia.html

Roque Dalton - Ποιητική Τέχνη (1974)

Ποίηση
Συγχώραμε που σε έχω βοηθήσει να καταλάβεις
πως δεν είσαι καμωμένη μόνο από λέξεις.

Ρόκε Ντάλτον

Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης

Roque Dalton - Γυμνή

Αγαπάω τη γύμνια σου

γιατί γυμνή από τους πόρους σου με πίνεις

σάμπως τεράστια τείχη από νερό να με καταποντίζουν.

Τα σύνορα γκρεμίζει η γύμνια σου στην θέρμη της,

μου ανοίγει διάπλατες τις πόρτες για να σε μαντέψω,

με παίρνει απ’ το χέρι σαν το παιδί που έχασε το δρόμο του

κι απάνω σου εμπιστεύτηκε τους φόβους τα γιατί του.

Γλυκό το δέρμα σου στη γεύση του αλατιού το ανασαίνω το αργοπίνω

γίνεται σύμπαν μου, σύμβολο πίστης που με τρέφει·

μια λάμπα με αρώματα που την κρατώ ψηλά σαν τον τυφλό

όταν πλάι στα σκοτάδια οι πόθοι με αλυχτάνε.

Όταν με γδύνεις με τα μάτια κλειστά

χωράς μες σε μία κούπα που την αγγίζω με τη γλώσσα μου,

μέσα στα χέρια μου χωράς σαν το επιούσιο ψωμί,

κι είσαι απ’ το σώμα μου αναπόσπαστη σαν τη σκιά της ύπαρξής του.

Τη μέρα που θα πέθαινες θα σε απόθετα ολόγυμνη στη γη

για να σκορπίσεις άχραντη στο χώμα,

για να μπορώ το δέρμα σου να το γεμίζω με φιλιά μέσα στους χίλιους δρόμους,

για να σου πλέκω τα μαλλιά σπαρμένα σε όλα τα ποτάμια.

Τη μέρα που θα πέθαινες θα σε απόθετα ολόγυμνη στη γη

σαν τότε που ξαναγεννήθηκες ανάμεσα στα πόδια μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Roque Dalton-Της νύχτας προχωρημένη ώρα

Όταν μάθεις πως πέθανα μην πεις τ’ όνομά μου

γιατί θα καθυστερούσες και τον θάνατο και την ανάπαυση.

Η φωνή σου, η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,

θα γινόταν ο αμυδρός φάρος που έψαχνε να βρει η ομίχλη μου.

Όταν μάθεις πως πέθανα, πες συλλαβές παράξενες.

Πες άνθος, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, μαρτύριο.

Μην αφήσεις τα χείλη σου να βρουν του ονόματός μου τα έντεκα γράμματα.

Νυστάζω, ερωτεύτηκα, κέρδισα τη σιωπή.

Μην πεις τ’ όνομά μου όταν μάθεις πως πέθανα:

Από το μαύρο χώμα μέσα θα ερχόμουν εγώ για τη φωνή σου.

Μην πεις τ’ όνομά μου, μην πεις τ’ όνομά μου.

Όταν μάθεις πως πέθανα μην πεις τ’ όνομά μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Roque Dalton - Πρακτικό

Πρακτικό

Στο όνομα αυτών που ξενοπλένουνε

(και βγάζουνε από τα ασπρόρουχα την ξένη βρόμα)

Στο όνομα αυτών που φυλάνε τα ξένα τα παιδιά

(και πουλάνε την εργατική τους δύναμη

υπό μορφή αγάπης μητρικής και εξευτελισμών)

Στο όνομα αυτών που ζούνε κάτω από ξένη στέγη

(που όμως δεν είναι μια μήτρα ασφαλής, παρά ένας τάφος ή μια φυλακή)

Στο όνομα αυτών που τρώνε τα ξεροκόμματα των ξένων

(και τα μασάνε λες κι είναι κλέφτες)

Στο όνομα αυτών που ζούνε σε μια πατρίδα ξένη

(τα σπίτια και τα εργοστάσια και τα μαγαζιά

και οι δρόμοι και οι πόλεις και τα χωριά

και τα ποτάμια και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά

είναι πάντα των άλλων

γι’ αυτό βρίσκεται εκεί η αστυνομία και η φρουρά

για να τα προφυλάξει από μας)

Στο όνομα αυτών που όλο τους το βιος

είναι πείνα εκμετάλλευση αρρώστιες

δίψα για δίκιο και νερό

κυνηγητό καταδίκες

εγκατάλειψη ερημιά τυραννία θάνατος

Κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία

που μας στερεί τα πάντα.

Ρόκε Δάλτον ( 1935 -1975 )

Παράνομα Ποιήματα, 1975, Πέμπτη Ενότητα: Ποιήματα για να ζεις και να το καλοσκέφτεσαι

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος

Στο όνομα εκείνων

Στο όνομα εκείνων
που πλένουν τα ρούχα των άλλων
(και καθαρίζουν την ξένη βρωμιά από τα άσπρα)
Στο όνομα εκείνων
που προσέχουν τα παιδιά των άλλων
(και πουλούν την εργατική τους δύναμη
υπό τη μορφή μητρικής αγάπης και ταπεινώσεων)
Στο όνομα εκείνων
που ζουν σε ξένο χώρο (που δεν είναι σπλάχνα
ευγενικά αλλά τάφος ή φυλακή)
Στο όνομα εκείνων
που τρώνε τα ψίχουλα των άλλων
(και τα μασάνε ακόμα και με ένα αίσθημα κλέφτη)
Στο όνομα εκείνων
που ζούνε στη χώρα των άλλων τα σπίτια και
τα εργοστάσια και τα καταστήματα και οι δρόμοι
και οι πόλεις και τα χωριά και οι ποταμοί
και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά
ανήκουν πάντοτε σε άλλους
(γιʼ αυτό και η αστυνομία και ο στρατός
είναι εκεί προστατεύοντας τους εναντίον μας)
Στο όνομα εκείνων
που δεν έχουν τίποτε άλλο από πείνα,
εκμετάλλευση, ασθένειες,
δίψα για δικαιοσύνη και για νερό,
κατατρεγμούς, καταδίκες, μοναξιά, εγκατάλειψη,
καταπίεση και θάνατο
κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία
που μας στέρησε τα πάντα

Magic De Spell & Γ.Παλαμίδας - Στο όνομα εκείνων

Roque Dalton-Ποιήματα

 Ώρα της Στάχτης

Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.

Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.

 

`

*

Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή

Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.

Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξάπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκατό χρόνια απ’ την καρδιά.

Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.

`

*

 

27 χρονών

Είναι πράγμα σοβαρό

να είσαι είκοσι εφτά

στην πραγματικότητα είναι ένα

από τα πιο σοβαρά πράγματα

γύρω πεθαίνουν οι φίλοι

της πνιγμένης παιδικής ηλικίας

κι αρχίζει κανείς ν΄ αμφιβάλλει

για την αθανασία

 

`

*

Φόβος

Στο Χούλιο Κορτάσαρ

 

Ένας μοναχικός άγγελος στη μύτη της καρφίτσας

ακούει κάποιον που  ουρεί.

`

*

 

Αναθεωρητισμός

Όχι πάντα.

Γιατί, για παράδειγμα,

στο Μακάο,

το όπιο,

είναι το όπιο του λαού.

`

*

 

Γραμματάκι

Αγαπητοί φιλόσοφοι,

αγαπητοί προοδευτικοί κοινωνιολόγοι,

αγαπητοί κοινωνικοί ψυχολόγοι:

μη γαμιέστε τόσο με την αποξένωση

εδώ όπου το πιο γαμημένο

είναι το ξένο έθνος.

`

*

Όπως εσύ

Όπως εσύ,

αγαπώ τον έρωτα,

τη ζωή

τη γλυκιά χάρη των πραγμάτων

το ουράνιο τοπίο των ημερών του Γενάρη

Επίσης βράζει το αίμα μου

και γελάω από τα μάτια

που έχουν γνωρίσει των δακρύων το ανάβλυσμα.

Πιστεύω πως ο κόσμος είναι όμορφος,

πως η ποίηση είναι σαν το ψωμί,

όλων.

Και πως οι φλέβες μου δεν τελειώνουν σε μένα,

αλλά στο αίμα το ομόφωνο

εκείνων που μάχονται για τη ζωή,

τον έρωτα,

τα πράγματα,

το τοπίο και το ψωμί,

την ποίηση όλων.

`

*

 

Λατινική Αμερική

Ο ποιητής πρόσωπο με πρόσωπο με τη σελήνη

καπνίζει την συναρπαστική του μαργαρίτα

πίνει τη δόση του από λέξεις ξένες

πετάει με τα πινέλα του της δροσιάς

ξύνει το βιολάκι του παιδεραστή

Μέχρι που σπάει τη μούρη του

στον τραχύ τοίχο κάποιου στρατοπέδου.

`

*

Περί Πονοκεφάλων

Είναι ωραίο να ʽσαι κομουνιστής,

αν και προκαλεί πολλούς πονοκεφάλους.

Κι είναι γιατί ο πονοκέφαλος των κομουνιστών

θεωρείται ιστορικός, που σημαίνει

πως δεν παύει με τα παυσίπονα τα χάπια

αλλά μόνο με την πραγματοποίηση του Παραδείσου στη γη.

Έτσι έχει το πράγμα.

Κάτω από τον καπιταλισμό πονάει κεφάλι

κόβουν κεφάλι.

Στην πάλη για την Επανάσταση το κεφάλι είναι βόμβα βραδυφλεγής.

Στην σοσιαλιστική οικοδόμηση:

κάνουμε πλάνο τον πονοκέφαλο

το οποίον δεν τον κάνει σπάνιο, αλλά το αντίθετο.

Ο κομουνισμός θα είναι, ανάμεσα σε άλλα,

μια ασπιρίνη στο μέγεθος του ήλιου.

`

*

 

Ο Ματαιόδοξος

Θα ήμουνα μεγάλος νεκρός.

Οι διαστροφές μου τότε θα έλαμπαν σαν παλιά κοσμήματα

με αυτά τα θελκτικά χρώματα του δηλητηρίου.

Θα υπήρχαν άνθη όλων των αρωμάτων στον τάφο μου

και θα μιμούνταν οι έφηβοι τις χειρονομίες μου παραίτησης,

τις μυστικές μου λέξεις τους άγχους.

Ίσως κάποιος θα έλεγε πως ήμουνα πιστός ήμουν καλός.

Αλλά μονάχα εσύ θα θυμόσουν

τον τρόπο μου να κοιτάζω στα μάτια.

Ένα απʼ τα πρόσωπα του έρωτα είναι ο θάνατος ,

στον καπνό της εποχής αυτής της αιώνια νεανικής.

Τι μου μένει μπροστά σου εκτός απʼ την αμηχανία των βασιλέων,

τις κινήσεις της μάθησης μπρος στην αύξηση του ποταμού,

τα ίχνη της πτώσης μπρούμυτα ανάμεσα στη στάχτη;

Η δική μου νεότητα μικραίνει

και σέρνει τη μελαγχολία σαν μουλάρι.

`

*

 

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα,

ήξερα πως στο τέλος θα έμενα

γυμνός στην όχθη του γέλιου.

Εδώ,

σήμερα,

λέω:

πάντα θα θυμάμαι τη γύμνια σου στα χέρια μου,

τη μυρωδιά σου από απολαυστικό ξύλο σανδάλου

καρφωμένη δίπλα στον ήλιο του πρωινού,

το γέλιο σου από κορίτσι,

ή από ρυάκι,

ή από πουλί.

Τα χέρια σου μακριά και αγαπητικά

σαν ένας κρίνος προδότης στα παλιά του χρώματα.

Η φωνή σου,

τα μάτια σου,

όσο από το αγκαλιαστό σε σένα που μες στα βήματά μου

σκεπτόμουν να αντέξω με τις λέξεις.

Μα δεν θα υπάρξει χρόνος για να κλάψω.

Έχει τελειώσει

η ώρα της στάχτης πια για την καρδιά μου:

Χωρίς εσένα κάνει κρύο

μα υποφέρεται.

`

*

 

Αργά τη Νύχτα

Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις το όνομά μου

γιατί θα σταματήσει ο θάνατος και η ανάπαυση.

Η φωνή σου, που είναι η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,

θα ήταν ο αμυδρός φάρος που ζητάει η  καταχνιά μου.

Όταν θα μάθεις ότι έχω πεθάνει πες συλλαβές παράξενες.

Πρόφερε, άνθος, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, καταιγίδα.

Μην αφήσεις τα χείλη σου να βρουν τα έντεκά μου γράμματα.

Νυστάζω, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.

Μην προφέρεις τʼ όνομά μου όταν μάθεις πως έχω πεθάνει

από τη σκοτεινή τη γη θα με έφτανε με τη φωνή σου.

Μην προφέρεις τʼ όνομά μου, μην προφέρεις τʼ όνομά μου.

Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις τʼ όνομά μου.

μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης

Πηγή: http://www.poiein.gr/2012/03/30/roque-dalton-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%86%CF%81-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82/?fbclid=IwAR299VuV_vTAZCkUfjMywZ_9de8m2wwWd_XInOscZD00Kl6ORrBzk6i3q68

Roque Dalton-Ποιήματα

 

Θύμηση

Έτσι ήτανε τ’ απογεύματα της πρώτης μας νεότητας

ακούγαμε Las Hojas Muertas, My Foolish Heart

ή Sin Palabras στο Hotel del Puerto

κι εσένα τ’ όνομά σου ήτανε διάφανο

και αντηχούσε υπέροχο ψιθυριστά

κι εγώ πίστευα στις θεές των προγόνων μου

και σου ιστορούσα ψέματα γλυκά

για τη ζωή στους μακρυσμένους τόπους που επισκέφτηκα.

Τα σαββατόβραδα

κάναμε μεγάλους περίπατους στη μουσκεμένη άμμο

ξυπόλυτοι πιασμένοι χέρι χέρι μες στην απόλυτη σιωπή

που τη ραγίζανε μονάχα οι ψαράδες στα φωτισμένα τους πλεούμενα

αναφωνώντας για την ευτυχία μας.

Μετά επιστρέφαμε στην καλύβα του Billy

και πίναμε ένα κονιάκ μπρος στη φωτιά

καθισμένοι σ’ ένα μικρό χαλάκι του Λυρσά

κι έπειτα φίλαγα τα ξέπλεκα μαλλιά σου

κι άρχιζα να ταξιδεύω το κορμί σου με χέρια τόσο σίγουρα

που δεν τρομάξανε ποτέ στον έρωτα ή στη μάχη.

Η γύμνια σου αναδυότανε μες στη μικρή νυχτερινή μας κάμαρη

φωτιά που έκαιγε ανάμεσα στα ξύλινα χωρίσματα

κάτω απ’ το φως της λάμπας που μας έλουζε

σάμπως παράξενος ανθός από χιλιάδες δώρα καμωμένος

που με αφήνει πάντα έκπληκτο

και με καλεί σε νέα τοπία ανεξερεύνητα.

Κι η ανάσα σου κι η ανάσα μου δυο κοντινά ποτάμια

και το δέρμα σου και το δέρμα μου δυο χώρες δίχως σύνορα

κι εγώ όπως η καταιγίδα μέσα σου τη ρίζα να ακουμπώ των ηφαιστείων

κι εσύ για μένα ένα κρυφό φαράγγι

για να περνάει μοναχά το φως της χαραυγής.

Κι ήρθε ο καιρός που ήσουν μόνο η θάλασσα

μόνο η θάλασσα γεμάτη με τα ψάρια της και την αλμύρα της

να πέφτω διψασμένος στα κόκκινα μυστικά των κοραλλιών της

και σ’ έπινα αχόρταγα, αξεδίψαστα

πάλι και πάλι όπως το θαύμα που αναβλύζει

μες απ’ την τρύπα που άνοιξε μικρό παιδί στην άμμο.

Ω αγάπη κι είναι ετούτη η στιγμή κάμποσα χρόνια αργότερα

όπου το πρόσωπό σου παίρνει να γίνεται αχνό

κι η θύμησή μου αδιάκοπα αδειάζει από σένα.

Το όνομά σου ήταν μικρό κι ένα τραγούδι το ψιθύριζε

κάποιου καιρού αλλοτινού.

 

Ρόκε Δάλτον, Ανθολογία (1995)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 29 Ιουλίου 2019

 

*

 

Περί της Ποιητικής μας Ηθικής

 

Μην μπερδευόσαστε, είμαστε ποιητές και στιχουργούμε

απ’ την παρανομία όπου ζούμε.

Δεν είμαστε, άρα, στην ανωνυμία μας άνετοι και δίχως τιμωρία:

ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εχθρό μας

πολύ κοντά του πάμε σε παράλληλη πορεία.

Το σύστημα κι αυτούς που το στηρίζουν πολεμάμε

μες απ’ την ποίησή μας, με τη ζωή μας, και στη ζωή τους

μια ευκαιρία δίνουμε μέρα τη μέρα και μετράμε

την πληρωμή τους.

 

Παράνομα Ποιήματα, 1975

Πρώτη Ενότητα: Όλα Είναι Ποιήματα Αγάπης

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 29 Μαΐου 2019

 

*

 

Στατιστικές για την Eλευθερία

 

Η ελευθερία του Τύπου για το λαό του Σαλβαδόρ

κοστίζει 20 σεντάβος τη μέρα κατά κεφαλή

λογαριάζοντας μονάχα εκείνους που ξέρουν να διαβάζουν

και έχουνε περίσσευμα πάνω από είκοσι σεντάβος

αφού τα καταφέρανε να ζούνε μ’ αποφάγια.

Η ελευθερία του Τύπου για τους μεγάλους

επιχειρηματίες βιομήχανους και διαφημιστές

αποτιμάται σε χίλια και κάτι πέσος ανά σελίδα ασπρόμαυρη

κι ούτε που ξέρω σε πόσα ανά τετραγωνική ίντσα

κειμένου ιλουστρασιόν.

Η ελευθερία του Τύπου

του Don Napoleón Viera Altamirano

και των Dutriz και των Pinto και των κατόχων του El Mundo

αξίζει εκατομμύρια δολάρια:

λογαριάζοντας τα κτήρια

χτισμένα με τα κριτήρια του στρατού

υπολογίζοντας τα μηχανήματα και το χαρτί και τα μελάνια

τις χρηματοοικονομικές επενδύσεις των εταιρειών τους

αυτό που εισπράττουν καθημερινά απ’ τους μεγάλους

επιχειρηματίες βιομήχανους και διαφημιστές

κι απ’ την κυβέρνηση κι απ’ την Αμερικάνικη Πρεσβεία

κι απ’ τις λοιπές πρεσβείες

αυτά που απομυζούν απ’ την εργατική εκμετάλλευση

όσα αποσπούν απ’ τους εκβιασμούς («Για μη δημοσίευση

καταγγελίας κατά του εξέχοντος κυρίου

ή δοθείσης ευκαιρίας για τη δημοσίευση του μυστικού

που το ψαράκι μας θα πάει για φούντο»)

όσα αποκομίζουν από τα «κοπυράιτ»

όπως π.χ.

χαρτοπετσέτες «Amores…» αγαλματάκια «Amores…»

ό,τι μαζεύουν καθημερινά

εκ του συνόλου των Σαλβαδοριανών (και Γουατεμαλέζων)

που ’χουνε 20 σεντάβος διαθέσιμα.

Εντός της καπιταλιστικής λογικής

η ελευθερία του Τύπου είναι απλώς ένα ακόμα εμπόρευμα

και εν τω συνόλω της

ό,τι πληρώνεις παίρνεις:

20 σεντάβος το κεφάλι ημερησίως ο λαός ελευθερία του Τύπου

κάτι εκατομμύρια δολάρια

οι Viera Altamirano Dutriz Pinto και λοιποί

κατά κεφαλήν ημερησίως

η ελευθερία του Τύπου τους.

 

Παράνομα Ποιήματα, 1975

Πρώτη Ενότητα: Όλα Είναι Ποιήματα Αγάπης

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 26 Μαΐου 2019

 

Πρακτικό

Στο όνομα αυτών που ξενοπλένουνε

(και βγάζουνε από τα ασπρόρουχα την ξένη βρόμα)

Στο όνομα αυτών που φυλάνε τα ξένα τα παιδιά

(και πουλάνε την εργατική τους δύναμη

υπό μορφή αγάπης μητρικής και εξευτελισμών)

Στο όνομα αυτών που ζούνε κάτω από ξένη στέγη

(που όμως δεν είναι μια μήτρα ασφαλής, παρά ένας τάφος ή μια φυλακή)

Στο όνομα αυτών που τρώνε τα ξεροκόμματα των ξένων

(και τα μασάνε λες κι είναι κλέφτες)

Στο όνομα αυτών που ζούνε σε μια πατρίδα ξένη

(τα σπίτια και τα εργοστάσια και τα μαγαζιά

και οι δρόμοι και οι πόλεις και τα χωριά

και τα ποτάμια και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά

είναι πάντα των άλλων

γι’ αυτό βρίσκεται εκεί η αστυνομία και η φρουρά

για να τα προφυλάξει από μας)

Στο όνομα αυτών που όλο τους το βιος

είναι πείνα εκμετάλλευση αρρώστιες

δίψα για δίκιο και νερό

κυνηγητό καταδίκες

εγκατάλειψη ερημιά τυραννία θάνατος

Κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία

που μας στερεί τα πάντα.

 

Παράνομα Ποιήματα, 1975

Πέμπτη Ενότητα: Ποιήματα για να ζήσεις και να το ξανασκεφτείς

 

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 24 Μαΐου 2019

Θα μπορούσε

Για τους αστούς

η πατρίδα οι νόμοι η τιμή κι ο Θεός

δεν έχουν νόημα χωρίς

ατομική ιδιοκτησία και «ελεύθερη επιχειρηματικότητα».

Για τους προλετάριους

ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας

και της «ελεύθερης επιχειρηματικότητας»

θα έδινε νόημα στην πατρίδα στους νόμους στην τιμή

ίσως και στο Θεό τον ίδιο.

 

Παράνομα Ποιήματα, 1975

Πέμπτη Ενότητα: Ποιήματα για να ζήσεις και να το ξανασκεφτείς

 

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 24 Μαΐου 2019

 

*

 

Οι Μικροαστοί

(Για ένα από τα συμπτώματά τους)

Αυτοί που

στην καλύτερη των περιπτώσεων

θέλουν να κάνουν την επανάσταση

για την Ιστορία για τη λογική

για την επιστήμη και για τη φύση

για τα βιβλία του επόμενου έτους ή τα μελλούμενα

για να βγουν νικητές στη διαπάλη κι ακόμη

για να τους γράψουν τελικά οι εφημερίδες

κι όχι απλά

για να εξαλείψουνε την πείνα

εκείνων που πεινάνε

για να εξαλείψουνε την εκμετάλλευση των εκμεταλλευόμενων.

Είν’ επομένως φυσικό

ότι στην επαναστατική πρακτική

θα δώσουν λογαριασμό μόνο μπροστά στην κρίση της Ιστορίας

στην ηθική, στον ουμανισμό, στη λογική και στην επιστήμη

στα βιβλία και στις φυλλάδες

και θ’ αρνηθούν να δώσουν τον τελευταίο λόγο

στους πεινασμένους και στους εκμεταλλευόμενους

που ζούνε τη δική τους τρομακτική ιστορία

έχουνε τη δική τους αμείλικτη λογική

και θα έχουν τα δικά τους βιβλία

τη δική τους επιστήμη

φύση

και μέλλον

 

Παράνομα Ποιήματα, 1975

Πέμπτη Ενότητα: Ποιήματα για να ζήσεις και να το ξανασκεφτείς

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 13 Ιανουαρίου 2019

Πηγή:http://www.katiousa.gr/logotechnia/poiisi/roque-dalton-5-paranoma-poiimata-kai-1-poiima-agapis-i-zoi-tou-to-ergo-tou-i-dolofonia-tou-3-keimena-tou-eduardo-galeano/