Roque Dalton-Ποιήματα

 Ώρα της Στάχτης

Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.

Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.

 

`

*

Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή

Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.

Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξάπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκατό χρόνια απ’ την καρδιά.

Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.

`

*

 

27 χρονών

Είναι πράγμα σοβαρό

να είσαι είκοσι εφτά

στην πραγματικότητα είναι ένα

από τα πιο σοβαρά πράγματα

γύρω πεθαίνουν οι φίλοι

της πνιγμένης παιδικής ηλικίας

κι αρχίζει κανείς ν΄ αμφιβάλλει

για την αθανασία

 

`

*

Φόβος

Στο Χούλιο Κορτάσαρ

 

Ένας μοναχικός άγγελος στη μύτη της καρφίτσας

ακούει κάποιον που  ουρεί.

`

*

 

Αναθεωρητισμός

Όχι πάντα.

Γιατί, για παράδειγμα,

στο Μακάο,

το όπιο,

είναι το όπιο του λαού.

`

*

 

Γραμματάκι

Αγαπητοί φιλόσοφοι,

αγαπητοί προοδευτικοί κοινωνιολόγοι,

αγαπητοί κοινωνικοί ψυχολόγοι:

μη γαμιέστε τόσο με την αποξένωση

εδώ όπου το πιο γαμημένο

είναι το ξένο έθνος.

`

*

Όπως εσύ

Όπως εσύ,

αγαπώ τον έρωτα,

τη ζωή

τη γλυκιά χάρη των πραγμάτων

το ουράνιο τοπίο των ημερών του Γενάρη

Επίσης βράζει το αίμα μου

και γελάω από τα μάτια

που έχουν γνωρίσει των δακρύων το ανάβλυσμα.

Πιστεύω πως ο κόσμος είναι όμορφος,

πως η ποίηση είναι σαν το ψωμί,

όλων.

Και πως οι φλέβες μου δεν τελειώνουν σε μένα,

αλλά στο αίμα το ομόφωνο

εκείνων που μάχονται για τη ζωή,

τον έρωτα,

τα πράγματα,

το τοπίο και το ψωμί,

την ποίηση όλων.

`

*

 

Λατινική Αμερική

Ο ποιητής πρόσωπο με πρόσωπο με τη σελήνη

καπνίζει την συναρπαστική του μαργαρίτα

πίνει τη δόση του από λέξεις ξένες

πετάει με τα πινέλα του της δροσιάς

ξύνει το βιολάκι του παιδεραστή

Μέχρι που σπάει τη μούρη του

στον τραχύ τοίχο κάποιου στρατοπέδου.

`

*

Περί Πονοκεφάλων

Είναι ωραίο να ʽσαι κομουνιστής,

αν και προκαλεί πολλούς πονοκεφάλους.

Κι είναι γιατί ο πονοκέφαλος των κομουνιστών

θεωρείται ιστορικός, που σημαίνει

πως δεν παύει με τα παυσίπονα τα χάπια

αλλά μόνο με την πραγματοποίηση του Παραδείσου στη γη.

Έτσι έχει το πράγμα.

Κάτω από τον καπιταλισμό πονάει κεφάλι

κόβουν κεφάλι.

Στην πάλη για την Επανάσταση το κεφάλι είναι βόμβα βραδυφλεγής.

Στην σοσιαλιστική οικοδόμηση:

κάνουμε πλάνο τον πονοκέφαλο

το οποίον δεν τον κάνει σπάνιο, αλλά το αντίθετο.

Ο κομουνισμός θα είναι, ανάμεσα σε άλλα,

μια ασπιρίνη στο μέγεθος του ήλιου.

`

*

 

Ο Ματαιόδοξος

Θα ήμουνα μεγάλος νεκρός.

Οι διαστροφές μου τότε θα έλαμπαν σαν παλιά κοσμήματα

με αυτά τα θελκτικά χρώματα του δηλητηρίου.

Θα υπήρχαν άνθη όλων των αρωμάτων στον τάφο μου

και θα μιμούνταν οι έφηβοι τις χειρονομίες μου παραίτησης,

τις μυστικές μου λέξεις τους άγχους.

Ίσως κάποιος θα έλεγε πως ήμουνα πιστός ήμουν καλός.

Αλλά μονάχα εσύ θα θυμόσουν

τον τρόπο μου να κοιτάζω στα μάτια.

Ένα απʼ τα πρόσωπα του έρωτα είναι ο θάνατος ,

στον καπνό της εποχής αυτής της αιώνια νεανικής.

Τι μου μένει μπροστά σου εκτός απʼ την αμηχανία των βασιλέων,

τις κινήσεις της μάθησης μπρος στην αύξηση του ποταμού,

τα ίχνη της πτώσης μπρούμυτα ανάμεσα στη στάχτη;

Η δική μου νεότητα μικραίνει

και σέρνει τη μελαγχολία σαν μουλάρι.

`

*

 

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα,

ήξερα πως στο τέλος θα έμενα

γυμνός στην όχθη του γέλιου.

Εδώ,

σήμερα,

λέω:

πάντα θα θυμάμαι τη γύμνια σου στα χέρια μου,

τη μυρωδιά σου από απολαυστικό ξύλο σανδάλου

καρφωμένη δίπλα στον ήλιο του πρωινού,

το γέλιο σου από κορίτσι,

ή από ρυάκι,

ή από πουλί.

Τα χέρια σου μακριά και αγαπητικά

σαν ένας κρίνος προδότης στα παλιά του χρώματα.

Η φωνή σου,

τα μάτια σου,

όσο από το αγκαλιαστό σε σένα που μες στα βήματά μου

σκεπτόμουν να αντέξω με τις λέξεις.

Μα δεν θα υπάρξει χρόνος για να κλάψω.

Έχει τελειώσει

η ώρα της στάχτης πια για την καρδιά μου:

Χωρίς εσένα κάνει κρύο

μα υποφέρεται.

`

*

 

Αργά τη Νύχτα

Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις το όνομά μου

γιατί θα σταματήσει ο θάνατος και η ανάπαυση.

Η φωνή σου, που είναι η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,

θα ήταν ο αμυδρός φάρος που ζητάει η  καταχνιά μου.

Όταν θα μάθεις ότι έχω πεθάνει πες συλλαβές παράξενες.

Πρόφερε, άνθος, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, καταιγίδα.

Μην αφήσεις τα χείλη σου να βρουν τα έντεκά μου γράμματα.

Νυστάζω, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.

Μην προφέρεις τʼ όνομά μου όταν μάθεις πως έχω πεθάνει

από τη σκοτεινή τη γη θα με έφτανε με τη φωνή σου.

Μην προφέρεις τʼ όνομά μου, μην προφέρεις τʼ όνομά μου.

Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις τʼ όνομά μου.

μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης

Πηγή: http://www.poiein.gr/2012/03/30/roque-dalton-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%86%CF%81-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82/?fbclid=IwAR299VuV_vTAZCkUfjMywZ_9de8m2wwWd_XInOscZD00Kl6ORrBzk6i3q68