Γεράσιμος Μιχελής - Δάκρυ βροχής

Τον ταπεινό όλοι τον αγαπούν.

Δάκρυ βροχής, μικρό

διάφανο

σ’ άκρες γυμνών κλαδιών

στο καταχείμωνο.

Γεράσιμος Μιχελής - [άτιτλο]

Ανόητη θλίψη, αναίσχυντη,

που κυριεύεις το νου

με τη φθορά της ύπαρξης.

Χρόνε δραπέτη

που με θράσος περίσσιο

κι ενέχυρο τη λύπη

κλέβεις ζωή σταλιά σταλιά.

Η ελπίδα

θα δυναμώσει άραγε τα πόδια

να κάνουν το πρώτο βήμα παρακάτω;

Θυμήσου γιατί είσαι ικανός,

θυμήσου γιατί έχεις έρθει εδώ.

Μάταια βασανίζεσαι

γυρεύοντας νόημα ζωής.

Κουτάβι στριφογύρνα,

δάγκωσε την ουρά σου.

Χρόνια τώρα όλα τα περιττά

αδίκως κουβαλάς.

Άστα μες στο συρτάρι τώρα

με τ' άλλα τα σημαντικά

που κρύβεις εκεί μέσα

επιμελώς.

Χώσε μες στο συρτάρι σου

τις μάταιες αγωνίες

και κλείδωσέ το ερμητικά.

Μετά βυθίσου στη σιωπή

κι άντεξε τον ήχο της.

Πρέπει κάπου να πιστέψω.

Πάει αλλιώς το ημερήσιο ταξίδι

των ονείρων.

Στα σύννεφα να πιστέψω;

Μόλις προβάλει ο ήλιος λιώνουν.

Χάνονται.

Στα φύλλα να πιστέψω;

Ολοένα πέφτουν. Σαπίζουν.

Στα ποτάμια να πιστέψω;

Τρέχουν ορμητικά.

Συμπαρασέρνουν φύλλα

και γέρικα κλαριά.

Στη σκιά μου θα πιστέψω.

Πιστή συντρόφισσα.

Πάντα μ' ακολουθεί.

Άλλοτε πάλι προπορεύεται

μα πάντα είναι μαζί μου.

Πώς να το πω...

Είναι που τα μάτια μου

διεκδικούν ενότητα.

Βαδίζω αγιάτρευτος

στις σκέψεις μου.

Διαλέγω δρόμους ευθείς.

Η ευθεία.

Αυτή μου ταίριαζε πάντοτε

μες στην αοριστία των καιρών.

Πάλευα να φτιάξω τη ζωή μου.

Δε με χωρούσε τούτη η γη

έτσι που τη μοιράσαμε.

Το φταίξιμο

στη ζωή όπως την έζησα

ή μήπως δε γνώριζα

το τραγικό του ανθρώπου;

Η ελπίδα

θα δυναμώσει άραγε τα πόδια

να κάνουν το πρώτο βήμα

παρακάτω;

Ο Άγγελος της Άνοιξης

φωνάζει από μακριά:

«Μη δειλιάζεις!..

Φανού γενναίος!..»

και τραβάει

τη σκονισμένη από καιρό

κουρτίνα της αιωνιότητας.

«Άντεξε.

Δες το ζηλευτό τίποτα.

Απ' ό,τι γύρευες να βρεις,

απεγνωσμένα γύρευες

στη σύντομη ζωή σου....»

Τρέχει τ' όνειρο. Όλο τρέχει.

Πιο γρήγορα απ' τα γάργαρα νερά.

Επικαλούμαι τη δύναμη

της πραγματικής ζωής

να δώσει νέα πνοή στο όνειρο.

Πατάω με λύσσα

το κεφάλι της συμφοράς,

αισθάνομαι τυχερός, δεν είμαι μόνος,

στις φλέβες μου ρέει αγάπη,

δροσίζεται η καρδιά μου,

όλα γύρω μου λάμπουν.

Νέα ζωή...

ΔΡΟΜΟΣ ΕΥΘΥΣ

Γεράσιμος Μιχελής - Πηγαίνω,όλο πηγαίνω..

Βάδιζα ώρες, μέρες, σκυφτός

Σκεφτόμουν

πόσες χαρές μοιράστηκα με φίλους

και πόσες πίκρες μου

κατάφερα

με φίλους να γλυκάνω.

Οι πίκρες όμως

δυστυχώς

πιότερες γίνανε φέτος

βαραίνουν τον νου και την ψυχή.

Μέσα μου, κραυγή πνιχτή

παλεύει από καιρό να βγει:

- Δεν πονάω

- Είμαι ο πόνος. Είμαι το τραύμα το ανεπούλωτο.

Δεν ήθελα ν'ακούσω την οδύνη μου

δεν άντεχα

συνέχισα να περπατώ

αυτό διάλεξα

να πηγαίνω, να πηγαίνω, όλο να πηγαίνω...

Δρόμος Ευθύς

Γεράσιμος Μιχελής - [άτιτλο]

Δρόμοι που μαρτυρούν την απουσία τους,

χωρίς βλέμμα ή νεύμα ανθρώπου.

Άγριος ο χειμώνας μας, σκληρός.

Οι άνθρωποι στο επέκεινα της μνήμης

μικραίνουν, γίνονται ισχνοί.

Χιόνι απαλό τους σκεπάζει.

Δείτε, νυχτώνει.

Κρύος άνεμος, παγώνει τ ́ αστέρια.

Όλοι τους ζητούν ν ́ αναπαυθούν.

Να ζεσταθούν βαθιά στη γη.

Το λευκό δεν αλλάζει.

Αστράφτουν τη μέρα τα χαλίκια,

καθώς τα γλείφουν οι ανταύγειες του ήλιου.

Λευκοί κι οι σταυροί που στέκουν βουβοί

στα μνήματα.

Κι εμείς μένουμε

μ ́ ένα χλωμό μειδίαμα.

Τι λόγο έχουν πια οι ποιητές;

Πηγή: Υπόσχεση (μικρά πεζά), Αθήνα, Συρτάρι, 2021.

Αναδημοσίευση από: https://deyteros.com/gerasimos-mihelis/