Δημώδης βυζαντινή λογοτεχνία,

1) Εὐθὺς ἐκαβαλίκευσαν, ΄ς τὸν κάμπον κατεβαίνουν·
ὡς δράκοντες ἐσύριζαν καὶ ὡς λέοντες ἐβρυχοῦντα
καὶ ὡς ἀετοὶ ἐπέτουντα καὶ ἐσμίξασιν οἱ δύο
Καὶ τότε νὰ ἰδῆς πόλεμον καλῶν παλληκαρίων
καὶ ἀπὸ τῆς μάχης τῆς πολλῆς κροῦσιν διασυντόμως
καὶ ἀπὸ τὸν κτύπον τὸν πολὺν καὶ ἀπὸ τὸ δὸς καὶ λάβε
τὰ δένδρη ἐξεριζώνοντα καὶ ὁ ἥλιος ἐσκοτίσθη·
τὸ αἷμαν ἐκατέρεεν εἰς τὰ σκαλόλουρά των
καὶ ὁ ἵδρος τους ἐξέβαινεν ἀπάνω ἀπ'τὰ λουρίκια

Διγενής Ἀκρίτης (διασκευή Ε) στ. 32-41

2) Πότε τὸ κάστρον νὰ διαβῶ καὶ νὰ ἀναβῶ τὸν πύργον;

Πότε τῆς κόρης μήνυμα δέξωμαι πρόσχαρόν της;

Πότε κρατήσω εἰς τὰ χέρια μου πιττάκιν ἐδικόν της;

Πότε νὰ ἰδῶ κοιτώναν της, λόγον της πότε ἀκούσω;
Πότε λαλήσῃ "Λίβιστρε" τὸ στόμαν τῆς ὡραίας;
Πότε πατήσω ἐνήδονα τῆς κόρης τὸν κοιτώνα;
Πότε κρατήσω χέριν της καὶ χείλη της φιλήσω;
καὶ γεμισθῆ γλυκύτηταν τὸ στόμα μου ἀπ' ἐκείνην;
Πότε τὸν κρυσταλλόσαρκον τράχηλον τῆς ὡραίας
περιπλακῶ ὡς ἐπιθυμῶ, μυριοκαταφιλήσω;

Λίβιστρος και Ροδάμνη, στ. 1654-1663

3)Ἀφοῦ δὲ γέγονα κἀγὼ γραμματικὸς τεχνίτης

ἐπιθυμῶ καὶ τὸ ψωμὶν καὶ τοῦ ψωμιοῦ τὴν μάνναν,

καὶ διὰ τὴν πείναν τὴν πολλὴν καὶ τὴν στενοχωρίαν

ὑβρίζω τὰ γραμματικά, λέγω μετὰ δακρύων:

Ἀνάθεμα τὰ γράμματα, Χριστέ, καὶ ὁποῦ τὰ θέλει,

ἀνάθεμαν καὶ τὸν καιρὸν καὶ ἐκείνην τὴν ἡμέραν,

καθ’ ἧν μὲ παρεδώκασιν εἰς τὸ διδασκαλεῖον,

πρὸς τὸ νὰ μάθω γράμματα, τάχα νὰ ζῶ ἀπ’ ἐκεῖνα.

Πτωχοπρόδρομος, ποίημα ΙΙΙ, στ. 81-88

4)Λοιπὸν ὁ λύκος ἤρξατο τοῦ ἐξομολογεῖσθαι,

λέγει· «ἐγὼ καὶ πρόβατα, βόδια καὶ μοσχάρια,

ἐλάφους καὶ γουρούνια καὶ πάντα ὅσα εὕρω

σκοτώνω τα καὶ τρώγω τα καὶ τ' ἄλλα πάλε κρύβω

εἰς τὸ βουνίν, εἰς τὸ κλαδίν, αὔριον πάλε νά 'χω.

Πλὴν ἀνεβαίνω εἰς τὸ βουνὶν ὅποῦ 'ναι τὸ τσημάδι,

καὶ κυλιοῦμαι παρευθὺς καὶ ἐξομολογοῦμαι,

καὶ γίνομαι καλόγερος, τὴν ράχην μου μαυρίζω,

γίνομαι μεγαλόσχημος, ἡγούμενον ὁμοιάζω.

Καὶ μεταγνώθω τὸ κακόν, τὸ πολεμῶ εἰς τὸν κόσμον,

ἄλλον οὐδὲν ἐπίσταμαι ἁμάρτημα νὰ ποίσω.»

Ἀκούσας δὲ ἡ ἀλουποὺ τὴν ἀρετὴν τοσαύτην

ἐθαύμασεν, ἐπαίνεσεν, καὶ ἐσυγχώρησέ τον

καὶ ἐδικαίωσεν αὐτὸν πρὸς τὴν ἐπίγνωσίν του.

Συναξάριον τοῦ τιμημένου γαϊδάρου, στ. 125-138

5) Ἄξιόν ἐστι, τοῦ ὑβρίζειν σὲ τὸν τραγογένη, τὸν ἐν τοῖς γαϊδάροις πρωτεύοντα, καὶ τὸν ἐν τοῖς τράγοις τερατουργόν.

Αἱ χεῖρες σου ἐποίησαν πονηρὰ καὶ ἔπραξαν κακά, ἐγὼ δὲ μαθήσομαι τὰς πονηρίας σου.

Ἄξιόν ἐστι, τοῦ κλωτσίζειν σὲ ὀμπρὸς κι ὀπίσω, καὶ ξυλίζειν πάντα τὴν ράχιν σου, μετὰ ράβδων καὶ ματσούκων, μιαρέ.

Οἱ φοβούμενοί σε ὄψονταί σε καὶ καταγελάσουσιν, ὅτι ἐπὶ ταῖς κακίαις σου ἤλπισας.

Ἄξιόν ἐστι, μαγαρίζειν ἐν τῷ σῷ γενείῳ, καὶ τὰ ζαρωμένα τὰ μάγουλα, ὦ παγκάκιστε, τριγένη, ταπεινέ.

Ακολουθία του Σπανού