Στράτης Μυριβήλης-Δύο Ποιήματα

 Επίγραμμα

Στο ίδιο προσκεφάλι 

μοιράσαμε τον ύπνο,

στο ίδιο σανίδι

μοιράσαμε το ψωμί,

στην ίδια χλόη

μοιράσαμε την αγάπη,

στην ίδια κλίνη μοιράσαμε τον πόνο·

μέσα στην αχώριστη ζωή μας

σταθήκαμε ξένοι.

Βράδυ

Χαμηλώνουν, όλο χαμηλώνουν οι λάμπες των πόθων.

Καθένα από τα νέα χρόνια που διαβαίνουν σωπαίνει·

κουρνιάζει πάνω στ΄ ακίνητα κλαδιά κοντά στ' άλλα.

Κάθε κλωνί κρατά κι ένα κλουβί που σώπασε.

Πάνω στα δέντρα του πάρκου

φύλλο στο φύλλο,

κατεβαίνει το αδυσώπητο βράδυ.

Πηγή: Στράτης Μυριβήλης, Μικρές Φωτιές: Ποιήματα και Τραγούδια, Επιμέλεια: Παντελής Μπουκάλας, Επίμετρο: Μάριος-Κυπαρίσσης Μώρος, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2019, 48.

Στράτης Μυριβήλης-Τροία

Κάψαμε την Τροία με τον πυρσό της Αγάπης!
Πάνω στα τείχη χόρεψαν οι φλόγες της Ελένης.
Φώτισαν τριανταφυλλιά τα νερά στο καραβοστάσι,
έλαμψε κόκκινα ο χαλκός στις περικεφαλαίες!

Τώρα τα πλοία θαλασσοδέρνουνται ξυλάρμενα
ανάμεσ' από τρόμους και λαχτάρες.
Με θείαν οργή του πόντου ο Κύριος μας παιδεύει
κ' η θάλασσα μ' όλα τα θεριακά της.

Γυρίζει ο κύκλος των καιρών.
Οι Ανέμοι κυνηγούν τα κύματα,
κ' εμείς γυρεύουμε στα πέλαα την Ιθάκη
και μιαν άσπρη κλωνιά καπνό απ' το παραγώνι.

Θα βρούμε, δε θα βρούμε την Ιθάκη;
Θεός βοηθός! Όμως για πάντα
στα ταραγμένα πέλαα θα μας φέγγουν,
χορεύοντας πάνω από τις φουρτούνες,
και μες στα νεκρά μάτια των συντρόφων,
οι φλόγες οι μεγάλες από την Τροία,
οι ρόδινες οι φλόγες της Ελένης.



Πηγή:Μικρές φωτιές (1942)