Πού ζουν σήμερα τα σκελετωμένα παιδιά του Αουσβιτς και δεκάδων άλλων ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης Εβραίων, καθώς και Τσιγγάνων, αναπήρων, ομοφυλοφίλων και αντιφρονούντων, κατεξοχήν των αριστερών, τότε που η ανθρωπότητα είπε «ποτέ ξανά»; Πού ζουν σήμερα τα παιδιά της Μπιάφρας, που τα σκότωσε μαζικά η πείνα το 1968, τότε που η ανθρωπότητα είπε και πάλι «ποτέ ξανά»; Και πού τα παιδιά της «σοβιετικής» Ουκρανίας του 1932-1933, τα παιδιά του Γολοντομόρ (από το «Γολόντ», λιμός, και το «Μορίτι», βίαιος θάνατος), που αφανίστηκαν εξαιτίας των σταλινικών προγραμμάτων κολεκτιβοποίησης;
Στη Γάζα ζουν. Ή μάλλον, στη Γάζα πεθαίνουν τα παιδιά αυτά. Μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας, που είπε και ξαναείπε «ποτέ ξανά», όμως, ως σύνολο, δεν το εννοούσε στ’ αλήθεια· δεν έτρεμε από τη βαθιά και αδιαπραγμάτευτη ευθύνη της λέγοντάς το. Γιατί τελικά όλα είναι διαπραγματεύσιμα, μετρήσιμα, σχετικοποιήσιμα. Ακόμα και ο θάνατος. Των άλλων ο θάνατος. Οσων «δεν είναι δικοί μας», δεν είναι «του πολιτισμού μας», «της θρησκείας μας», α, και των «αξιών και των ιδεών μας», δεν είναι πρέπον να τις λησμονούμε.
Το χυδαίο δόγμα του ωμού Αδώνιδος Γεωργιάδη, όσον αφορά την απόδοση δικαιοσύνης για τα απανωτά «γαλάζια» σκάνδαλα, το δόγμα «έχουμε πλειοψηφία κι ό,τι γουστάρουμε θα κάνουμε, μόκο εσείς», ηγεμονεύει πλανητικά. Ο αβυσσαλέος αμοραλισμός των Ισχυρών πάντως δεν εμφανίστηκε τώρα με τον θηριωδώς ανάλγητο και ανάγωγο Ντόναλντ Τραμπ. Απλώς τώρα εκδηλώνεται ξεδιάντροπα, αλαζονευόμενος και αυτοτερπόμενος. Ποτέ πριν άλλος μεγα-ηγέτης δεν θα έλεγε ότι θέλει να μετατρέψει σε Ριβιέρα έναν τόπο εγκλημάτων, αίματος, συστηματικής εξολόθρευσης των αμάχων. Και μιας λιμοκτονίας που ολονέν περισσότεροι συμφωνούν πως είναι ψυχρά σχεδιασμένη, με ρατσιστικά κριτήρια, από την ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ, που αντλεί «νομιμότητα» από τη Βίβλο, και ενθέρμως εφαρμοσμένη από τις διαβόητες IDF. Είναι αμυντικές, μας λένε, οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις. «Ασκούν το δικαίωμά τους στην άμυνα», που η διεθνής κοινότητα τους το παραχώρησε άνευ ορίων και άνευ όρων, από τον φόβο μην της καταλογίσουν αντισημιτισμό οι όντως αντισημίτες, οι όντως μαγαριστές και ανήθικοι καταχραστές του Ολοκαυτώματος: οι σημερινοί ηγέτες του Ισραήλ. Αυτοί προσβάλλουν και διαβάλλουν τη Σοά. Αυτοί την παραδίδουν στη λογική του σχετικισμού, κολοβώνοντάς τη για να τη φέρουν στο μικρό τους μπόι.
Ακόμα κι όταν οι IDF σκοτώνουν γυναικόπαιδα που περιμένουν στην ουρά για λίγο αλεύρι και νερό ή προγραμμένους γιατρούς και δημοσιογράφους, «αυτοαμύνονται». Αυτό το στόρι επιβλήθηκε από τις συνένοχες ηγεσίες του δυτικού κόσμου, που εξοπλίζουν το Ισραήλ με κανόνια και με άλλοθι, και από τα πανίσχυρα ΜΜΕ, που αυτολογοκρίνονται ανερυθρίαστα. Ακόμα κι όταν σμπαραλιάζουν νοσοκομεία, εγκαταστάσεις του ΠΟΥ και ισλαμικούς ή χριστιανικούς τόπους λατρείας, «αυτοαμύνονται». Οπως κι όταν βομβαρδίζουν πομπές ξεριζωμένων, που μάλιστα ειδοποιήθηκαν (με κάποιο σαδιστικό «112») ότι πρέπει να φύγουν «για να μην κινδυνέψουν».
«Αυτοαμύνονται» κι όταν γκρεμίζουν με δυναμίτη σημαδιακά οικοδομήματα στη Λωρίδα, για να ισοπεδωθεί η κτιριακή γεωγραφία πόλεων και χωριών και να τσακιστεί η συλλογική μνήμη, ώστε να διευκολυνθεί η μετατροπή τους σε «ουδέτερη ζώνη» (αυτό το έκαναν και οι Τούρκοι Αττίλες στην κατεχόμενη Κύπρο, μετά το 1974, για να μην εντοπίζουν οι πρόσφυγες τον κλήρο και τις ρίζες τους). Ακόμα κι όταν βάζουν στο στόχαστρο των πολυβόλων ή των ντρόουν πολυμελείς οικογένειες για να τις ξεκληρίσουν, να μη μείνει ίχνος από ένα όνομα, ένα σόι, μία φάρα, και πάλι «αυτοαμύνονται». Απλώς καμιά φορά έρχεται ένα «τεχνικό λάθος» για να «εξηγήσει» τα ανεξήγητα και τα καταντροπιαστικά.
Ζώντα λείψανα
Τα λιμοκτονούμενα παιδιά της Γάζας ήταν άφαντα μέχρι χθες. Ζώντα λείψανα, έσβηναν μπροστά στα μάτια μας, μα δεν τα βλέπαμε. Δεν θέλαμε να τα δούμε. Αλλοι από οικονομικό ή πολιτικό συμφέρον, όπως σχεδόν όλες οι δυτικές κυβερνήσεις, όπως η δική μας, που έχει αναγάγει ανεπιφύλακτα και ανενδοίαστα το Ισραήλ στον «καλύτερο στρατηγικό εταίρο μας στη Μεσόγειο». Αλλοι επειδή θησαυρίζουν επί πτωμάτων και ερειπίων, όπως δεκάδες πολυεθνικές. Αλλοι από φόβο μην τους προσάψουν «αντισημιτισμό». Κι άλλοι από ρατσισμό, θρησκευτικό, φυλετικό ή ανάμεικτο: «Δεν είναι άνθρωποι αυτοί. Και δεν θα γίνουν ποτέ».
Και ξαφνικά κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί άνοιξαν τα μάτια τους και είδαν ό,τι απέφευγαν να δουν. Κι άρχισαν να μιλούν για εθνοκάθαρση και για γενοκτονία πολλοί απ’ όσους επέτρεψαν να συμβεί η εθνοκάθαρση και η γενοκτονία. Με κοινή δήλωσή τους, που την προσυπέγραψε και η ελληνική κυβέρνηση με αργοπορία και βαριά καρδιά, 29 χώρες απαιτούν «να τερματιστεί τώρα ο πόλεμος στη Γάζα. Τα βάσανα των αμάχων έχουν φτάσει σε νέα βάθη. Το μοντέλο παροχής βοήθειας της ισραηλινής κυβέρνησης στερεί από τους κατοίκους της Γάζας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Καταδικάζουμε την απάνθρωπη δολοφονία αμάχων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, που προσπαθούν να καλύψουν τις πιο βασικές τους ανάγκες σε νερό και τροφή. Είναι τρομακτικό ότι πάνω από 800 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ενώ αναζητούσαν βοήθεια». Τρομακτικό ήταν όμως και με 700 σκοτωμένους. Και με 500. Και με 100. Πού ληθαργούσε τότε το «πνεύμα υπευθυνότητας»; Η ανθρωπιά; Η απλή ανθρωπιά;
Δεν είναι Αουσβιτς η Γάζα. Ούτε Μπιάφρα ή Γολοντομόρ. Κάθε τραγωδία έχει τα δικά της φρικαλέα γνωρίσματα. Και όπως δεν είναι Χαμάς όλοι οι Παλαιστίνιοι, δεν είναι Νετανιάχου όλοι οι Ισραηλινοί, όλοι οι Εβραίοι. Το έδειξε προχθές, άλλη μια φορά, ο γενναίος Γκιντεόν Λεβί, που έγραψε στη Haaretz πως η πατρίδα του διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, «μια συστηματική εξάλειψη κάθε βιώσιμης παραμονής στον θύλακα, πριν από την απέλαση στη Λιβύη, την Αιθιοπία και την Ινδονησία». Το έδειξε ο Ισραηλινός Ομέρ Μπάρτοβ, καθηγητής Σπουδών Γενοκτονίας και Ολοκαυτώματος, που έγραψε στους New York Times, 15.7, πως «η άρνηση κρατών, διεθνών οργανισμών και ειδικών να προσδιορίσουν το Ισραήλ ως γενοκτονικό θα βλάψει σοβαρότατα τους λαούς της Γάζας και του Ισραήλ αλλά και το σύστημα του διεθνούς δικαίου, που θεμελιώθηκε μετά το Ολοκαύτωμα προς αποτροπή ανάλογων εγκλημάτων».
Το ξαναέδειξαν, με το πείσμα όσων νιώθουν βαθιά ντροπή για εγκλήματα που δεν τα διέπραξαν οι ίδιοι, έγιναν όμως στο όνομά τους, οι θαρραλέοι κάτοικοι του Τελ Αβίβ, μια εξαιρετικά ολιγάριθμη μειονότητα, που διαδήλωσαν στις 22 Ιουλίου κατά της κυβέρνησής τους. Δίπλα δίπλα, δύο πλακάτ συγκλονιστικά, αν σημαίνει πια κάτι αυτή η αφυδατωμένη λέξη. Στο ένα, αγγλιστί, το σύνθημα «Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Γίνεται στο όνομά μας». Και δίπλα η φωτογραφία ενός μωρού πετσί και κόκαλο. Τρομαγμένο. Και κλαίει. Να ‘ναι της Μπιάφρας; Του Aουσβιτς; Της Ουκρανίας; Να ‘ναι της Γάζας; Να ‘ναι του κόσμου όλου; Δικό μας μήπως;
Η Καθημερινή, 27.07.2025 • 20:06
